บทที่ 32

หลี่ซินเหมยทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ ความกลัวว่าคุณชายจะเป็นอะไรไปเมื่อครู่ ทำให้นางลืมเรื่องที่กำลังขุ่นเคืองใจไปเสียสนิท

“กังวล เจ้าหมายความว่าอย่างไรหรือซินเหมย”

คำถามซื่อ ๆ ถูกหลี่ซินเหมยอธิบายเสียยืดยาวว่าอาการหายใจลำบากเมื่อครู่ โดยมากจะเกิดขึ้นเพราะความวิตกกังวล ความกลัว หรือไม่ก็ความเครียด

“ห้ามโกหกกันนะเจ้าคะ คุณชายก็รู้ว่าข้าจับคำโกหกของคุณชายได้แน่” หลี่ซินเหมยกล่าวดักเอาไว้ก่อน

“มิได้โกหก เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มต้นอย่างไร”

“ท่านกังวลเรื่องของข้าใช่หรือไม่”

“เรื่องนั้นก็กังวลอยู่มาก แต่ซินเหมยจิตใจดีงาม หากข้าขอโทษเจ้าจากใจจะต้องได้รับการให้อภัยอย่างแน่นอน ความจริงข้ายอมออกจากบ้านก็เพราะ....” ดวงหน้าของคุณชายขาวซีดกว่าเดิมสองส่วน ปากค้างแข็ง มิมีคำใดหลุดออกจากริมฝีปากหยักได้รูปอีก

ทั้งเขาและหลี่ซินเหมยทราบได้ในทันทีว่าอาการหายใจลำบากเมื่อครู่มีสาเหตุมาจากอะไร

“คุณชายกลัวการออกจากบ้านหรือเจ้าคะ” คำถามสั้น ๆ ทำเอาคนฟังต้องก้มหน้ามองต่ำ

ชัดเจนแล้วว่าคุณชายเจ้าสำอาง

กังวลเรื่องการออกนอกบ้านอย่างมาก!

อาเหยียนเคยเล่าให้ฟังว่าคุณชายโจวเกือบเอาชีวิตไปทิ้งกลางถนนเมืองเฉินหยาง ในวันที่ออกคำสั่งบังคับให้พาหนีออกไปเที่ยวเล่นนอกบ้าน และนั่นอาจจะเป็นเหตุสำคัญที่ทำให้เขามิกล้าออกไปไหนไกล แต่นานเท่าใดแล้วที่คุณชายขังตัวอยู่แต่ในบ้านและแปลงผัก นานเท่าใดแล้วที่เขาถูกโรคภัยไข้เจ็บกักขังเอาไว้ไร้อิสรภาพ

“คุณชายมิได้ออกจากบ้านมานานเท่าใดแล้วหรือเจ้าค่ะ”

“ปีกว่า..หรืออาจจะสองปี” คำตอบที่ฟังอย่างไรก็ดูมิใช่ความจริง หลุดออกมาจากปากของคุณชาย

“นอกจากอารมณ์เสียเก่งแล้ว ยังโกหกเก่งอีกด้วย!”

“หกปีแล้ว! ข้ามิได้ออกจากบ้านนานกว่าหกปีแล้ว!”

คุณชายโจวเล่อเทียนตอบเสียงดังฟังชัด ในเมื่อนางชอบกล่าวตะคอกเสียงดัง เขาก็จะเสียงดังด้วยเสียให้หมดเรื่อง

“แล้วเหตุใดวันนี้จึงออกมาจากบ้าน เหตุใดจึงมิรู้จักระวัง!”

“ก็ข้าจะมาง้อเจ้า!”

คำตอบของคุณชายทำเอาหลี่ซินเหมยถึงกับพูดมิออก

พอเห็นดวงหน้าของโฉมงามเปลี่ยนสี คุณชายเจ้าสำอางก็รีบยิ้มประจบ เพราะเข้าใจไปว่านางกำลังโกรธ เรื่องที่เขาเอ่ยวาจาขับไล่ไม่ไว้หน้ากันเมื่อเช้าที่ผ่านมา

“ข้าทำตัวเสียมารยาทและรู้สึกผิดต่อเจ้าอย่างมาก หากซินเหมยคิดจะลงโทษหรือต่อว่าอย่างไร ข้าล้วนยอมรับฟัง และจะทำทุกอย่างตามที่เจ้าปรารถนา” เขายอมมิได้ หากจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มน้อย ๆ ของนางอีก

“คุณชายแน่ใจนะเจ้าคะ ว่าจะยอมทำทุกอย่าง”

“แน่ใจสิ ลูกผู้ชายทำผิดต้องแก้ไข ขอเพียงเจ้าเอ่ยปาก ข้าจะทำตามคำสั่งทุกประการ” ยิ้มเจ้าเล่ห์ของนางทำโจวเล่อเทียนรู้สึกเย็นวาบทั่วทั้งแผ่นหลัง

ดูเหมือนคุณชายเจ้าสำอางจะพลาดท่าเสียแล้ว

“ข้าอยากจะเข้าไปในเมือง และท่านต้องไปเป็นเพื่อนข้า”

หลี่ซินเหมยแจ้งว่าอยากได้เสื้อคลุมกันหนาวสักตัว เพราะอีกไม่กี่วันข้างหน้าก็คงถึงเวลาที่จะต้องใช้มันแล้ว

“แต่ท่านพ่อสั่งให้ข้ากลับบ้านก่อนค่ำมืด”

โจวเล่อเทียนมิค่อยสบายใจนัก แค่เดินออกจากบ้านมิไกลมาก เขายังอาการหนักคล้ายจะตายเสียให้ได้ หากต้องไปในตัวเมืองเฉินหยาง เขาไม่อยากคิดว่าจะเกิดเรื่องอันใดขึ้นบ้าง

“อีกตั้งชั่วยามเศษกว่าฟ้าจะมืด คุณชายอายุตั้งสิบแปดปีแล้ว อย่าทำตัวเจ้าเป็นลูกแหง่ไปหน่อยเลยนะเจ้าคะ” นางกล่าวอะไรอีกหลายอย่าง เพื่อทดสอบทฤษฎีของตน

คุณชายกลัวการเข้าเมืองจริงหรือไม่...

“ไม่ต้องกดดันกันอีกแล้ว หากอยากจะไปก็จงรีบไป ข้าจะไม่ผิดคำพูดของตนแน่!”

มือเรียวสั่นเทิ้มยามหยิบเอาหมวกใบโตขึ้นมาสวม ทว่ายังมิทันจะได้วางลงบนศีรษะ หลี่ซินเหมยก็ดึงมันออกไปเสียก่อน นางพยักพเยิดให้คุณชายมองไปยังท้องฟ้า ปรากฏว่าไม่มีแดดหลงเหลือแล้ว ทั้งคู่เดินออกจากบ้านอย่างเงียบ ๆ โดยที่โฉมงามขี้โมโหเดินนำหน้าไปก่อน โจวเล่อเทียนก้มมองดูแค่เท้าคู่เล็กของนาง และเดินตามต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงจุดหมาย

แปลงผักหลวงสกุลโจว

“ไหนเจ้าบอกว่าอยากจะไปเที่ยวในเมือง แล้วเหตุใดจึงพาข้ากลับมาที่บ้าน”

“ที่ข้าแกล้งจูบคุณชายไปเมื่อวาน ขอให้หายกันกับเรื่องในวันนี้ ส่วนเรื่องซื้อข้าวของในเมือง เอาไว้คุณชายร่างกายแข็งแรง หายตื่นตกใจแล้วค่อยไปก็ยังมิสาย” นางยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นว่าคุณชายทำท่าโล่งอกใหญ่โต

“งั้นรออยู่ตรงนี้สักครู่ ข้าจะรีบกลับมา” เขาหายตัวไปเพียงชั่วอึดใจเดียวก็กลับมาพร้อมกับเสื้อคลุมตัวหนึ่ง อากาศเริ่มเย็นมากขึ้นเรื่อยๆ โจวเล่อเทียนจึงไม่รอช้า รีบสวมเสื้อคลุมป้องกันความหนาวให้กับนางทันที

“เจ้าใส่เสื้อผ้าสมัยข้ายังเยาว์ได้ เสื้อคลุมตัวนี้ก็เป็นของเก่าของข้า หากไม่รังเกียจก็รับเอาไว้เถิด”

“คุณชายเมตตาข้ามากเกินไปแล้ว”

“หากเทียบกับเรื่องที่ข้าทำให้เจ้าไม่สบายใจ ของนอกกายแค่นี้ยังถือว่าน้อยไป ซินเหมย ต่อจากนี้ข้าขอสัญญาว่าจะไม่พูดจาร้าย ๆ กับเจ้าอีก หากมีเรื่องอันใดไม่พอใจก็จะสอบถามเอาความเสียก่อน ซินเหมย เรื่องที่เกิดในวันนี้ ข้าขอโทษ...” โจวเล่อเทียนมิได้เอ่ยอันใดต่อ เพราะริมฝีปากของเขา ถูกสาวงามทำให้ไร้เสียงโดยมิทันตั้งตัว

คุณชายเจ้าของแปลงผัก

ถูกหลี่ซินเหมยขโมยจูบที่สองจนได้...