ตอนที่ 5

เมื่อไหร่มันจะจบลงสักที...

แม้ดวงหน้างามจะเคลือบด้วยรอยยิ้มหวาน แต่หัวใจกับทุกข์ระบมไปกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ร่างกายของหล่อนในยามนี้เปรียบเสมือนชิ้นเนื้ออันแสนโอชะที่หมาป่าจำนวนมากต่างจับจ้องที่จะฉีกทึ้งรุมกิน สายตาโลมเลีย ริมฝีปากที่ฉีกยิ้มพึงพอใจจากผู้ชายพวกนั้น มันคือสิ่งที่หล่อนรังเกียจ มันคือสิ่งที่หล่อนขยะแขยง

เมื่อไหร่เขาจะมาสักที... เมื่อไหร่ไทโรน คาร์ตันจะปรากฏตัวขึ้น หล่อนอยากจบการโชว์ที่แสนน่าสะอิดสะเอียนนี้ลงเสียที จบลงก่อน... ก่อนที่ลมหายใจของหล่อนจะต้องจบลงเสียเอง

“คืนนี้ไปกับพี่นะคนสวย...”

“คืนนี้ไปกับป๋าดีกว่า ป๋ามีเงิน มีแรง สามารถทำให้น้องคนสวยครางได้ทั้งคืน”

หล่อนต้องยิ้มให้กับคำพูดหยาบโลนของคนพวกนี้ ยิ้มทั้งๆ ที่กำลังร้องไห้อย่างหนักในหัวใจ เพลงกำลังจะจบลง นรกในค่ำคืนนี้กำลังจะจบสิ้น แต่แล้ว... สายตาของใครบางคนกลับตรึงหล่อนเอาไว้ให้อยู่กับที่ เนื้อเพลงในหัวสลายหายไป ปล่อยให้ดนตรีเล่นไปโดยไร้คำขับร้อง

เขา... ไทโรน คาร์ตัน... เขายืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน ผู้คนมากมายที่ล้อมรอบอยู่แต่เขากลับโดดเด่นเหลือเกิน เขาจ้องมาที่หล่อน... มองมาที่หล่อนด้วยสายตา...

ขยะแขยง และสมเพช...

ไม่มีความลุ่มหลงในดวงตาคมกริบคู่นั้นเลย

พุดแก้วยืนตัวสั่นเทา หัวใจเต้นช้าลง และที่เลวร้ายกว่านั้นก็คือเหมือนจะเป็นลม แต่เฮือกสุดท้ายก็กัดฟันหมุนตัววิ่งหนีลงจากเวทีได้ก่อนที่จะล้มลงไป หล่อนรีบวิ่งตรงไปยังห้องน้ำ ซ่อนเร้นตัวอยู่ภายในนั้น เสียงของผู้ชายมากมายร้องตะโกนเรียกชื่อหล่อน เสียงไม่ต่างจากมัจจุราชเลยสักนิด

มือบางยกขึ้นอุดปากของตัวเองเพื่อกั้นเสียงสะอื้น ความอัปยศอดสูยามนี้ถูกความเสียใจที่เกิดจากสายตาสมเพชของไทโรนกลบทับจนมิด ทำไมหล่อนจะต้องไปสนใจเขาด้วยว่าเขาจะคิดยังไง จะรู้สึกยังไงกับหล่อน สิ่งเดียวที่หล่อนต้องทำก็คือ...

‘แกต้องใช้ทุกมารยาหญิง ทำให้ไอ้ไทโรนมันหลงแกจนโงหัวไม่ขึ้น’

ใช่ หล่อนต้องทำตามคำสั่งของนิโคล อย่าไปสนใจ อย่าไปใส่ใจกับความรู้สึกนึกคิดของใคร ทำหน้าที่ของตัวเองให้สำเร็จ แล้วชีวิตของหล่อนจะพ้นจากขุมนรก

หยาดน้ำตาถูกปาดจนแห้งจากแก้มนวล ก้อนสะอื้นถูกสะกดกลั้นเอาไว้ด้วยความมุ่งมั่น จากนั้นก็ตัดสินใจก้าวเดินออกไปจากห้องน้ำด้วยท่วงท่าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ แต่แล้วความมั่นใจนั้นก็มีอันต้องสลายหายไปในพริบตา เมื่อเจอเขา... ไทโรน คาร์ตันตรงหน้า

“คุณ... ไทโรน คาร์ตัน...”

คนที่กอดอกพิงอยู่กับกำแพงหันกลับมา ยิ้มเยาะ และกวาดมองเนื้อตัวของหล่อนด้วยสายตาสมเพชเวทนา

“ลงทุนขนาดนี้เชียวหรือ คุณพุดแก้ว รัตนเศรณี”

“คุณ... คุณพูดอะไรของคุณ”

แม้จะพยายามทำเป็นเข้มแข็ง แต่เสียงที่ถามกลับไปดันสั่นเทาจนน่าขบขัน หล่อนถอยห่างเขาตามสัญชาตญาณของนางสาวผู้อ่อนต่อโลก ในขณะที่ไทโรนยังคงยืนจังก้าด้วยท่วงท่าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยอันตราย

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้... นี่มันคือแผนการของพวกเธอ”

“ไม่... ไม่ใช่แบบนั้น ฉัน... ฉันถูกไล่ออกมาจากตระกูลบราวน์แล้วจริงๆ”

“คนทั้งโลกเชื่อในสิ่งที่พวกเธอสร้างขึ้น แต่ฉันไม่มีทางเชื่อ ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ ก่อนที่ฉันจะจับเธอโยนออกไป พุดแก้ว”

คนฟังเม้มปากแน่น มองผู้ชายตรงหน้าด้วยสายตาวิงวอน เขาฉลาดสมคำร่ำลือจริงๆ เพราะอย่างนี้ไง โทมัสจึงได้ใช้แผนนี้

‘ผู้ชายเจ้าชู้ยังไงก็ตายด้วยมารยาของผู้หญิงทุกคนนั้นแหละ’

คำพูดของโทมัสดังก้องกลับเข้ามาในหู หน้าที่ของหล่อนคือทำให้ไทโรน คาร์ตันติดกับดัก

“คุณไม่เชื่อฉันก็ไม่เป็นไร แต่ขอร้องอย่าไล่ฉันไปไหนเลย ฉันต้องการทำงานที่นี่”

“ด้วยเหตุผลอะไร”

เขายิ้มเยาะมองอย่างรู้ทัน

“เพราะว่าฉัน...”

แม้จะกลัวแสนกลัวแต่ก็จำต้องกัดฟันเดินนวยนาดเข้าไปหาเขา

ไทโรนแทบจะหัวเราะกร๊ากออกมากับท่าทางเก้ๆ กังๆ ของสตรีตรงหน้า เด็กยังมองรู้เลยว่าแม่เจ้าประคุณไม่คุ้นเคยกับสถานการณ์แบบนี้เลย

“เพราะอะไร”

“เพราะว่าฉัน... ชอบคุณ...”

นัยน์ตาสีสนิมของไทโรนมืดดำทะมึนขึ้น แม้ภายนอกจะแสดงท่าทางไม่สนใจผู้หญิงตรงหน้า แต่ภายในกลับเต้นเร่าๆ อยากจะฝากจะฝังความแข็งชันที่ก่อกวนอยู่ที่ซอกขาเข้าไปในกลีบสาวนุ่มของเจ้าหล่อนให้หนักหน่วง กระแทกกระทั้นให้หล่อนครางและคลายความลับทั้งหมดออกมา

เขาอยากจะทำตอนนี้ เดี๋ยวนี้ แต่ก็ทำไม่ได้... จำต้องสะกดกลั้นความอึดอัดปวดร้าวที่ซอกขาเอาไว้อย่างสุดกำลัง

พุดแก้วคือนางนกต่อ ท่องเอาไว้ไทโรน ท่องเอาไว้!

นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้ชายชื่อไทโรน คาร์ตันต้องมาอยู่ในสภาวะอึดอัดปวดร้าวแบบนี้ เขาพยายามจะไม่จับจ้องไปที่เนื้อสาวที่แทบจะทะลักออกมาจากเสื้อและกางเกงขาสั้นจู๋ แต่ก็ทำได้ไม่ตลอด ก็แม่เจ้าประคุณทั้งขาวทั้งอวบเหลือเกินนี่

“อยากนอนกับฉันว่างั้นเถอะ”

บังคับให้ตัวเองทนยิ้มอยู่ได้ หากแต่สีสันของแก้มนวลกลับไม่สามารถบังคับมันได้เลย มันแดงก่ำ นี่ถ้าเป็นตอนกลางวันไทโรนคงเห็นความอับอายขัดเขินบนใบหน้าของหล่อนชัดเจนเลยทีเดียว

“ก็... แล้วแต่คุณจะคิด แต่ฉันคิดถึงคุณทุกคืน... ตั้งแต่วันนั้นที่เรา...”

ให้ตายเถอะ เขาอยากจับพุดแก้วให้หันหน้าเข้ากับกำแพง แล้วกระชากกางเกงระยำนี่ออก จากนั้นก็สอดแทรกกระแทกเข้าหาให้หายคลั่ง โยกสะบัดเข้าใส่บั้นท้ายอวบงอนนั้นจนเจ้าหล่อนครางครวญไม่หยุด

บ้าชะมัด นี่เขากลายเป็นผู้ชายบ้าตัณหาขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!

ไทโรนก่นด่าตัวเองลั่นอก ก่อนจะสะบัดศีรษะแรงๆ จากนั้นก็ยิ้มเยาะให้กับสตรีตรงหน้า สตรีที่มีเรือนกายโค้งเว้าดูยวนตาที่สุดเท่าที่เคยพบเห็นมา

“กลับไปบอกพี่ชายคนดีของเธอเถอะพุดแก้ว...”

เป็นครั้งแรกที่เขาเลือกจะเป็นฝ่ายถอยหลังออกห่าง

“แผนระยำนี่ทำอะไรฉันไม่ได้ผลหรอก”

แล้วคนตัวโตก็หมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้พุดแก้วยืนหน้าซีดเผือดอยู่ด้านหลังตามลำพัง

หล่อนจะทำยังไงดี...? จะทำยังไงดีไทโรนถึงจะตกลงมาในหลุมที่หล่อนขุดรอเอาไว้ หล่อนต้องใช้วิธีไหนกับผู้ชายฉลาดๆ แบบนี้กันนะ