Chapter 6 : ทิ้งไว้กลางทาง

เช้าวันรุ่งขึ้น

(เสียงนาฬิกาปลุก)

"อื้อออ" ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วควานหาโทรศัพท์เพื่อปิดเสียงปลุกที่ฉันตั้งเอาไว้

ในตอนนี้ฉันที่ขยับตัวนิดเดียวก็ปวดเมื่อยไปหมด โดยเฉพาะตรงกลางหว่างขา

ฉันหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วค่อยๆก้าวขาลงจากเตียง แต่แล้วจู่ๆภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็เข้ามาในหัว ฉันจำได้หมดว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเขา อีตาคนหื่น

"ซี๊ดดดด แสบจังวะ" ฉันถึงกับต้องค่อยๆเดินเพื่อไม่ให้ช่วงล่างมันสีกัน

หลังจากชำระร่างกายเสร็จ ฉันออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวที่สวมทับตัวฉันอยู่ แต่แล้วเสียงประตูห้องนอนฉันก็เปิดขึ้น

แกร่ก

"เสร็จยัง แม่ฉันให้มาตามเธอลงไปทานข้าว นี่ ไม่ต้องแต่งอะไรมากหรอก มันคงไม่สวยไปกว่านี้"

"มีอินเตอร์คอมก็กดเรียกฉันสิ แล้วนี้มารยาทในการเคาะห้องคนอื่นหน่ะมีบ้างไหม"

"จำเป็น? นี่บ้านฉัน" เขาไหวไหล่ แล้วปิดประตูลง

ปัง

"ใช้มือหรือตีนปิดคะเนี่ย" ฉันสบถด่า "คนเxย" มาอยู่วันเดียว หยาบคายไม่หยุดฉุดไม่อยู่แล้ว

หลังจากที่ฉันแต่งตัวเสร็จ ก็หยิบของที่จำเป็นรวมถึงเล่มวิจัยใส่กระเป๋าผ้า แล้วเดินลงมาเพื่อตรงไปที่ห้องทานข้าว ก้าวแต่ละก้าวที่เดินโคตรทรมาน ฉันพยายามคุมการทรงตัวให้เป็นปกติที่สุดแต่ก็ไม่

ฉันเหลือบไปเห็นอีตาคนหื่นเขาทรมานฉันแทบทั้งคืน นั่งแอบลอบยิ้มกับท่าทางการเดินของฉัน แล้วที่เป็นแบบนี้มันเพราะใครหล่ะ อย่าให้ถึงตาฉันบ้างก็แล้วกัน

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณแม่"

"ทำไมหนู...เดินแปลกๆหล่ะลูก เป็นอะไรรึป่าว" เพราะลูกชายคุณแม่นั่นแหล่ะค่ะ ฉันบ่นในใจ

"ไม่สวัสดี "ผัว" หน่อยหรอ ฉันนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ทั้งคน"

"อะ รุน สะ หวัด ค่ะ" ฉันพูดเน้นเสียงทีละคำ

"นี่ตากันต์ให้มันเบาๆหน่อย" คุณแม่หันไปตวาดลูกชาย "หนูกี้อย่าไปถือสาอะไรพี่เค้าเลยนะลูก วันนี้แกไปส่งน้องที่มหาวิทยาลัยด้วย" คุณแม่ขา อย่าปล่อยให้หนูไปกับเขาเลยยยยย พลีสสสสสสส

"ผมมีธุระ" เขาตอบไปก้มหน้าก้มตากินไป นี่กินฉันแทบทั้งคืนยังไม่อิ่มอีกหรอ อุ่ย!!!

"เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ หนูไปเองได้"

จู่ๆคุณกันต์ก็ลุกเดินออกไป แล้วตะโกนถาม

"สรุปจะไปไหม มหาลัย"

ทำขรึม โถ่!!

ภายในรถสปอร์ตคันหรู

"มหาลัย xxx ใช่ไหม"

"ใช่"

ในรถฉันกับเขาไม่มีใครพูดกันเลยสักคำ ได้ยินแค่เสียงแอร์ในรถ กับเสียงหายใจของเขาและฉัน ขับไปได้ไม่นานนัก เขาก็ตีไฟเลี้ยวซ้ายจอดที่ป้ายรถเมล์

"ลงไปได้ละ"

"คุณไม่ไปส่งฉัน? แล้วจะมาถามชื่อมหาลัยฉันเพื่อ"

หลังจากพูดเสร็จ ใบหน้าหล่อเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ๆหน้าฉันที่ห่างเพียงคืบแล้วพูดว่า "จะลงไปดีๆ หรือจะให้ปล้ำในรถ"

"เออๆ ลงก็ได้" ฉันจึงรีบเปิดประตูแล้วก้าวขาลงจากรถให้ไวที่สุด เพราะเริ่มกลัวคำขู่ของเขา สุดท้ายฉันก็ต้องนั่งรถโดยสารเพื่อไปมหาวิทยาลัยอยู่ดี

ภายในมหาวิทยาลัย xxx

ฉันนัดกับเพื่อนไว้อีกสองคน เพื่อมาเจอกันที่มหาวิทยาลัย แล้วจะได้ไปส่งเล่มวิจัยจบพร้อมๆกัน แต่เพื่อนฉันมันนั่งอยู่ตรงไหนกันนะ

"กี้" เธอสาวแว่นคนนี้เอ่ยเรียกชื่อฉันที่กำลังมองหาเธอ เธอชื่อเมย์ เป็นสาวน่ารัก ตัวเล็ก ใส่แว่น เป็นคนซื่อๆ

"ยัยเมย์" ฉันขานเรียกชื่อเพื่อนเสียงหวานก่อนจะรีบเดินเข้าไปหา แต่กรรมเจ้าขาของฉันมัน..... เพราะอีตานั่นคนเดียว นึกแล้วก็ยิ่งโมโห

"แกเดินแปลกๆหว่ะ เจ็บขาหรอ" ส่วนเพื่อนคนที่ถามว่าทำไมฉันเดินแปลกๆ เธอชื่อ อลิน เธอเป็นสาวห้าว แต่ไม่ทอมนะฮะ แค่ดูแมนๆนิดหน่อยเท่านั้น

"เอ่อ...ใช่ฉันเจ็บขาหน่ะ เดินไม่ค่อยสะดวก"

"แล้วไปโดนอะไรมาหล่ะกี้" ยัยเมย์ถาม

"คือ...ฉัน..." ฉันที่กำลังคิดคำโกหกไม่ออก จู่ๆก็มีเสียงสวรรค์ช่วยชีวิตเอาไว้ เป็นเสียงเรียกของผู้ชาย ฉันเลยหันไปดูว่าเป็นใคร

"กี้ อยู่นี่เองหรอ" ผู้ชายที่เรียกฉันเป็นเพื่อนร่วมคลาส ชื่อ "นาย" เขาเคยบอกชอบฉันด้วยนะ ขอฉันเป็นแฟน แต่ฉันก็ปฏิเสธไป

"อื้อ มีอะไรหรอนาย"

"มาส่งวิจัยจบใช่ไหม ส่งเสร็จแล้วเราอยากชวนกี้ไปทานข้าวหน่ะ เมย์ กับ อลิน ไปด้วยกันนะเราเเลี้ยงเอง"

จริงๆนายคือโคตรหล่อเลยแหล่ะ สูง 180 ขาวตี๋ หน้าเกาหลี คล้ายๆอีตาคุณกันต์ไรนั่น แต่นิสัยดีกว่าเยอะ เห้อ! ทำไมฉันถึงปฏิเสธเขาได้

"ไม่เป็นไรหรอกนาย ขอบคุณมากนะที่ชวน"

"กี้ อย่าปฏิเสธเลยนะ ถือว่าเป็นการเลี้ยงส่งท้ายที่เราเรียนจบก็ได้ นะกี้ นะ " เขาพยายามตื้อเพื่ออยากจะเลี้ยงข้าวฉันและเพื่อนๆ

"แกสองคนไปไหม?" ฉันหันไปถาม เมย์กับอลิน

"ถ้าแกไป พวกเราก็ไป" อลินพูด

"อื้อ มีคนหล่อๆมาเลี้ยงข้าวทั้งที่ เนอะ" เมย์หันมาพูดกับฉันแล้วยิ้มกว้าง

เมื่อทุกคนตกลง ฉันเลยหันไปตอบนาย "อื้อ ตกลงจ่ะ"

"งั้นเจอกันที่ร้านxxx สักหนึ่งทุ่มแล้วกัน รับรองว่าทุกคนจะต้องชอบอาหารร้านนี้แน่ๆ"

ตกลงเรื่องร้านอาหารกันเสร็จ ฉันจึงขอปลีกตัวโทรศัพท์หาคุณแม่ก่อนว่าวันนี้ฉันคงจะกลับบ้านช้าหน่อย

ร้านอาหารริมแม่น้ำ xxx

"นาย ร้านสวยมากเลย บรรยากาศดีจัง" ได้นั่งทานอาหารริ่มแม่น้ำ เรือแล่นผ่านไปมา ฝั่งตรงข้ามเป็นเจดีย์ของวัดขึ้นชื่อ ได้นั่งมองแสงไฟในยามค่ำคืนแบบนี้มันสวยมากๆเลยนะ แต่ฉํนก็คงไม่มีปัญญามาร้านอาหารแบบนี้หรอก อย่างมากก็คงแค่ร้านอาหารตามสั่งถูกๆ

"ใช่ สวยมาก" ผมไม่ได้หมายถึงร้านอาหารที่สวยหรอก หมายถึงกี้ต่างหาก แอบชอบมาตั้งนาน เห้อ ไม่ได้เป็นแฟนก็ขอได้แค่อยู่ใกล้ๆก็ยังดี

"นี่นายคงไม่ได้อยากจะชวนอลินกับเมย์มาหรอกใช่ไหม" อลินหันไปถามนาย แล้วเอาไหล่มนมาชนกับไหล่ฉัน

"มะ ไม่ใช่หรอก เราอยากเลี้ยงพวกเธอจริงๆ" นายเอามือไปกุมท้ายทอยแก้เขิน

"ป๋านายเลี้ยงทั้งที่ งั้น...ฉันไม่เกรงใจนะ" ยัยอลินพูด

"นาย ขอบคุณมากเลยนะที่พาพวกเรามาเลี้ยงข้าว"

ฉันที่กำลังมองบรรยากาศของร้านอาหารโดยรอบ แต่เจ้ากรรมตาสองข้างของฉันมันดันไปเห็นอีตาคุณกันต์นั่น ใช่ เขาเลยฉันจำได้ เขากำลังมองมาที่ฉันกับเพื่อนๆด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง

--------------------------------------------------------------------------------------

นั่นยัยเด็กกี้หนิ เธอมากับเพื่อนผู้หญิงสองคน กับชายอีกหนึ่งคน ทำไมเธอนั่งๆข้างๆผู้ชายคนนั้นด้วยวะ หน้าตาก็ดี แต่น้อยกว่าผม

ผมอยากจะรู้จริงๆว่าผู้ชายที่นั่งข้างๆเธอมันเป็นใคร ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หึ น่าหมั่นไส้!!