ตอนที่6 ปรับความเข้าใจ

ตอนที่6

{พลอยขวัญ}

เมื่อทั้งคู่ปรับความเข้าใจกันเสร็จเรียบร้อย ก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม แต่ดูเหมือนแฟนหนุ่มจะเอาใจใส่เป็นพิเศษ นายแฟร้งค์นั้นยังมารับพลอยขวัญไปเที่ยวห้างดูหนังฟังเพลงอยู่บ่อยครั้ง สุดท้ายก็จบกันที่โรงเเรมเสร็จกิจถึงได้มาส่ง ทั้งคู่ทำแบบนี้มาหลายเดือนจนมหาวิธยาลัยของแฟนหนุ่มเปิด ตั้งแต่นั้นมาพลอยขวัญก็ไม่เคยได้ไปที่บ้านของแฟนหนุ่มอีกเลย เเละเเน่นอนที่ว่าเปิดเทอมแล้วทั้งสองนั้นต้องเเยกกันเรียน ช่วงแรกๆก็ยังดีอยู่นะ ยังโทรติดต่อกันบ่อยอยู่

“ค่ะ พี่แฟร้งค์” พลอยขวัญกดรับสายแฟนหนุ่มในขณะพักเที่ยง

“กินข้าวยัง ทำอะไรอยู่หรอ”

“กำลังเพิ่งเดินมาโรงอาหารค่ะ พี่ล่ะ”

“เหมือนกันเลยพี่เพิ่งพัก เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ บาย”

“ค่ะ” กดวางสายไป

“หุยย นี่แกยังคบกับพี่แฟร้งค์อยู่อีกหรอเนี่ย” เพื่อนในกลุ่มแซวฉันกันใหญ่

“อื้ม ทำไมหรอ” ฉันนั่งลงเก้าอี้พร้อมกับหันไปถามเพื่อน

“เปล่าหรอก ฉันเห็นแกคุยกันหลายเดือนนึกว่าปิดเทอมนั้นเลิกไปแล้ว”

“ไม่นิ่ ก็คุยกันตลอดนะ”

“จ้า อิจฉาเธอจริงๆเลยพลอยขวัญ พี่แฟร้งค์ทั้งหล่อและรวย อ๊ายย” เพื่อนฉันทำท่าอลังการและจินตนาการจนฉันนั้นอดขำความตลกของเพื่อนไม่ได้

“เธอก็ ไม่ขนาดนั้นป่ะ ก็แค่คบกันปกติ”

“ไม่ปกติหรอกแก ไม่คบนานได้ยังไงฉันเห็นถ่อไปให้ท่าผู้ชายทุกวันเลยอ่ะ นี่คนแถวบ้านฉันพูดกันใหญ่เลยนะ ว่าเดี๋ยวก็ท้องเองก่อนเรียนจบม.6 ฮ่าๆๆ” ออม เเละกลุ่มเพื่อนๆนางเดินมาเเขวะเเละพูดประจานฉันด้วยเสียงดังๆ ทำให้คนแถวนั้นหันมามองกันหมด

“บอกตัวเองเถอะออม เธอเองก็บอกพ่อแม่ว่ามาทำรายงานกับเพื่อนที่โรงเรียน ที่ไหนได้ก็มาแอบเอากับอาจารย์อ่ะ” พลอยขวัญโกรธออมมากจนพูดความลับของนางออกมา

“มึงเอาอะไรมาพูดอีพลอย กูจะตบปากมึงให้แตกเลยดูสิ” ออมทะยามจะพุ่งตัวมาตบฉันแต่โดนเพื่อนๆนางดึงไว้

“ออมอย่า...เพิ่งเปิดเทอมเองนะ” เพื่อนนางเตือนสติและเขย่าแขนเบาๆ

“ฝากไว้ก่อนเถอะ”

“หึ อย่าลืมมาเอาคืนล่ะ เห็นฉันคบกับพี่แฟร้งค์นานอิจฉาจนไปให้ท่า... เพื่อให้เขาสนใจ ฮ่าๆๆ”

“กรี๊ดดด อีพลอยย” นางกรี๊ดลั่นโรงอาหารเเละเพื่อนๆนางก็ลากออกไป

“พลอย แกพูดจริงหรอเรื่องออมกับอาจารย์คนไหนอ่ะ” พวกเพื่อนๆที่อยู่กับฉันรีบเอ่ยปากถามฉันกันใหญ่ ฉันตัดสินใจบอกกลับไปว่า

“เอ่อ เปล่าหรอกฉันก็ด่าไปส่งๆงั้นแหละ หมั่นใส้ขี้อิจฉา”

“เอ้า ฉันจะไปเมาท์ต่อสักหน่อย เออๆ แกก็น่าอิจฉาจริงๆนั่นแหละ ทั้งสวยทั้งรวย แฟนก็หล่อเท่ สมบูรณ์ไปหมด”

“พอเเล้วแกฉันเขินไปกินไรกัน” พลอยขวัญเบี่ยงเบนความสนใจของเพื่อนเเละออกไปหาอาหารเที่ยงกินกัน

ความจริงเรื่องของออมนั้นคือเรื่องจริงแหละ วันนั้นฉันบังเอิญมาที่โรงเรียน มาห้องสมุดเพื่อมาเอางานของพี่แฟร้งค์ไปช่วยแก้ เวลานั้นฉันมากับพี่แฟร้งค์ตอนกลางวันมีนักเรียนไม่ถึงสิบคนที่นั่งแก้งานกันอยู่ที่โต๊ะหินอ่อน เมื่อฉันมาถึงก็เดินตรงไปที่ห้องสมุดเพื่อหางานที่จะมาแก้ เมื่อเห็นมันเงียบอยู่ฉันเลย ค่อยๆเปิดประตูกระจกมาแบบไม่ได้เคาะ ในขณะที่กำลังเดินเข้ามาก็ได้ยินเสียงแปลกๆดังมาจากด้านในห้องน้ำเล็กๆในห้องสมุด

“อาจารย์...หนูเจ็บบบ โอ้วว” ฉันเลยหยุดเพื่อที่จะฟังชัดๆ

“อื้มม อย่าร้องดังสิ อาจารย์จะค่อยๆนะ อ่าาา อย่าเกร็ง ซี๊ดดด” เป็นเสียงสองคนคุยกันไม่ดังมากพอฟังรู้เรื่อง จนมั่นใจแหละว่าเป็นเสียงของคนที่กำลังพรอดรักกันในนั้น ด้วยความที่อยากรู้ว่าคือใครฉันเลยไปแอบฟังเงียบๆ ได้สักเกือบสิบนาที ทั้งคู่ก็เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ ชายที่ก้าวออกมาก็คืออาจารย์เอกนั่นเอง ส่วนเสียงผู้หญิงก็คือ ออม ... เพื่อนริษยาของฉันนั่นไง ทั้งคู่เดินออกมาและมานั่งที่โต๊ะทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วฉันก็เดินออกมาจากตรงตู้หนังสือ

“อ้าว เสร็จเร็วจัง” ฉันถือหนังสือออกมาหนึ่งเล่ม

“พลอยขวัญ!!” ทั้งคู่เรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงที่ตื่นตระหนกทั้งคู่

“เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่” อาจารย์เอกถามฉันด้วยเสียงดุดัน

“ก็พักนึงแล้วค่ะอาจารย์” ฉันตอบด้วยท่าทางและสีหน้าที่ยียวนกวนประสาท

“แกมาทำอะไร ” ออมนั้นถามฉันด้วยสีหน้าที่ยังตกใจอยู่

“ก็มาเอางานพี่แฟร้งค์ไง ทำไมห้องสมุดนี่เค้ามีไว้เอากันได้อย่างเดียวหรอ”

“นี่เธอ” อาจารย์เอกตวาดฉันเอ็ด จู่ๆประตูห้องก็ถูกเปิด

“พลอยขวัญมานานจัง เจอเปล่า” พี่แฟร้งค์หันหลังเเละปิดประตูโดยไม่เห็นว่าฉันนั้นกำลังอยู่กับใคร

“พลอยดูหนังสดอยู่ไง”

“อะไรอ่ะ เอ้าอาจารย์เอก สวัสดีครับ” นายแฟร้งค์ก็ยกมือไหว้อาจารย์เขาก็พยักหัวเบาๆ แต่สีหน้าก็ยังกังวล

“พี่แฟร้งค์” ออมนั้นมองหน้าพี่แฟร้งค์แต่เขาไม่ได้ตอบอะไรแต่หันมาถามฉัน

“หาไม่เจอหรอ อยู่ชั้นโน้นป่ะ”

“เจอค่ะ เจอของดีด้วย” ฉันพูดและหันไปมองหน้าอาจารย์และออมสลับกัน

“เธอห้ามพูดเรื่องนี้เด็ดขาด”

“พลอยขวัญ ถ้าแกยังเห็นแก่ความเป็นเพื่อนแกเงียบไป”

“และทำไมฉันต้องเห็นความเป็นเพื่อนจากแก ในเมื่อแกนั้นไม่เคยมองเห็นฉันเป็นเพื่อนเลย”

“แกเข้าใจผิดไปเอง”

“หึ ตอแห...”

“อะไรกันพลอยขวัญพี่งงไปหมดเเล้ว” นายแฟร้งค์มองทั้งสามคนเถียงกันไปมาด้วยความสับสนเพราะไม่รู้ต้นสายปลายเหตุมาก่อน

“ไม่มีอะไรหรอก เอ้าเจอสมุดเเล้วก็รีบเอาไปแก้กันสิ จะหมดเวลาแก้เเล้วนะ” อาจารย์เอกรีบตัดบทขึ้นมาฉันเลยตัดสินใจเออออ ไปตามๆและไม่พูดเรื่องนี้ให้แฟนหนุ่มฟัง จนมาถึงปัจจุบันที่เธอเผลอพูดออกไปด้วยความโกรธเเละไม่ทันระวัง

มาวันหนึ่งที่ก่อนเปิดเทอมฉันได้ออกมาข้างนอกกับพี่แฟร้งค์แล้วออมนั้นมาหาฉันที่บ้านเพื่ออะไรไม่รู้เหมือนกัน เห็นแม่บ้านบอกว่าออมมาหาเเต่ฉันก็ไม่ได้เอะใจอะไรจนวันนั่นเเม่ฉันโทรมาหา เเละได้ต่อว่าเรื่องที่ฉันออกมาเที่ยวกับผู้ชาย คุณแม่โกรธฉันมากและบอกว่าน่าอับอายที่มีลูกแบบฉัน

ฉันผิดมากหรอ ที่ฉันต้องการความอบอุ่นจากครอบครัวแต่แม่พ่อกับแม่ให้ฉันไม่ได้ ฉันก็เลยต้องหาความรักเเละความใส่ใจจากคนอื่นแทน และในเมื่อตอนนี้ฉันกับพี่แฟร้งค์ก็กำลังไปกันได้ดี เขารักฉันมาก เเละฉันก็รักเขาฉันไม่อายใคร ฉันมีความสุขที่ได้อยู่กับเขา....!!!