ตอนที่ 1 สาวใช้ประหลาด [1/1]

"อุ๊ก อ๊อก"

"อู้วววว ซี๊ดดด อมเข้าไปลึก ๆ อย่าให้โดนฟันนะคุณหนู ไม่อย่างนั้นท่านอดข้าวแน่ อ่าาส์"

ในเรือนเก่าซ่อมซ่อหลังเล็กท้ายจวนเสนาบดี ชายวัยกลางคนนั่งถ่างขาบนเก้าอี้ เอวกางเกงกองอยู่บนหน้าขา กลางหว่างขามีศีรษะเล็ก ๆ ของเด็กสาววัยราวสิบสองสิบสามปี กำลังอมท่อนเอ็นเข้าไปในปาก

"อ่าส์ ซี๊ดดดด อู๊ววว อย่างนั้น ๆ ดี ๆ หากเจ้าทำดี ข้าจะเพิ่มขนมให้อีก ซี๊ดดดด"

เรือนแห่งนี้ คือเรือนบุตรีในภรรยาเอกของเสนาบดี เพราะมารดาที่เสียไปถูกใส่ร้ายว่าคบชู้ แต่ด้วยความเกรงกลัวและต้องอาศัยบารมีพ่อตาซึ่งในสมัยนั้นเป็นแม่ทัพใหญ่ ที่แม้แต่ฮ่องเต้ยังต้องเกรงใจ ทำให้เสนาบดีกว้านไม่กล้าที่จะหย่า

จึงขับไล่ไสส่งฮูหยินเอก ให้มาพักอยู่เรือนท้ายจวนพร้อมกับลูกในท้อง จนกระทั่งคลอดบุตรสาว พอนางอายุได้หกปีก็ต้องเสียมารดาไป

ต้องอยู่ลำพังกับสาวใช้ ด้วยความจงรักภักดีต่อนายหญิง นางยอมหลับนอนกับพ่อบ้าน เพื่อจะได้มีอาหาร และเครื่องนุ่งห่มมาให้คุณหนูตัวน้อยได้กินได้ใช้

จนกระทั่งหน้าหนาวปีที่แล้ว สาวใช้เสียชีวิตลง พ่อบ้านสารเลว เริ่มลวนลามคุณหนูวัยสิบสอง ต้องการให้นางทำหน้าที่บำเรอกามแทนสาวใช้ผู้นั้น เพื่อแลกกับความเป็นอยู่ หากนางไม่ทำก็จะต้องอดตาย

ยังดีที่ร่างกายนางยังไม่โต ถึงได้ทำเพียงแค่ใช้ปาก เด็กสาวผู้อาภัพต้องยอมทำตามด้วยความไม่เต็มใจ เพื่อความอยู่รอดของตัวเอง

"โอ๊วววววว ซี๊ดดดดดดดด"

"แค่ก ๆ อ๊อก"

"กลืนลงไปอย่าให้หกเชียว เลียทำความสะอาดให้ข้าด้วย เร็ว! เดี๋ยวข้าต้องออกไปข้างนอกกับนายท่าน"

หลังจากปลดปล่อยเหล่าหนานก็รีบออกจากเรือนไปอย่างรวดเร็ว กว้านจินซู เป็นถึงคุณหนูใหญ่ แต่กลับต้องมีสภาพไม่ต่างกับนางโลมข้างทาง ทั้งที่นางยังไม่โตเป็นสาวด้วยซ้ำ

อีกฟากหนึ่งของเมืองหลวง นางโลมเลื่องชื่อแห่งหอโคมเขียว ผูกคอตายเพราะถูกชายคนรักหลอกลวง

ไน่เอ๋อ หาใช่นางโลมธรรมดา เดิมทีนางเป็นบุตรีของหมอเทวดา ด้วยความงามและความสามารถของนาง ทำให้กลายมาเป็นสตรีขององค์ชายสาม

ทุกอย่างก็เหมือนจะดี แต่อยู่มาวันหนึ่ง นางถูกชายคนรักขอให้ปลอมตัวเป็นสายสืบคอยส่งข่าวในหอนางโลม และตั้งแต่บัดนั้น ผู้สืบทอดของหมอเทวดาก็ไม่มีอีกแล้ว

มีเพียงนางโลมที่งามล่มเมือง นาม ไน่เอ๋อ นางต้องหลับนอนกับบุรุษมากหน้ามาสี่ปีเต็ม จนกระทั่งมารู้ความจริง ว่าที่แท้แล้วองค์ชายสามแค่หลอกใช้นางเท่านั้น พระองค์ทรงมีคนรักอยู่แล้ว มิหนำซ้ำกำลังจะเข้าพิธีอภิเษก

และวันนี้ วันที่ไน่เอ๋อตัดสินใจจบชีวิตตนเอง คือวันที่องค์ชายสามทรงอภิเษกพอดี คำสาบานด้วยความเจ็บแค้น ทำให้ดวงวิญญาณของนางไม่ยอมจากไป

โครม... ซ่าาาาาา

"นังเด็กขี้เกียจลุกขึ้นเดี๋ยวนี้!! ข้าจะขายเจ้าให้จวนเสนาบดี ไปอาบน้ำอาบท่า เดี๋ยวท่านพ่อบ้านจะมาแล้ว ไป!"

เด็กน้อยลุกนั่ง มองมือตัวเองไปมา ไม่ได้สนใจเสียงตวาดของหญิงอ้วนที่ยืนเท้าสะเอวใบหน้าถมึงทึง

"ยังอีก! นังตัวดี! ถ้าไม่คิดว่าจะเสียราคา ข้าจะตีเจ้าให้ลายไปทั้งตัวเลย เร็ว! ลุกไปอาบน้ำแต่งตัว!!"

มุมปากเด็กน้อยยกยิ้มในตาเป็นประกาย ลุกขึ้นยืนช้า ๆ มองสำรวจหญิงอ้วนตั้งแต่หัวจรดเท้า แววตาไม่หลงเหลือความไร้เดียงสาอีกต่อไป มันเปลี่ยนเป็นแววตาของคนกร้านโลก

"ห้องอาบน้ำอยู่ที่ใด"

"นี่..เจ้า!" แม้หญิงอ้วนจะแปลกใจ แต่ก็คร้านจะใส่ใจ ชี้มือไปทางบ่อน้ำ "เร็วเข้าล่ะ อย่าชักช้า"

เด็กน้อยก้มมองเงาตัวเองในน้ำ ร่างผอมแห้งมีเพียงหนังหุ้มกระดูก ในตาลึกโบ๋ มันเกินคำว่าอัปลักษณ์ไปไกลมาก ต้องเรียกว่าน่าเกลียดน่ากลัวเสียมากกว่า แต่มุมปากของเจ้าตัวเล็กกลับยกยิ้มพอใจกับสิ่งที่เห็น

พ่อบ้านจวนเสนาบดี ต้องจำใจรับซื้อเด็กน้อยน่าเกลียดน่ากลัวเพราะต้องอาศัยสองผัวเมียช่วยหาเด็กสาวให้ ก่อนจะพากลับเข้าไปในจวน

"นังเด็กผี! เดินตรงไปท้ายจวน ที่นั่นมีเรือนเล็กอยู่หลังหนึ่ง เจ้าไปเป็นสาวใช้ที่นั่นก็แล้วกัน"

เหล่าหนานยิ่งเห็นรูปร่างหน้าตาของเด็กน้อยก็ยิ่งหงุดหงิด สั่งเสร็จก็รีบเดินจากไปด้วยความรำคาญ

หากเป็นเด็กทั่วไป คงต้องหวาดกลัวจนทำอะไรไม่ถูก แต่เด็กผู้นี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น ขาเล็กก้าวอย่างมั่นคง สายตามองตรงไปยังทิศทางที่พ่อบ้านบอก

"เด็กผีงั้นหรือ? หึหึ" นัยน์ตาดำขลับราวกับก้นบึ้งของมหาสมุทร มันลึกเกินจะหยั่งถึง คล้ายจะมองไปยังที่ไกลแสนไกล

จนกระทั่งมาถึงเรือนท้ายจวน ต้องเรียกว่าห้องจึงจะเหมาะกว่า เพราะเมื่อเด็กน้อยเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นห้องเล็ก ๆ ที่มีเพียงเตียงนอน และโต๊ะเก่า ๆ กับเก้าอี้สองตัว

ช่างซ่อมซ่อเกินบรรยายจริง ๆ

"จะ..เจ้าเป็นคนหรือผี?"

กว้านจินซู มองเด็กหญิงตัวเล็กด้วยความหวาดกลัวนึกว่าเป็นผีสาง

แต่พอมองสำรวจดี ๆ เห็นว่าเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งถึงได้คลายความกลัวลง พอเห็นสภาพอีกฝ่ายไม่ต่างจากตัวเอง ก็นึกสงสารขึ้นมา

"หิวไหม? ข้ามีขนมซ่อนอยู่ รอเดี๋ยวนะ"

จินซูล้วงมือเข้าไปใต้ที่นอน หยิบห่อผ้าออกมาเปิดออก ในนั้นมีขนมอยู่สองชิ้น หยิบออกมาชิ้นหนึ่ง แล้วยัดห่อผ้ากลับไปไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินเอาขนมมายื่นให้

อีกฝ่ายรับขนมมาพร้อมกับมองเด็กหญิงรูปร่างผอมบางตรงหน้าด้วยความเวทนา ด้วยประสบการณ์จากชีวิตที่แล้วไม่ต้องเดาก็รู้ว่าชีวิตเด็กคนนี้อาภัพเพียงใด