ตอนที่1 ถูกตราหน้า!!

ตอนที่1 ถูกตราหน้า!!

“พลอยขวัญ” หญิงสาววัย 17 ปี กำลังเรียนอยู่มัธยมปลายเธอเป็นที่หมายปอง ของชายหลายๆกลุ่ม ไม่ว่าจะเป็นรุ่นพี่หรือรุ่นเดียวกันก็ตาม เธอมักจะถูกเพื่อนๆ ในห้องอิจฉาอยู่เสมอ

“แหวะ” เพื่อนคนที่ไม่ค่อยชอบฉันนางชื่อ ออม ทำท่าเบะปากใส่ในขณะที่ฉันกำลังเดินเข้าห้องเพื่อรออาจารย์

“หึหึ ขี้อิจฉา อิจฉาที่พี่แฟร้งค์ขอฉันเป็นเเฟนหรอ” พลอยขวัญ เธอไม่ใช่คนซื่อๆ แรงมาเเรงกลับและที่ตอบไปแบบนั้นก็เพราะนางแอบชอบพี่แฟร้งค์มานานแล้ว และเมื่อวานตอนเลิกเรียนพี่แฟร้งค์นั้นมาขอฉันเป็นแฟน

“ฮึ ใครอิจฉาเธอ พลอยขวัญ เขาหลอกฟันเธออยู่หรือเปล่า เขาอาจจะเห็นเธอง่ายก็ได้นะ”

“หรอออม เธอเองหรือเปล่าที่ไปอ่อยพี่แฟร้งค์แต่เขาไม่เล่นด้วยอ่ะ ฮะฮะฮ่ะ”

“อีขวัญ!” นางโกรธมากทำท่าจะลุกขึ้นมาผลักพลอยขวัญแต่ถูกเพื่อนอีกคนดึงไว้อยู่

“ออม ใจเย็นๆ” เพื่อนสนิทนางปรามไว้

“ทำไมอีออม พูดความจริงรับไม่ได้หรอ ฉันสวยและดีกว่าแกน่ะสิ เขาถึงมาขอฉันเป็นแฟนอ่ะ ฮ่าๆๆ” ฉันทำท่ายิ้มมุมปากเพื่อแสดงท่าทางว่าฉันนั้นเหนือกว่านาง

“เธอมันมีอะไรดีห้ะ พลอยขวัญ แกมันก็แรดเหมือนเเม่แกแหละ ที่เป็นเมียน้อยเขาน่ะ ที่ดีกว่าก็เพราะพ่อแกรวยน่ะสิ แม่เเกเลยเอาตัวเข้าแลกน่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า” เมื่อได้ยินแบบนั้นพลอยขวัญโกรธมากกำหมัดสายตาแดงกล่ำร้อนวูบวาบ ที่ได้ยินออมนั้นพูดถึงแม่เธอด้วยถ้อยคำที่เหยียดหยาม

“อีออมมึง” พลอยขวัญพยายามอดกลั้นอยู่

“ว๊าย โกรธหรอ เอ้าเพื่อนๆ มีใครรู้ไหมว่าพลอยขวัญเป็นลูกใคร ลูกเมียน้อยไง ฮ่ะฮะฮะฮ่า” ออมลุกขึ้นประกาศให้เพื่อนๆคนอื่นที่กำลังเข้ามาได้รับรู้ ที่นางรู้เรื่องครอบครัวฉันก็เพราะว่าบ้านฉันนั้นอยู่ใกล้กันแถมเป็นญาติห่างๆ กันอีก แต่ครั้งนี้พลอยขวัญไม่รอช้า ง้างมือตบไปที่หน้าของออมอย่างจัง

“เพลี้ยะ ปากดีนะมึง” ทั้งคู่ก็ตะลุมบอนกันผลัดกันตบไปมาอย่างบ้าคลั่ง เพื่อนๆในห้องมาห้ามก็โดนผลักระเนระนาดไปหมด

“อาจารย์ๆๆมา” คนอื่นตะโกนเรียกอาจารย์เพื่อให้เราทั้งคู่หยุดแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะไม่ได้มีอาจารย์มาจริงๆเพราะยังเช้ามาก

“นี่ พวกเธอเป็นไรกันหยุดนะ” อยู่ๆเสียงอาจาย์จริงๆก็ดังขึ้น ทำให้เราต้องหยุดแล้วหันไปมองต้นเสียงพร้อมกัน ต้นเสียงก็คืออาจารย์เอกนั่นเอง

“มันด่าแม่หนูก่อนค่ะอาจารย์” พลอยขวัญชิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ยังโมโหอยู่

“ใครกันแน่หาเรื่องกัน” ออมนางไม่ยอมรีบชิงเถียงขึ้น

“พวกเธอหยุดเดี๋ยวนี้ ทุกคนในห้องใครเป็นคนผิด” เพื่อนๆมองมาที่เราสองคนต่างก็ก้มหน้าไม่มีใครพูดหรือชี้ว่าใครเริ่มใครผิด

“ได้ เมื่อไม่มีใครผิด เดี๋ยวก่อนเลิกเรียนตอนเย็นครูจะประจานพวกเธอ และถามที่หน้าเสาธง”

“ไม่นะคะ”

“งั้นก็บอกมาว่าเรื่องอะไร” สรุปเราทั้งคู่สลับกันเล่าให้อาจารย์ฟังจนจบ

“อื้ม เรื่องผู้ชาย งั้นครูขอทำโทษทั้งคู่ ให้ขัดห้องน้ำชายทั้งโรงเรียนให้สะอาด”

“หาา” ทั้งคู่อ้าปากหวอเมื่ออาจารย์นั้นสั่งทำโทษโดยการขัดห้องชายที่โคตรสกปรก

“ไม่งั้นครูขอเรียกผู้ปกครอง จะเอาแบบไหน”

“เอ่อ ”

“ขัดห้องน้ำก็ได้ค่ะ” พลอยขวัญตอบไปแบบนั้นเพราะกลัวเเม่จะเสียใจเรื่องที่เราทะเลาะกัน และไม่อยากให้แม่มารับรู้เรื่องไม่ดีแบบนี้

“แล้วออม เธอว่าไง” ออมหันมามองหน้าฉันก่อนที่จะตอบอาจารย์

“ก็ได้ค่ะ” ออมก็กลัวแม่เหมือนกันแหละเพราะนางเป็นเด็กดีต่อหน้าคนโตตลอด ไม่เหมือนเราที่โดนเปรียบเทียบกันมาตั้งแต่เด็ก ออมดีกว่าออมเรียบร้อย ถึงพ่อแม่นางจะดีก็เหอะ แต่ลับหลังนางไม่ได้ดีเหมือนอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ซะที่ไหน

พลอยขวัญโดนเปรียบเทียบกับออมมาตลอด เพราะแม่ขอพลอยขวัญเป็นเมียน้อยจริงๆ แต่ออมก็คือลูกแท้ๆของคุณพ่อ ความผิดพลาดในอดีตที่แม่กับพ่อได้ทำมันเป็นปมในใจมาจนโต คำว่า “ลูกเมียน้อย แรดตามแม่” มันถูกตราหน้าและโดนล้อโดนด่าอยู่ทุกๆวัน ได้แต่นับวันรอให้เรียนจบม.ปลาย จะได้รีบๆไปจากที่นี่ แม่สัญญาไว้ว่าจะพาฉันไปอยู่ที่บ้าน ในเมืองของคุณพ่อ