บทที่ 4 เมียที่ไม่ต้องการ 1.3

เจ้าบ่าวตกอยู่ในอารมณ์โกรธผละจากร่างนวลอนงค์ เขาก้าวลงจากเตียงมายืนริมเตียง เพื่อจัดการกับเสื้อผ้าของตน ขณะที่ถอดอาภรณ์ สายตาคมกล้ามองเรือนร่างเปล่าเปลือยของเจ้าสาว เขายกมุมปากขึ้นข้างหนึ่ง แววตาสะใจกับรอยจ้ำแดงหลายจุดจากฝีมือตน

ลัลณ์ลนินรู้สึกโล่งที่ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าสามีถอยห่างร่างตน ซึ่งเธอก็พอจะเดาออกว่า เขาห่างไปด้วยเหตุผลใด เนื่องจากหางตาเธอมองเห็นเขาถอดเสื้อผ้า หญิงสาวรีบหันหนีภาพที่ทำให้หัวใจตัวเองเต้นถี่แรง ทั้งตื่นเต้นและกลัว เป็นความรู้สึกที่เธอไม่อาจหลีกหนี เป็นความรู้สึกที่ต้องทนเผชิญให้จบ จะเจ็บปวดรวดร้าวกายใจเท่าใดก็ต้องทน

ซึ่งมันไม่จบง่ายๆ

คุณานนท์ก้าวขึ้นมาบนเตียง เขาทำในเรื่องที่ลัลณ์ลนินไม่คาดคิดมาก่อน เขานั่งคร่อมตัวเธอตรงช่วงทรวงอก นำส่วนปลายแก่นกายใหญ่จดจ่อตรงปากของเธอ ลัลณ์ลนินตกใจ หลุบตามองสิ่งนั้น หัวใจเต้นระรัว ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากตน ก่อนขยับสายตามองหน้าเขา

“อ้าปาก” เขาสั่ง ทว่าคนถูกสั่งไม่ได้ทำตาม คุณานนท์จึงออกคำสั่งอีกรอบ “ฉันบอกให้อ้าปาก ถ้าไม่ทำตามที่ฉันบอก เธอเจอหนักแน่ ครอบครัวเธอก็ด้วย”

ขู่อย่างนี้อีกแล้ว...

ลัลณ์ลนินน้ำตาไหล ปากจิ้มลิ้มติดสั่นค่อยๆ เปิดออกทีละน้อย แล้วเหมือนจะไม่ทันใจคนสั่ง คุณานนท์ดันความยิ่งใหญ่ของเอกบุรุษเข้าไปในปาก ด้วยความยาวของสิ่งนั้นยาวกว่าช่องปากสาว ส่งผลให้ส่วนปลายกระแทกกับคอหอยของเธออย่างตั้งใจ ลัลณ์ลนินสำลักแต่ก็มิอาจผลักไสอวัยวะที่อยู่ในปากออกไปได้ ซึ่งเขาเองก็คงไม่ยอม

คุณานนท์ทำตามใจต้องการ มือใหญ่ทั้งสองข้างเท้าบนที่นอนเหนือศีรษะภรรยาสาว หัวเข่าซ้ายขวาวางอยู่ขนาบหัวไหล่เธอ เมื่อจัดท่วงท่าเรียบร้อย เขาก็เริ่มขยับเอวนำพาความแข็งแรงเข้าออกโพรงปากสาวอุ่นชื้น

“โอ้ว...” คุณานนท์ครางต่ำ ขณะขยับเอวสอดใส่กายแกร่งอยู่ในปากสาว ความแรงในการเคลื่อนไหวค่อนข้างเร็งและแรง ส่วนปลายกระทุ้งคอหอยของเธอตลอดเวลา เขาไม่เคยกระทำเช่นนี้มาก่อน และไม่คิดทำ แต่พอได้ทำเขารู้สึกดี และรู้สึกดีมากขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าลัลณ์ลนินแดงก่ำ หน้าเธอบอกให้เขารู้ว่า เธอกำลังทรมานในเรื่องที่ตนกำลังทำ แล้วนั่นเปรียบเสมือนพลังทำให้เขาออกแรงโยกความยิ่งใหญ่เข้าออกปากสาว ไม่สนใจว่าเธอจะทรมานมากแค่ไหน หรือรังเกียจอวัยวะที่อยู่ในปาก เขาสนเพียงแค่ความสะใจของตัวเอง

“นี่มันยังน้อยไป ฉันจะทำให้เธอเจ็บและทรมานมากกว่านี้”

เสียงเขาแสดงถึงความเหี้ยมโหด เอาจริงทั้งน้ำเสียงและการกระทำ สาวน้อยใต้ร่างหวั่นเกรงกับคำพูดประโยคนี้ ทว่าเธอเปรียบเสมือนนักโทษ ที่แม้แต่ร้องขอชีวิตยังไม่ได้ คุณานนท์อยากทำสิ่งใดกับตน ลัลณ์ลนินมีเพียงคำเดียวคือ ‘ยอม’

คุณานนท์พูดจบก็ดึงความเป็นชายออกจากปากจิ้มลิ้ม เพื่อต้องการใส่มันเข้าไปในช่องทางอื่นในตัวเธอ แล้วจุดที่ว่านั้นคือ ดอกไม้ช่องามที่หลบซ่อนในพงไพร วินาทีที่ขาทั้งสองข้างของลัลณ์ลนินถูกแยกออกด้วยเข่าของสามี เธอหอบหายใจแรง ตื่นเต้นระคนหวาดกลัว ตัวสั่นไปหมด ขนาดของเรือนชายที่สัมผัสเมื่อครู่ เธอจึงรู้ขนาดของมันว่าใหญ่และยาวแค่ไหน เธอกลัวว่าช่องทางรักของตนจะรับสิ่งนั้นไว้ทั้งหมดไม่ได้ ด้วยที่เธอมีอาชีพเป็นพยาบาลและรู้ดีว่า คูหาสวาทของสตรีจะขยายตามขนาดอวัยวะเพศชาย ทว่าก็อดหวั่นใจไม่ได้

และแล้ววินาทีที่ลัลณ์ลนินไม่อยากให้มาถึงก็มาถึงในที่สุด ร่างเธอเริ่มเกร็ง มือทั้งสองข้างจับผ้าปูที่นอนไว้แน่น ความเจ็บปวดจากสิ่งแปลกปลอมที่ไร้กระดูกแทรกเข้ามาในช่อดอกไม้แรกแย้ม คุณานนท์ไม่ได้ทะนุถนอนหญิงสาวเหมือนที่ควรจะเป็น ความโกรธ ความแค้น ความไม่พอใจที่สุมในอก ส่งผลให้เขาดันอาวุธประจำกายฝ่าความคับแน่นในคราวเดียว กระแทกลงไปสุดแรง

สิ่งที่เขาทำ ทำให้คุณานนท์รู้ว่า ลัลณ์ลนินเป็นสาวพรหมจรรย์ แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่ตนต้องใส่ใจ หรือปลื้มปริ่ม เธอต้องไร้ซึ่งความสุข อยู่อย่างตายทั้งเป็น

“กรี๊ด! ฮือ...เจ็บ” ร่างลัลณ์ลนินสั่นไปทั้งร่าง เจ็บจุกตรงของสงวน เธอรู้สึกอึดอัดกับความอวบใหญ่ที่แช่นิ่งในตัวตน รู้สึกเหมือนร่างกำลังจะขาดออกเป็นสองท่อน เธอกลั้นเสียงแห่งความเจ็บปวดไม่ไหว ระบายออกมาเป็นเสียงสะอื้นไห้ “ฮือ...พี่กล้า...ลัลณ์เจ็บ”

“นั่นแหละที่ฉันต้องการ สิ่งที่เธอจะได้รับจากฉันนับจากวันนี้คือความเจ็บปวด เจ็บปวดแทนคนเลวอย่างพี่สาวเธอ”

ลัลณ์ลนินหลับตาลง ยอมรับความรู้สึกที่เขาต้องการให้ตนเผชิญ

คุณานนท์ทำตามคำพูดที่เปล่งออกไป ทุกจังหวะการสอดใส่ไม่มีความอ่อนโยน เขากระแทกกระทั้นราวกับความเป็นชายคือเสาเข็ม ที่ตอกลงไปในหลุมลึกด้วยความเร็วและแรง ร่างอรชรสั่นคลอนตามเรี่ยวแรงดุจอาชาที่ควบเข้าสู่เส้นชัย

“ฮือ...ฮือ” ในความรู้สึกของลัลณ์ลนิน เธอปรารถนาให้บทลงทัณฑ์จบลงเร็วๆ ทุกการขับเคลื่อนของเขาคือความทุกข์ทรมาน ร้าวระบมไปทุกสัดส่วน โดยเฉพาะความเป็นอิสตรีที่บอบช้ำมากที่สุด ราวกับว่ามันจะฉีกขาดจากความรุนแรงที่เขาถาโถม

ไม่เพียงใจกลางร่างที่กำลังแหลกสลาย ทรวงอกทั้งสองข้างของเธอก็ถือมือใหญ่ย่ำยี ขยำหนักมือราวกับว่า เจ้าของไร้ความรู้สึก มิหนำซ้ำยังถูกคุณานนท์ประทับตราเป็นจ้ำกระจายทรวงอก รวมทั้งลำคอที่ถูกดูดสามสี่จุด ตอกย้ำความเจ็บปวดให้หญิงสาวอีกทางหนึ่ง

ความเป็นชายยังคงขยับเข้าออกรวงผึ้งฉ่ำ จังหวะของเขาไม่ผ่อน ยิ่งได้กระแทกสุดกำลังมันคือความเมามันที่เขาไม่เคยได้รับมาก่อน ช่องทางรักของลัลณ์ลนินไร้ชายหนุ่มย่างกาย มันจึงคับแน่นใหม่สด โยกไหวแต่ละครั้งเลือดลมในกายตนสูบฉีดแรง กล้ามเนื้อสาวตอดรัดน้องชายเขา เกิดความรู้สึกเสียวและหฤหรรษ์เป็นที่สุด

“โอ้ว...อา...โคตรมันเลย”

คุณานนท์ปล่อยเสียงครางต่ำออกมา ใบหน้าเขามีรอยยิ้มบางๆ ขณะก้มมองดูภรรยาสาว เป็นความสะใจไร้ความสงสาร เพราะมองเห็นลัลณ์ลนิน ทำให้เขานึกถึงพิมาลา ยิ่งนึกถึงความแค้นยิ่งเพิ่มพูน เรี่ยวแรงเขาจึงไม่มีออม มีแต่เพิ่มและเพิ่ม

“ฮือ...ฮือ” ต่างกับลัลณ์ลนินที่เวลานี้มีแต่ความเจ็บปวด ทุกสัดส่วนบนร่างกายเกร็งตึงไปหมด คูหาสวาทร้อนฉ่ากับเรี่ยวแรงหลายแรงม้าของคุณานนท์ที่ยังคงสะบั้นเอวใส่ไม่ยั้ง เขาจับขาทั้งสองข้างของเธอให้แยกออกเป็นแนวราบ เพื่อเขาจะได้ส่งตัวตนชายลุกล้ำของสงวนได้สะดวกมากขึ้น และนั่นหมายถึงความมันเกินพิกัด

“อา...อูว์...มันฉิบเลย...โอ้ว”

เสียงครางคุณานนท์ดังประสานกับเสียงร้องไห้ของสาวใต้ร่าง และดังตามจังหวะเนื้อกระทบเนื้อที่ดังไม่ขาดสาย แน่นอนว่า มันคือความเจ็บปวดร้าวระบมของลัลณ์ลนินที่รอเวลาให้ทุกอย่างจบลง

แต่ดูเหมือนว่าคุณานันท์ไม่อยากให้บทลงทัณฑ์จบลงง่ายๆ เขาถอนกายแกร่งออกจากตัวเธอ จับร่างเล็กตะแคงข้าง คุณานันท์ขยับตัวมาซ้อนทับแผ่นหลังเธอ ใช้แขนข้างซ้ายช้อนขาข้างซ้ายให้ยกขึ้นสูง ขาของเธอข้างนั้นจึงอยู่ในท่าพาดแขนกำยำ จากนั้นเขาก็นำปืนกระบอกใหญ่สอดใส่เข้าไปในช่อพิกุล

จัดท่วงท่าเสร็จเขาก็เริ่มเดินเครื่องสวาทอีกครั้ง ดุดัน รุนแรง ระรัวถี่ ประสานกับมือใหญ่ที่เคล้นเต้าทรวงไปด้วย ปากเขาก็ไม่ว่างเว้น กัดบนหัวไหล่เธอสลับกับดูดจนเกิดรอยจ้ำ

ลัลณ์ลนินไม่รู้ว่า เวลาผ่านไปนานเท่าใด ไม่รู้ว่าเขาผละจากร่างตนไปตอนไหน เธอรู้เพียงแค่ว่า ตนเองเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ เขากระทำต่อเธออย่างโหดร้าย ไร้ความปราณี กระทำด้วยความแค้นและโกรธ เธอเคยวาดฝันไว้ว่า ชายหนุ่มที่ได้ครอบครองร่างกายของตนคือชายอันเป็นที่รัก เขาจะเล้าโลมด้วยความรักและความอ่อนโยน ทะนุ-ถนอมตนราวกับเจ้าหญิง ทว่าในความเป็นจริงมันสวนทางกับความฝันโดยสิ้นเชิง แล้วไม่รู้ว่า ตนต้องแบกรับความผิดที่ไม่ได้ก่ออีกนานแค่ไหน หรืออาจไม่มีวันนั้น วันที่เธอได้รับอิสระจากผู้ชายที่ชื่อคุณานนท์