01 หักหน้า

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อจิลลาเองค่ะ ตอนนี้ฉันย้ายมาอยู่ที่บ้านของคุณเมคาเรียบร้อยแล้ว บ้านที่พ่อแม่เขามอบให้ไว้เป็นเรือนหอสำหรับพวกเรา แต่ฉันคิดว่ามันคือนรกซะมากกว่า เพราะแต่ละคืนมันมักจะมีเสียงร้องโหยหวนเหมือนคนใกล้จะตาย เสียงร้องที่มันไม่น่าฟังเลยซักนิดเหมือนคนโดนกระทำชำเราซะมากกว่า

"วันนี้วันหยุดหนิ จะออกไปไหนอีก"เสียงทักท้วงของคุณเมคาดังขึ้นมาเมื่อฉันกำลังจะก้าวขาออกจากบ้าน ส่วนเขาน่ะเหรอ ฮึ! กำลังนั่งจู๋จี๋อยู่กับเจวลี่ สาวสวยที่มองจากดาวอังคารก็ดูออกว่าทำมาทั้งตัว

"ไปธุระค่ะ" ฉันตอบกลับไปด้วยสีหน้าที่นิ่งๆ หน้าแทบจะไม่อยากมองเลยด้วยซ้ำ

"จะอะไรซะอีกล่ะคะคุณเมคา คุณจิลลาเค้าก็ออกไปเที่ยวกับคนรู้ใจสิ ใช่มั้ยคะ" เจวลี่พูดพร้อมกับแสยะยิ้มมาทางฉัน

"จะทำอะไรก็นึกถึงหน้าตาผมบ้างนะ"

"บอกตัวเองเถอะค่ะ ฉันรู้ดีว่าอะไรควรไม่ควร" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปเพราะไม่อยากมอง คนอะไรทำอะไรไม่รู้จักอายฟ้าอายดิน

"จิลลา!"

"อุ้ยใครมาน่ะ คนรู้ใจของคุณจิลลามาแล้วมั้งคะ"เจวลี่พูดขึ้น ฉันหันไปมองตามที่เจวลี่บอก แทนจอดรถที่หน้าบ้านก่อนจะเดินเข้ามาหาฉัน

"ไปกันหรือยังจิลลา" แทนพูด

"ไปค่ะ"

"ผมไม่ให้คุณไปจิลลา คุณไม่มีสิทธิ์ไปไหนกับผู้ชายทั้งนั้น" คุณเมคาพูดเสียงดังใส่พร้อมกับลุกขึ้นยืนทำท่าขึงขังใส่ฉันแบบไม่เกรงใจผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เลย เธอถูกสะบัดทิ้งอย่างกับขยะที่ไร้ประโยชน์

แล้วจะมาหวงฉันทำไมกัน!

"ฉันไปธุระค่ะ ไม่ได้ไปไหนเกินกว่านั้น"

"นั่นแหละคุณไม่มีสิทธิ์!"

"อะไรกันครับ นี่มันชีวิตของจิลลานะครับ คุณไม่มีสิทธิ์ไปบังคับเธอ" แทนพูด

"แล้วมึงมายุ่งอะไรกับเมียกู" คุณเมคาชี้หน้าแทนพร้อมกับจ้องเขม็งสายตาเกรี้ยวกราดก่อนจะพยายามที่จะเข้าหาแทนแต่ฉันขวางไว้ได้ทัน ไม่งั้นมีสงครามแน่ๆ

"หยุดค่ะ คุณไม่มีสิทธิ์มาห้ามฉันเพราะเราแต่งงานกันแค่ในนามเท่านั้น ฉันไม่เคยไปก้าวก่ายชีวิตของคุณหรือไปยุ่งกับเด็กของคุณเลย กรุณาอย่ามาบังคับฉัน ชีวิตใครชีวิตมัน" ฉันพูดจบก็คว้าแขนของแทนเดินออกมาเลย ได้ยินแต่เสียงคุณเมคาโวยวายตามหลังมา ปล่อยให้แม่เจวลี่รับกรรมไปก็แล้วกัน รักนักรักหนานี่ ดูแลกันไปเองเลย ฉันเหนื่อย ฉันเบื่อ พูดตรงๆ เลย เขาเป็นผู้ชายที่เอาแต่ใจมาก ฉันไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน เป็นเพราะพ่อแม่ตามใจมาตั้งแต่เด็กๆ ถึงได้นิสัยเสียมาจนถึงทุกวันนี้ เมื่อไหร่พ่อกับแม่ฉันจะเข้าใจว่าคนไม่ได้รักกันต่อให้อยู่กันไปมันก็ไม่รอดหรอก

ไม่รู้ทำไมต้องให้ฉันแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ด้วย จะให้ฉันไปเรียนต่อเมืองนอกเมืองนา หรือไปที่ไหนก็ยอมหมด ขอแค่ไม่ต้องแต่งงาน สำหรับฉันชีวิตแต่งงานมันไม่ได้สำคัญขนาดนั้นเลย มีแต่เรื่องให้ต้องปวดหัวได้ไม่เว้นแต่ละวัน ไหนจะเรียน ไหนจะงานอีก เยอะแยะมากมายไปหมด

"โถ่เว้ย! แล้วเราจะได้เห็นดีกันจิลลา!"

เมคาพังของทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า เขาโมโหมาที่จิลลาหักหน้าเขาต่อหน้าผู้ชายคนอื่น เจวลี่ยืนมองอย่างพอใจ เธอต้องการที่จะครอบครองทุกอย่างที่เป็นของเมคาสมบัติทุกอย่างต้องเป็นของเธอคนเดียว

“คุณเมคา...”

“ออกไปเจวลี่”

“แต่...”

“ฉันบอกให้ออกไปไง!!”

“....” เสียงตวาดเข้มของเมคาทำให้เจวลี่สะดุ้งอย่างแรงเพราะตกใจ และเธอก็ไม่พอใจมากๆ ที่เมคาตวาดใส่เธอเพราะผู้หญิงคนนั้น เธอหงุดหงิดที่เมคากล้าขึ้นเสียงใส่ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี่ไม่มีเลย

“กลับไปก่อนเจวลี่ฉันไม่มีอารมณ์” น้ำเสียงของเขาผ่อนลงเพราะหญิงสาวข้างๆ เริ่มออกมาท่าทีไม่ค่อยพอใจ

“ไม่ค่ะ เจวจะอยู่กับคุณค่ะ”

“....”