ในอุ้งมือเจ้าพ่อ (50%)

พอมาถึงห้องของตัวเองที่อยู่บนเรือสำราญ มาร์โบโลก็โยนเธอลงบนเตียงอย่างไม่ปรานีปราศัย แล้วกระโจนลงไปหาร่างแน่งน้อยที่เอาแต่ร้องไห้น้ำตาไหลอาบพวงแก้มจนมาสคาร่าเลอะไปทั่วใบหน้าจิ้มลิ้ม เขาจึงเอื้อมมือไปเช็ดหยาดน้ำตาให้ด้วยความสงสารเด็กมากกว่าจะพิศวาส

“ปล่อยฉันนะ ไอ้หัวแดง อย่ามาแตะตัวฉัน!” เมื่อหายจากอาการตกใจลักษณ์ณาราก็ออกลายแผลงฤทธิ์ มือบางปัดมือเขาออกจากใบหน้าของตนด้วยท่าทางขยะแขยง นัยน์ตาสีนิลถลึงใส่อีกฝ่าย เพราะไม่ต้องการให้ผู้ชายตัวใหญ่ยักษ์ตรงหน้ามายุ่มย่ามกับเนื้อตัวของเธอ แต่แทนที่เขาจะตื่นกลัวกับอาการขู่ฟ่อของแม่กระต่ายน้อย มาร์โบโลกลับหัวเราะกลั้วลำคอด้วยความขบขัน

“ถ้าฉันจะแตะแล้วเธอจะทำอะไรฉันฮึ แม่กระต่ายน้อย” จงใจยื่นใบหน้าคร้ามคมไปชิดพวงแก้มสุกปลั่ง และกระซิบถามด้วยท่าทางยียวน อดใจไม่ไหวก็เผลอสูดกลิ่นหอมละมุนเข้าไปจนเต็มปอด

‘ทำไมเนื้อตัวของเด็กสาวมันถึงได้หอมหวานน่ากินอย่างนี้นะ’

ใบหน้าหล่อละลายใจที่โน้มเข้ามาใกล้จนลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารินรดใบหน้าจิ้มลิ้ม ทำให้คนที่ไม่เคยได้ใกล้ชิดชายใดมาก่อนในชีวิตถึงกับหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เนื้อตัวร้อนผ่าว ก่อนจะรวบรวมสติให้กลับมาดังเดิม

“ไม่ ไม่ให้แตะ แกไม่มีสิทธิ์มาแตะเนื้อต้องตัวฉัน ถอยออกไปนะ ไอ้บ้า!” ผลักไสใบหน้าหล่อเหลาออกห่าง พร้อมกับพยุงกายลุกขึ้นจากพื้นเตียงนุ่ม พลางกอดอกแล้วกระถดกายระหงไปชิดขอบเตียงอีกด้าน

“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ ในเมื่อเพื่อนฉันยกเธอให้ฉันแล้ว” เมื่อเห็นว่าเธอทำท่ารังเกียจสัมผัสของตน มาร์โบโลก็เลือดขึ้นหน้าอย่างไม่ทราบสาเหตุ แล้วไหนจะยังท่าทางขยะแขยง ยกมือขึ้นถูเนื้อถูตัวนั่น เห็นแล้วมันขัดตาชะมัด ใบหน้าหล่อบาดใจโฉบเข้าชิดพวงแก้มนวลปลั่ง ก่อนจะถามด้วยท่าทางคุมคามคนอวดดีที่กำลังมองเขาด้วยสายตารังเกียจ เธอไม่มีสิทธิ์จะมารังเกียจคนอย่างเขา

“เฮอะ…คุณมันก็ไม่ต่างอะไรกับผู้ชายใจสกปรกพวกนั้น” พูดเสียงเยาะหยันดูถูกชายหนุ่มด้วยความชิงชังรังเกียจอย่างเปิดเผย อีกทั้งยังสมเพชให้กับโชคชะตาของตัวเอง

“ทำไมฉันจะไม่ต่างจากคนพวกนั้น ในเมื่อฉันไม่ได้พิศวาสเธอเลยแม้แต่น้อย” เสียงแข็งค้านหญิงสาวด้วยความหงุดหงิดที่เธอบังอาจมาดูถูกคนอย่างเขา ดวงตาคมกริบสีควันบุหรี่ดูลึกลับและมีพลังอำนาจสามารถสะกดผู้อื่นได้อย่างชะงัด หากแต่มันกลับใช้ไม่ได้ผลกับลักษณ์ณารา

“ไม่พิศวาส แล้วคุณซื้อตัวฉันมาทำไมไม่ทราบ?” ผลักไสใบหน้ายียวนออกไปให้พ้น แล้วตะเบ็งเสียงถามคนที่ทาบทับตัวเองด้วยความเดือดดาล ดวงตาวาววับมองเขาไม่ลดละ

“ฉันมีเงินมาก…เลยอยากซื้อตูดบานๆ ของเธอมาขยำเล่น มีอะไรไหมยาหยี” พูดจาหยาบโลนไม่พอ เขายังใช้มือหยาบเอื้อมไปลูบไล้และขยำก้นงอนงามอย่างเมามัน แล้วเลิกคิ้วถามหญิงสาวด้วยท่าทางยียวนและถือดีจนลักษณ์ณาราปรี๊ดแตกในบัดดล

“ไม่มีทาง ฉันไม่ยอมหรอก ไอ้ฝรั่งบ้า!” ขืนตัวออกจากอ้อมกอดแกร่ง ปฏิเสธเสียงสั่นระริก จนมาร์โบโลต้องแอบเหยียดยิ้มด้วยความสมเพช ทำมาเป็นไร้เดียงสาหน้าซื่อตาใส ถ้าเธอไร้เดียงสาจริงจะใจกล้าหน้าด้านมาขายตัวบนเรือสำราญของเขาหรือ

“ทำไมล่ะยาหยี ในเมื่อฉันเป็นเจ้าของเธอแล้ว มากกว่านี้ฉันก็จะทำ หากฉันอยาก…ทำ” ใบหน้ากวนๆ ลอยเข้ามาเฉียดผิวแก้มนวลจนเธอรู้สึกร้อนวาบ ถามพร้อมทั้งยกมือขึ้นมาทาบที่ทรวงอกล้นทะลักแล้วขยำด้วยความจาบจ้วงหยาบคาย หน้าคมก้มลงซุกไซ้ลำคอระหง ประกาศศักดาไปตามคำที่เอ่ยออกมา

“กรี๊ด…ย้ายมือสกปรกออกไปจากตัวฉันนะ” เสียงแหลมกรีดร้องลั่น ส่วนมือน้อยก็พยายามปัดมือใหญ่ออกไปให้พ้นๆ ตัว

“มือฉันน่ะสะอาด แต่ตัวเธอมันสกปรก มานี่ ฉันจะพาไปอาบน้ำ” พ่อสุดหล่อจอมโหดไม่พูดพร่ำทำเพลง ย่อเข่าลงอุ้มร่างน้อยเดินลิ่วเข้าห้องน้ำทันที

“ไม่ ปล่อยฉันลงนะ” ลักษณ์ณาราทั้งหวีดร้องเสียงดังและดิ้นรนต่อต้านสุดชีวิต แต่ก็ไม่อาจต้านแรงคนบ้าอำนาจได้เลยแม้แต่น้อย ไม่นานเท้าเล็กของเธอก็แตะที่พื้นห้องน้ำ

“นี่คุณจะทำอะไร ถอยออกไปนะ” เสียงสั่นระริก ตัวสั่นสะท้านขู่ฟ่อ เมื่อเห็นเขากำลังจะก้มลงมาหาอย่างหวาดเสียว

“ฉันจะสอนลีลาเด็ดดวงให้เธอไงสาวน้อย เผื่อจะได้เอาไปใช้จับผู้ชายรวยๆ สักคนมาทำผัว แต่หุ่นอย่างเธอคงต้องไปอัพให้มันอวบอึ๋มและน่าฟัดก่อนมั้ง” พูดด้วยเสียงกระเส่า เมื่อประจักษ์แก่สายตาว่าเจ้าของร่างนี้เย้ายวนป่วนอารมณ์มากแค่ไหน หุ่นเธอน่าฟัด ไม่ได้แบนราบอย่างที่เขาแอบปรามาสไว้เลยสักนิด แต่ยังไม่วายปากดีดูแคลนให้เธอได้เจ็บใจเล่น

ฉาด!

ลักษณ์ณาราตวัดฝ่ามือใส่ใบหน้าหล่อเหลาแบบเต็มเหนี่ยวไม่มียั้ง เล่นเอาใบหน้าของชายหนุ่มหันไปตามแรงตบทันที

“เลว!” หลังจากตอบโต้ในความกักขฬะของอีกฝ่าย สาวเจ้าก็กัดฟันด่าทอด้วยดวงตาวาวโรจน์ โมโหที่เขากล้าดูถูกเหยียดหยามตน พอดีกับไปสบสายตาเอาเรื่องของเขาเข้าจนรู้สึกหนาวไปถึงไขสันหลัง

“เธอกล้าตบหน้าฉันเหรอแม่ตัวดี มานี่…ฉันจะลงโทษให้สาสมกับความสามหาวในแบบโง่ๆ ของเธอ” คนไม่เคยโดนสาวไหนฝากรอยมือเอาไว้บนใบหน้าหล่อเหลาถึงกับควันออกหู ดึงร่างอ้อนแอ้นลอยเข้าปะทะอกแกร่ง แล้วฉกปากร้อนผ่าวลงมากระแทกปากอิ่ม ตะโบมจูบลงโทษอย่างป่าเถื่อนรุนแรงปนวาบหวาม แล้วเขาก็ซุกไซ้ลำคอระหงด้วยความหิวกระหาย มือสากบีบขยำทรวงสล้างอย่างเมามัน

“เป็นไง…ซึ้งใจในรสจูบของฉันจนใบ้รับประทานเลยเหรอสาวน้อย” เห็นเธอเอาแต่ยืนตัวแข็งทื่อทำหน้าเอ๋อ ก็แกล้งกระซิบเย้า แล้วเลยไปขบเม้มติ่งหูน้อย

แล้วเสียงกรีดร้องด่าทอของลักษณ์ณาราก็ดังลั่นห้องน้ำ มาร์โบโลทนไม่ไหวจนต้องกระแทกปากบดขยี้จุมพิตป่าเถื่อนลงบนปากแดงระเรื่อจนปากน้อยแทบชอกช้ำ เขาเฝ้าจุมพิตปราบพยศอย่างไม่รู้เบื่อ จากร้อนแรงเป็นเร่าร้อนดูดดื่มจนแม่สาวจอมพยศสิ้นฤทธิ์ หอบกระเส่า และอ่อนระทวยซบอกแกร่งอย่างยอมจำนน จากนั้นชายหนุ่มถึงได้ปล้ำถอดเสื้อผ้าให้คนตัวเล็ก เสียงหวีดร้องและการดิ้นรนขัดขืนเกิดขึ้นไม่ขาดระยะ

“กรี๊ด! ไอ้สารเลว! ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!” สิ้นเสียงออกคำสั่งของคนตัวเล็ก มาร์โบโลก็จงใจโยนร่างเปลือยเปล่าลงในอ่างจากูซชีอย่างไม่ปรานีปราศัย ผืนน้ำที่เคยนิ่งสงบเมื่อโดนร่างน้อยตกกระทบก็กระเพื่อมไหวเป็นระลอกคลื่นเข้ากระทบกับขอบอ่างใบหรูจนน้ำกระฉอกหกเรี่ยราดออกมาภายนอก

“อย่าแหกปากทำอวดดีให้มันมากนักนะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” เจ้าพ่อหนุ่มยืนจังก้าประดุงดั่งยักษ์ปักหลั่น มองหญิงสาวอย่างระอา แล้วชี้หน้าออกคำสั่งเสียงลอดไรฟัน

“ทำไม แกจะทำอะไรฉัน ไอ้ฝรั่งใจทราม!” แหงนหน้าคอตั้งบ่าถามคอเป็นเอ็น ด้วยความที่เธอปากกัดตีนถีบมาตั้งแต่อายุยังน้อย ทำให้ลักษ์ณาราไม่ใช่คนหงอ หากแต่พร้อมที่จะสู้ยิบตาเมื่อโดนรังแก

“ถ้าไม่อยากโดนดีในห้องน้ำก็สงบปากสงบคำและรีบอาบน้ำทำตัวให้สะอาด หากมัวแต่พิรี้พิไรฉันจะเข้ามาฟัดเธอแน่ แม่เด็กน้อยปากจัด”

สายตาคมปลาบกวาดไปทั่วร่างกลมกลึงที่หลบซ่อนอยู่ภายใต้ชุดปลุกใจเสือป่าที่เขาเพิ่งฉีกกระชากออกอย่างไม่ไยดีเมื่อสักครู่ ทว่าไม่สามารถปลุกกำหนัดเขาได้เลยสักนิด เมื่อตอนที่เธอยืนตัวสั่นงันงกอยู่บนเวที เห็นแล้วเขาตลกในตาเสียด้วยซ้ำไป แต่มาร์โบโลก็เพิ่งประจักษ์ในวินาทีนี้ว่าเธอมีรูปร่างงดงามอย่างไร้ที่ติ แต่เสียดาย เธอไม่ใช่สเปคเขา เขาไม่ชอบสาวน้อยไร้เดียงสาที่ไม่เป็นงาน เพราะเจ้าพ่อผู้ยิ่งใหญ่อย่างมาร์โบโล คอฟอร์ด ไม่มีน้ำอดน้ำทนมากพอจะมาสอนลีลารักบนเตียงให้กับแม่สาวน้อยได้ เวลาของเขามีค่าและเป็นเงินเป็นทองมากกว่าจะมาทำเรื่องไร้สาระพรรค์นี้

“ฉันจะต้องตกอยู่ในกำมือของคุณจริงๆ เหรอเนี่ย” ลักษณ์ณารารำพึงรำพันกับตัวเองทั้งน้ำตา หัวสมองน้อยคิดสะระตะ น้อยใจในโชคชะตาของตนยิ่งนัก ก่อนจะถอนหายใจเฮือกๆ แล้วรีบอาบน้ำชำระร่างกายตามบัญชาของเจ้าชีวิตคนใหม่ อีกทั้งก็กลัวว่าเขาจะเข้ามาทำตามที่ได้ลั่นวาจาข่มขู่เอาไว้

ขัดสีฉวีวรรณแบบด่วนจี๋เสร็จ ลักษณ์ณาราก็เดินกระมิดกระเมี้ยนออกมาจากห้องน้ำ ใบหน้างามร้อนวูบวาบเมื่อเผลอสบเข้ากับสายตาร้อนแรงที่จ้องทั่วทั้งเรือนร่างของเธออย่างไม่มีมารยาท ขาที่ก้าวเดินมาข้างหน้าเกือบสะดุดและล้มหัวคะมำ เจ้าของร่างบางเกิดอาการประหม่าและเอียงอาย เพราะภายใต้เสื้อคลุมสีขาวตัวใหญ่และรุ่มร่ามซึ่งเธอเดาว่าคงจะเป็นของเขา หญิงสาวไม่มีอะไรปกปิดเนื้อตัวเปลือยเปล่าอีกเลย เสื้อผ้าและชุดชั้นในของเธอขาดวิ่นด้วยฝีมือคนหน้าหล่อทว่าดุเสียยิ่งกว่าเสือที่กำลังจับจ้องมองเธอตาเป็นมันอยู่ในตอนนี้

“มองอยู่ได้ ไม่เคยเห็นคนหรือไง” ตะคอกใส่ด้วยความไม่พอใจ ใบหน้างามบึ้งตึง มองเขาด้วยสายตาดุวับเหมือนจะกระโจนเข้าไปตะกุยหน้าเอาให้เขาเจ็บตัวสาสมกับที่บังอาจใช้สายตาหื่นๆ มองเธอ

“เคย…แต่อยากมองเพราะไม่เคยเห็นของแปลก มีอะไรไหม?” เขาไหวไหล่ทรงพลังอย่างไม่แยแส แล้วยกยิ้มที่ริมฝีปากอย่างนึกขัน สายตาคมกริบไม่เคลื่อนไปจากใบหน้างามแม้เพียงเสี้ยววินาที เจ้าพ่อผู้ยิ่งใหญ่รู้สึกสนุกที่ได้ต่อปากต่อคำกับเจ้าของใบหน้าหงิกงออย่างไม่ทราบสาเหตุ ทั้งที่ปกติหากมาร์โบโล คอฟอร์ด โดนผู้หญิงขึ้นเสียงใส่ เขาก็จะออกปากไล่ตะเพิดหรือไม่ก็สั่งให้ลูกน้องจัดการให้หายรำคาญหูรำคาญตาอย่างไม่ไว้หน้า

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก

“เข้ามา” เมื่อหูแว่วได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆ สามที เจ้าของห้องก็ตะโกนส่งเสียงออกไปอนุญาตบุคคลที่อยู่ภายนอกทันที

เสียงเปิดประตูเข้ามาทำให้มาร์โบโลละความสนใจจากลักษณ์ณารา แล้วเบนสายตาไปมองยังผู้ที่เพิ่งก้าวย่างเข้ามาภายใน หลังจากเสียงเอ่ยเปิดทางของเขาจบลง

“ของที่นายสั่งได้แล้วครับ” น้ำเสียงนอบน้อมของฟรานซิสรายงาน พร้อมทั้งยื่นถุงใบใหญ่สามถุงให้ผู้เป็นเจ้านายของตน

“อืม…ขอบใจ แกจะไปไหนก็ไปเถอะ” มือใหญ่รับถุงมาแล้วก็โบกมือไล่ลูกน้องออกจากห้องเสียดื้อๆ ไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่อยากให้ฟรานซิสอยู่ในห้องนี้ด้วย ทั้งที่ปกติเจ้าพ่อหนุ่มก็ไม่เคยหวงผู้หญิงของตนกับลูกน้องเลยสักคน เพราะสำหรับเขาแล้วผู้หญิงมีไว้เพื่อสนองความอยาก เมื่อความอยากได้รับการปลดเปลื้องจนพอใจก็ทางใครทางมัน