เมียสารวัตร - บทนำ

"อืม"

ร่างเล็กผิวกายขาวโพลนขยับกายอย่างเกียจคร้าน คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเพราะรู้สึกแสบตาจากแดดที่แยงเข้ามา

"ปื๊ด ทำไมไม่ปิดม่าน ไปปิดเดี๋ยวนี้ ข้าจะนอน" เสียงแหบแห้งร้องสั่งลูกกระจ๊อกที่ปกติจะปูที่นอนนอนข้างเตียงตนเอง ทว่าปื๊ดยังคงไม่ยอมขยับ ทำให้คนที่นอนไม่เต็มอิ่มหงุดหงิด "ไอ้ปื๊ด!"

"อืม"

"ไปปิดม่าน"

"ปิดเองสิ" เสียงของมันตอบใกล้ใบหูจนรู้สึกจั๊กกะจี้ หลังจากนั้นเอวคอดก็ถูกรวบกอดแนบแน่น

"เห้ย!!!!"

ผลั่ก!

โครม!!

"อั่ก!"

ร่างน้อยผุดลุกขึ้นนั่ง ขาเรียวกระตุกก่อนความคิด ฝ่าเท้าเล็ก ๆ กระทุ้งถีบคนที่บังอาจขึ้นมานอนบนเตียงเดียวกัน ทั้งยังรวบกอดเอวอย่างอุกอาจด้วยความโมโห

"ขึ้นมานอนเตียงข้าทำไมวะไอ้ปื๊ด!!" ดวงตากลมเบิกกว้างกว่าเก่าเมื่อรู้สึกถึงความวูบโหวงแปลก ๆ เมื่อก้มมองก็รู้ถึงสาเหตุว่าทำไม... "ไอ้ปื๊ด นะ นี่ นี่เอ็ง"

หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ ความผิดหวังจู่โจมเข้ามาจนขอบตาร้อนผ่าว ไม่ใช่แค่ร่างกายที่เปลือยเปล่า ระหว่างขายังรู้สึกถึงความชื้นแฉะและความเจ็บเสียดที่ไม่ควรมี

"เอ็ง เอ็งทำแบบนี้ได้อย่างไร..."

เสียงแข็งกระด้างอ่อนแรงลง ความไว้วางใจว่ามันคือเพื่อนยิ่งทำให้รู้สึกเสียใจเป็นพันเท่า ใครจะคิดว่าเพื่อนที่มีท่าทางตุ้งติ้งและไม่ชอบผู้หญิงจะทำแบบนี้ได้ลง เธอไม่เคยหวาดระแวงหรือระวังตัวแม้แต่ครั้งเดียวเพราะไว้วางใจ ทว่าผู้ชายอย่างไรก็คือผู้ชาย

ฉวยโอกาส สารเลว

"ใคร..." เสียงแหบพร่าจากข้างเตียงดังขึ้น ก่อนที่แขนสีแทนจะยกขึ้นเกาะขอบเตียง "ใครคือปื๊ด"

หนูนาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ จะไม่ให้เธอตกใจได้อย่างไรในเมื่อไอ้ปื๊ดนั้นไม่ได้มีผิวสีแทนน้ำผึ้งแบบนี้ อีกอย่าง แขนมันก็เล็กเรียวไม่ได้ใหญ่และมีกล้ามแน่น ๆ แบบนี้แน่นอน

ไม่ใช่ไอ้ปื๊ด แล้วใคร

หนูกระชับผ้าห่มขึ้นปิดบังเรือนกายจนมิดชิด ก่อนจะค่อย ๆ ชะโงกหน้าไปที่ข้างเตียงด้วยหัวใจที่เต้นรัว

ตึก ตึก ตึก ตึก

ทันทีที่เห็นใบหน้าหล่อเหลา หัวใจที่เต้นแรงก็พลันเต้นช้าลง หนูนาภาวนาให้มันหยุดเต้นไปเลยยิ่งดี หากนี่ไม่ใช่ความฝันเธอขอตายแล้วเกิดเป็นลูกแม่ใบบัวกับพ่อราชันใหม่อีกครั้ง และครั้งนี้เธอสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี ไม่ดื้อ ไม่รั้น ไม่หาเรื่องใส่ตัวเองแบบนี้

"คุณถีบผมตกเตียง รู้ใช่ไหมว่าคุณทำร้ายร่างกายเจ้าหน้าที่ตำรวจ"

"อะ..."

"และผมไม่ใช่ปื๊ดอะไรนั่น" ดวงตาสีสนิมสบเข้ากับดวงตาโตคล้ายดวงตากวาง ทว่าเขารู้แล้วว่ามันไม่ได้น่ารักไร้เดียงสาเหมือนกวางน้อยแม้แต่นิด "แต่เป็นคนที่คุณลากขึ้นเตียงด้วยความไม่เต็มใจ"

"อะ ไอ้"

"....."

"ไอ้ศาลาวัดศิลา!!!"

หนูนาอยากจะกรี๊ดให้โลกแตก เธอพอจะจำได้ราง ๆ แล้วว่าทำอะไรลงไป แต่ทำไม ทำไมกัน

ผู้ชายมีตั้งมากมายกลับไม่ลากมา ทำไมต้องเป็นตำรวจด้วย!

ซวย ซวยที่สุด!

ผลั่ก!

"หนูนา เห้ย!"

หากคิดว่าการลากตำรวจขึ้นเตียงเป็นเรื่องที่ซวยที่สุดแล้ว เหตุการณ์ตรงหน้านี้คงเรียกว่ามหาซวย ซวยแล้วซวยอีก ซวยซ้ำซวยซ้อน ซวยในซวย

"พี่หนูนา..."

"หนูนาลูก เหตุใด..."

"มึง! มึง ทำอะไรน้องกู!"

ผลัวะ!

"พี่ช้างอย่า" เสียงทุ้มหวานของปื๊ดร้องห้ามระงม

"พี่ช้างเอาอีก แบบนั้นแหละ!" ประสานกับเสียงเย้ว ๆ ของหนูนา

"หยุดเดี๋ยวนี้!!!"

ก่อนทุกอย่างจะหยุดลงเมื่อเสียงทรงอำนาจตะโกนก้อง ทนายราชันมองหน้าคนในห้องทีละคน แล้วหยุดลงที่ใบหน้าที่ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีซีดเผือดของลูกสาว

"แต่งตัวให้เรียบร้อยเสียหนูนา แล้วออกมาคุยกัน"