ตอนที่2 การเจ็บปวด !

EP. 2

..“ปิ่น”...

ฉันลืมตาขึ้นมาอีกทีมันทั้งปวดทั้งเจ็บที่ช่องสวาทของฉันเจ็บไปทั้งตัวฉันมองผู้ชายที่กำลังนั่งจ้องมาที่ฉันอยู่พร้อมกับมือที่ถือบุหรี่ไฟฟ้าพอฉันเห็นหน้าเขาน้ำตาของฉันมันก็ไหล

“หึ”เขายิ้มมุมปากเขามันไม่ใช่คนเขาไม่เห็นใจเราบ้างหรอเราไม่ได้ยอมเขาแต่เขาขืนใจฉัน

“ฮึ้บ”ฉันหันหน้าหนีเขาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองด้านบนเพื่อให้น้ําตาหยุดไหลในเมื่อเสียไปแล้วฉันไม่สามารถเอามันกลับคืนมาได้ฉันร้องไห้ไปก็เท่านั้น

“อะเงิน”เขาเห็นฉันแค่ผู้หญิงขายตัวเขาเอาเงินวางไว้ให้พี่ผ้าห่มแบงค์พันหลายใบแต่ไม่ได้หยิบดูหรอก โคตรเจ็บเลยถ้าฉันจะขายตัวฉันขายตั้งแต่ที่ฉันทำงานอยู่ผับกรุงเทพฯแล้วไหมฉันอยากเจอคุณเขื่อนมากๆ

“ฮึ้บขอบคุณนะคะที่ชี้ทางสว่างให้ฉัน”ฉันจ้องไปที่หน้าของเขาพร้อมกับพยายามพูดออกมาทั้งๆที่ในใจของฉันกำลังร้องไห้อยู่ในเมื่อชีวิตของฉันมันเดินไปทางที่สูงไม่ได้ฉันก็จะเดินไปทางที่เขาอยากให้เป็น

“หมายความว่าไงปิ่น”

“ฮึ้บ”เราก็ขาลงพื้นพร้อมกับเอาผ้าห่มพันตัวแต่พอเราจะลุกเท่านั้นแหละขาของเราอ่อนแรงแล้วล้มลงไปที่พื้นจนก้นกระแทกพื้นฉันเจ็บ

พรึ่บ

“เหอะอวดเก่ง”เขาวางบุหรี่ไฟฟ้าพร้อมกับลุกมาหาเราแล้วอุ้มเราขึ้นมาบนเตียงเหมือนเดิม

“ไม่ต้องมายุ่งกับฉันฮึ้บ”

“มึงรู้ใช่ไหมปิ่นถ้ากูโมโหกูทำจริงนะหรือมึงอยากโดนแบบเมื่อคืนนี้อีกเอาไหมกูจะสนองไห้”เขาพูดพร้อมกับจับต้นแขนของเราแล้วบีบถึงกลัวเขาแล้วฉันยังเจ็บอยู่

“ฮึ้บไม่เอาแล้วฉันเจ็บ”

“เออปึ้ง”แล้วเขาก็เปิดประตูห้องออกไปไม่เป็นไรนะปิ่นเธอเป็นคนเก่งรอให้เธอออกจากที่นี่ไปให้ได้ก่อน ฉันพยายามฝืนตัวเองอีกครั้งเพื่อลุกแล้วฉันก็ค่อยๆเก็บเสื้อผ้าของฉันเข้าไปในห้องน้ำปิดประตูห้องน้ำแล้วพร้อมกับล็อคกลอนน้ำที่ฝักบัวเปิดอยู่ทางด้านบนไหลลงมาใส่หัวของฉันที่ฉันกำลังนั่งกอดเขาอยู่ที่พื้นฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันต้องเสียใจขนาดนี้ก็แค่ความบริสุทธิ์ที่ทุกคนจะต้องเสียอยู่แล้วแต่ที่ฉันเสียใจคือฉันเสียให้ใครก็ไม่รู้แล้วเขาเป็นคนที่ดูถูกฉันอีกต่างหากเขาว่าฉันเป็นคนขายตัว

“ฮื่อๆทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยถ้าคืนนั้นฉันตัดสินใจเลวคนที่ได้มันไปคงจะเป็นคนเขื่อนคงไม่ใช่เขาคงไม่ใช่ผู้ชายใจร้ายคนนี้ฮื่อๆ”คุณเขื่อนคือคนที่ฉันรักแต่เขาไม่ได้รักฉันเขามีคนที่เขารักอยู่แล้วไง

ปั้งๆๆๆ ฉันต้องสะดุ้งเมื่อประตูห้องน้ำถูกทุบแทบจะพังเข้ามา

“มึงจะนั่งตายอยู่ในนั้นหรอปิ่นออกมา”เสียงของเขานั่นแหละ

“ฮึ้กเออออกไปอย่ามายุ่งกับกู”ฉันไม่จำเป็นที่จะต้องพูดดีกับเขาเพราะว่าเขาก็ไม่ได้พูดดีกับฉัน

ปึ้งประตูถูกถีบเข้ามาด้วยความรุนแรงจนกลอนประตูหลุดฉันตกใจฉันไม่คิดว่าเขาจะโหดขนาดนี้แล้วตัวของฉันก็ลอยขึ้นเพราะว่าเขามากระชากแขนของฉัน

“มึงพูดอะไรนะปิ่นมึงขึ้นกูกับใครห๊ะ” มือของเขาที่บีบต้นแขนของเราด้วยความแรง

“ฮึ้บโอ้ย”เขากะชากฉันออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับพลักฉันลงเตียงอีกครั้ง

“ลองดีใช่ไหมอยากลองดีกับกูใช่ไหม”

“ฮื่อๆอย่าๆขอโทษ”ฉันรีบยกมือของฉันไหว้เขา ฉันกลัวเพราะเขาเดินไปหยิบปืนถ้าถามถึงความกลัวตายฉันก็กลัวแต่คนที่ลำบากคือพ่อแม่ของฉันที่เคยยังรอฉันอยู่

“กลัวทำไมล่ะเมื่อกี้ยังปากดีอยู่นี่ด่ามาซิกูจะได้ยิงให้ปากขาดเลย”ฉันหลับตาลงพร้อมกับส่ายหัวฉันกลัวฉันไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนที่เขาเถื่อนขนาดนี้

“ฮื่อๆไม่เอา”

“กูให้เวลา 10 นาทีไปแต่งตัวให้เสร็จกูจะไปรอที่รถถ้า10นาทีมึงยังแต่งตัวไม่เสร็จกูจะเข้ามาเอามาให้ยับเลยปิ่น

“ฮึ๊ก”ฉันรีบพยักหน้าพอเขาพูดจบเขาก็เดินออกไปพร้อมกับประตูดังปั้งเราเข้ามาในห้องน้ำอีกครั้งพร้อมกับใส่เสื้อผ้าของเราแต่เสื้อของเรามันถูกกระชากขาดเลยก็ใส่แบบนั้นแล้วฉันก็เอามือจับเข้าหากันไว้แล้วก็เดินออกไปข้างนอก

“ยืนทำไรจะขึ้นไหมรถ”ฉันสะดุ้งทุกครั้งที่เสียงตะคอกของเขาตะคอกมาหาฉันฉันเลยรีบวิ่งไปประตูรถอีกข้างแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งพร้อมกับรถที่ขับออก ฉันพยายามหยุดสะอื้นแล้วหันหน้าไปทางกระจกสองมือของฉันยังคงกอดอกของฉันไว้อยู่ขึ้นรถของเขาจอดข้างทางฉันไม่รู้หรอกว่าเขาจะทำอะไรฉันได้แค่นั่งอยู่เฉยๆ

พรึ่บ “ใส่ซะอุบาทว์”เขาหยิบเสื้อจากไหนไม่รู้เขวี้ยงให้เราเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวก็คงจะเป็นของเขานั่นแหละใครกันล่ะที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ฉันอยากจะเถียงออกไปแต่ถ้าฉันเถียงออกไปมันมีแต่แย่ลงแล้วถ้าเขายิงฉันขึ้นมาจริงๆฉันจะทำอย่างไร

“ฮึ้บ”

“จะให้กูไปส่งที่ไหน”

“ฮึ้บแล้วแต่คุณเลยค่ะ”

“เอองั้นก็ลงตรงนี้”เพราะว่ารถมันจอดอยู่ข้างทางอยู่แล้วไงในเมื่อเขาให้ฉันลงฉันมีโอกาสที่จะอยู่ห่างจากเขาแล้วฉันเลยรีบเปิดประตูพร้อมกับลงไปพอฉันปิดประตูเขาก็รีบขับรถออกไปด้วยความเร็วปล่อยให้ฉันอยู่ข้างทางโดยที่ฉันไม่มีตังค์สักบาทเงินที่เขาให้ฉันไม่เคยได้หยิบมาตอนที่เขาจับตัวฉันมาฉันก็ไม่เคยมีเงินติดตัวมาเลยแม้แต่โทรศัพท์ก็ไม่มีร่างกายของฉันมันคงบอกช้ำแล้วก็เจ็บปวดรวมถึงกะทั่งหัวใจของฉันที่มันถูกย่ำยีฉันได้เเค่กอดตัวเองแล้วเดินไปตามทางพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากที่นี่ไปถึงบ้านที่พ่อกับแม่เราอยู่มันโคตรไกลเลยต่อให้เดินครึ่งวันก็ยังไม่ถึงตอนนี้แดดก็เริ่มออกทั้งร้อนทั้งเหนื่อยน้ำก็หิวทำไมมันทรมานแบบนี้ถ้าฉันไม่ติดว่าฉันมีพ่อกับแม่ยังอยู่ฉันคงให้เขายิงถึงทิ้งไปแล้วแหละ