Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 3
เขายืนอยู่ตรงนั้นไง...
ท่ามกลางฝูงชนที่ล้อมอยู่รอบตัว แต่ชาริลล์ คาร์ตันก็ยังคงโดดเด่น สง่างามชนิดที่แทบจะขโมยลมหายใจไปจากหล่อนได้อย่างง่ายดาย เรือนผมสีเข้มวันนี้ถูกหวีและจัดแต่งจนเนี้ยบยิ่งกว่าครั้งแรกที่ได้เจอกัน ชุดลำลองสีฟ้าน้ำทะเลยิ่งขับให้ผิวสีแทนสวยของเขาดูโดดเด่นจับตามากยิ่งนัก ผู้ชายคนนี้หล่อระเบิด สมบูรณ์แบบชนิดที่เรียกได้ว่าราวกับเทพเจ้าปั้นแต่ง แว่นตาหนาเตอะบนใบหน้าหล่อลากไส้นั้น ไม่สามารถบดบังความสมบูรณ์แบบเหลือร้ายของชาริลล์ คาร์ตันได้เลยแม้แต่กระเบียดนิ้วเดียว
โรสิตาตะลึงงันในความงดงามระดับยอดตึกของเหยื่อหนุ่ม แม้รอบกายของเขาจะเต็มไปด้วยผู้ชายมากมาย แต่เขาก็ยังคงโดดเด่น และดึงดูดสายตาของหล่อนได้อย่างฉกาจฉกรรจ์ หญิงสาวถอนใจแผ่วเบา กำลังจะหมุนตัวและเดินหนีเพราะไม่อาจจะต่อสู้กับเสน่ห์ของเขาได้ในค่ำคืนนี้ แต่แล้ว... หล่อนก็ต้องแทบช็อกอย่างรุนแรง ช่องท้องประท้วงอย่างบ้าคลั่ง และซอกขาก็ร้อนวาบขึ้นราวกับถูกจุดไฟ เมื่อเขาสบประสานสายตามาพอดี
นัยน์ตาสีเขียวมรกตสวยงามสะกดให้หล่อนไม่สามารถขยับเท้าได้ ตอนนี้หัวใจของหล่อนเต้นแรงระรัวราวกับกลองถูกกระหน่ำตี กายสาวหมุนเคว้งราวกับถูกจับเหวี่ยงด้วยอุ้งมือของมัจจุราช... มัจจุราชตัวร้ายที่กำลังหัวเราะกับปฏิกิริยาของหล่อนในยามนี้
เขาเดินเข้ามาหา... เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ พร้อมๆ กับรอยยิ้มทรงเสน่ห์ที่ดึงดูดให้หล่อนตกลงไปในเหวมรณะ เขามาหยุดตรงหน้า สะกดหล่อนด้วยสีเขียวสดจากนัยน์ตารียาวหวานฉ่ำ กายสาวเครียดแข็งขึ้นมาอย่างน่าละอาย ซอกขารู้สึกราวกับถูกใครสาดน้ำใส่
“คุณ... ชาริลล์... คาร์ตัน...”
ศีรษะทุยสวยที่ถูกตกแต่งมาอย่างประณีตโค้งต่ำเล็กน้อย พร้อมกับรอยยิ้มกระชากลมหายใจที่ถูกมอบให้มา
หล่อนไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่ว่าจะกับผู้ชายคนไหนทั้งนั้น ใช่... หล่อนเคยมีคู่หมั้นมาแล้ว คู่หมั้นที่พ่อกับแม่คิดว่าเหมาะสม และคู่ควรด้วยเหตุผลนานาประการ แต่กระนั้นคู่หมั้นที่พ่อกับแม่เห็นว่าดีเห็นว่างามกลับตีตัวจากไปทันควัน เมื่อรู้ว่าครอบครัวของหล่อนล้มละลาย
“สวัสดีครับคุณโรส...”
“สะ หวัด... ดีค่ะ...”
หล่อนตอบตะกุกตะกัก และแก้มแดงก่ำ นี่หากเขารู้ว่าในอกของหล่อนกำลังคิดอะไร กำลังรู้สึกอะไรอยู่ เขาคงจะเผ่นแน่บหนีไปแทบไม่ทันเลยล่ะ
หญิงสาวพยายามข่มความรู้สึกมากมายในอกให้สงบลง พยายามนึกถึงคำพูดของมิตา สิ่งที่ต้องทำในเวลาต่อจากนี้ไป แต่ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์เหลือเกิน แค่รอยยิ้มของเขา สายตาเป็นมิตรของเขา ทุกอย่างที่รวมเป็นเขาช่างเขย่าหัวใจของหล่อนให้สะท้านสะเทือนเหลือเกิน เขาทำให้หล่อนอยากจะลืมเลือนทุกอย่างไป และคิดถึงแต่รอยยิ้มของเขาเท่านั้น
โรสิตาลอบถอนใจแผ่วเบา พิศวงกับความรู้สึกของตัวเองยิ่งนัก ทำไมหล่อนถึงได้รู้สึกหวั่นไหวรุนแรงกับผู้ชายคนนี้เหลือเกิน หัวใจกระตุกไหวบ้าคลั่ง เรือนกายสาวที่ไม่เคยรู้สึกรู้สากับชายใดมาก่อน เครียดแข็งและร้อนระอุราวกับภายในมีกองไฟ
หล่อนร้อนรุ่ม วูบวาบ และหยาดเยิ้มจนน่าละอาย
“คือ... ฉันมาสายใช่ไหม... คะ...”
กว่าหล่อนจะสามารถเค้นเสียงพูดออกไปได้อีก ทั้งคู่ก็จมอยู่ในความเงียบงันนานหลายอึดใจ ชาริลล์ระบายยิ้มกว้าง พลางส่ายใบหน้าหล่อลากดินน้อยๆ
“ไม่เลยครับ คุณมาตรงเวลา แต่ผมต่างหากที่มาก่อนเวลา”
คำพูดของเขาสุภาพ ให้เกียรติ และทำให้หล่อนยิ่งลุ่มหลง เขาดีงามขนาดนี้ แล้วหล่อนยังจะหลอกลวงเขาลงอีกหรือ
เจ็บปวดได้แค่เพียงในหัวใจ เพราะภายนอกหล่อนจำต้องฉีกยิ้ม ต้องทำให้เขาพึงพอใจในรูปลักษณ์ของหล่อนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตามคำแนะนำของมิตา
“ฉัน... ฉันคิดว่าฉันควรจะกลับ...”
แม้จะรู้ดีว่าต้องทำ แต่เพราะเขาดูจริงใจเกินไปทำให้หล่อนทำไม่ลง หญิงสาวหมุนตัวและเดินหนี แต่มือหนาอบอุ่นก็คว้าแขนเอาไว้เสียก่อน
“อย่าให้ผมต้องรอคุณเก้ออีกเลยครับ”
หล่อนหันกลับมามอง และก็ยิ่งรู้สึกผิด
“ฉัน... คิดว่าเราควรจะ...”
“ผมมารอคุณที่นี่ทุกวัน นั่งเฝ้าโทรศัพท์ทุกวินาที และเมื่อเราได้เจอกันแล้ว คุณจะใจร้ายให้ผมผิดหวังหรือครับ”
สายตาสีเขียวมรกตคู่นั้นเต็มไปด้วยความจริงใจ... จริงใจจนหล่อน... หล่อนไม่สามารถตัดใจเดินจากเขาไปได้ หล่อนเองก็รอคอยการได้พบเจอกับเขาไม่ใช่หรือ รอคอยว่าจะได้พบ ได้เห็น และได้สัมผัสกับรอยยิ้มอ่อนโยนของชาริลล์ คาร์ตันตลอดเวลา... และทุกลมหายใจ
“ค่ะ... ฉันจะอยู่...”
เขายิ้มกว้าง จนเห็นไรฟันสีขาวสะอาดเรียงกันอย่างมีระเบียบ นัยน์ตาของเขาเป็นประกายระยิบระยับไม่ต่างจากเด็กน้อยได้ของเล่นถูกใจ
“วันนี้... คุณจะพาโรส... ไปดูอะไรคะ”
ริมฝีปากสวยจัดของเขาเปื้อนรอยยิ้ม มองหล่อนด้วยสายตาพึงพอใจ
“คุณโรสอยากดูอะไรล่ะครับ ผมจะพาไปดูทุกที และหลังจากนั้นถ้าคุณโรสไม่รังเกียจ... ผมอยากจะเลี้ยงอาหารคุณโรสสักมื้อ...”
“ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธคุณชาริลล์หรอกค่ะ”
“ชาร์ล... เรียกผมว่าชาร์ลเถอะครับ”
เขายิ้มอย่างอารมณ์ดี ขณะพาหล่อนเดินชมไปทั่วพิพิธภัณฑ์
“ค่ะ คุณชาร์ล...”
“ขอบคุณครับ แบบนี้ค่อยฟังดูสนิทสนมกันหน่อย”
โรสิตาอมยิ้ม และก็อดที่จะถามหยั่งเชิงไม่ได้
“คุณชาร์ลคงชอบให้ผู้หญิงเรียกแบบนี้สินะคะ”
คนตัวโตหยุดเดิน และหันมามองหล่อนนิ่ง ก่อนที่น้ำเสียงจริงจังจนน่าขนลุกของเขาจะเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากสวยจัด
“แค่คุณคนเดียว”
แก้มนวลอดไม่ได้ที่จะแดงก่ำ โรสิตายิ้มขัดเขิน ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง
“ทำไมคุณชาร์ลถึงได้ชอบพวกของเก่าของโบราณแบบนี้ล่ะคะ มีอะไรน่าสนใจอย่างนั้นเหรอคะ”
แม้เขาจะเดินอยู่ห่างๆ แต่กลิ่นกายแบบผู้ชายสะอาดสะอ้านของเขาก็สามารถเข้ามาก่อกวนในโพรงจมูกของหล่อนได้อย่างน่าอัศจรรย์ โรสิตามึนงง และร้อนรุ่มไปทั้งเรือนกาย รู้สึกเปียกชุ่มไม่น้อยที่ซอกขา
นี่หล่อนเป็นอะไรไปนะ... ทำไมร่างกายถึงได้แสดงอาการแปลกประหลาดแบบนี้...
“แล้วถ้าผมถามกลับล่ะว่า... ทำไมคุณโรสถึงชอบเหมือนกับผม”
โรสิตาที่เดินอยู่ชะงักเท้า และรู้สึกสั่นไหวในอก หล่อนน่ะหรือชอบของเก่าของโบราณ ไม่ใช่เลยสักนิด แต่ที่ต้องทำเป็นชอบก็เพราะมันคือสิ่งที่ต้องทำหากต้องการเข้าใกล้ผู้ชายที่ชื่อชาริลล์ คาร์ตัน ผู้ชายที่ใส่แว่นหนาเตอะ แต่หล่อเหลือร้ายคนนี้
“คือโรส...”
หญิงสาวอึกอักเพราะไม่ได้เตรียมตอบคำถามนี้มา
“โรส... โรสชอบก็เพราะของเก่ามีเสน่ห์ค่ะ ทำให้เราสามารถมองอดีตให้มีตัวตนมากขึ้น”
“เห็นไหมว่าความชอบของเราสองคนตรงกัน”
แม้คำพูดของเขาจะเรียบๆ ไม่ได้ให้ความรู้สึกเกี้ยวพาราสีเลย แต่กระนั้นกายสาวก็อดที่จะสั่นสะเทือนไม่ได้ หญิงสาวคิดอย่างมึนงง และพยายามตั้งสติ
“ค่ะ โรสก็คิดว่าแบบนั้น”
โรสิตาหัวเราะเบาๆ ขณะเดินไปตามช่องทางด้านหน้า ผู้คนตรงนี้เยอะพอสมควร แต่ก็ไม่คิดว่าจะทำให้หล่อนต้องมาอยู่ในอ้อมแขนของเขาแบบนี้
หญิงสาวหน้าแดงก่ำ เมื่อร่างของหล่อนถูกผู้หญิงวัยกลางคนชนจนเซเข้าไปในอ้อมอกแกร่งกระด้างแต่อบอุ่นของชาริลล์ เขาโอบประคองหล่อนเอาไว้ กักเอาไว้ในอ้อมแขนเพื่อไม่ให้หล่อนถูกชนได้อีก กิริยาของเขาไม่ได้ให้ความรู้สึกว่าหยาบคายหรือล่วงเกินเลย ตรงกันข้ามหล่อนกลับรู้สึกปลอดภัยยิ่งนักยามอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายคนนี้
“เอาล่ะ พ้นช่วงที่คนเยอะแล้ว คุณโรสคงไม่ถูกชนแล้วล่ะครับ”
เมื่อพ้นออกมาจากทางแคบๆ เขาก็ปล่อยมือจากหล่อน จากนั้นก็ถอยออกห่าง และคงเห็นว่าหล่อนแก้มแดงจึงรีบขอโทษขอโพย
“ถ้าผมทำให้คุณโรสไม่พอใจ... ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ”
หญิงสาวมองเขา... มองด้วยสายตาชื่นชม เห็นได้อย่างชัดเจนว่าชาริลล์ คาร์ตันคือผลผลิตของครอบครัวที่แสนวิเศษ บุรุษผู้สุภาพเช่นเขาควรได้รับการยกย่องยิ่งนัก
“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ คุณชาร์ลช่วยโรสต่างหาก”
“ขอบคุณครับที่เข้าใจ”
โรสิตามองเขาอย่างลืมตัว มองด้วยสายตาที่ไม่อาจจะเก็บความพึงพอใจเอาไว้ได้ และคงมองต่อไปเรื่อยๆ แบบนี้อีกนาน หากเขาไม่กระแฮมเตือนเบาๆ
“เอ่อ... คุณชาร์ลจะพาโรส... ไปดูอะไรอีกดีคะ”
ชายหนุ่มหัวเราะอารมณ์ดี และผายมือไปทางด้านซ้าย
“ไปทางนี้ครับ ผมคิดว่าคุณโรสต้องชอบแน่ๆ เพราะผมชอบมาก”
หญิงสาวเดินตามร่างสูงสง่างามของชาริลล์ไปด้วยความรู้สึกที่แสนกังวลใจ เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่จะได้เห็นหล่อนจะสามารถแก้สถานการณ์ได้อีกหรือเปล่า บางทีมันอาจจะไม่ใช่ของโบราณที่หล่อนฝึกท่องจำมาก็ได้
เมื่อเดินมาได้สักระยะ ร่างสูงของชาริลล์ก็หยุดเดิน และหันมาหาหล่อน โรสิตารีบเปลี่ยนสีหน้าในฉับพลัน จากเครียดจัดมาเป็นยิ้มร่า
“ที่นี่เหรอคะ”
“ครับ นั่นไง...ไหโบราณที่ขุดพบที่เวียงจันทร์ ผมซื้อมาด้วยราคาที่สูงมาก แต่มันก็คุ้มค่าเพราะมันสร้างความพึงพอใจให้กับคนที่รักในของพวกนี้อย่างมากเลยทีเดียว”
“ค่ะ สวยมาก ไหนี่น่าจะอายุไม่ต่ำกว่าพันปีนะคะ”
โรสิตาพูดไปมั่วๆ และก็ทำให้คู่สนทนาต้องหันขวับมามอง
“คุณโรสคงล้อผมเล่นใช่ไหมครับ เพราะไม่มีทางที่คนที่ชื่นชอบของโบราณจะมองลวดลายไม่ออกว่าเกิดขึ้นในยุคไหน”
“เออ... ใช่ค่ะ โรสล้อเล่น... โรสอยากให้คุณชาร์ลตลกน่ะค่ะ”
หญิงสาวที่หน้าซีดเผือดพยายามจะหัวเราะ ชาริลล์เห็นแล้วก็นึกว่าโรสิตาแกล้งทำให้เขาอารมณ์ดีจึงหัวเราะเบาๆ ไปด้วย
“คุณโรสเป็นคนอารมณ์ดีจังนะครับ ใครอยู่ด้วยคงมีความสุขไม่น้อย”
รอยยิ้มจางหายไปจากดวงหน้างามทันควันกับสิ่งที่ได้ยิน เพราะมันตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง
“ไม่เสมอไปหรอกค่ะ บางที... เบื้องหน้ากับเบื้องหลังอาจจะแตกต่างกันมากก็ได้ค่ะ”
“ใช่ครับ แต่สำหรับคุณโรส... ผมมั่นใจว่าเบื้องหน้ากับเบื้องหลังไม่มีอะไรต่างกัน”
หล่อนเผลอตัวเงยหน้าขึ้นสบประสานสายตากับนัยน์ตาสีเขียวมรกตแสนจริงใจของชาริลล์ คาร์ตันนิ่งนาน ความรู้สึกละอายใจทิ่มแทงอยู่ภายในอกอย่างบ้าคลั่ง หล่อนอยากวิ่งหนีไปจากตรงนี้ ไม่ต้องการให้เขาเป็นเหยื่อของหล่อน แต่ก็ถอนตัวไม่ได้เสียแล้ว
สายตาแสนจริงใจของชาริลล์ คงจะต้องเปลี่ยนแปลงไปในไม่ช้า หากรู้ความจริงของการปรากฏตัวของหล่อน
โรสิตาเต็มไปด้วยความปวดร้าว ทุกข์ทรมานเป็นที่สุด
“ขอบ... ขอบคุณค่ะ ที่ไว้ใจโรส”
“ผมไว้ใจคุณโรสที่สุดครับ...”
คนพูดอมยิ้ม และก็แสนพิศวงในตัวเองไม่น้อย
“ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม... บางที... อาจจะเป็นเพราะเราชอบอะไรที่เหมือนๆ กัน ก็อาจจะเป็นไปได้”
โรสิตาพูดไม่ออก ทำได้แค่เพียงปั้นยิ้มบางๆ ให้เขาเท่านั้น
“ผมว่าคุณโรสคงจะหิวแล้ว... เราไปทานอาหารกันเถอะครับ”
ไม่มีอะไรจะดีกว่าการออกไปจากพิพิธภัณฑ์แห่งนี้อีกแล้ว
“ค่ะ โรสหิวจริงๆ อย่างที่คุณชาร์ลพูดจริงๆ”
ชายหนุ่มระบายยิ้มให้อีกครั้ง ก่อนที่มือจะแตะแผ่นหลังบอบบางของหล่อน ดันแผ่วเบาให้เดินเคียงคู่กับเขาออกไปยังนอกพิพิธภัณฑ์ ไม่นานก็มาถึงรถสปอร์ตคันงาม ราคาแสนแพง เขารีบเปิดประตูให้กับหล่อน และเชื้อเชิญเสียงนุ่มทุ้ม
“เชิญครับคุณโรส”
หล่อนยิ้มหวานให้กับเขา พยายามลืมความทุกข์ทั้งหมด
“ขอบคุณค่ะ”
ร่างอรชรก้าวขึ้นไปนั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว ชาริลล์จึงเดินอ้อมรถขึ้นมานั่งเคียงข้าง เขาหันมามองหล่อน ยิ้มละลายใจให้อีกครั้ง
“ขอบคุณนะครับที่ให้เกียรติผมในค่ำคืนนี้”
“โรสต่างหากล่ะที่ต้องขอบคุณคุณชาร์ลที่เลือกโรส ทั้งๆ ที่ความจริง ผู้หญิงมากมายต้องการคำเชิญจากคุณชาร์ลทั้งนั้น”
เขาหัวเราะเบาๆ และพาเจ้าซุปเปอร์คาร์ราคาแพงระยับออกจากลานจอดรถอย่างนุ่มนวล... นุ่มนวลจนโรสิตาอดที่จะมองอย่างชื่นชม ลุ่มหลงไม่ได้
ผู้ชายคนนี้สุภาพอ่อนโยนเหลือเกิน...
“ในสายตาของผม... เห็นแค่คุณโรสคนเดียวครับ”
หล่อนคงปลื้มใจ ดีใจ และก็คงกระโดดตัวลอย หากการพบกันระหว่างหล่อนกับชาริลล์ คาร์ตันจะไม่ได้เต็มไปด้วยแผนการ
แล้วนี่หล่อนจะทำยังไงดี...? จะทนเห็นสายตาเกลียดชังของเขาได้ไหม ยามที่เขาล่วงรู้ความจริงทุกอย่างที่หล่อนพยายามซ่อนเร้นเอาไว้
เจ็บปวด... ทรมาน แต่ก็ต้องทำ...
ซุปเปอร์คาร์สีขาวสะอาดแล่นไปบนถนนเงียบๆ ในรถไม่มีเสียงใดดังเท่ากับเสียงของลมหายใจอีกแล้ว เพราะทั้งสองคนกำลังจมอยู่กับความรู้สึกของตัวเอง ฟากชาริลล์นั้นกำลังเต็มไปด้วยความพึงพอใจ แต่สำหรับโรสิตาแล้ว... หล่อนกำลังทุกข์ทรมานแสนสาหัสเลยทีเดียว
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
