ตอนที่ 3

Love Flower ร้านดอกไม้เล็กๆ ในเขตตัวเมืองแสนวุ่นวาย เป็นธุรกิจแรกในชีวิตของพิมรักที่หล่อนเลือกและลงมือทำอย่างเต็มตัว ชีวิตคุณหนูผู้ร่ำรวยเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อจบสิ้นลง นับตั้งแต่ที่หล่อนตัดสินใจเดินออกจากแผ่นดินกรีซ

สาวสวยใบหน้าหวานปานน้ำตาลเมืองเพชรปักกุหลาบดอกสุดท้ายลงบนแจกัน ก่อนจะเพ่งสายตามองทะลุกระจกใสของร้านออกไปด้านนอกอย่างเหม่อลอย

บนแผ่นดินกรีซมีหลายอย่างที่ทำให้หล่อนลืมไม่ลง และหนึ่งในนั้นก็คือผู้ชายคนนั้น มาริออส ซาเวลลาส ผู้ชายที่คร่าพรหมจารีของหล่อนไปอย่างเหี้ยมโหด ไม่มีแม้แต่คำขอโทษจากปากของเขา แถมเขายังมองหล่อนอย่างดูถูกเหยียดหยาม

น้ำตาแห่งความปวดร้าวเอ่อซึมขอบตาจนเจ้าตัวต้องรีบเงยหน้าขึ้น และกะพริบตาเร็วๆ เพื่อไล่หยาดน้ำแห่งความเสียใจ หล่อนจะต้องไม่ร้องไห้ เพราะผู้ชายปากร้ายอย่างมาริออสอีก

ถึงแม้จะสั่งตัวเองอย่างนั้น แต่แท้จริงแล้ว ในหัวของหล่อนไม่เคยลบชื่อของมาริออสออกไปได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว เขายังฝังแน่นอยู่ในนั้น สัมผัสของเขาก็ยังคงติดตรึงอยู่อย่างแน่นหนา

มือเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นปิดหน้า หยาดน้ำตาไหลบ่าออกมาอย่างสุดจะกลั้นเอาไว้ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนั้นผ่านมาหลายเดือนแล้ว แต่หล่อนยังจดจำมันได้ ยังจดจำสัมผัสร้อนจัดราวกับเพลิงผลาญของพระอาทิตย์จากฝ่ามือหยาบกระด้างได้เป็นอย่างดี หล่อนบิดกายเร่า ต้อนรับสัมผัสอหังการจากผู้ชายที่มีเจ้าของเรือนร่างแข็งแกร่งทรงพลังด้วยความเต็มใจ

หล่อนไม่ปฏิเสธเลยยามที่ถูกเขาลูบคลำ และบดเบียดแก่นชายใหญ่ยาวเกินมนุษย์มนาเข้ามาหา หล่อนกรีดร้องด้วยความยินดีด้วยซ้ำไป ทุกท่วงท่า ลีลาแสนช่ำชองผลักดันให้หล่อนยอมศิโรราบอย่างง่ายดาย ยอมแม้กระทั่งให้เขาใช้ลิ้นกับตรงนั้น

“อา...ไม่นะ...เลิกคิดถึงมันได้แล้วแพท” หล่อนร้องสั่งตัวเองซ้ำอีกครั้งอย่างเจ็บปวด เกลียดที่ตัวเองยังจดจำทุกอย่างได้เป็นอย่างดี เกลียดที่ตัวเองยังคงลุ่มหลงและเฝ้าฝันถึงสัมผัสจากมาริออสในทุกค่ำคืน ชื่อของ เพเรอคลิสจางหายไปจากความทรงจำทันทียามที่ร่างสาวอยู่ใต้ความอหังการดิบเถื่อนของผู้ชายที่หล่อนตะโกนใส่หน้าทุกครั้งที่เจอว่าเกลียดชัง

หล่อนเกลียดมาริออสจริงๆ หรือ...

คำตอบที่พยายามค้นหากลับไม่เคยมีเลย ตอนนี้หล่อนเต็มไปด้วยความสับสน ปากบอกว่าเกลียดชัง ขยะแขยงสัมผัสป่าเถื่อนของมาริออส แต่ภายในใจกลับโหยหาความร้อนฉ่าของเขาจนน่าละอาย

“ทำไมฉันต้องคิดถึงนายด้วย ไอ้เด็กไม่รู้จักโต”

แม้จะก่นด่ามาริออสสักกี่ครั้ง แต่ภาพความสัมพันธ์ลึกซึ้งที่มีต่อกันในวันนั้นก็ไม่เคยลบเลือนไปไหน ตรงกันข้าม ภาพเริงรักของหล่อนกับมาริออสกลับยิ่งชัดเจนมากขึ้นทุกขณะ จนหล่อน...ปวดร้าวทรมานในช่องท้องเหลือเกิน

บางทีหากหล่อนมีใครสักคนเข้ามาในชีวิต อาจจะช่วยทำให้หล่อนลืมเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นในเอเธนส์คืนนั้นก็เป็นได้

ใช่...หล่อนจะต้องเลิกปิดกั้นตัวเอง

หลังมือขาวสะอาดยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง ก่อนที่จะคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหามัลลิกาซึ่งเป็นญาติห่างๆ ของตัวเอง

“พี่หนิงคะ แพทตกลงจะไปนัดบอดในวันพรุ่งนี้ค่ะ”

มัลลิกาพยายามที่จะช่วยหาคู่ให้แก่ผู้หญิงโสดเช่นหล่อนมาหลายครั้งแล้ว แต่หล่อนก็ปฏิเสธเสียทุกครั้ง แต่ในครั้งนี้ หล่อนตัดสินใจแล้วว่าจะต้องเปิดตัวเองออกไปสู่โลกภายนอกเสียที พร้อมกับลืมเลือนเรื่องราวที่เอเธนส์ให้หมดสิ้น

“ค่ะ แพทมั่นใจ แพทจะไม่เบี้ยวอีกแล้วค่ะ”

วางสายมัลลิกาไปแล้ว แต่พิมรักยังคงนั่งเหม่อลอยอยู่เช่นเดิม ในหัวมีเสียงร้องถามว่า ‘แน่ใจแล้วหรือ แน่ใจกับสิ่งที่จะทำแล้วอย่างนั้นเหรอ’ ดังขึ้นตลอดเวลา

“ทำไมฉันจะมีผู้ชายคนอื่นไม่ได้ นายไม่ได้มีอิทธิพลอะไรกับฉันเลย นายมาริออส!”

คนตัวเล็กที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานกระจก ที่บนโต๊ะเต็มไปด้วยดอกไม้จำนวนมากผุดลุกขึ้นยืน กำลังจะเดินเข้าไปหลังร้าน แต่กระดิ่งที่แขวนเอาไว้หน้าประตูร้านดังขึ้นเสียก่อน หญิงสาวรีบหันกลับมาทักทายทันทีเพราะรู้ดีว่ามีลูกค้าเข้าร้านแน่นอน

“สวัสดีค่ะ Love Flower ยินดีต้อนรับค่ะ”

รอยยิ้มหวานที่แต่งแต้มเอาไว้ต้อนรับลูกค้าจางหายไปในพริบตา เมื่อเห็นผู้มาเยือนชัดเจน

“นาย...มาริออส...”

ลมหายใจของหล่อนชะงักติดอยู่แค่ลำคอ ดวงตากลมโตเบิกกว้างมากที่สุดในชีวิต

เป็นไปไม่ได้ โลกมันต้องไม่กลมขนาดนี้ ต้องไม่ใช่เขา ต้องไม่ใช่ มาริออส ซาเวลลาส ต้องไม่ใช่!

แต่ใช่...ใช่เขาจริงๆ ผู้ชายในชุดลำลองสีขาวสะอาดตัดกับผิวสีแทนตรงหน้าคือ มาริออส ซาเวลลาส จริงๆ ผู้ชายที่ตามหลอกหลอนหล่อนแม้กระทั่งในความฝัน

“นาย...มาที่นี่ได้ยังไง”

น้ำเสียงที่เล็ดลอดออกไปแผ่วเบาแทบฟังไม่ได้ยิน หัวใจหล่อนกำลังจะหยุดเต้นในไม่ช้านี่แล้วสินะ พิมรักตัวชา สองมือที่ทิ้งอยู่ข้างลำตัวกำกระโปรงบานพลิ้วที่ตัวเองสวมใส่อยู่แน่น เพื่อรั้งสติที่เหลืออยู่น้อยนิดของตัวเองให้อยู่กับตัว

ทำไมหล่อนจะต้องรู้สึกรุนแรงแบบนี้ด้วย ทำไมจะต้องอ้าปากค้างราวกับคนปัญญาอ่อน เพียงแค่เผชิญหน้ากับผู้ชาย...ผู้ชายที่มีใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรเท่านั้น หล่อนต้องเข้มแข็งสิ มาริออสก็แค่...ซาตานร้าย เขาก็เป็นแค่ไอ้จอมวายร้ายที่ปล้นความไร้เดียงสาของหล่อนไปอย่างป่าเถื่อนเท่านั้นเอง

เท่านั้นเอง...มันไม่มีอะไรเลย...

พิมรักปลอบใจตัวเองอย่างดุเดือด แต่กระนั้นรูปโฉมที่งดงามเกินมนุษย์ของมาริออสก็ทำให้หล่อนแทบเป็นลมเช่นเดิม

เมื่อก่อนมาริออสไม่ได้หล่อเหลาขนาดนี้นี่นา แล้วทำไมวินาทีที่สบประสานสายตากันตรงนี้ เขาถึงได้ดูหล่อเหลามากมายนัก อะไรที่ทำให้ มาริออสดูดีขึ้นกันแน่ เสื้อผ้าที่เขาสวมหรือ ไม่ใช่หรอก มาริออสมีเสน่ห์แม้จะไม่ได้สวมใส่อะไรเลยก็ตาม หล่อนรู้ดีอยู่แก่ใจไม่ใช่หรือ

พิมรักส่ายหน้าไปมาราวกับคนบ้า ความตื่นเต้นตกใจจนเกินจริงของหล่อนทำให้หล่อนยิ่งทรมาน ความรู้สึกน่าละอายระเบิดในอก ความโหยหาที่ควบคุมไม่ได้มีอิทธิพลต่อทุกส่วนของร่างกายอย่างแท้จริง

หล่อน...หล่อนเป็นบ้าอะไรไป ทำไมถึง...ได้รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัวแบบนี้ รู้สึกร้อนรุ่มเหมือนกับเวลานั้นเลย...เวลาที่ถูกมาริออสสอดใส่เข้ามาหา ยามที่เขาโยกคลึงความแข็งชันใหญ่โตในกายของหล่อน และยามที่เขาพุ่งพิษรักเข้าใส่ร่างสาวยามที่สุขสม

บ้าๆๆ ทำไมหล่อนถึงได้คิดอะไรบ้าบอแบบนี้

พิมรักหอบหายใจระรัว ควบคุมตัวเองไม่ได้อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของมาริออส ทำให้หล่อนยากที่จะบังคับร่างกายให้เชื่อฟังคำสั่ง

หล่อนจะต้องหนีไปหลังร้านเดี๋ยวนี้ ก่อนที่จะแสดงท่าทางขายหน้าชวนอับอายใดๆ ออกมา

ร่างอรชรหมุนตัวจะเดินหนี แต่เสียงห้าวห้วนเอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน และนั่นก็ทำให้คนตัวเล็กจำต้องหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับผู้ชายอันตรายอีกครั้ง

“จะไม่ทักทายกันหน่อยหรือ พิมรัก”

น้ำเสียงสบายๆ ที่เอ่ยทักทายของมาริออสทำให้พิมรักยิ่งอดสู เพราะมันบ่งบอกให้รู้ว่าเขาไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับหล่อนเลยแม้แต่น้อย หล่อนยังอกสั่นขวัญแขวนกับภาพอดีตในค่ำคืนนั้นไม่ลืมเลือน แต่...ท่าทางของเขาบอกให้รู้ว่า เขาจำมันไม่ได้อีกแล้ว

ปากอิ่มเม้มแน่นเป็นเส้นตรง อุ้งมือที่ชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อถูกเล็บคมจิกจนเจ็บระบม

หล่อนจะต้องแสดงท่าทางเฉยชา ห่างเหินให้ได้แบบเขา จะต้องไม่เปิดเผยให้มาริออสรู้ว่า หล่อนโหยหาเขามากมายแค่ไหน และหล่อนต้องทำให้ได้

“สวัสดี มาริออส ซาเวลลาส”

คิ้วเข้มหนาดกเลิกสูง ขณะขยับกายเข้ามาหา พิมรักจะก้าวหนี แต่พอนึกได้ว่าตัวเองไม่ควรทำแบบนั้น หล่อนจึงยืนนิ่งเฉย และปั้นยิ้มบางๆ มอบให้คู่สนทนาสุดหล่อ

“ทำไมเรียกชื่อห่างเหินแบบนั้นล่ะ”

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนาย ทำไมฉันจะเรียกนายแบบนี้ไม่ได้ นายมาริออส”

มาริออสอมยิ้ม นัยน์ตาเจ้าเล่ห์ร้ายยามจ้องมองมา “ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงเอาแต่ใจแบบเธอจะชอบดอกไม้” เขาพูดและกวาดตามองไปรอบๆ ร้านอย่างเก็บรายละเอียด ก่อนจะหันมาพูดต่อ “ร้านสวยดีนะ แม้จะเล็กไปสักหน่อยก็ตาม”

“ขอบใจที่ชมว่าสวย แต่มันจะสวยกว่านี้ถ้านายรีบออกไปซะ”

คนถูกไล่หัวเราะร่วน “ก็เห็นติดป้ายว่ารับสมัครพนักงานไม่ใช่หรือ จะรีบไล่ไปไหนกันล่ะ”

“มหาเศรษฐีอย่างนายคงไม่ได้เข้ามาที่นี่เพราะต้องการสมัครเป็นลูกจ้างฉันหรอกใช่ไหม”

ไหล่กว้างทรงพลังที่หล่อนเคยจิกเล็บลงไปจนลึกยามที่สุขสมใต้ร่างกำยำไหวเล็กน้อยอย่างกวนประสาท

“มันก็ไม่แน่”