ตอนที่ 05 ไปเที่ยว

เวลาต่อมา

ณ บ้านพักที่ภูเก็ต

หญิงสาวเดินเล่นอยู่รอบๆ บ้านพักของตัวเอง หลังจากที่ขนสัมภาระมาไว้ในห้องเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว เธอชอบใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายสบายๆ เพราะไม่มีอะไรที่ต้องคอยรับผิดชอบเธอจึงไม่ซีเรียสเรื่องการใช้เงิน ถึงจะอายุขนาดนี้แล้วก็ตาม

"สบายใจแฮะ ชอบจังชีวิตการเป็นโสดเนี่ย อยากทำอะไรก็ได้ทำ อยากไปไหนก็ได้ไป ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมองไม่ดีเลย" หญิงสาวบ่นพึมพำขณะที่กำลังเดินเล่นอยู่

"ขอประทานโทษค่ะลูกค้า"

"คะ? มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าจะไปรับประทานอาหารที่ด้านในเองหรือจะให้พนักงานเอามาเสิร์ฟให้ที่นี่ดีคะ"

"มีบริการแบบนี้ด้วยหรอคะ"

"มีค่ะ"

"ไม่เป็นอะไรค่ะเดี๋ยวฉันไปเองดีกว่าสะดวกกว่า"

"ได้ค่ะ"

ห้องพักที่เธอจองเป็นห้องพักแบบพิเศษ และก็แน่นอนว่าราคามันก็ต้องสูง แต่เพราะเธอต้องการความเป็นส่วนตัวจึงเลือกที่จะจองห้องส่วนตัวแบบนี้

ถึงจะมีอีกหลังนึงข้างๆ กันแต่เท่าที่ดูก็ไม่มีคนอยู่

ครืด ครืด ครืด

สายเรียกเข้า >>> เด็กบ้า

"โทรมาทำไมอีกเนี่ยไอ้เด็กบ้า!" เธอบ่นใส่หน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะหยิบขึ้นมาและกดรับสาย เพราะถ้าเธอทำเป็นเมินปลายสายคงได้โทรเข้ามาไม่ยอมหยุดอีกเหมือนเดิม

"ว่าไง"

( ทำอะไรอยู่ครับ )

"ฉันก็ไม่มีอะไรทำหรอก เดินเล่นแก้เบื่อแค่นั้นแหละ"

( ผมขอวีดีโอคอลได้ไหม )

"ไม่เอา"

( เถอะนะผมอยากเห็นทะเลน่ะ )

"อะๆ ก็ได้"

น้ำผึ้งกดวางสายก่อนจะโทรกลับไปในแบบวีดีโอคอล จากนั้นก็เปิดกล้องหลังให้เขาได้เห็นทะเลที่ติดอยู่กับบ้านพักของเธอ

"สวยไหม"

( สลับกล้องหน่อยสิครับ )

"ก็ไหนนายบอกว่าจะดูทะเลไง"

( ก็ดูแล้วไงครับ ตอนนี้ก็อยากดูเจ้าของโทรศัพท์บ้าง )

"อะ พอใจหรือยัง"

( สวยจังเลยครับ )

"ทะเลหรอ?"

( หมายถึงพี่ไงครับสวยที่สุดเลย )

"เด็กบ้า!"

( ชุดสวยมากเลยนะครับ )

"แหงล่ะ ชุดสวยๆ มันก็ต้องเหมาะกับคนสวยๆ อย่างฉันอยู่แล้วไหมล่ะ"

( ครับ ผมไม่เถียงหรอกครับ )

"ว่าแต่นายเลิกงานแล้วหรอเนี่ย"

( ครับ เพิ่งจะออกจากห้องประชุมมาเมื่อกี้เอง เหนื่อยมากเลยล่ะครับ อยากไปหาพี่ให้พี่ปลอบใจให้หายเหนื่อยจัง )

"ไม่ต้องเลยทำงานของนายไปเถอะเดี๋ยวเจ้านายก็ด่าเอาหรอก"

( เจ้านายไม่ด่าหรอกครับก็ทำงานเสร็จแล้วนี่ )

"ฉันจะกลับเข้าบ้านพักแล้วล่ะแค่นี้ก่อนนะ"

( ไม่วางไม่ได้หรอครับผมคิดถึงพี่นะ )

"แล้วนายจะคุยกับใคร เดี๋ยวฉันก็ต้องออกไปกินข้าวอีก ฉันไม่ได้มีเวลามาคุยกับนายตลอดหรอกนะ"

( บอกคิดถึงผมหน่อยสิครับแล้วเดี๋ยวจะรีบวางเลย )

"ไม่ต้องมาเจ้าเล่ห์เลยนะ นายนี่ชอบหลอกให้ฉันพูดอะไรแบบนี้อยู่เรื่อยเลย"

( พี่ไม่คิดถึงผมจริงๆ หรอ ผมนี่โคตรคิดถึงพี่เลยนะพี่น้ำผึ้ง )

"....."

( พี่ค้าบ )

"เออๆ ฉันคิดถึงนายจบไหม"

( ดีใจจัง ถ้างั้นผมวางก่อนนะครับ คิดถึงพี่เหมือนกันนะ เอาไว้ค่อยเจอกันนะครับบ๊ายบาย )

หลังจากนั้นสายก็ตัดไปเลย ทั้งที่พยายามมากๆ แล้วกับการไม่หวั่นไหวกับเรื่องพวกนี้ แต่เด็กคนนี้ก็ทำให้เธออดที่จะใจเต้นแรงไม่ได้ น้ำเสียงนิ่งๆ ดูสุขุมการพูดก็ดูออกจะติดตลกนิดหน่อย มันทำให้เธอเห็นว่าเด็กที่อายุน้อยกว่าก็ไม่จำเป็นต้องมีนิสัยที่เหมือนเด็กเสมอไป

เวลาต่อมา

"คนดูไม่ค่อยเยอะเลยไม่ค่อยมีใครมาพักหรอคะ?" เธอเป็นคนที่อัธยาศัยดี และไม่เคยรังเกียจดูแคลนไม่ว่าใครจะทำอาชีพไหน เธอมักจะชอบพูดเล่นกับพนักงานบ่อยๆ ไม่ว่าจะไปที่ไหน

"ไม่ใช่หรอกค่ะลูกค้า แต่วันนี้ไม่ใช่วันหยุดลูกค้าส่วนใหญ่ก็เลยยังไม่มาพักน่ะค่ะ ดีนะคะที่ลูกค้ามาวันธรรมดาแบบนี้ เพราะถ้าจองช่วงวันหยุดไม่มีห้องพักเหลือให้พักแน่ๆ ค่ะ"

"อ๋อ แบบนี้นี่เอง"

"แต่เห็นว่าพรุ่งนี้จะมีบริษัทมาใช้สถานที่เปิดงานเลี้ยงของบริษัทอยู่นะคะ"

"อ้าว แล้วแบบนี้ไม่ส่งผลกระทบกับลูกค้าคนอื่นหรอคะ"

"ไม่หรอกค่ะ เพราะทางที่นี่มีห้องสำหรับให้จัดงานเลี้ยงอยู่แล้วค่ะ"

"อืม ดีจังเลยแฮะ พนักงานก็บริการดี ห้องสะอาดเอี่ยม อาหารอร่อย ดีไปหมดเลยอ่ะ กลับไปแล้วฉันจะรีวิวให้ห้าดาวเลยนะ"

"หูยคุณลูกค้า ขอบพระคุณมากๆ เลยนะคะ"

"ฉันเป็นพวกชอบรีวิวอยู่แล้วล่ะเวลาไปไหนหรือว่ากินอาหารร้านไหน ถ้าชอบก็จะรีวิวไปตามสไตล์ที่ตัวเองชอบ แต่ถ้ามีอะไรต้องปรับปรุงตรงไหนฉันก็จะรีวิวให้คำแนะนำไปแหละ"

"ยังไงก็ขอบคุณมากๆ นะคะคุณลูกค้า"

"ค่ะ ถ้างั้นฉันกลับก่อนนะ"

"ค่ะ ขอให้นอนหลับสบายนะคะ"

หญิงสาวเดินกลับมาที่ห้องพักของตัวเองซึ่งอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ พอกลับมาถึงก็ลงตัวลงนอนไปทันที เพราะวันนี้เดินทางเหนื่อยบวกกับจัดของใส่ตู้ภายในห้องอีก

ครืด ครืด ครืด

"อืม...โทรมาทำไมเนี่ยดึกแล้วนะ"

( นอนแล้วหรอครับ )

"อือ วันนี้เหนื่อยอ่ะจะหลับแล้วเนี่ย"

( เพิ่งจะกินข้าวอิ่มมานั่งให้อาหารมันย่อยก่อนสิครับ ไปนอนเลยแบบนั้นเดี๋ยวก็เป็นกรดไหลย้อนหรอก )

"หือ..??" เธอดีดตัวลุกขึ้นด้วยความงุนงง เขารู้ได้ยังไงว่าเธอเพิ่งจะกินข้าวอิ่มมาทั้งที่ก่อนหน้านั้นก็ยังไม่ได้คุยกัน และเธอก็ไม่ได้บอกเขาเลยว่าจะไปกินข้าวตอนไหนกลับมาตอนไหน "นายรู้ได้ยังไงเนี่ย"

( สงสัยผมมีตาทิพย์มั้งครับ ) เขาพูดติดตลก

"เอาดีๆ ดิ เล่นแบบนี้ฉันก็กลัวเหมือนกันนะ ยิ่งอยู่คนเดียวด้วย"

( พี่ออกมานอกบ้านสิครับ )

"หือ..."

น้ำผึ้งลุกออกจากเตียงก่อนจะเปิดประตูเดินออกไปจากตัวบ้าน ก่อนที่จะตกใจกับภาพตรงหน้า ออสตินอยู่ในบ้านหลังที่อยู่ติดกับเธอ เขาโบกมือทักทายพร้อมกับรอยยิ้มในขณะที่เธอกำลังยืนตกใจอยู่

"ดะ เดี๋ยว นายมาได้ยังไง"

( ก็ตอนที่โทรหาพี่ผมกำลังขับรถมาที่นี่ไงครับ )

"บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมา นี่นายไม่กลัวโดนเจ้านายด่าหรือไง"

( ก็ผมทำงานเสร็จแล้วและก็บอกเจ้านายเราด้วยว่าจะมาเที่ยว แล้วเจ้านายก็อนุญาตแล้วนะครับ เขาจะมาด่าผมทำไมล่ะ )

"แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันพักอยู่ที่นี่"

( สงสัยผมคงจะรู้ใจพี่ไปหมดเลยมั้งครับ )

"ออสติน" น้ำเสียงที่เธอพูดออกไปบวกกับสีหน้าบึ้งตึงที่บ่งบอกว่าเธอกำลังจริงจังกับเรื่องนี้ และไม่ชอบที่เขาพูดเล่นแบบนั้น

( ขอโทษครับ พอดีผมเห็นใบปลิวที่บ้านของพี่น่ะ ก็เลยคิดว่าพี่คงจะมาที่นี่และมันก็เป็นความจริงด้วย )

"เฮ้อ นายนี่ทำให้ฉันตกใจได้ตลอดเลยนะ"

( คืนนี้ฝันดีนะครับ )

"อืม ฝันดี"