5

“ยี้เพื่อนพี่ฤทธิ์น่ะเหรอคะ เจ้าชู้จะตายไป ทำตัวเป็นไฮโซ หล่อ ดูดี สาวติดตรึม หลงตัวเองเหมือนพี่ไม่มีผิด เขาว่าคนประเภทเดียวกันมักคบกันได้นาน เริงเชื่อสนิทใจเลยจริงๆ ค่ะพี่ฤทธิ์”

“ดี ขึ้นคานไปเลย”

“พี่ฤทธิ์คะ เริงเพิ่งจะอายุยี่สิบนะคะ ยังเรียนอยู่แค่ปีสองเอง จะขึ้นคานแล้วเหรอคะ งั้นเริงคงต้องมีผัวตั้งแต่อายุสิบสองสิบสามแล้วล่ะคะ ถึงจะเรียกไม่ขึ้นคาน” เธอตอบโต้เขาอย่างทันกัน

“เบื่อจะพูดกับแกแล้ว จะไปไหนก็ไป”

“ก็จะไปนอนแล้วนี่แหละ เบื่อจะพูดกับพวกหลงตัวเองแบบพี่จริง ๆ แล้วคุณแม่ยังไม่กลับเหรอคะนี่”

“ไปงานเลี้ยงยังไม่กลับ”

“งั้นไปนะคะ” รังรองโบกมืออำลาพี่ชายก่อนจะหาวหวอด ๆ

รังรองรู้ดีว่าเธอไม่ใช่ลูกรัก ขนาดชื่อเล่นของเธอยังเป็นชื่อแรกของพี่ชาย เหตุผลคือมารดารักพี่ชายของเธอสุดหัวใจ แต่กับเธอท่านก็คงรักแต่น้อยกว่า ถามว่าน้อยใจไหมก็มีบ้าง แต่เธอก็ไม่ได้เอาเรื่องนี้มาเป็นปัญหาชีวิตหรือมาเป็นปมอะไร เพราะชีวิตคนเรามีอะไรให้ทำมากมาย มากว่าจะมาเรียกร้องความสนใจหรือหาเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกันในครอบครัว

เธอดูออกว่ามีนานั้นซื่อ ๆ ใส ๆ ตามไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมคนอื่น โดยเฉพาะมารดาของตัวเอง และยิ่งตามไม่ทันเล่ห์พี่ชายของเธอด้วย นึกสงสารอยู่เหมือนกัน แต่เธอจะทำอะไรได้มากไปกว่าช่วยได้เท่าที่ช่วยได้ เรื่องของคนอื่นกระโดดเข้าไปช่วยไปยุ่งมาก ๆ ก็ไม่ดี บางทีก็ต้องปล่อยให้เผชิญชะตากรรมกันเอาเอง จะได้มีประสบการณ์ชีวิต

แต่รังรองก็ชอบนิสัยมีนา ไม่มีจริตมารยา ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ไม่อะไรเลยสักอย่าง เงียบ ๆ เรียบร้อย เธอชวนไปซื้อของก็เดินตามต้อย ๆ คอยช่วยถือของตามหน้าที่ ไม่มีความอยากได้อยากมีหรือโลภของคนอื่น ซื้อให้ก็ไม่เอาเพราะเกรงใจ จนต้องบังคับให้เอา เธอจึงชอบพูดคุยกับมีนาและชวนอีกฝ่ายออกไปชอปปิงด้วยกัน

รังรองอาบน้ำแล้วเข้านอนในทันที เธอหลับลงอย่างเหนื่อยล้าเพราะวันนี้มีเรื่องให้ทำมากมายไปหมด

ตื่นเช้ามารังรองก็เห็นในสิ่งที่พี่ชายทำ รังรองมองพี่ชายแล้วส่ายหน้าไปมา ว่าแล้วเชียว เริงฤทธิ์ต้องหาทางเข้าหามีนาอีกแน่ ๆ แล้วก็เป็นจริงตามนั้น มารดานั้นออกไปงานเลี้ยง ไปสมาคมบ่อย ๆ อยู่ไม่ค่อยติดบ้านเป็นเรื่องธรรมดาเพราะท่านเป็นสาวสังคม พี่ชายก็เลยได้เคลมเด็กในบ้านอย่างเต็มคราบ

“คุณฤทธิ์จะมาซื้ออะไรคะ” เขาบอกให้เธอมาช่วยถือของ มีนาจึงต้องถามว่าเขามาซื้ออะไร เพราะเขาพาเดินไปเรื่อย ๆ และไม่คิดจะแวะร้านไหนเลยสักร้าน

“กำลังคิดอยู่” เริงฤทธิ์มองสภาพของเด็กในบ้านที่ตกเป็นของเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วส่ายหน้าไปมา เขาชอบผู้หญิงสวย เนี๊ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า และต้องเรียบร้อย สะอาดสะอ้าน มีนาสวยจริง แต่สภาพไม่ผ่าน เดินควงไปไหนคงอายคน

“หยุดเดินทำไม”

“คุณฤทธิ์มองมีนแล้วส่ายหน้าไปมาทำไมคะ”

“เธอแต่งตัวไม่ได้เรื่องเลยน่ะสิ ฉันให้เงินแม่เธอไปตั้งเยอะ ทำไมไม่หัดซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ ใส่บ้างล่ะ”

มีนากัดปากตัวเองจนเจ็บ เงินที่เขาให้ไม่เคยตกถึงมือเธอเลยสักครั้ง แต่เธอก็ไม่อยากได้เงินจากเขาหรอก เพราะเงินที่เขาให้คือค่าตัวเวลานอนด้วยกัน เธอไม่ได้ขายตัว นี่คือประโยคที่เธอพูดซ้ำๆ อยู่ในหัว

เธอไม่อยากกลายเป็นผู้หญิงขายตัว!

“ร้านนี้แล้วกัน” เขาจับมือเธอพาเดินเข้าร้าน ด้านในคือร้านเสื้อผ้าแบรนด์หรูราคาแพงทำให้เธอรู้สึกเกร็ง ทำตัวไม่ถูกเอาเสียเลย

เธอแอบพลิกป้ายราคาดู บอกได้คำเดียวว่าแทบลมจับ ทำท่าจะเดินหนีออกจากร้าน แต่เสียงเข้มและข้อมือหนาที่รั้งเอาไว้ ทำให้ต้องชะงัก

“จะไปไหน”

“มีนไม่มีเงินซื้อหรอกค่ะ”

“ฉันซื้อให้”

“มีนใส่เสื้อผ้าราคาแพงขนาดนี้คนในบ้านต้องสงสัยแน่ มีนไม่อยากเดือดร้อนค่ะ”

“เสื้อยืดกางเกงขาสั้นธรรมดาไม่ใช่ชุดราตรีหรูหราอะไรเสียหน่อย ฉันซื้อให้ เธอต้องใส่ ฉันรำคาญเสื้อผ้าราคาถูกของเธอเต็มที” เขาอยากเห็นเธอดูดีมากกว่านี้

“แต่มีน” มีนายังอิดออด

“เวลาฉันถูกเนื้อตัวต้องตัวเธอ รู้ไหมว่ามันคันเวลาเสียดสีกับเสื้อผ้าของเธอ ใส่เข้าไปได้ยังไง” ผู้ดีผิวบางกระซิบตรงริมหู สายตาของเขาบ่งบอกถึงความเอาแต่ใจและบังคับอยู่ในที

นอกจากซื้อเสื้อผ้าแล้ว เขายังพาเธอไปขัดเนื้อขัดตัว ขัดหน้า ทำผม ทำเล็บ เพียงไม่นานมีนาก็ถูกแปลงโฉมเป็นคนใหม่ แม้จะสวมเพียงเสื้อยืดกางเกงขาสั้น แต่ก็เป็นเสื้อผ้าเนื้อดีราคาแพง และผิวพรรณที่ดูเปล่งปลั่งสดใสขึ้น ทรงผมที่ดูเข้ารูปเข้าทรงและเล็บมือเล็บเท้าที่ตกแต่งสวยงามทำให้เริงฤทธิ์พออกพอใจเป็นอันมาก

เขาพาเธอไปกินอาหารเลิศรส และจบกันที่โรงแรมก่อนกลับบ้าน เริงฤทธิ์เอาแต่ใจ แต่มีนาก็ขัดไม่ได้ เพราะเขาขู่ว่าถ้าเธอไม่ทำตามความต้องการของเขา เขาจะเอาเรื่องความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นไปบอกมารดา และเธอกับแม่ก็จะถูกเฉดหัวออกจากบ้าน

เขาเอาแต่ใจเธอรู้ดี เขาเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณหญิงดาวเรือง คนรวยอยากทำอะไรก็ได้ทำ อยากได้อะไรก็ต้องได้ แตกต่างจากคนจนที่ได้แค่คิด แต่ไม่มีโอกาสได้ทำตามความต้องการของตัวเอง

ความสัมพันธ์ของเธอกับเริงฤทธิ์ดูเหมือนจะพัฒนาไปในทางที่ถล้ำลึกมากขึ้น เพราะเธอเอง ยิ่งนานวันเข้าก็ยิ่งมีใจให้เขา ความรู้สึกดี ๆ แทรกเข้ามาในห้วงความรู้สึก ความรักบังเกิดขึ้นมาได้อย่างไรไม่รู้

เสียงข้อความดังขึ้นทำให้เธอรีบเปิดอ่าน เขาซื้อโทรศัพท์ใหม่ให้เธอ เป็นข้อความจากเขา ให้เธอแอบขึ้นไปหาเขาบนตึกตอนดึก ๆ โดยให้ไปทางหลังบ้านเหมือนเคย

มีนากัดปากตัวเอง หัวใจเต้นรัวเร็ว เพราะหลายเดือนมานี้เริงฤทธิ์ดีกับเธอมากๆ แม้จะเอาแต่ใจไปบ้าง แต่เขาก็ดูแลเอาใจใส่เธออย่างดี ในช่วงหลังมานี้จึงทำให้เธอยินยอมพร้อมใจที่จะเป็นของเขาโดยง่าย

เด็กสาวรอจนทุกคนนอนหลับสนิทแล้ว จึงย่องขึ้นไปหาเริงฤทธิ์ ในขณะที่จิตราแกล้งทำเป็นนอนหลับ ปล่อยให้ลูกสาวย่องขึ้นไปหาลูกชายเจ้าของบ้าน นางได้แต่นอนยิ้มกระหยิ่มอยู่ในใจ อีกไม่นานทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย เธอเปิดลิ้นชักหยิบแผงยาคุมกำเนิดขึ้นมาถือเอาไว้แล้วหัวเราะเบา ๆ

ยาคุมกำเนิดที่เริงฤทธิ์ให้ลูกสาวของเธอจัดการกิน เธอจัดให้แล้ว รับรองว่าท้องแน่นอน ไม่เชื่อคอยดูสิ

มีนาเดินมาหยุดอยู่ตรงประตูตึกหลังบ้าน ยังไม่ทันได้ก้าวเข้าไปด้านใน เธอก็โดนกระชากไปกอดจูบอย่างบ้าคลั่ง

“คุณฤทธิ์ ตกใจหมดเลยค่ะ”

“ไปที่เรือนหอมกันดีกว่า เปลี่ยนบรรยากาศกัน” เรือนหอมคือบ้านหลังเล็กที่รอบข้างมีแต่สวนดอกไม้ มีกลิ่นหอมกรุ่นทั้งกลางวันและกลางคืน กลิ่นดอกไม้และกลิ่นสมุนไพรผสมกันทำให้รู้สึกสดชื่นเมื่อได้สูดดม

“พอก่อนค่ะคุณฤทธิ์ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” มีนากระซิบเสียงเบา รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่ไม่ถูกต้องแต่หัวใจที่มันไม่รักดีก็คิดอาจเอื้อมไปแล้ว

“ไปที่เรือนหอมแล้วฉันจะกินเธอทั้งตัว โทษฐานที่ขัดคำสั่ง” เริงฤทธิ์อุ้มร่างน้อยขึ้นสู่อ้อมแขน มีนาในเวลานี้ตัวหอม ผิวเนียนละเอียด แล้วก็สวยน่ารักกว่าเดิมมากนัก เขายอมรับว่าทั้งรักทั้งหลงเธอเสียเหลือเกิน

พอถึงเรือนหอมเริงฤทธิ์ก็ไม่ปล่อยให้เวลาเสียไปโดยเปล่าประโยชน์ เขาโถมกายเข้าใส่เหมือนคนตายอดตายอยาก ทำเอามีนาครวญครางแทบไม่เป็นภาษา