ตอนที่ 7 ลองชุดเป็นเหตุ(2)

คำพูดของเขาทำเอาเธอจุกไปไม่น้อยอยู่เหมือนกัน ทำไมเขาถึงพูดจาร้ายกาจได้ถึงขนาดนี้ แค่เธอใส่ชุดแค่นี้ก็บอกว่าเธอเป็นผู้หญิงหากินแล้วหรอ นี่เธอคิดถูกหรือคิดผิดที่แต่งงานกับเขากันแน่เนี่ย 

" เอ่อ...เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณน้องเราไปดูชุดใหม่กันนะคะ " 

เจ๊อ้อยที่แทบสตั้นไปกับคำพูดของมาร์ติน ไม่คิดว่าผู้เป็นเจ้าบ่าวจะมีคำพูดคำจาที่แสนร้ายกาจขนาดนี้ ถ้าเธอเป็นน้องเนยหวานป่านนี้เธอไม่แต่งงานกับผู้ชายแบบนี้หรอก หล่อซะเปล่าแต่ทำไมถึงได้ปากร้ายนักนะ พอเดินมาถึงโซนที่จะต้องเลือกชุดใหม่เจ๊อ้อยก็รีบพูดขึ้นมาเพื่อปลอบใจหญิงสาว เพราะดูเธอจะหน้าซีดลงไปเยอะมาก 

" คุณน้องขาชุดนี้สวยมากๆเลยนะคะ แต่ถ้าเจ้าบ่าวไม่ชอบคุณน้องลองเป็นชุดเสื้อแขนยาวแล้วกันนะคะดูเรียบๆดีก็เหมาะกับคุณน้องเหมือนกัน " 

เนยหวานที่คิดแผนการดีๆออก ชอบหาว่าเธอเป็นผู้หญิงหากินใช่ไหม ได้เลย! ถ้าอย่างนั้นเธอจะใส่ชุดนี้ไปเลยแล้วกัน 

" เอาชุดไหนมาก็ได้ค่ะแล้วเนยจะใส่ออกไปให้เขาดู แต่เนยขอชุดนี้ไปใส่วันจริงนะคะ " 

เจ๊อ้อยตกใจกับคำพูดของหญิงสาว บ่าวสาวคู่นี้คิดจะทำอะไรกันแน่ สิ่งที่ชายหนุ่มไม่ชอบหญิงสาวกลับเลือกที่จะทำ 

" จะดีหรอคะคุณน้อง " 

" ดีสิคะ ถ้าเจ๊บอกว่าชุดนี้สวย เนยก็จะเอาชุดนี้ ถ้าอย่างงั้นเจ๊เอาชุดนั้นมาให้เนยลองนะคะชุดเสื้อแขนยาวเดี๋ยวเนยจะใส่ออกไปตอนนี้เลยค่ะ " 

เจ๊อ้อยได้แต่รับคำไปอย่างจำยอม จากนั้นเธอก็เปลี่ยนชุดแบบที่เขาชอบออกมาให้เขาดู ซึ่งมาร์ตินพอใจมากกับชุดนั้น เพราะมันดูเรียบร้อยเขาไม่อยากให้เธอดูสวยโดดเด่นจนเกินไป เขาก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร รู้แต่ว่าไม่อยากให้ใครมองเธอ 

หลังจากที่ลองชุดกันเสร็จแล้วทั้งชุดในตอนเช้าและชุดในตอนเย็น ก็เป็นเวลาของการถ่ายพรีเวดดิ้งต่อ ซึ่งพอเขามาถึงก็พาเธอมาอีกร้านหนึ่งที่มีไว้สำหรับถ่ายพรีเวดดิ้งโดยเฉพาะ เมื่อมาถึงเขาก็จับเธอเปลี่ยนชุดซึ่งแน่นอนเขาขอเป็นชุดที่เป็นเสื้อแขนยาวปกปิดทุกส่วนของเธอแล้วก็ได้มาสมดังใจ เขาและเธอถ้าพรีเวดดิ้งกันอยู่นานจนสุดท้ายก็เสร็จโดยที่เนยหวานขัดอะไรไม่ได้ ได้แต่ทำหน้าไม่พอใจนับครั้งไม่ถ้วน ครั้งหนึ่งในชีวิตเธอก็อยากใส่ชุดสวยๆเธอไม่ใช่คนหัวโบราณและไม่ใช่ว่าจะไม่ชอบชุดที่เขาเลือกแต่เพราะสไตล์ที่เธอชอบมันไม่ใช่แบบนี้ต่างหาก 

เขาพาเธอขับรถมาจนถึงสนามแข่งในตอนนี้ที่เขานัดเพื่อนๆเอาไว้ เนยหวานรู้สึกตกใจที่เขาพาเธอมาในสถานที่แบบนี้ งานที่เขาบอกคือการมาดูคนแข่งรถนี่หรอ 

" พี่มาร์ตินพาเนยมาที่นี่ทำไมคะ " 

ไม่จ้องหน้าเขาด้วยความตื่นกลัวเพราะเธอไม่เคยมาในสถานที่แห่งนี้ ผู้คนมากมายแต่งตัวยั่วยวนโดยเฉพาะเหล่าสาวๆ จนเธออดที่จะกลัวไม่ได้

" ทำไมกลัวหรอ? ที่นี่สนามของฉันเองไม่ต้องกลัวไปหรอก จะไม่มีใครทำอะไรเธอถ้าเธออยู่ข้างๆฉันตลอดเวลา " 

เขาลงจากรถพร้อมกับจับมือของเธอเอาไว้แล้วเดินไปหาเพื่อนที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะตรงมุมหนึ่งของสนามแข่ง 

" มาแล้วหรอวะได้มาร์ติน มากับเจ้าสาวคนสวยซะด้วย สวัสดีครับน้องเนยหวาน " 

เป็นคาร์สันที่เอ่ยทักทายไป พวกเขาทุกคนรู้จักเนยหวานเพราะรู้เรื่องการแต่งงานของมาร์ตินแล้ว แต่สิ่งที่เหนือความคาดหมายคือสาวน้อยหน้าตาใสซื่อแววตาใสซื่อบริสุทธิ์แบบนี้จะหยุดเสือยังมาร์ตินอยู่หรอ 

" สวัสดีค่ะ " 

เธอเอ่ยทักทายเพียงสั้นๆเพราะไม่รู้ว่าแต่ละคนชื่ออะไร ทุกคนแนะนำตัวเองโดยที่ไม่ต้องรอให้มาร์ตินบอก แล้วเธอก็ยิ้มตอบกลับไปอย่างเป็นมิตร แต่เป็นมาร์ตินเองที่ทำท่าทางไม่พอใจ ไม่ชอบให้เธอยิ้มให้กับใคร 

" หงุดหงิดอะไรวะไอ้มาร์ติน "

คริสต์ถามเพราะลอบสังเกตุอาการของเพื่อน ดูเหมือนว่ามันกำลังจะหึงแม่สาวน้อยเข้าซะแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าสาวน้อยคนนี้จะทำให้มาร์ตินมีอาการได้ 

" เปล่า...กูก็ไม่ได้หงุดหงิดอะไรนี่ ว่าแต่พวกมึงเถอะ วันนี้จะลงแข่งหรือเปล่า " 

" แล้วมึงอ่ะลงหรือเปล่า แล้วของเดิมพันคืออะไร " 

หลังจากไทป์พูดเสร็จแล้วเขาก็มองหน้าไปที่หญิงสาวร่างบอบบางแล้วกระตุกยิ้มที่มุมปากเธอต้องการที่จะแกล้งเธอ เพราะเขารู้ดีว่าเขาไม่มีทางแพ้เพื่อนแน่ๆ เขาแค่ต้องการทำให้เธอกลัวแค่นั้น

" ลงสิ! ของเดิมพันกูก็คือแม่นี่ไง ใครชนะก็ได้ไป " 

เธอถึงกับตาโตเป็นไข่ห่าน เขาเอาเธอลงไปเดิมพันอย่างนั้นหรอ เธอรู้สึกโกรธเขามากพร้อมกับผิดหวังในตัวของเขา เธอรู้ดีว่าเขาไม่ได้รักไม่ได้ชอบเธอ แต่ก็ไม่น่าจะทำกันถึงขนาดนี้จะส่งเธอไปให้ใครก็ได้อย่างนั้นหรอก 

" คุณ! " 

เธอพูดได้เพียงแค่นั้นมันก็แน่นหน้าอกไปหมด พูดไม่ออกเลยสักคำโกรธจนตัวสั่น แล้วเธอก็ลุกขึ้นกำลังจะเดินจากไป แต่ก็เป็นเขาเองที่รั้งแขนเธอเอาไว้ซะก่อน 

" เธอจะไปไหน ถ้าเธอออกไปเธอได้กลายเป็นอาหารของพวกนั้นแน่ " 

เขาพูดพร้อมกับส่งสายตาให้เธอมองตาม ซึ่งก็มีพวกผู้ชายมากมายที่จ้องมาทางเธออยู่แล้ว  แล้วแบบนี้เธอจะหนีไปไหนได้ ถ้าอยู่แล้วเกิดเขาแพ้ขึ้นมาแล้วเธอต้องไปกับคนอื่นที่เธอไม่รู้จักเธอจะต้องทำยังไง 

" อย่าทำเป็นขัดขืนไปหน่อยเลย ฉันรู้จักเธอดี คนแบบเธอคงไม่กลัวผู้ชายคนไหนหรอกมั้ง " 

" คุณก็คงคิดได้แค่นี้สินะ ยังไม่ทันได้รู้จักกันเลยด้วยซ้ำก็ด่วนตัดสินฉันไปแล้ว ปล่อยมือฉันด้วยค่ะฉันจะกลับแล้ว คุณอยากแข่งอะไรก็เชิญ แต่ฉันจะไม่เป็นสินค้าให้คุณไปต่อรองกับคนอื่นแน่นอน " 

เธอพยายามสะบัดแขนออกจากเขาแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเขาจับแขนเธอไว้แน่นมาก พร้อมกับพาเธอเข้าไปในห้องห้องหนึ่งแล้วขังเธอไว้ในนั้น ส่วนตัวเขาก็เตรียมพร้อมที่จะลงแข่ง เนยหวานตอนนี้พยายามจะเปิดประตูออกไปแล้วก็ทำไม่ได้เธอจึงได้แต่ภาวนาให้เขาแข็งชนะเธอจะได้ไม่ต้องตกเป็นของคนอื่น ดีที่ในห้องนี้เป็นกระจกใสเธอยังพอได้ลุ้นอยู่บ้างว่าเขาจะแข็งแพ้หรือชนะ