ตอนที่ : 01 คู่หมั้น

โรงเรียนมัธยมเอกชนแห่งหนึ่ง

ชายหนุ่มลงมาจากรถคันหรูยืนพิงอยู่กับ ด้านหน้าตัวรถพร้อมกับใส่แว่นตาสีดำ ด้วยรูปร่างหน้าตาที่สุดแสนจะเพอร์เฟค ทำให้เด็กๆ ในโรงเรียนพากันกรี๊ดกร๊าดใหญ่

แต่เขามาวันนี้ก็เพื่อที่จะมารับว่าที่คู่หมั้นของตัวเองที่เรียนมัธยมปลายอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้

ถึงมันจะดูไม่เหมาะสมเท่าไรแต่มันก็ไม่ต่างอะไรจากพี่ชายขับรถมารับน้องสาวกลับบ้าน เพราะครอบครัวของทั้งสองก็รู้จักกันเป็นอย่างดีอยู่แล้ว ทั้งสองเองก็เติบโตมาพร้อมๆ กันถึงแม้จะอายุห่างกันก็ตาม

หลังเลิกเรียนเด็กๆ ก็พากันเดินออกมา รอผู้ปกครองมารับที่หน้าโรงเรียน บ้างก็รอขึ้นรถของโรงเรียน เช่นเดียวกับหญิงสาวที่เขาแวะมารับในวันนี้เธอจะต้องขึ้นรถบัสของโรงเรียนเพื่อที่จะกลับบ้านเช่นกัน เขาจึงมาดักรออยู่ที่หน้าโรงเรียนแห่งนี้

"ข้าวฟ่างหน้าโรงเรียนมันมีอะไรวะ?" เพื่อนสนิทที่กำลังเดินตีคู่กันมาเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัยว่าที่หน้าโรงเรียนมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้มีเสียงกรี๊ดกร๊าดของเด็กในโรงเรียนดังมาเรื่อยๆ

"จะไปรู้ได้ยังไงเล่าก็เดินมาพร้อมกันเนี่ย"

"อย่างกับว่ามีดารามาที่โรงเรียนเราแน่ะ"

"....."

"แล้วนี่แกจะกลับบ้านเลยเหรอ?"

"อือ ต้องรีบกลับไปทำรายงานกลับมาส่งอาจารย์ว่ะ เดี๋ยวส่งงานไม่ทันอาจารย์ก็โทรไปฟ้องพ่อกับแม่ฉันอีก"

"อาจารย์สมรนี่ก็แปลกคนนะ นักเรียนทำงานส่งไม่ทันก็รีบโทรไปฟ้องผู้ปกครองแล้วหาว่าเด็กไม่ตั้งใจเรียน"

"....."

ขณะที่กำลังเดินมาหน้าโรงเรียนด้วยกัน ทั้งสองก็พูดคุยกันตามประสาเพื่อนสนิท ข้าวฟ่างเป็นคนที่ไม่ค่อยสนิทกับใครอยู่แล้ว ถึงจะมีเพื่อนเยอะแต่ก็ไม่ใช่เพื่อนสนิท ส่วนเพื่อนสนิทของเธอก็มีอยู่แค่คนเดียว ก็คือคนที่กำลังเดินมาด้วยกันอยู่ตอนนี้

"นี่แกนั่งรถบัสกลับเหรอ?"

"อือ..."

"บ้านแกก็รวยทำไมไม่ให้พ่อกับแม่ซื้อรถให้สักคันล่ะ"

"ฉันนั่งรถบัสกลับสบายกว่าตั้งเยอะ"

"ข้างฟ่าง!" ชายหนุ่มที่ยืนรออยู่ตรงรถหรูเรียกชื่อของเธอขึ้น ทำให้สาวๆ ที่กำลังกรี๊ดกร๊าดอยู่พากันหันมองไปที่เจ้าของชื่อนั้น

"เฮ๊ยๆ หล่อยังกับดาราเลยว่ะ แฟนแกเหรอข้าวฟ่าง?" เพื่อนสนิทของเธอพูดขึ้น เพราะรู้แล้วว่าต้นเหตุของเสียงกรี๊ดกร๊าดของเด็กในโรงเรียนมันมาจากไหน ก็ไม่แปลกหรอกที่จะมีคนกรี๊ดกร๊าดเพราะขนาดเธอยังรู้สึกได้เลยว่าคนอะไรจะหล่อเพอร์เฟคได้ขนาดนี้

"บ้า! นั่นมันพี่ฉัน ไม่ใช่พ่อแม่เดียวกันหรอก แต่พ่อกับแม่รู้จักกันก็เลยโตมาพร้อมกัน"

"พี่มารอรับกลับบ้านน่ะ" ชายหนุ่มรีบเดินเข้ามาหา เมื่อได้เห็นว่าหญิงสาวที่ตนเองมารอรับนั้นออกมาแล้ว

"เอ่อ..."

"พ่อฉันมารับแล้วกลับก่อนนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้บ๊ายบาย"

"อะ ไอ้เต็ม"

"เราขึ้นรถบัสกลับใช่ไหม"

"ค่ะ"

"พี่บอกคุณอาทั้งสองแล้วว่าจะแวะมารับข้าวฟ่างที่โรงเรียน และคุณอาทั้งสองก็อนุญาตแล้วด้วย"

"....." เธอถอนหายใจออกมาพร้อมกับมองไปรอบๆ ตัวเองด้วยอาการหวาดระแวง

"ขึ้นรถสิ"

"....."

"ข้าวฟ่าง"

"ค่ะ"

เธอยอมขึ้นไปนั่งในรถหรูของเขาอย่างง่ายดาย เพราะมันไม่มีทางให้เลือกแล้ว ก่อนที่รถหรูจะแล่นออกไปจากหน้าโรงเรียนมุ่งตรงไปยังบ้านของเธอ

ขณะที่นั่งอยู่ในรถเธอก็ไม่ค่อยพูดคุยอะไรสักเท่าไร ถึงแม้ตอนเด็กๆ จะสนิทกันมากแต่ตอนนี้ก็โตแล้ว พอได้เรียนหนักขึ้นทั้งสองก็มีเวลาให้กันน้อยลง เรียกง่ายๆว่ามีเวลาเล่นด้วยกันน้อยลงจนมันเริ่มห่างเหินไป

"พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้โทรมาบอกก่อน พอดีพี่เลิกเรียนแล้วก็เลยรีบมาน่ะ คิดว่าเราน่าจะเรียนอยู่ก็เลยไม่อยากโทรรบกวน"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ"

"โกรธพี่เหรอ ทำไมเราถึงไม่ค่อยคุยเลยล่ะ"

"ก็ฉันไม่รู้จะคุยอะไรนี่ พี่ไปเรียนแลกเปลี่ยนตอนมัธยมที่อเมริกามาตั้งนาน ฉันก็ต้องรู้สึกแปลกๆ บ้างสิ อีกอย่างตอนนี้เราสองคนก็โตกันแล้วด้วยจะให้เล่นอะไรเป็นเด็กๆ ได้ยังไง"

"อย่าบอกนะว่าเรายังงอนพี่ไม่หายเรื่องที่พี่ไปเรียนแลกเปลี่ยน โดยที่ไม่ได้บอกเราก่อน"

"....."

"ตอนนั้นมันก็กระทันหันจริงๆ พี่เองก็แทบจะไม่มีเวลาเตรียมตัวเลย พอไปถึงแล้วพี่ก็เรียนอย่างเดียวจริงๆ"

"ช่างมันเถอะค่ะ มันผ่านมาแล้ว"

ไม่นานชายหนุ่มก็ขับรถมาส่งเธอจนถึงที่บ้าน แต่เขาก็ยังไม่ทันได้กลับเพราะถูกชวนให้กินข้าวที่นี่ก่อน ส่วนข้าวฟ่างก็กลับขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง นั่งทำงานของเธอจนกระทั่งแม่บ้านขึ้นไปตามลงมากินข้าว

"งานเยอะเหรอลูก กลับมาขึ้นอยู่ข้างบนเงียบเชียว ปล่อยให้พี่เขานั่งเหงาอยู่คนเดียวเนี่ย" ผู้เป็นแม่พูดขึ้น

"ค่ะ ต้องรีบทำรายงานส่งอาจารย์ให้ทันพรุ่งนี้ ใกล้จะเรียนจบแล้วต้องรีบทำงานส่งให้ครบค่ะ"

"มีอะไรให้พี่ช่วยไหม พี่ช่วยได้นะ"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันทำเองได้"

"นี่ข้าวฟ่าง คิดไว้แล้วหรือยังว่าเรียนจบแล้วจะเรียนต่ออะไร อยากเรียนคณะไหน" พ่อของเธอถาม

"....."

"ไปเรียนกับพี่เขาก็ได้นะคณะบริหารน่ะ มีอะไรไม่เข้าใจจะได้ถามพี่เขาได้"

"ฟ่างอยากเรียนต่อนิเทศค่ะ"

พอเธอตอบกลับไปแบบนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรตอบกลับไปอีกเลย พ่อของเธอก็ดูจะหน้าเสียนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้จะบังคับให้ลูกสาวเรียนในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ชอบ

"ฟ่างจะทำคะแนนเกรดให้ดีที่สุด จะได้เลือกได้ว่าตัวเองอยากเรียนคณะไหน"

"ดีแล้ว เลือกเรียนที่หนูอยากเรียนเลยพ่อสนับสนุนเต็มที่"

"ขอบคุณค่ะคุณพ่อ"

เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านหลังนี้ และถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กๆ แต่เธอก็ไม่เสียคน เพราะถูกตามใจในสิ่งที่ถูกและถูกตักเตือนในสิ่งที่ตัวเองทำผิด เธอเป็นคนที่ชอบคิดและตัดสินใจอะไรเอง ไม่ค่อยชอบให้คนอื่นตัดสินใจแทนสักเท่าไร

"ข้าวฟ่าง..."

"คะ?"

"ถ้าพ่อกับแม่พูดอะไรไปจะโกรธพ่อกับแม่หรือเปล่า"

"ไม่รู้สิคะฟ่างยังไม่รู้เลยว่าพ่อกับแม่จะพูดอะไร"

"หนูกับพี่เอ็มเจเป็นคู่หมั้นกันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วแม่กับพ่ออยากให้เราหมั้นกันเอาไว้ก่อนหลังจากที่หนูเรียนจบ"

แกร๊ง!

เธอวางช้อนลงกระทบกับจานกระเบื้องในทันที

"ฟ่างไม่หมั้นกับใครทั้งนั้นค่ะ!" พูดจบเธอก็ลุกขึ้นเดินกลับขึ้นไปบนห้องนอนในทันที

"ข้าวฟ่างลูก..."

"ปล่อยไปก่อนเถอะคุณ เราคงจะรวบรัดลูกเกินไป แกเพิ่งจะอายุเท่านี้เอง"

"อาขอโทษด้วยนะเอ็มเจ ระหว่างนี้ก็ช่วยดูแลกันไปก่อน น้องเป็นคนหัวดื้อเราก็น่าจะรู้ดีอยู่"

"ครับ ผมไม่เป็นอะไรครับ"