เลือกอะไรได้

ไป๋หลางอุ้มร่างเล็กไว้ในอ้อมแขนพาเดินลิ่วเข้าไปในอาคารที่ทำเหมือนตัวบ้าน ใช้เท้าเปิดประตูห้องด้านในออกอย่างแรงอี้หลินทั้งดิ้นทั้งทุบ ไป๋หลางเริ่มหงุดหงิดแต่ก็อยากเอาชนะ ดูสิจะแกล้งเสดงได้กี่น้ำกัน

เดินดุ่มเข้าไปในห้องนอนโยนอี้หลินบนเตียงคิงส์ไซร์โถมตัวเข้าใส่เนื้อแนบเนื้อ

อี้หลินพยายามจะอธิบาย ไป๋หลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากแล้วเม้มปากไว้

“ฮืออออฉะฉะฉันไม่ใช่…..คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”

ปากถูกปิดด้วยริมฝีปากที่ชุ่มน้ำบดเบียดรุนแรงอี้หลินดิ้นแต่ไม่อาจสู้แรงปรารถนาแรงกล้าของอีกคนได้

กระโปรงตัวเล็กถูกรูดลงไปกองกับพื้น เสื้อชั้นในถูกโยนไปอีกทาง อี้หลินเปลือยล้อนจ้อนยกมือขึ้นกำอกอวบไว้ไม่มิด ข้างล่างยิ่งล่อแหลม เมื่อลิ้นอุ่นสอดเข้าไปช่องลื่นที่หว่างขาขาวกระดกลิ้นขึ้นลงจนน้ำหวานไหลหยาดเยิ้ม ขยับตัวอีกทีซุกหน้ากับอกอวบขบกัดยอดถันอย่างจงใจ อี้หลินหลับตาทั้งอายทั้งกลัวไม่อยากมองหน้าหล่อของคนที่กำลังกระทำกับอี้หลินในตอนนี้ เอวหนากดลงซ้ๆแล้วซ้ำเล่าแต่ไม่อาจชำอรแผ่านเข้าไปได้

“ทำไมเข้ายากจังวะ”

อี้หลินยังดิ้นรนเอาตัวรอดทั้งที่ไร้เรี่ยวแรงต่อต้านขัดขืน ไป๋หลางเองก็ไม่ยอมแพ้ พยายามอย่างที่สุดจูบหวานซอกซอนยาวนานมืออุ่นลูบไล้คลึงเคล้า ให้อี้หลินผ่อนคลาย

“อืออออ”

ขาเรียวของอีหลินเริ่มผ่อนคลายไม่เกร็งไว้ดังก่อนหน้า

มือสองข้างดันช่วงขาของอี้หลินให้สูงขึ้นแทรกตัวถางขาเรียวให้ถางออกด้วยขาแข็งแรงเต็มไปด้วยมัดกล้ามที่บงการอยู่

เท่านั้นเองก่อนที่ไป๋หลางจะยิ้ม อย่างผู้ชนะอี้หลินใจหายวาบ

“ปะปะ ปล่อยฉันๆๆๆๆๆๆกรี๊ดดดดดดด”

สิ่งแปลกปลอมบางอย่างที่ทั้งแข็งทั้งนุ่มและอุ่น และทำให้รู้สึกประหลาดชำแรกเข้าไปในร่างกายช่วงล่างที่ฉ่ำเยิ้มจากความพยายามถูกไถยัดเยียด น้ำหวานฉ่ำเยิ้มด้วยร่างกายไม่อาจต้านทานต่อการเล้าโลมที่แสนหวาน สมองกลับบอกว่าทั้งเจ็บปวดทั้งเสียวซ่าน เสียงหายใจหอบเหนื่อยของคนที่ทาบทับราวกลับวิ่งทางไกล ริมฝีปากนุ่มกดปิดริมฝีปากเล็กที่กรี๊ดร้อง ยิ้มอย่างผู้ชนะ

“คับดีจัง”เผลอพูดออกมาเบาๆ

อี้หลินหูอื้อตาลาย เจ็บปวดอย่างที่สุดแต่ก็กัดฟันใช้มืออีกข้างดันอกกว้างไว้

“ได้โปรด เจ็บๆฉันเจ็บๆได้โปรดปล่อยฉัน”

เสียงแหบแห้งไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้านแม้จะเกลียดกลัวคนตรงหน้าแต่กลับกอดรัดเขาไว้แน่น จูบหวานปลอบประโลมราวคนรักกัน

อีกคนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป

บั้นท้ายแกร่งขยับขึ้นลงรัวเร็วไม่พักจนหน่ำใจ อี้หลินตัวสั่นมือไม้เย็นเฉียบรู้สึกเจ็บในตอนแรกตอนนี้กลับรู้สึกหลายอย่างปะปน อีกคนยังขย่มเขย่าพร้อมกับปิดปากของอี้หลินด้วยจูบหนักหน่วง อี้หลินน้ำตาไหลพราก

“อืออออออ่า”ไป๋หยางเผลอร้องคราง

ใบหน้าหล่อจูบที่หน้าผากไล่ต่ำลงมาแวะที่ริมฝีปากบางและหน้าท้องเนียน แล้วทิ้งตัวลงข้างๆแต่ท่อนแขนแข็งแรงยังฟาดไว้ที่ลำตัวเปลือยเปล่าของอี้หลินแสดงความเป็นเจ้าของ พึมพำเบาๆแต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยอำนาจ

“พรุ่งนี้อีกคืน หรือจนกว่าฉันจะเบื่อ คืนนี้ค้างที่นี่ ฉันยังไม่อิ่ม พรุ่งนี้ฉันจ่ายให้อีกเท่าตัว”

อี้หลินกัดฟันแน่นเจ็บจนแทบขาดใจ หยดเลือดเปรอะที่ผ้าสีขาวเป็นด่างดวง

อี้หลินลุกขึ้นช้าๆหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่แบบลวกๆ เสียงหายใจสม่ำเสมอ

เปิดประตูออกไปเตรียมออกจากตรงนั้น

“อะ”

อี้หลินผงะถอยห่าง เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าประตูเอามือไพล่หลังจ้องมองมาที่อี้หลินตาไม่กระพริบ

คนคนนั้นพึมพำเบาๆ ถอดแว่นสีชาออก จ้องมองใบหน้าตื่นตระหนกของอี้หลิน

งานพิธีมอบตำแหน่งท่านประธานกำลังจะเริ่มขึ้น หลวนคุนชะโงกมองลงไปจากราวกันตกมองไปด้านล่างชั้นที่19 ผู้คนพลุกพล่าน เดินวุ่นในงานเสียงพิธีกรในงานเชื้อเชิญให้คนดื่มกินก่อนที่ท่านประธานอาวุโสจะมามอบตำอหน่งท่านประธานคนใหม่ให้กับกงฉือไป๋หลาง ส่ายหัวไปมาผละเข้าไปด้านในอาคาร

“นายน้อยครับ ใกล้เวลาแล้วครับ”

ไป๋หลางนั่งบนเตียงข้างๆมีขวดวิสกี้ราคาแพง แก้วใส่มีน้ำสีอำพันในมือกระดกวิสกี้ ในแก้วลงคอรวดเดียวหันมาจ้องหลวนคุน

“เลิกเรียกว่านายน้อยแล้ว ไปพาตัวผู้หญิงคนเมื่อคืนมาที่นี่”

หลวนคุนถอนหายใจยาว

บทจะงี่เง่าไป๋หลางไม่เคยยอมใคร ยังคงสวมชุดคลุมอาบน้ำนั่งมองรอยเลือดเป็นด่างดวงบนเตียงนอนที่ยับยู่

“ผู้หญิงคนนั้น เอ่อ เธอหนีไปแล้วครับ”

หลวนคุนพูดพร้อมกลับก้มศีรษะ

“ไปตายซะ ฉันหมายถึงนายไปตายซะ ถ้าแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวยังพาตัวกลับมาไม่ได้ฉันจะเปลี่ยนการ์ดคนใหม่”หลวนคุนโค้งคำนับ

“ขอรับนายน้อย แต่ตอนนี้จะไม่ทันเวลาแล้วครับรีบแต่งตัวเถอะครับ”

ไป๋หลางกัดฟันจนเป็นสันนูน

“เสร็จงานจะต้องมีผู้หญิงคนเมื่อคืนมารอฉันที่ห้องนี้บนเตียงนี้”

หลวนคุน โค้งคำนับ