เลขาเด็กเส้น

น้ำขิงเธอเป็นคนพูดจาตรง ๆ แล้วเวลานี้เธอก็รู้ดีว่าเจ้านายของเธอกำลังหมายถึงใครตลอดเวลาที่เธอมาทำงานที่นี่เธอแอบสังเกตพฤติกรรมของสามีภรรยาคู่นี้อยู่ตลอดความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดูไม่สนิทสนมกันเหมือนสามีภรรยาทั่วไป เธอคิดว่าทั้งคู่คงกำลังมีปัญหากันแน่ ๆ

“อย่าทำมาเป็นรู้ดี ผมไม่ได้หมายถึงผมกับนิดา แม่ของคุณสนิทกับคุณพ่อของผมก็จริงแต่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะมายุ่งเรื่องส่วนตัวของผมได้ หมดธุระแล้วไปทำงานของคุณต่อเถอะ”

น้ำขิงอยากจะเถียงเหลือเกินว่าเธอไม่ได้ยุ่งเรื่องส่วนตัวของใครแต่ชายหนุ่มต่างหากที่เป็นคนเรียกเธอให้มานั่งลงตรงหน้าและเขาก็เป็นคนถามคำถามเธอแค่พูดออกไปตามความรู้สึกก็เท่านั้น

เลขาสาวมองนาฬิกาข้อมือเพราะใกล้เวลาเลิกงานแล้วแต่เธอยังไม่เห็นเจ้านายออกมาจากห้องทั้งที่ความจริงปกติตุลาจะกลับบ้านก่อนเธอทุกครั้งแต่วันนี้เขากลับไม่ออกมาแม้กระทั่งเวลาของมื้อกลางวันหญิงสาวอยากเข้าไปถามแต่ก็ดูรู้ว่าอารมณ์ของเจ้านายคงไม่พร้อมที่จะคุยกับใครจึงได้แต่นั่งรอที่จะกลับบ้านหลังจากที่เขากลับเพราะไม่อยากถูกหาว่าเป็นเด็กเส้นแล้วทำตัวไม่สมกับเงินเดือนที่เขามอบให้เธอเกือบครึ่งแสนบาท

“ทำไมยังไม่กลับนี่มันจะทุ่มนึงแล้วนะ”

ตุลาเปิดประตูห้องทำงานออกมาเขาคิดว่าเวลานี้คงไม่มีใครอยู่ในบริษัทแล้วเพราะปกติบริษัทของเขาให้พนักงานกลับได้ในเวลา ห้าโมงเย็น เต็มที่ทุกคนก็จะอยู่กันไม่เกินหกโมงแต่นี่เลยเวลาเลิกงานมานานแล้วเขากลับพบว่าน้ำขิงยังคงนั่งอยู่ที่หน้าห้องของเขาตามเดิม

“ฉันเห็นคุณยังไม่กลับก็เลยคิดว่าบางทีคุณอาจจะกำลังทำงานและฉันในฐานะเลขาก็ควรจะอยู่ก่อนเผื่อคุณจะมีอะไรให้ทำ”

“ไปกินข้าวเย็นเป็นเพื่อนหน่อยสิจอดรถไว้ที่บริษัทเดี๋ยวผมไปส่งคุณที่บ้านเองส่วนพรุ่งนี้เช้าผมก็จะแวะไปรับไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมหรือว่ามีนัดแล้วก็บอก”

น้ำขิงแทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่เธอกำลังได้ยินตอนนี้เพราะตั้งแต่เธอเข้ามาทำงานเจ้านายของเธอก็แทบจะไม่มีท่าทางแห่งความเป็นมิตรให้เพราะตุลาไม่พอใจที่บิดาของเขาบังคับให้เขาต้องรับน้ำขิงเข้ามาทำงานในตำแหน่งเลขาทั้งที่เขามองว่ามีคนที่เหมาะสมกว่าจึงสบประมาทสาวน้อยว่าเป็นเด็กเส้นและก็จ้องแต่จะจับผิดเธอตั้งแต่วันแรกที่เข้าทำงานจนถึงวันนี้ หญิงสาวแทบไม่เชื่อเลยว่าตอนนี้เขาจะเอ่ยปากชวนเธอไปกินข้าวและยอมไปรับไปส่งซึ่งมันคงจะทำให้ฟ้าฝนตกจนกรุงเทพฯน้ำท่วมเป็นแน่

“ร้านนี้เป็นร้านอาหารแบบบ้าน ๆ ไม่รู้ว่าเธอจะกินได้ไหมแต่ผมคิดว่ารสชาติดีความสะอาดก็ใช้ได้ก็เลยอยากพามาลอง”

ร้านอาหารอีสานที่มีการจัดตกแต่งไม่ได้ดูแย่เลยแต่ตุลากับคิดว่าร้านที่เขาพาน้ำขิงมาอาจจะทำให้เธอไม่ถูกใจ

“ปกติแล้วฉันชอบกินส้มตำมากค่ะแต่ไม่เคยเห็นว่าร้านอาหารที่เป็นร้านอีสานที่ดูหรูแบบนี้จะทำส้มตำอร่อยสักเจ้าเวลาอยากกินก็มักจะแอบแม่ซื้อกินตามรถเข็นก่อนที่จะกลับบ้านมากกว่าถ้ารสชาติที่นี่ถูกใจสงสัยน้ำขิงคงต้องกลายเป็นลูกค้าประจำ”

ตุลาส่งยิ้มให้คนตรงหน้าด้วยท่าทีแปลกใจพร้อมกับยื่นเมนูอาหารให้เลขาได้เป็นคนสั่งเมนูที่เธอชอบเองเพราะสำหรับเขาแล้วเขามีเมนูประจำที่สั่งทุกครั้งที่มากินร้านนี้

“สั่งหลายเมนูแบบนี้เจ้านายไม่ว่าใช่ไหมคะน้ำขิงแค่อยากรู้ว่าจะมีอะไรอร่อยบ้างแต่ถ้ากินไม่หมดห้ามว่ากันนะคะก็คนมันอยากลอง”

ตุลานั่งฟังรายการอาหารที่หญิงสาวสั่งกับพนักงานที่มาบริการด้วยท่าทางแปลกใจว่า เธอสั่งมาหลายอย่างแบบนี้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอที่แทบดูแล้วไม่น่าจะพอใส่อาหารสักจานเลยด้วยซ้ำจะกินหมดทุกเมนูตามที่สั่งมาแต่ก็ไม่ได้ร้องห้ามอะไรเพราะอยากตามใจในฐานะที่เธอยอมมากินข้าวเป็นเพื่อนเขา

“ผมพาคุณมากินข้าวแบบนี้คุณพ่อคุณแม่คุณไม่ว่าใช่ไหม”

ตุลาถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจเพราะเขาไม่อยากให้ หญิงสาวโดนมารดาดุ

“ไม่หรอกค่ะคุณแม่ไม่ว่าอะไรหรอกถ้าน้ำขิงไม่กลับไปกินข้าวด้วยแต่ถ้าเป็นคุณพ่อคงไม่ได้แต่จริง ๆ แล้วคุณพ่อก็ไม่เคยกินข้าวนอกบ้านนะคะถ้าวันไหนมีพบลูกค้าข้างนอกท่านก็จะกลับมากินข้าวพร้อมคุณแม่ทุกครั้งตลอดชีวิตของน้ำขิงไม่เคยเห็นคุณแม่กินข้าวคนเดียวเลยจริง ๆ นะคะคุณตุลา”

คำตอบของเลขามันทำให้ชายหนุ่มอดคิดภาพของครอบครัวเขาไม่ได้ ชีวิตของเขาแทบจะไม่มีโอกาสได้กินข้าวพร้อมหน้ากับภรรยาตั้งแต่ลูกสาวของเขาอายุได้ 1 ปีถึงแม้ว่านิดาจะไม่ได้ทำงานเป็นเรื่องเป็นราว เธอมีอาชีพเล่นหุ้นเป็นหลักและเธอก็ทำมันได้ดีหลายครั้งที่เขาอดแปลกใจว่าทำไมเธอต้องออกไปธุระข้างนอกตลอดแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยถามเพราะรู้ว่าคำตอบที่ได้มันไม่น่าจะเป็นความจริง

“คุณตุลาสิคะไม่ต้องกลับไปกินข้าวกับคุณนิดาหรอ”

คนถามไม่ได้คิดอะไรแค่ถามตามความรู้สึกที่อยากรู้เพราะปกติแล้วคนมีครอบครัวก็น่าจะอยากกลับไปกินข้าวแบบพร้อมหน้าพร้อมตากัน

“นิดาเขาไม่ค่อยกินข้าวเย็นกว่าเธอจะกลับก็ดึกแล้ว ผมกับขนมจีนกินข้าวด้วยกันสองคนมาหลายปีเพิ่งจะมีวันนี้แหละที่ผมกินข้าวข้างนอกเพราะคุณพ่อมารับขนมจีนไปนอนที่บ้าน ผมก็เลยไม่อยากกลับไปกินข้าวคนเดียว”

ตุลาถึงแม้ว่าเขาจะงานยุ่งแค่ไหน เขาก็จะรีบกลับบ้านเพื่อไปรอรับลูกสาวที่คนขับรถทำหน้าที่ไปรับที่โรงเรียนให้และเขาก็เลือกที่จะกินอาหารเย็นกับลูกทุกวันถึงแม้ว่าคนเป็นแม่จะแทบไม่เคยกลับมาทันมื้อเย็นเพราะส่วนมากนิดาจะให้เหตุผลว่าเธอเพิ่งออกจากบ้านไปเมื่อช่วงบ่ายกว่าจะทำธุระเสร็จก็ดึก

“ขนมจีนน่ารักมากเลยนะคะก่อนที่น้ำขิงจะมาทำงานที่นี่เคยเจอคุณลุงพาขนมจีนไปเล่นเครื่องเล่นที่สวนสนุกไว้วันหลังคุณตุลาพาลูกสาวมาเล่นที่บริษัทบ้างนะคะ น้ำขิงขอเป็นคนเลี้ยงให้เองแต่รับรองว่าจะไม่ให้กระทบกับงานค่ะ”

เลขาสาวพูดจากใจจริงเพราะเธอเป็นคนที่รักเด็กมากและตัวเองก็เกิดมาในครอบครัวที่มีเธอเป็นเพียงลูกคนเดียวเธอจึงไม่ค่อยมีเพื่อนเล่นเวลามีเด็ก ๆ เข้ามาในชีวิต น้ำขิงจึงมักจะรับอาสาเป็นคนดูแลจนบ่อยครั้งที่เธอรู้สึกว่าอยากจะมีลูกให้เต็มบ้านแต่เธอก็ได้แต่ฝันเพราะแม้แต่แฟนเธอยังไม่เคยมีเลยกับเขาสักคน