เมียหลวง - 1 ชินชา...

ตอนนี้ฟางอายุ 25 มีลูกแล้ว 1 คน ชื่อซอลเป็นผู้หญิง ตอนนี้เจ้าตัวน้อยอายุได้ 3 ขวบแล้ว กำลังอยู่ในวัยจอมดื้อเลยล่ะ

เธอแต่งงานแล้วกับผู้ชายใจร้ายคนหนึ่ง เป็นการแต่งงานที่เกิดขึ้นจากความผิดพลาด

ทุกวันมานี้เธอกับเขาต่างคนต่างอยู่ เวลาเดียวที่เราสองคนคุยกันดี ๆ คือต่อหน้าลูก ๆ เท่านั้น เขาเป็นคนอบอุ่นเวลาที่อยู่กับลูก เป็นพ่อที่เพียบพร้อมทุกอย่าง ทว่าตลอดเวลาที่อยู่ร่วมกัน เธอกับเขาไม่เคยมีอะไรกันเลย

เราแยกกันนอน ในสายตาเขาเธอคงเป็นภรรยาที่ไม่ได้เรื่อง ทั้งไม่แต่งหน้า ไม่แต่งตัวโป๊ ต่างกับเด็ก ๆ ของเขาที่ควงมีแต่สวย ๆ ทั้งนั้น

“ซอลมาหาป๊ามาลูก” ชายหนุ่มเรียกลูกสาวตัวน้อยขณะที่เขากำลังยืนอ้าแขนรอรับอยู่

“ป๊าค่าา หอม ๆ” ซอลวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าโซ่ก่อนจะยื่นแก้มให้ชายหนุ่มหอมอย่างน่ารักน่าเอ็นดู

“ฟ๊อดดด หื้ออเหม็น อาบน้ำยังเนี่ย” โซ่หัวเราะหยอกเย้าตัวเล็กในอ้อมกอดเล่นอย่างรักใคร่

“คิ ๆ ยังเล้ยยย”

เสียงหัวเราะพ่อและลูกผสานกันดังทั่วห้อง ฟางได้แต่ยืนมองภาพที่โซ่ที่กำลังหยอกล้อกับลูกอยู่ ถ้าเขารักเธอแบบที่รักซอลก็คงจะดี เราทั้งคู่คงจะมีความสุขกันมากกว่านี้

“ม่าม๊าาาค้าา” ซอลวิ่งมาพร้อมกับทำท่าทางจะให้เธออุ้ม

“มา ๆ ไปอาบน้ำเลย ตัวดี”

“เดี๋ยวค่อยอาบบก็ได้ๆๆ” ตัวเล็กร้องงอแง

“ไม่ได้นะคะ” ฟางอุ้มซอลขึ้นมาก่อนจะทำหน้าดุใส่

“วันนี้จะเข้าบริษัทเหรอฟาง” อยู่ดี ๆ โซ่ก็ถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ค่ะ” ฟางตอบกลับไปนิ่ง ๆ เช่นกัน เธอเป็นประธานบริษัท g ที่ป๊ายกให้ดูแลอยู่

ส่วนสามีของเธอหรือโซ่เองก็เป็นรองประธานของบริษัทนั้นเช่นกัน แต่เขาไม่ค่อยเข้าไปบริษัท เพราะมีหลายอย่างต้องดูแล เช่น คาสิโน ผับ

“ป้านิ่ม มาพาซอลไปอาบน้ำหน่อยค่ะ” เธอตะโกนเรียกไม่นานป้านิ่มก็เข้ามาพาซอลไปอาบน้ำ

“อื้ม ไปพร้อมเฮียเลยไหม วันนี้เฮียจะเข้าบริษัทพอดี” โซ่หันมาถามฟาง

“ไม่ดีกว่าค่ะ ฟางเอารถไปเองดีกว่า เผื่อเฮียจะไปที่อื่นต่อ” ฟางตอบกลับอย่างเย็นชา

“ฟาง!!” โซ่ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้หลังจากได้ยิน

“ฟางไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”

“อื้ม เฮียไปก่อนนะ” เขาพ่นลมหายใจแรงขณะเดินออกไปทันที

ฟางส่ายศีรษะก่อนจะเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปบริษัท แน่นอนว่าเธอให้ป้านิ่มคอยดูแลซอลไว้แล้ว ส่วนป้านิ่มเองก็ชอบเลี้ยงซอลมาตั้งแต่เด็ก ๆ เช่นกัน

ณ บริษัท g

“แก้ว ช่วยเช็กอันนี้ให้ฟางหน่อยสิ” เธอหันไปบอกกับแก้วที่เป็นเพื่อนสนิท บ้านของอีกฝ่ายค่อนข้างยากจน ฟางเลยให้มาทำงานเป็นเลขาส่วนบุคคลของตัวเอง

“เวลางาน อย่าพูดแบบนี้สิคะท่านประธาน” แก้วส่งยิ้มให้พร้อมกับเอ่ยแย้งเช่นเคย นั่นเพราะเวลาเธออยู่กับแก้วสองคนจะชอบคุยกันแบบเพื่อนเสียมากกว่า

แก้วมักจะบอกให้ฟางเปลี่ยนการแต่งตัว แต่งหน้าทำผมเสียบ้าง โซ่จะได้หันมาสนใจ

ถึงอย่างนั้นฟางก็ไม่ยอมเปลี่ยนตัวเอง เพราะเธออยากเป็นฟางคนเดิมที่ไม่ต้องฝืนใจทำอะไรที่ไม่ใช่ตัวเอง

ก๊อก ๆ

“เชิญค่ะ” ฟองอนุญาตอีกฝ่ายขณะที่ก้มหน้าก้มตาเซ็นเอกสารอยู่

“ฟางฉันมีอะไรจะบอกแก” เป็นแก้วที่เปิดประตูพรวดเข้ามาทำหน้าทำตาแตกตื่นมาแต่ไกล

“มีอะไร แล้วดูทำหน้าเข้าสิ”

“ฉันได้ยินคนในบริษัท ตึก1 บอกว่าเฮียโซ่กับเลขา แอบนัวกันที่ห้องทำงาน”

ฟางถึงหยุดนิ่งไปชั่วขณะ นี่คงเป็นเหตุผลที่ทำให้วันนี้เขาเข้าบริษัทได้

“ช่างเถอะ ไม่ต้องไปสนใจหรอก” เธอถอนหายใจก่อนจะพูดอย่างด้านชา อีกฝ่ายทำแบบนี้บ่อยจนเธอเริ่มชินแล้วล่ะ

“นี่ฟาง แกจะเป็นคนดีแบบนี้ตลอดไม่ได้นะ แกต้องรู้จักเตือนสามีแกบ้างสิ นี่มันที่ทำงานนะไม่ใช่ซ่อง พนักงานคนอื่นเขาจะนินทาเอา” แก้วเตือนฟางด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“เฮ้อ” ฟางถอนหายใจยาวก่อนจะลุกขึ้นมุ่งตรงไปห้องทำงานของโซ่ที่อยู่ไม่ไกล

“มันต้องอย่างงี้สิคะท่านประธานเรา เป็นเมียหลวงอย่าได้กลัวใคร” แก้วพูดตามหลังให้กำลังใจ

ตึกของเธอกับโซ่จะอยู่คนละฝั่งกัน แต่จะมีทางเชื่อมระหว่างทางให้เดินผ่านได้คล้ายสะพาน เธอทำงานอยู่ตึก 2 ในขณะที่โซ่อยู่ตึก 1

พอเดินมาถึงจุดหมาย พนักงานทุกคนก็รีบยกมือไหว้เธอ ก่อนจะพยายามหลบหน้าหลบตา ทุกคนดูตื่นตกใจเพราะปกติเธอไม่ค่อยมาตึก1 สักเท่าไหร่

สักพักก็ถึงหน้าห้องทำงานของโซ่ ฟางกลั้นหายใจก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ในใจภาวนาขออย่าให้เป็นแบบที่แก้วบอกเลย

แต่พอเปิดประตูเข้าไปภาพที่เธอเห็นคือโซ่กำลังนัวเนียกับเลขาอยู่จริง ๆ

พออีกฝ่ายเห็นเธอก็ทำหน้าตกใจรีบผละตัวออกจากกัน พร้อมกับจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่อย่างรีบเร่ง

“ทะ..ท่านประธาน” เลขาเอ่ยปากสั่นหน้าซีด

“ใช่ฉันเอง เธอคิดว่าใครเหรอ” น้ำเสียงนิ่ง ๆ ของฟางที่ตอบกลับไปอย่างไร้อารมณ์

“ฟาง มีอะไรค่อยคุยกันที่บ้าน” โซ่รีบแทรกขึ้นเมื่อเห็นท่าไม่ค่อยดี

“ฟางว่าคุยที่นี่ดีกว่านะคะเฮีย” เธอยิ้มเย้ยให้อีกฝ่าย

“ฟาง!” เขาเริ่มขึ้นเสียงใส่เธอเบา ๆ

“ที่นี่มันบริษัทนะคะไม่ใช่โรงแรม ถ้าอยากจะมีอะไรกัน เชิญไปทำที่อื่นค่ะ” ฟางร่ายยาวโดยอดกลั้นความเจ็บปวดลึก ๆ ในใจไว้

“มันจะมากไปแล้วนะฟาง” เขาดูท่าจะโกรธเธอมาก เพราะเธอเองก็ไม่เคยพูดอะไรแบบนี้ใส่เขาเลย

“ไม่มากไปหรอกค่ะ แล้วเธอ” ฟางหันไปจ้องเลขาสาวข้างกายโซ่ “ฉันไล่เธอออก พรุ่งนี้อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก”

“ค่ะ ค่ะ” เลขาสาวรับคำอย่างหวาดกลัว ก่อนจะรีบออกจากห้องไป

“ฟาง!!” โซ่สบถตามหลังขณะที่เธอรีบเดินออกจากห้องไป

ความจริงแล้วเธออยากจะร้องไห้แต่ต้องกลั้นน้ำตาไว้ เมื่อไหร่นะที่เขาจะเห็นความสำคัญของเธอสักที

ฝากกดถูกใจด้วยนะคะ