2

ม่านไหม...

"นี่นังม่านแกอย่าริไปฟ้องคุณท่านเชียวนะเรื่องที่พวกฉันสองคนใช้งานแกน่ะ"

"ใช่ถ้าพวกฉันสองคนรู้ว่าแกไปฟ้องคุณท่านว่าพวกฉันใช้งานแกแกอย่าหวังเลยว่าจะอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขเข้าใจไหม" ฉันทำได้แค่พยักหน้าเท่านั้นก่อนจะก้มหน้าก้มล้างจานต่อ

"พวกแกนี่มันยังไงนังนุ่มนังแจงใช้นังม่านแล้วยังไปขู่มันอีกเห็นมันพูดไม่ได้เห็นมันเป็นใบ้ใช่ไหมห๊ะ"

"ม่านคุณท่านเรียกให้ไปพบ" แม่บ้านอีกคนที่ทำงานบนตึกใหญ่เดินเข้ามาบอกฉันในครัวทำให้ฉันรีบล้างมือแล้วรีบเดินตามแกออกไป

"มาแล้วเรอะ ไปแอบช่วยในครัวทำงานอีกแล้วล่ะสิหึ๊" พอฉันเดินเข้ามาในห้องรับแขกคุณท่านก็เอ่ยทักท่านมองฉันที่มีสภาพเหงื่อโทรมกายเพราะฉันเพิ่งไปช่วยงานที่ในครัวมา

"ลุงบอกแล้วว่าที่ลุงรับเรามาอยู่ที่นี่ลุงให้อยู่ในฐานะหลานสาวไม่ใช่คนรับใช้ แต่เราก็ดื้อไม่ยอมเชื่อฟังพอลุงไม่อยู่ก็จะแอบไปช่วยพวกแม่บ้านทำงานอย่าคิดว่าลุงไม่รู้นะ"  ฉันหยิบสมุดเล่มเล็กที่พกติดตัวตลอดขึ้นมาเขียน

ม่านรู้ว่าคุณลุงไม่อยากให้ม่านทำงานไม่อยากให้ม่านลำบากคุณลุงรักและหวังดีกับม่านมาเสมอตั้งแต่ม่านเสียพ่อไปม่านก็มีคุณลุงที่เปรียบเสมือนญาติทั้งที่ม่านไม่ใช่ญาติของคุณลุง ม่านอยากตอบแทนบุญคุณของคุณลุงที่คุณลุงรับม่านมาเลี้ยงมาดูแล ขอให้ม่านได้ทำอะไรเพื่อคุณท่านบ้างเถอะค่ะแม้จะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ตามม่านเต็มใจที่จะทำค่ะ

ฉันยื่นสมุดที่เขียนให้กับคุณท่านท่านรับไปอ่านจากนั้นก็ยื่นมันคืนมาให้กับฉันตามเดิม

"เรานี่มันนิสัยเหมือนพ่อของเราไม่มีผิดเลยนะ เห้อ สิบสองปีแล้วสินะ" คุณท่านทำหน้าเศร้าลงทันทีเมื่อเอ่ยถึงพ่อ คุณท่านคือเจ้านายของพ่อท่านเป็นเจ้าของบ้านที่พ่อมาทำงานให้ในตำแหน่งเป็นรปภรักษาความปลอดภัย ซึ่งหลังจากที่ท่านรู้ว่าพ่อเสียชีวิตท่านก็ไปรับฉันมาจากโรงพยาบาลแล้วพามาอยู่ที่นี่เพราะฉันไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนส่วนงานศพของพ่อท่านก็ช่วยจัดการให้ทุกอย่างท่านบอกว่าพ่อทำงานกับท่านมานานหลายสิบปีพ่อเป็นลูกน้องที่ซื่อสัตย์และเป็นคนดีไว้ใจได้  คุณท่านเล่าว่าพ่อมักจะพูดเรื่องฉันให้คุณท่านฟังอยู่เสมอว่าที่พ่อยอมทำงานเหนื่อยเพื่อให้ฉันมีอนาคตที่ดีคุณท่านก็เลยอยากที่จะตอบแทนความดีของพ่อด้วยการส่งเสียฉันให้เรียนหนังสือต่อแต่ฉันไม่อยากเรียนเพราะจนถึงตอนนี้ฉันก็ยังพูดไม่ได้ท่านก็เลยให้ฉันเรียนผ่านระบบออนไลน์อยู่ที่บ้านแทนซึ่งตอนนี้ฉันก็เรียนจนถึงระดับมหาลัยแล้ว หน้าที่ของฉันมีแค่เรียนเท่านั้นแต่ฉันก็ไม่อยากอยู่เฉยๆ พอมีเวลาว่างฉันก็จะไปช่วยป้าแม่ครัวทำอาหารเพราะแกแก่มากแล้วจากนั้นก็จะไปช่วยแม่บ้านคนอื่นๆทำงานที่เขาขอให้ไปช่วยซึ่งส่วนใหญ่ไม่ได้ขอหรอกจะเป็นการจิกใช้มากกว่าแต่ฉันก็ทำโดยไม่ปริปากบ่นเพราะจะว่าไปฉันก็เป็นเพียงผู้อาศัยไม่ใช่ญาติของคุณท่านจะให้ฉันนั่งกินนอนกินก็คงไม่ได้แม้ว่าคุณท่านจะบอกกับทุกคนว่ารับฉันมาเลี้ยงในฐานะหลานสาวไม่ใช่คนรับใช้และด้วยเหตุนี้ทำให้หลายๆ คนไม่ค่อยชอบขี้หน้าฉันคอยแกล้งฉันอยูู่เสมอโดยเฉพาะพี่แจงกับพี่นุ่มที่มักจะใช้ฉันให้ไปทำหน้าที่ของพวกเขาแต่ฉันก็ทำนะเพราะไม่อยากมีปัญหาไม่อยากมีเรื่องกับใคร

"อีกไม่กี่วันหน้าลูกชายของลุงจะกลับมาแล้วลุงดีใจที่สุดเลยรู้ไหมที่ในที่สุดเขาก็ให้อภัยลุงกลับมาอยู่กับลุง สิบห้าปีแล้วที่ลุงไม่ได้เจอหน้าเขา" ฉันมองหน้าคุณท่านที่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเมื่อพูดถึงลูกชายเพียงคนเดียวของท่านซึ่งฉันก็ไม่เคยเจอหน้าเหมือนกันเห็นแค่เพียงรูปถ่ายในวัยเด็กของเขาเท่านั้นที่อยู่ในห้องของคุณท่านฉันรู้แค่ว่าเขาชื่อคุณเจ้าสมุทร คุณท่านบอกว่าลูกชายของคุณท่านไปอยู่อเมริกาตั้งแต่อายุสิบขวบตั้งแต่ภรรยาของคุณท่านเสียไปคุณเจ้าสมุทรไม่เคยกลับมาเยี่ยมท่านอีกเลยซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน