บทที่ 1 หย่า นอกจากผมตาย

บทที่ 1 หย่า นอกจากฉันตาย

“หย่ากันเถอะ” กู้อานหยานมองคนที่นั่งตรงหน้า ผู้ชายที่หล่อเเละสมบูรณ์ที่ทำให้ผู้หญิงหลงไหล ในใจรู้สึกผิดหวัง

มู่จ้านเป่ย ผู้ชายที่ได้รับความนิยมจากผู้หญิงมากที่สุดในเมืองเป่ยหลิง เขาลึกลับ น่าเคารพ เเละไม่ธรรมดา

เเต่น่าเสียดาย กำหนดไว้เเล้วว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ของเธอ

เเต่งงาน3ปี เธอใช้ทุกวิธี เเต่ก็เเลกกับความโปรดปรานของเขาไม่ได้

3ปีที่ผ่านมาในวันนี้ กู้อานหยานเหนื่อยเเล้ว และก็ตายใจเเล้ว

“หย่ากัน ฉันให้นายอิสระ จากนี้ไป เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก” กู้อานหยานทนความเจ็บปวดไว้ ไม่มองเขาอีก

มู่จ้านเป่ยไม่เเสดงสีหน้าอะไร เงียบไปสักพัก เเล้วก็หยิบปากกาขึ้นมา เขียนชื่อลงอย่างไม่ลังเล

จากนั้น เขาก็ลุกขึ้น จากไปอย่างไม่แยแส ร่างกายที่สูงเเข็งเเรงทำให้เหล่าผู้หญิงที่อยู่ในร้านกาเเฟหลงไหล

เขามักจะเป็นเเบบนี้ ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ก็ไม่เคยทำให้เขามีความรู้สึกใดๆ

ในเมื่อเป็นเเบบนี้ งั้นก็ปล่อยมือดีกว่า ถึงเเม้ ว่าในใจจะเจ็บสักมากๆ

กู้อานหยานเดินออกจากร้านกาเเฟ เดินอยู่บนถนน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“พี่สอง” รับสายโทรศัพท์ กู้อานหยานกัดริมฝีปาก พูดเสียงต่ำ : “ฉันทำตามที่พี่บอก ให้เขาเซ็นใบหย่าแล้ว”

“เซ็นเเล้วจริงๆหรอ?” เสียงในสายคือเสียงของกู้เวยจือ ฟังเเล้วมีความตื่นเต้นที่เเอบซ่อนไว้

กู้อานหยานขมวดคิ้ว รู้สึกความมึนงง: “เซ็นเเล้ว พี่สอง พี่……”

“ฮ่าๆๆ กู้อานหยานนี่เธอเป็นคนขอหย่ากับมู่จ้านเป่ยจริงๆหรอ ฮ่าๆๆ เธอนี่โง่จริงๆ!”

“…..พี่สอง พี่หมายความว่าไง?” คิ้วของกู้อานหยานก็ขมวดเข้าหากันยิ่งขึ้น ในใจมีความรู้สึกไม่ดีขึ้นมา

“ไม่ได้หมายความว่าไง ก็ดีใจไงล่ะ! เธอหย่ากับมู่จ้านเป่ย ฉันถึงจะมีโอกาสอยู่กับเขา เธอว่าฉันดีใจไหมล่ะ?”

กู้เวยจือที่ยืนอยู่ชั้นบนสูงของอาคารใหญ่ หัวเราะอย่างสะใจ “เธอคิดว่าทำไมมู่จ้านเป่ยถึงเย็นชากับเธอมาโดยตลอด?”

“เพราะอะไร?” กู้อานหยานกำโทรศัพท์ไว้เเน่น เดินอยู่บนถนนใหญ่โดยไม่รู้สึกตัว

“เพราะว่า เขาเเน่ใจมาโดยตลอดว่าน้องชายของเขาตายเพราะเธอ เธอว่าเขาจะดีกับคนที่ทำให้น้องชายเขาต้องตายหรอ?”

“ฉันไม่ได้ทำ!” กู้อานหยานรีบพูด “ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของเฟิงจิ่นคือ….คือเธอ?”

กู้อานหยานก็ถลึงตาโตทันที เธอรู้ตัวขึ้นมา: “คือเธอ! กู้เวยจือ เธอเป็นคนทำ!”

“ใช่เเล้วทำไม? อยากจะบอกให้มู่จ้านเป่ย？เเต่น่าเสียดาย สายเกินไปเเล้ว” เสียงหัวเราะของกู้เวยจือ พอได้ยินเเล้วน่ากลัวเหมือนเสียงที่มาจากในนรก

“ฉันไม่ปล่อยเธอไว้เเน่! กู้เวยจือ เธอเเสดงมาโดยตลอด โกหกฉันมาโดยตลอด!” กู้อานหยานเกลียดที่เธอรู้ช้าเกินไป!

“เธอคงจะไม่มีโอกาสเเล้วล่ะ” กู้เวยจือจ้องร่างบางที่ยืนอยู่บนถนน เผยรอยยิ้มที่โหดร้ายออกมา: “ดูทางซ้ายของเธอสิ”

กู้อานหยานมองไปทางซ้าย เเต่ว่าตอนที่กำลังหัน เสียงชนกันดังอย่างกระหึ่ม

เจ็บ! เจ็บเหมือนใจจะขาด วินาทีนั้นเจ็บไปทั้งตัว

เธอเหมือนดั่งใบไม้ในลม หลังจากที่โดนรถบรรทุกชน ก็ล้มลงอย่างอ่อนเเรง

เธอหลงรักมู่จ้านเป่ยมาครึ่งชีวิต เเต่กลับเเลกกับเเววตาที่อ่อนโยนของเขาไม่ได้เลยเเม้เเต่สักครั้งเดียว

ถ้ามีโอกาสเริ่มใหม่อีกครั้ง ฉันจะไม่รักนายเเน่นอน ไม่มีทางรักผู้ชายที่รักไม่เป็นอย่างเด็ดขาด….

กู้อานหยานหลับตาลงช้าๆ

เธอมองไม่เห็น คุณชายของตระกูลมู่ที่หล่อจนทำให้ผู้หญิงทุกคนหลงรัก พุ่งออกมาจากกลุ่มนั้น อุ้มเธอที่เต็มไปด้วยเลือดขึ้น

เเละก็มองไม่เห็น ผู้ชายที่เป็นเหมือนดั่งเทพบุตรในใจของทุกคน วิ่งออกจากฝงคน กอดร่างที่เปื้อนเลือดของเธอไว้

ยิ่งมองไม่เห็น เอกสารการหย่าที่ตกลงมาจากในกระเป๋าของเธอ ทั้งที่ต้องเขียนว่า “มู่จ้านเป่ย” 3คำ เเต่เขียนไว้4คำเเทน—นอกจากผมตาย!

ร่างกายของกู้อานหยานหนาวเย็นลง ลมหายใจสุดท้าย หายไปเเล้ว….