เมียลับอาจารย์แดน

บท

ตั้งค่า

11 หวงหรือห่วง

แดนเนียลรู้สึกแปลกไปที่วันนี้ต้องมานั่งทานข้าวคนเดียวในห้องอาหารของโรงแรมเพราะหลายวันมานี้เขาจะมีปลายฟ้ามานั่งทานอาหารอยู่ข้างๆ การได้พูดคุยกับเธอในทุกๆ วันทำให้เขาเริ่มชินเวลาไม่เจอกันก็รู้สึกเหมือนว่าชีวิตมันขาดอะไรไปบางอย่าง

วันนี้ปลายฟ้าบอกเขาว่าปวดหัวและอยากจะนอนพัก เขาก็ไม่รู้หรอกว่าเธออยากจะนอนพักจริงๆ หรือเพราะเบื่อที่จะออกมาเที่ยวกับเขาหรือเปล่า

แต่เมื่อคิดดูอีกทีวันนี้อากาศมันก็ร้อนจริงๆ ขนาดเขาเองยังเผลอหลับไปเพราะความเหนื่อยตั้งหลายชั่วโมง ผู้หญิงตัวเล็กๆอยากปลายฟ้าก็น่าจะเหนื่อยและเพลียเหมือนกัน

หลังทานอาหารแล้วแดเนียลก็ไปเดินเล่นบริเวณชายหาดก่อนจะซื้อเบียร์ติดมือขึ้นมานั่งดื่มบนห้อง หลังจากดื่มเบียร์หมดไปสามกระป๋องเขาก็ปิดไฟและเตรียมเข้านอน

ชายหนุ่มจับโทรศัพท์มาเช็กข้อความและอีเมล เขาอดไม่ได้ที่จะไลน์ไปถามว่าปลายฟ้ารู้สึกดีขึ้นไหม หรืออยากจะให้เขาพาไปหาหมอหรือเปล่าแต่ไลน์ไปหลายข้อความหญิงสาวก็ไม่อ่าน ซึ่งปกติแล้วปลายฟ้าจะเป็นคนที่ตอบไลน์เร็วมาก เขาคิดว่าเธอน่าจะเพลียจนหลับไป

เขายังไม่สบายใจเท่าไหร่เพราะกลัวว่าปลายฟ้าจะอาการหนักชายหนุ่มจึงรีบเปลี่ยนชุดและเดินไปหาหญิงสาวที่ห้อง แต่เคาะประตูเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ เขาคิดว่าเธอน่าหลับไปแล้ว ขณะที่จะหันตัวกลับก็เจอกับพนักงานทำความของโรงแรมที่เดินผ่านมาพอดี

“คุณมาหาผู้หญิงห้องนี้เหรอคะ”

“ใช่ครับ”

“เธอไม่อยู่หรอกค่ะ”

“เหรอครับ”

“เธอไปไหนคุณพอจะรู้ไหมครับ”

“ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่เห็นเธอแต่งสวยเชียวน่าจะไปเที่ยวมั้งคะ”

“ขอบคุณครับ”

เมื่อได้รับข้อมูลมาแบบนั้นแดเนียลก็กลับมาที่ห้องของตนเองเขาสวมเสื้อแจ็คเก็ตทับเสื้อยืดสีขาวก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์และเดินออกจากห้องไปด้วยความเรียบร้อย

เขาไม่รู้หรอกว่าปลายฟ้าจะไปเที่ยวหรือนั่งดื่มที่ร้านไหน แต่ถ้าเดาไม่ผิดก็น่าจะเป็นร้านที่เขาเจอหญิงสาวครั้งแรก

แดเนียลจะไม่ห่วงหญิงสาวเลยถ้าหากคืนก่อนเธอไม่คุยกับเขาว่าอยากจะมีวันไนท์สแตนด์กับใครสักคน เขากลัวใจของเธอเหลือเกินกลัวว่าจะทำอย่างที่พูดจริงๆ ถ้าหากเธอจะต้องนอนกับใครสักคนที่นี่เขาก็อยากให้ผู้ชายคนนั้นเป็นเขามากกว่า

ชายหนุ่มรู้สึกกระวนกระวายใจเป็นอย่างมากเขารู้สึกว่าการรอลิฟต์มันเป็นเรื่องเสียเวลาเอามากๆ เมื่อมาถึงชั้นล่างของโรงแรมแดเนียลก็รีบตรงไปยังบาร์ที่เขาเจอกับปลายฟ้าในคืนแรก

เขามองไปทั่วบริเวณร้านก็ยังไม่เจอ ชายหนุ่มจึงไปถามบาร์เทนเดอร์

“ขอโทษนะครับ คุณเห็นผู้หญิงคนนี้มาที่นี่หรือเปล่า” เขาส่งรูปที่ตัวเองถ่ายคู่กับปลายฟ้าในวันที่ไปเที่ยวด้วยกันให้กับบาร์เทนเดอร์

“ดูไม่มีนะครับ”

“แน่ใจนะครับ”

“ครับ ผมจำเธอได้เพราะเธอเป็นคนไทยคนเดียวที่เข้ามาเที่ยวที่นี่ในช่วงนี้”

“ถ้าคืนนี้เธอเข้ามาที่นี่ คุณช่วยโทรหาผมหน่อยได้ไหมครับ”

“ได้ครับ”

“ผมขอกับกระดาษกับปากกาหน่อย” แดเนียลรีบจดเบอร์โทรศัพท์ของตนเองให้กับบาร์เทนเดอร์ก่อนออกมาด้านนอก เขาไปผับอีกแห่งหนึ่งที่อยู่ติดๆ กันแต่ก็ไม่เจอกับปลายฟ้าเลย

ชายหนุ่มเริ่มใจคอไม่ดีเพราะเวลานี้มันก็ค่อนข้างดึกมากแล้วถ้าหากเธอตัดสินใจจะไปวันไนท์สแตนด์กับใครสักคน ป่านนี้ทั้งสองอาจจะพากันออกไปจากร้านไปแล้วก็ได้

แดเนียลรู้สึกร้อนใจเป็นอย่างมากเขาทั้งโทรหาทั้งไลน์หาแต่ปลายฟ้าก็ไม่ตอบหรืออ่านข้อความของเขาเลย

ชายหนุ่มไม่รู้จะไปตามเธอที่ไหนใจหนึ่งก็อยากจะปล่อยให้เธอได้ทำตามสิ่งที่ตัวเองต้องการเพราะจริงๆ แล้วปลายฟ้ากับเขาก็ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน เพียงแต่เธอเป็นเพื่อนคลายเหงาระหว่างเที่ยวเท่านั้น แต่อีกใจก็รู้สึกเป็นห่วงเพราะปลายฟ้ายังเด็กมากถ้าหากไปเจอคนไม่ดีขึ้นมาเขาจะต้องรู้สึกผิดมากๆ แน่

เขาเดินไปยังบาร์ที่พาเธอเมื่อคืนก่อน แต่เมื่อถามพนักงานต้อนรับแล้วก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่เห็นปลายฟ้าเลย

“แน่ใจนะครับว่าเธอไม่ได้มาที่นี่” เขาถามด้วยท่าทางรีบร้อน

“ไม่มาจริงๆ ครับ น้องผู้หญิงคนนี้จำง่ายจะตายเธอสวยเด่นแล้วก็เป็นคนไทยส่วนแขกข้างในก็มีแต่ชาวต่างชาติทั้งนั้น”

“ผมขอถามหน่อยสิครับ แถวนี้นอกจากนี้ผับและบาร์ที่นี่แล้วยังมีที่อื่นอีกไหมที่พอจะเดินจากที่นี่ไปได้”

“มีครับ ซอยถัดไปมีอีกหลายร้าน แต่ซอยนั้นจะเป็นบาร์โฮสต์ครับ”

“ขอบคุณครับ” แดเนียลขอบคุณพนักงานแล้วรีบวิ่งไปยังซอยที่เขาบอก

ชายหนุ่มถามพนักงานต้อนรับหน้าบาร์โฮสต์ ร้านแรกแต่เขาก็ปฏิเสธ พอมาร้านที่สองก็ยังปฏิเสธอีก เขาคิดว่าบางทีร้านพวกนี้อาจจะปิดบังข้อมูลให้กับลูกค้าที่มาเที่ยวก็เป็นได้ เขาไม่รู้จะทำยังไงจึงจะตามปลายฟ้าเจอ

แดนเนียลพยายามหาใครสักคนช่วยและเขาก็โชคดีมากๆ ที่เห็นหญิงสาวชาวต่างชาติสองคนกำลังเดินมา

เขากล่าวทักทายด้วยภาษาอังกฤษจากนั้นก็รบกวนให้ทั้งสองคนช่วยดูข้างในร้านให้หน่อยว่ามีปลายฟ้าอยู่ในนั้นไหม เขาบอกว่าตนเองเป็นพี่ชายของเธอและจะมาตามเธอกลับบ้าน

สองสาวมองดูรูปจากโทรศัพท์ของแดเนียลแล้วก็พยักหน้า เธอหายเข้าไปในนั้นพักใหญ่ก่อนจะกลับออกมา

“เราไม่เจอน้องสาวคนในนั้นเลย ดูท่าทางคุณจะเป็นห่วงเธอมาก”

“ใช่ครับ เธอยังเด็กมากและพ่อกับแม่ก็ให้ผมมาตามเธอ”

“เดี๋ยวฉันจะลองไปดูอีกร้านหนึ่งให้นะ” นักนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติรู้สึกเห็นใจชายหนุ่มเพราะถ้าเธอมีน้องสาวสวยๆ แบบนั้นก็คงไม่อยากให้มาเที่ยวสถานที่แบบนี้เหมือนกัน

ชาวต่างชาติหายเข้าไปในบาร์โฮสต์อีกแห่งหนึ่งก่อนจะกลับออกมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

“เราเจอน้องสาวคุณแล้ว เธออยู่ในนั้นและกำลังเมาเลยแหละ”

“ขอบคุณมากนะครับ”

“แล้วคุณสองคนจะเข้าเที่ยวข้างในไหม”

“เราจะไปอีกทีหนึ่ง ถ้ายังไงคืนนี้ให้ผมเลี้ยงคุณไหม”

“ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เอง ฉันว่าคุณรีบเข้าไปตามน้องสาวคุณเถอะ”

เขาล่าวขอบคุณอีกครั้งก่อนจะเข้าไปในบาร์ซึ่งมีทั้งผู้ชายผู้หญิงมาเที่ยวค่อนข้างแน่น เขาสอดส่ายตามองหาปลายฟ้าแล้วก็เจอว่าเธอกำลังนั่งอยู่บนโซฟากับชายหนุ่มสองคนที่แต่งตัวด้วยชุดฟอร์มของทางร้าน

“ขอโทษนะครับผมมารับน้องสาวกลับ” เขาบอกพนักงานสองคนอย่างสุภาพก่อนจัดส่งธนบัตรใบพันให้กับเด็กทั้งสองคน

“ไม่เป็นไรครับคุณผู้หญิงคนนี้จ่ายผมแล้ว”

“ถือว่าเป็นค่าเสียเวลาแล้วกันนะ” แดเนียลยัดธนบัตรใส่มือของพนักงานก่อนจะมานั่งข้างๆ ปลายฟ้า

“กลับกันเถอะฟ้า”

“กลับไปหนายคะ”

“ฟ้าเมามากแล้ว มองหน้าพี่ตั้งสติหน่อย”

“เมาที่ไหน เกินไปนิดเดียวเองแค่ไม่กี่แก้ว”

“แค่ไม่กี่แก้วเหรอ” เขามองแก้วเปล่าตรงหน้าที่มีไม่ต่ำกว่า 10 แล้วส่ายหัว

“ก็มันอร่อย คนที่คุยด้วยก็สนุก เอาใจเก่งมากๆ ด้วย”

“ชอบให้คนเอาใจเหรอ”

“ชอบสิ เป็นใครก็ชอบ เขาทั้งหล่อทั้งหุ่นดี กล้ามท้องก็แน่น แถมยังพูดเพราะเอาใจเก่งสุดๆ ไปเลย น่าพากลับไปที่ห้องชะมัด”

“เมื่อวานฟ้าสัญญากบพี่แล้วนะว่าจะไม่มีวันไนท์ฯ กับใคร”