บ้านพักตากอากาศของเสี่ย

ทุ่มเศษของอีกวัน

รถตู้สีดำยี่ห้อดังจอดลงที่หน้าบ้านหลังใหญ่สไตล์นอร์ดิกสวยสองชั้นที่ตกแต่งด้วยโทนสีขาว มันซุกซ่อนอยู่ในพื้นที่ริมเชิงเขาที่ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้ใหญ่น้อยร่มรื่น นอกนั้นเธอก็มองไม่เห็นอะไรอีกเพราะเป็นเวลากลางคืน

ที่นี่คืออำเภอปากช่อง ม่านไหมเห็นจากป้ายตอนที่นั่งรถมา

“ เชิญครับคุณม่านไหม ” บอดี้การ์ดตัวโตที่เขาแนะนำตัวกับเธอว่าชื่อ ไกรสร ที่นั่งอยู่ข้างคนขับรีบมาเปิดประตูให้

“ ขอบคุณค่ะ ” เธอกล่าวคำขอบคุณก่อนจะเดินลงรถแล้วยืดเหยียดแขนขาเพราะใช้เวลาบนรถร่วมสามชั่วโมง

หญิงสาวมองไปรอบกายพลางสูดหายใจเอาอากาศอันสดชื่นเข้าปอดลึก ๆ

“ ที่นี่คือที่ไหนคะ ”

“ บ้านของเสี่ยอีกหลังหนึ่งครับ ”

“ เสี่ยมีกิจการที่นี่ด้วยเหรอคะ ”

เธอหันไปถามกับบอดี้การ์ด เขายิ้มนิด ๆ ก่อนตอบสั้น ๆ อย่างกำกวมเช่นเคย

“ เสี่ยมีกิจการหลายอย่างครับ ”

ม่านไหมแอบค้อนใส่แผ่นหลังของเขาไปทีหนึ่ง ลูกน้องของนายปรเมธคนนี้ปากหนักเหมือนกันหมด ถามอะไรก็ไม่อยากจะตอบ กลัวดอกพิกุลจะร่วงออกจากปาก ถ้าตอบก็ตอบสั้น ๆ แบบคลุมเครือไม่กระจ่างแจ้ง

“ เชิญคุณขึ้นบ้านเลยครับ ห้องของคุณจะอยู่ชั้นสองที่ปีกซ้ายห้องริมสุด เดี๋ยวแม่บ้านจะช่วยยกของขึ้นไปให้ มาพอดีเลย คนนี้ชื่อแววจันทร์ หรือแววนะครับ เป็นแม่บ้านที่จะคอยรับใช้คุณ ”

ไกรสรแนะนำหญิงสาวร่างท้วม อายุอานามน่าจะราวสามสิบกว่า ผิวคล้ำ และมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าอย่างใจดี เธอยกมือขึ้นไหว้ ซึ่งม่านไหมก็รีบไหว้ตอบอย่างรวดเร็ว

“ สวัสดีค่ะคุณม่านไหม คุณสวยจังนะคะ สวยกว่าใคร ๆ ของนาย ” คำพูดนั้นทำให้ม่านไหมงุนงงสงสัย แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไร นายไกรสรคนนั้นก็รีบตัดบท

“ อย่าพูดมากน่าแวว รีบเอาของไปเก็บให้คุณม่านไหมเสีย เดี๋ยวคุณม่านไหมเชิญที่ห้องอาหารนะครับ มื้อเย็นเตรียมรอไว้เรียบร้อยแล้ว ” นั่นทำให้ม่านไหมแปลกใจ

“ แล้ว... นายของพวกคุณล่ะคะ ”

“ ท่านติดธุระเรื่องงานน่ะครับ แต่สามทุ่มวันนี้ท่านเชิญคุณให้ไปพบ ”

“ สามทุ่ม ? ที่ไหนคะ ”

“ ที่นี่แหละครับ นี่เป็นบ้านพักตากอากาศของเสี่ย ”

“ แต่มันจะไม่ดึกไปเหรอคะที่ไหมจะเข้าพบเขา ”

“ ไม่หรอกครับ เสี่ยไม่ค่อยมีเวลาว่างสักเท่าไร งานรัดตัว ดังนั้นเวลาทุกวินาทีของท่านเลยมีค่า เชิญคุณม่านไหมทางนี้เลยครับ เรื่องสัมภาระไม่ต้องห่วง เดี๋ยวแววจัดการให้ ”

พูดจบเขาก็เดินนำม่านไหมไปอีกฝั่งของตัวบ้านที่เป็นห้องอาหาร มีอาหารน่ากินตั้งอยู่บนโต๊ะหลายอย่างทั้งหวานคาว ด้วยความเหนื่อยและหิวม่านไหมจึงลงมือกินอย่างเอร็ดอร่อยจนพุงกางเลยทีเดียว

“ โอ๊ย อิ่มชะมัด ” เธอครางพลางลูบท้องตัวเองเบา ๆ จากนั้นก็ใช้เวลาที่เหลือละเลียดละเล็มกับผลไม้ที่ปอกและจัดเรียงมาอย่างสวยงามพลางมองสิ่งแวดล้อมรอบกาย

ที่นี่สดชื่น สวยงามน่าอยู่เหลือเกิน นายปรเมธคนนั้นจะให้เธอทำงานทำการอะไรให้นะ แล้วตอนนี้แม่จะเป็นอย่างไรหนอ

คิดได้ดังนั้นเธอก็รีบโทรศัพท์หาแม่ที่ตอบกลับมาอย่างร่าเริงทันทีว่าสบายดีมาก ๆ พยาบาลส่วนตัวที่เขาคนนั้นจ้างให้มาดูแลแม่ของเธอที่โรงพยาบาลเอกชนมีชื่อแห่งนั้นคอยอยู่เป็นเพื่อน คอยดูแลชวนคุย ทำให้แม่เหมือนมีเพื่อนเพิ่ม ไม่ได้รู้สึกเหงาแต่อย่างใด และพรุ่งนี้ท่านจะทราบผลการตรวจความผิดปกติของร่างกายในวันนี้ทั้งหมด

“ แล้วไหมเป็นยังไงบ้างล่ะลูก ที่นั่นโอเคไหม ตกลงเป็นบริษัทเกี่ยวกับอะไร ”

“ ไหมอยู่ปากช่องจ้ะ ที่นี่เป็นบ้านอีกหลังของคุณปรเมธ แต่ไหมยังไม่ได้พบคุณเขาหรอกนะคะ เห็นลูกน้องบอกว่าเขาติดงาน ”

“ นักธุรกิจใหญ่ก็อย่างนั้นแหละลูก งานล้นมือ ไม่งั้นเขาจะรวยจนให้เราได้ขนาดนี้เหรอ เรานี่โชคดีจังเลยนะที่ได้รู้จักเขา ต้องขอบคุณตาเคมาก ๆ เลยนะที่แนะนำโอกาสดี ๆ แบบนี้ให้กับไหม ” เสียงชื่นชมของแม่บาดลึกลงไปในหัวใจของม่านไหมนิด ๆ เธอไม่กล้าบอกความจริงเพราะกลัวแม่ไม่สบายใจ เรื่องที่พี่เคติดหนี้เสี่ยปรเมธอะไรนี่เป็นล้าน และที่เธอมาทำงานกับเขาก็คล้ายกับเอาตัวมาประกันหนี้