คืนที่ยังบอบช้ำ Ep.1

Ep.1

ณ ผับหรูย่านใจกลางเมือง นักท่องราตรีทั้งหลายที่หลงใหลในเสียงเพลงและรสชาติของแอลกอฮอล์กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกกันอย่างเมามันส์ ทุกคนที่มาที่นี่ต่างก็หวังเข้ามาหาความสุขเล็กๆน้อยๆ ต่างคนต่างก็แบกเอาอารมณ์ที่ต่างกันเข้ามา มีทั้งสุข เศร้า เหงา ซึม แต่เมื่อมาจบลงที่นี่แล้วก็มักจะลงเอยด้วยอารมณ์สุนทรีย์หัวเราะกลับบ้านตลอด ไม่เว้นแม้กระทั่งชายหนุ่มหน้าตาหล่อละมุนออกไปทางหวานเสียมากกว่าเข้ม เส้นผมดกดำที่ถูกเยลคุณภาพเคาน์เตอร์แบรนด์เซ็ตขึ้นไปจนตั้งเป็นทรงดูดีมีเสน่ห์กำลังนั่งดื่มเหล้ายี่ห้อโปรดอยู่ที่โต๊ะวีไอพีซึ่งเป็นโต๊ะประจำ หลายครั้งเขาจะมานั่งสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนสนิท แต่วันนี้เขามาคนเดียวเนื่องจากเพื่อนๆไม่มีใครว่างเลยสักคน

"คุณลูกค้าต้องการอะไรเพิ่มเหรอคะ?" หญิงสาวเจ้าของใบหน้าเศร้าหมองเอ่ยถามเขาเมื่อเห็นชายหนุ่มกระดิกนิ้วเรียกเมื่อไม่กี่วินาทีก่อน ถึงแม้ใบหน้าสวยนั้นจะบึ้งตึงแต่รูปร่างโดยรวมของเธอมันไม่เหมือนเด็กเสิร์ฟธรรมดาทั่วไป หุ่นแบบเธอใครๆก็แนะนำให้ไปเป็นพริตตี้เสียมากกว่า แค่เธอปฏิเสธมันมาตลอดก็เท่านั้น

"พึ่งมาทำงานเหรอ ไม่เห็นหรือไงว่าน้ำแข็งมันหมด ไม่มีคนสอนงาน?"

"......" ดวงตาคู่สวยเหลือบขึ้นไปสบตากับเจ้าของคำพูดที่ดูเหมือนจะหาเรื่อง เธอไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงกลับไปเพราะคำว่า 'ลูกค้า' มันฝังอยู่ในสมองและคำว่า 'หาเงิน' มันก็อยู่ในกระดูกดำ หญิงสาวจึงลดสายตาลง "ค่ะ"

เฟิร์ส จ้องตามแผ่นหลังบางที่เดินถือกระติกน้ำแข็งไป วันนี้อารมณ์เขาค่อนข้างจะขุ่นมัวนิดหน่อย สาเหตุก็มาจากเพื่อนที่ทิ้งเขาให้มากินเหล้าคนเดียวนั่นแหละ

ปึก!

"เป็นอะไรอีกแอม ก็เหมือนจะดีขึ้นแล้วนี่นาไงหงุดหงิดอีก?"

"เห้อ...อยากตายๆไปซะเลยมากกว่า"

"เห้ยนี่แก!...." เพลงพิณ เอื้อมมือไปหมายจะห้ามลูกพี่ลูกน้องคนสนิทไม่ให้ดื่มเหล้า แต่ก็ไม่ทันการเพราะแอมอรกระดกลงคอไปจนหมดแก้วแล้ว "แอม..อร!!"

"นี่...เลิกเรียกฉันแบบนั้นสักที แอมเฉยๆไม่ได้หรือไง" แอมอรทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะได้ยินเพลงพิณเรียกเธอแบบนั้น ส่วนหนึ่งก็เพราะรสเหล้าขมๆมันบาดคอด้วย

"ตอนอนุบาลดันชื่อซ้ำกับคนในห้องทำไมล่ะ มีแอมตั้งสามสี่คน แกชื่ออรคณาเขาก็ต้องเรียกแอมอรไหม? ไม่งั้นจะรู้เหรอว่าเรียกใคร"

"เออๆช่างเหอะ ขอน้ำแข็งถังนึง..." แอมอรปัดไม้ปัดมือขอไปที ยังไงเธอก็ชื่อนี้มาตั้งยี่สิบสี่ปีแล้ว จะพึ่งมาซีเรียสตอนนี้ก็คงไม่ทัน

"เอ้า" เพลงพิณวางถังน้ำแข็งคืนให้ "ฉันอุตส่าห์ฝากแกเข้ามาทำงาน หัดทำตัวให้มันดูขยันหน่อย ไม่ใช่เดินเหมือนลืมเอาวิญญาณมา!"

"จ้าแม่บาร์น้ำคนสวย!"

อึก!

"เห้ยนี่ยัยแอม!...." เพลงพิณไม่รู้จะด่าแอมอรยังไงเมื่อเห็นญาติคนสนิทยกเหล้าดื่มอีกแก้วก่อนจะเดินถือถังน้ำแข็งออกไป ตอนแรกเธอก็เป็นห่วง เพราะชุดเด็กเสิร์ฟที่นี่เป็นเสื้อยืดครึ่งตัวรัดติ้ว บวกกับกระโปรงเอี๊ยมทรงเอสั้นแค่คืบ แอมอรไม่ค่อยสันทัดกับอะไรแบบนี้เลยต้องคอยมองเธอตลอดเวลา แต่พอเห็นอารมณ์ไม่เอาใครของแอมอร เพลงพิณก็เลยหมดห่วงเรื่องโดนลวนลามไปทันที ก็ผู้ชายที่ไหนกันอยากจะสานสัมพันธ์กับคนหน้าตายแบบนี้

ปึก!

"ได้แล้วค่ะ"

"นี่เธอใส่อารมณ์กับฉันเหรอ?" เฟิร์สของขึ้นทันทีที่ถังน้ำแข็งถูกวางบนโต๊ะอย่างแรงด้วยฝีมือของเด็กเสิร์ฟที่เขาไม่คุ้นหน้า จากที่หงุดหงิดเพราะน้ำแข็งมาช้าอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งทวีเพิ่มเข้าไปใหญ่

"ขอโทษค่ะ พอดีมือมันลื่น"

"นี่เธอยั่วโมโหฉันเหรอ? ยัย!!...." เฟิร์สกำลังจะลุกขึ้นมาต่อว่าหญิงสาวที่เอาแต่ทำหน้าตึงไม่รับแขกอย่างเขา แต่เธอก็วอนหาเรื่องโดยการใช้คำแก้ตัวแบบกวนๆแล้วเดินหนีเขาไปเฉยๆ

"...เหอะๆ ผู้หญิงอย่างเธอนี่มัน!...." มือหนาสองข้างกำแน่นแล้วหัวเราะสมเพศตัวเองที่ไม่ลุกไปเอาเรื่องแอมอร เพราะไม่อยากเสียเวลาดื่มเหล้าโปรดขวดนี้หรอกนะเขาเลยยอมปล่อยไป

สามชั่วโมงต่อมา...

"ไปๆ รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้านไปนอน เด็กพาร์ทไทม์นี่ดีจังเลยนะ ไม่ต้องช่วยเก็บร้านที่มันกำลังจะโสโครกเมื่อเพลงดับแล้วไฟมา..."

"แต่ก็ได้เงินน้อยกว่าฟูลไทม์ไหมล่ะ?" แอมอรยกยิ้มบางๆย้อนเสียงบ่นของเพลงพิณ ขณะที่เธอกำลังซ้อนถังน้ำแข็งช่วยญาติคนสนิทแม้ไม่ใช่หน้าที่

"แกรู้ไหมยัยแอม ขนาดแกเมาตาลอยขนาดนี้ฉันยังดูออกเลยว่าแกเศร้ามากขนาดไหน ลืมๆมันไปเถอะผู้ชายเฮงซวยแบบนั้น!" เพลงพิณกอดอกต่อว่าญาติสนิทเพราะทนไม่ได้ที่เห็นแอมอรหน้าเศร้าเหมือนคนตายมาหนึ่งอาทิตย์ติดต่อกัน ซ้ำแต่ละวันยังแอบดื่มเหล้าในเวลางานทั้งๆที่ไม่เคยเป็นคนชอบดื่มขนาดนี้มาก่อน ว่ายังไม่ทันขาดคำแอมอรก็ยกมันขึ้นมาดื่มอีกแล้ว เพลงพิณจึงทำได้แค่ส่ายหน้าละอา

"ฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ"

"เออ เดินให้ดีระวังลื่น สภาพแต่ละวันไม่น่าถึงห้อง เห้อ..."

หน้าผับ xxx

"เห้อ...แท็กซี่อีกแล้ว เบื่อจริงๆ ทำไมรถเมล์ไม่วิ่งยี่สิบสี่ชั่วโมงเหมือนร้านสะดวกซื้อบ้างนะ" แอมอรก้มมองเงินในมือที่พึ่งดึงออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างแล้วถอนหายใจ เธอไม่ใช่คนตระหนี่ขี้เหนียวอะไร แต่เงินทุกบาทมันมีค่าสำหรับเธอจริงๆ เธอจึงต้องคอยตัดสิ่งที่ไม่ค่อยจำเป็นออกตลอด

"เฮ่ยยย...ร้อนจัง กินเยอะไปหรือเปล่านะวันนี้" มือบางโบกอยู่ใต้คางตัวเองพลางค่อยๆเป่าลมออกจากปากคลายความร้อนในตัว แต่มันก็เปล่าประโยชน์

"แอม..."

"หึ๊..." แอมอรขมวดคิ้ว เสียงที่เรียกชื่อเธอเมื่อกี๊มันคุ้นมาก แต่ทำไมได้ยินแล้วรู้สึกเศร้ากว่าเดิม

"แอม...แอมอร"

"....." แอมอรตัดสินใจกลับหลังหันไปดูที่มาของเสียง เพราะมั่นใจว่ามีคนเรียกเธออยู่ด้านหลัง

"พี่ทันต์..." บุคคลตรงหน้าทำให้แอมอรหยุดหายใจไปชั่วขณะ พลันน้ำตาก็คลอออกมาเต็มเบ้า เมื่อตั้งสติได้ใบหน้าเศร้าหมองจึงเงยขึ้นแล้วบังคับน้ำตาให้ไหลกลับลงไป เมื่อดวงตากลมเหลือเพียงแค่ม่านน้ำตาจึงก้มหน้าลงมาเผชิญหน้ากับแฟนเก่าที่พึ่งเลิกรากันไปอาทิตย์กว่าๆ "มาที่นี่ทำไมคะ ฉันบอกพี่แล้วไงว่าอย่ามาเจอฉัน เจอก็ให้เดินผ่าน ทำเหมือนไม่รู้!...."

"พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่นะแอม..."

แอมอรดันลิ้นใส่กระพุ้งแก้มแต้มด้วยรอยยิ้มอย่างนึกสมเพศบุคคลตรงหน้า แล้วยังกลอกตาใส่เขาด้วย ผู้ชายคนนี้ช่างน่าสมเพศไม่มีใครเกิน หน้าตาอ้อนวอนขออภัยโทษจากเธอมันช่างไม่มีความจริงใจเอาซะเลย

"เอาเงินมาคืนฉันสิ แล้วฉันจะอโหสิกรรมให้ แล้วก็ทางใครทางมันไม่ต้องเจอกันอีก!" มือบางยกขึ้นเสยผมลวกๆอย่างสะกดกั้นอารมณ์ไม่ให้พุ่งไปบีบคอไอผู้ชายเฮงซวยตรงหน้า

"เรื่องนั้น...พี่ว่าเราคุยกันก่อนได้นะแอม"

"คุยอะไร! พี่เอาเงินที่ฉันเต็มใจช่วยเหลือพี่เพราะพี่บอกว่าแม่พี่ป่วย แต่สุดท้าย...พี่เอาไปให้ผู้หญิงที่พี่นอกใจฉันไปนอนกับมัน!" แอมอรเริ่มเสียงดังจนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาหันมามอง

"พี่นอกใจแอมพี่ยอมรับ แต่แอม....พี่เป็นผู้ชายนะ พี่ก็มีความต้องการ แอมเอาแต่เล่นตัว แค่จับมือมันทำให้พี่ฟินไม่ได้หรอกนะ"

"เหรอ? งั้นวันนี้มาหาฉันต้องการอะไร"

"พี่ก็อยากมาให้โอกาสแอมไง ถ้าแอมนอนกับพี่ เราอาจจะกลับมาคบกันเหมือนเดิมได้ ความสัมพันธ์ของเรา....อาจจะดีกว่าเดิมก็เป็นได้นะแอม"

"หึๆๆ" แอมอรขำออกมาอย่างนึกสมเพศทั้งเขาและตัวเอง นี่เธอไปทำอีท่าไหนกันนะ เขาถึงได้คิดว่าเธออยากได้โอกาสที่จะกลับไปตกนรกอีกครั้ง ไม่ว่าจะทะเลาะกันกี่ครั้งก็ไม่พ้นเรื่องขอนอนกับเธอ "ฉันมีแฟนใหม่แล้ว พี่กลับไปเถอะ"

"ไม่จริง คนอย่างเธอไม่กล้าใกล้ผู้ชายคนอื่นหรอกนอกจากพี่..."

".....!" แอมอรกำมือแน่นเมื่อถูกจี้จุดอ่อน จุดอ่อนที่กลายเป็นเป้าให้คนหัวงูอย่างทันต์ดูถูก ณ ตอนนั้นเธอได้แต่เหลือบตามองซ้ายขวาเพราะปฏิเสธทันต์ไม่ได้เลยว่ามันไม่จริง แต่จู่ๆก็มีชายหนุ่มแต่งตัวดูดี เพอร์เฟ็คไปทั้งหน้าตาและรูปร่างกำลังจะเดินผ่านเธอไป

"นี่ไงแฟนฉัน!"