ยิ่งปฏิเสธยิ่งโหยหา

เขาบอกตัวเองก่อนสลัดศีรษะขับไล่ความฟุ้งซ่าน เรียกสติให้คืนมา

“ เรียบร้อยแล้วค่ะ ” เสียงจ๋อย ๆ ดังขึ้น

“ โอเคครับ น้องนั่งไขว้ขวามาด้านนี้นะ ใช้มือซ้ายถือตะกร้า มือขวากอดเอวพี่ไว้นะครับ ไม่อย่างนั้นจะตกได้ ”

รามสั่ง น้ำหนึ่งพยักหน้ารับ จากนั้นเขาก็ขึ้นคร่อมรถจักรยานยนต์ สตาร์ทเครื่องแล้วพยักหน้าเป็นสัญญาณให้เธอขึ้นซ้อนท้าย เธอขึ้นนั่งตามที่เขาบอก เอื้อมมือไปกอดเอวสอบไว้ข้างหนึ่ง เสียงทุ้มเอ่ยถาม

“ พร้อมยังครับ ”

“ พร้อมแล้วค่า ไปเล้ย ” เสียงใสตื่นเต้นตอบรับ ชายหนุ่มยิ้มแล้วบิดคันเร่งออกตัวไป

“ วู้ว ดีจัง ไวกว่านี้อีกค่า ” เธอตะโกนดังลอดหมวกกันน็อคออกมา รามเผลอยิ้มอีกครั้ง

ผู้หญิงบ้าอะไร ทำไมน่ารักแบบนี้..

ด้วยความใจลอยมัวคิดโน่นคิดนี่เพลิน ๆ รามเลยมองไม่เห็นหลุมเล็ก ๆ หน้าโรงแรม ทำให้ไม่หลบไม่ทันและตกลงไป ด้วยความตกใจ มือของหญิงสาวที่จับเอวเขาอยู่หลวม ๆ ก็ขยับลงต่ำเหนือท้องน้อยแล้วจับแน่นขึ้น พร้อมกับที่ตัวเธอลื่นไถลเข้าไปแนบชิดกับแผ่นหลังกว้าง รามรีบส่งเสียงขอโทษขอโพย

“ น้องน้ำหนึ่ง พี่ขอโทษครับ ”

เธอขยับมือที่จับท้องน้อยเขาเป็นเชิงตอบรับว่าไม่เป็นไร แต่ตอนนี้เป็นเขานี่แหละที่จะตายให้ได้

เพราะมือน้อยนุ่มนิ่มนั้นจับแน่นบริเวณท้องน้อยเหนือความเป็นชายของเขา ที่ตอนนี้มันดันตื่นตัว ผงาดง้ำเหยียดยาวไม่รู้จักเวล่ำเวลา !

จริงอยู่ เขาออกกำลังกายประจำจนมีซิคแพ็คแข็งแกร่ง แต่มันไม่เห็นช่วยต้านทานความรู้สึกวูบวาบที่มือน้อยจับอยู่ได้เลย แถมหน้าอกนุ่มหยุ่นด้านขวากับแก้มนวลก็แนบแผ่นหลังของเขาไว้เสียด้วย

ความนุ่มนวลที่แนบนาบมากับความแข็งแกร่ง ไอ้เขามันก็วัยกระสันพร้อมเจริญพันธุ์เสียด้วยจะให้ไม่รู้สึกรู้สาอะไรมันเป็นไปไม่ได้

รามหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสะกดอารมณ์อันพลุ่งพล่านอยู่ภายในเจียนระเบิด หากเขาไม่มีสามัญสำนึกของความเป็นคนก็คงจอดรถ เปลื้องผ้าผ่อนเจ้าหล่อนออกจากร่างกายเสียทุกชิ้น เล้าโลมแล้วร่วมรักจนตายกันไปข้างเสียริมถนน แต่นี่เขาเป็นมนุษย์ เขาจึงต้องรู้จักข่มอารมณ์ความต้องการ รู้ผิด รู้ชอบ

ราวครึ่งชั่วโมงก็ถึงบ้านของเธอ ไม่สิ ไม่น่าเรียกว่าบ้านหรอก เพราะมันใหญ่โตราวกับคฤหาสน์ รามจอดรถจนนิ่งสนิท เธอลงจากรถแล้วกระพุ่มมือไหว้ขอบคุณ

“ ถึงแล้วค่ะพี่ราม ขอบคุณที่มาส่งน้ำหนึ่งนะคะ เข้าไปทานน้ำทานขนมในบ้านก่อนสิคะ ” รามส่งยิ้มให้พลางส่ายศีรษะ

“ พี่ว่าวันนี้คงไม่เหมาะ เพราะถ้าหากคุณพ่อคุณแม่ทราบว่าพี่แว้นมาส่งน้ำหนึ่งคงได้ปังตอแทนน้ำกับขนมเป็นแน่ ” อีกฝ่ายหัวเราะจนตาหยี

“ จริงด้วยสิคะ น้ำหนึ่งลืมคิดไป ถ้าอย่างนั้นวันหน้าน้ำหนึ่งจะชวนพี่รามมาทานข้าวนะคะ ห้ามปฏิเสธด้วย ”

เขาพยักหน้า

“ ได้ครับผม น้ำหนึ่งเข้าบ้านเถอะ ”

เธอสิ่งยิ้มให้แล้วโบกมือลาก่อนกดรีโมทเปิดประตูบ้านแล้วหันหลังจากไป

รามยิ้ม ยิ้มอีกแล้วด้วยความรู้สึกชุ่มชื่นหัวใจเหลือเกิน ไม่รู้ว่าวันนี้ยิ้มเป็นครั้งที่เท่าไหร่ ทั้งที่ปกติเขาไม่ค่อยได้ยิ้มมากนัก

พลันรอยยิ้มนั้นก็ค่อย ๆ หดหายไปจากใบหน้าคมสัน เมื่อความจริงวิ่งเข้ามาตำหัวใจว่านั่นคือคู่หมั้นของเพื่อน เขารีบสตาร์ทรถแล้วขับออกมาจากที่นั่นโดยเร็ว ราวกับอยากจะหนีความรู้สึกที่ก่อขึ้นทั้งกายและใจเสียให้พ้น

แต่บางสิ่ง ยิ่งหนีกลับยิ่งเจอ ยิ่งปฏิเสธกลับยิ่งโหยหา..

***

หลังจากที่โกหกคู่หมั้นสาวไร้เดียงสาอย่างน้ำหนึ่งและปลีกตัวออกมาเพื่อไปพบแม่เสือสาวสุดฮอตที่มารออยู่ ล็อบบี้โรงแรมก่อนเวลานัด นฤบดินทร์เดินย่องเข้าไปหาเธอเงียบ ๆ จากทางด้านหลัง เรือนร่างเย้ายวนสมส่วนที่ผ่านมีดหมอมาจนสวยเป๊ะราวสวรรค์ปั้น ด้วยสัดส่วน 36-24-36 เธออยู่ในชุดเดรสแนบเนื้อเกาะอกสีดำยาวเลยสะโพกไปเพียงคืบบนรองเท้าส้นสูงห้านิ้วยิ่งทำให้เธอดูสะโอดสะองเหมาะเจาะเป็นบ้า

เธอยืนทิ้งสะโพกพิงโต๊ะ ในมือถือแก้วไวน์แล้วยกมันขึ้นจิบเรื่อย ๆ สายตามองเพลินอยู่นอกกระจกจึงไม่รับการมาถึงของชายหนุ่มที่เดินเข้าไปสวมกอดจากทางด้านหลัง สองมืออันซุกซนวางแหมะบนสองเต้าที่ทะลักล้นออกมานอกเกาะอกแล้วบีบมันแรง ๆ เจ้าของเต้าใหญ่เจ็ดร้อยซีซีที่คุณหมอให้มาสะดุ้งเฮือกแล้วใส่จริตดีดดิ้น

“ อุ๊ย บดินทร์ขา เซย่าตกใจหมดเลย ทำไมทำแบบนี้ล่ะคะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันจะไม่งาม ”

“ ก็ผมหิวนมอ่ะ ” นฤบดินทร์ยิ้มกรุ้มกริ่มพลางทำเสียงออดอ้อน กดจมูกซุกไซ้ไปที่ซอกคอนวลเนียนหอมกรุ่นด้วยน้ำหอมราคาแพง เพียงเท่านั้นแม่สาวไวไฟก็จุดติดพรึ่บแล้ว เธอใช้สะโพกสะบึมใต้เดรสดุนดันเป้ากางเกงแสล็คที่มีบางอย่างนูนตุงขยายเหยียดอยู่ในนั้น เขาครางกระหึ่มทันทีก่อนกระซิบอยู่ที่ข้างใบหูขาวเสียงกระเส่า

“ ขึ้นห้องเถอะเบ่บี๋ ผมคิดถึงคุณใจจะขาด ”