บทนำ

บทนำ

คฤหาสน์หลังงามตั้งโดดเด่นกลางพื้นที่กว้างขวาง สนามหญ้าหน้าบ้านเขียวขจีตัดเล็มปลายสม่ำเสมอ…กลิ่นต้นหญ้าที่เพิ่งตัดใหม่ๆ หอมกรุ่นผสานกลิ่นดอกไม้นานาพรรณที่ปลูกไว้มากมายบริเวณข้างบ้าน

น้ำพุขนาดย่อมดันขึ้นสูงพวยพุ่งเป็นละอองสีขาวตรงบ่อวงกลมที่มีรูปปั้นผู้หญิงเปลือยท่อนบนกำลังร่ายรำอย่างอ่อนช้อย… นี่คือสวรรค์ที่คนมีเงินเท่านั้นจึงจะสามารถเสกสรรขึ้นมาได้

เสียงของหญิงสาววัยสี่สิบกว่าๆตะโกนก้อง ขณะวิ่งไล่ตามเด็กชายร่างป้อมวัยหกขวบที่วิ่งนำอยู่เบื้องหน้าด้วยความคล่องแคล่ว แม้เนื้อตัวจะตุ้ยนุ้ย พุงกลมเด้งดึ๋งดั๋งก็ตาม

“หยุดเดี๋ยวนี้นะคะคุณข้าวกล้อง ได้เวลาเข้านอนแล้วค่ะ”

ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากของกิษฎี นอกจากกิริยาทะเล้นที่แสดงออกโดยหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาให้พี่เลี้ยง จากนั้นก็คว้าก้อนหินเล็กๆ ขึ้นมา

“ว้าย ! อันตรายนะคะ ถ้าขว้างโดนตาคนอื่นจะทำยังไง อย่าเล่นแบบนี้สิคะ” พี่เลี้ยงหอบแฮ่กด้วยความเหนื่อย รีบหันหลังขวับเพราะกลัวจะโดนปาหินใส่หน้า

กิษฎียิ้มกว้างอย่างหมายมาด ขว้างหินไปโดนก้นของอีกฝ่ายอย่างแม่นยำ

ผล๊วะ

“ว้าย !” ร้องด้วยความตกใจ ก่อนจะสะดุ้ง สะดุดขาตัวเองหน้าทิ่มพื้นโดยมีสายตาสะใจของเด็กชายมองอยู่เบื้องหลัง

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้าน อยู่ในสายตาของกฤษกรตลอดเวลา เขายืนกอดอกมองลงมาจากทางหน้าต่างห้องทำงานชั้นสอง อดไม่ได้ที่จะทอดถอนหายใจอย่างระอา

เมื่อ 7 ปีก่อน เขาแต่งงานกับรุ้งพราว…ผู้หญิงที่มารดาเลือกให้ แต่เพราะทำแต่งานเพื่อสร้างฐานะให้เป็นปึกแผ่น ทำให้รุ้งพราวเหงาและเกิดความเบื่อหน่ายที่จะร่วมชีวิตกับเขาจึงขอหย่าโดยทิ้งลูกตัวน้อยวัย 2 ขวบให้เขาเป็นผู้ดูแล

ในอดีตกิษฎียังเป็นเด็กร่าเริง พูดเก่ง ช่างฉอเลาะ จนกระทั่งอายุได้ 5 ขวบ ผู้เป็นย่าได้จากโลกนี้ไปด้วยโรคหืดหอบ เด็กชายก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน กลายเป็นเด็กมีปัญหา เงียบขรึม ไม่ยอมปริปากพูดกับใครอีกเลย นอกจากนั้น…ยังชอบกลั่นแกล้งพี่เลี้ยงต่างๆนาๆจนไม่มีใครทนพฤติกรรมแสบสันนี้ได้ พากันลาออกจากงานกันหมด

และคราวนี้ก็เช่นกัน เห็นทีว่าอีกไม่นาน กฤษกรคงต้องประกาศรับสมัครพี่เลี้ยงคนใหม่อีกครั้ง !

“คุณกล้าครับ ผู้หญิงคนนี้สวยดีนะครับ ว่าไหม ?” เสียงเอ่ยถามดังจากปากชายร่างผอมสูงซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ ในมือคือโทรศัพท์จอใหญ่

“ขอโทษทีนะ ผมมัวยืนดูลูกจนลืมไปเลยว่าเรียกคุณมาคุยเรื่องงานที่บ้าน”

“ไม่เป็นไรครับ” วิทย์ยิ้มอ่อนๆ “ผมเป็นเลขาของคุณ เรื่องเล็กๆน้อยๆผมไม่ถือสา ก่อนจะคุยเรื่องงานมาดูผู้หญิงคนนี้ก่อนสิครับ”

“ใครกัน ?” ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างฉงน พลางเดินไปหยุดยืนข้างๆเลขาหนุ่มแล้วก้มลงดูหน้าจอโทรศัพท์

“ยังสาว ยังสวยแท้ๆ ไม่น่าทำตัวแบบนี้เลยนะครับ ว่าไหม ? ”

กฤษกรไม่ตอบคำถาม แต่กลับดึงมือถือเข้าไปดูใกล้ๆ ผู้หญิงในรูปสวยมากเลยทีเดียว หน้าตาเหมือนยังเป็นสาวรุ่นอยู่ หุ่นบอบบาง รอยยิ้มสดใส ดวงตาเป็นประกาย มีคำบรรยายไว้ใต้ภาพด้วยว่า

‘ดิฉันชื่อ นางสาวมิลันตี ศรีอรันยา อายุ 22 ปี ส่วนสูง 165 ซม. ต้องการใช้เงินด่วน ดิฉันไม่มีอะไรมีค่าที่พอจะขายได้ มีเพียงความบริสุทธิ์เท่านั้น หากผู้ชายคนไหนสนใจ ติดต่อได้ที่เบอร์ 08111111XX เรื่องราคาสามารถคุยต่อรองกันได้นะคะ’

อ่านข้อความจบแล้ว ชายหนุ่มก็เลื่อนสายตาขึ้นไปดูรูปมิลันตีอีกครั้งอย่างพินิจ อะไรบางอย่างในแววตาของหล่อน ทำให้เขาเผลอจ้องมองนิ่งนาน…

“เอ้า คุณกล้าครับ เงียบเลยเชียว สนใจคนในรูปหรือครับ”

“อืม…สน” ชายหนุ่มตอบตามตรงแล้วส่งคืนโทรศัพท์ให้เลขา “ผมไม่ต้องการแต่งงาน ไม่อยากมีความรัก แต่ผมยังต้องการผู้หญิงอยู่”

“หมายความว่า…?” วิทย์เลิกคิ้วสูงเมื่อพอจะเดาความคิดของผู้เป็นเจ้านายได้

“อย่างที่คุณคิดนั่นแหละ ผมอยากได้ผู้หญิงคนนี้ เห็นเวลาที่โพสต์รูปน่าจะไม่ถึงชั่วโมงดี คุณช่วยจัดการให้ผมทีนะ ให้เธอลบรูปนี้ออกจากเว็บซะ ผมไม่ต้องการคู่แข่ง ผมต้องได้ตัวเธอมาก่อนที่ความบริสุทธิ์ของเธอจะตกเป็นของผู้ชายคนอื่น…รู้ไหมคุณวิทย์ !”