ตอนที่ 3 หลังจากที่ได้สติ 3

น้ำเสียงแข็งขู่ออกไป มือก็ปิดปากและล็อกคอเขาเอาไว้แน่นจนจะหายใจไม่ออก 

"ออมแอ้ว ๆ"

เสียงอู้อี้ของคนร่างสูงดังขึ้น และส่งสัญญาณบอกว่าเขายอมแล้ว ให้หญิงสาวปล่อย เธอจึงยอมปล่อยแต่โดยดีพร้อมกับจ้องชายหนุ่มด้วยสายตาอาฆาต 

"คุณไม่ต้องห่วงเรื่องนี้หรอกค่ะ แค่ใช้ชีวิตของคุณแบบปกติต่อไปก็แค่นั้น ถ้าเกิดท้องขึ้นมาจริง ๆ ฉันก็ไม่เก็บเขาเอาไว้หรอกค่ะ"

หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา 

สีหน้าชายหนุ่มถึงกับเปลี่ยนไปทันที เมื่อได้รู้ความคิดของอีกฝ่าย ธามค่อนข้างอ่อนไหวกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก ตัวเขาเองก็มีหลานชายซึ่งเป็นลูกของเธียร์ผู้เป็นน้องชาย ความรักความเอ็นดูที่มีต่อหลานชายยิ่งทำให้อยากจะมีลูกเป็นของตัวเอง ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจในคำพูดของหญิงสาวเมื่อครู่

"ทำไมคุณพูดแบบนี้ล่ะ แม้เขาจะไม่ได้เกิดจากความตั้งใจ แต่เขาก็สมควรที่จะมีชีวิตต่อไปเพื่อลืมตาดูโลกใบนี้ การที่คุณไปทำลายชีวิตของคนที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรมันเป็นเรื่องที่ไม่ดี หวังว่าคุณจะมีความเป็นมนุษย์สักนิดนะ"

เขาเอ่ยบอกกับอีกฝ่ายน้ำเสียงและสีหน้าค่อนข้างจริงจัง พร้อมกับลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป 

"เอ้า ... จริงจังอะไรของเขา คนที่อุ้มท้องก็เป็นฉัน คุณจะมาเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรขนาดนั้น เหอะ! น่ารำคาญชะมัด!"

หญิงสาวทิ้งตัวลงนอนที่เตียงด้วยอารมณ์หงุดหงิด 

ทั้งสองคนอยู่บนเรือด้วยกันแต่ก็ไม่ได้สนทนาอะไรกัน ธามเองก็นอนอ่านหนังสือรับลมชมวิว ส่วนไอญารินทร์ก็เดินถือจานข้าวมานั่งกินอยู่บริเวณเดียวกับเขา หญิงสาวมองท่าทีของชายหนุ่มที่นั่งนิ่งโดยไม่ได้หันมามองหรือสนใจเธอ 

"เหอะ! แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องมีคนมากวนประสาท"

ไอญารินทร์ก็นั่งกินข้าวเล่นโทรศัพท์ไป ไม่นานชายหนุ่มก็ลุกขึ้นเดินมาทางที่เธอนั่งอยู่ 

"ผู้หญิงอะไรใจดำอำมหิต!"

เขาทิ้งประโยคนี้ให้กับคนที่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่ ก่อนจะเดินลงบันไดไปชั้นล่างของเรือ หญิงสาวได้ยินดังกล่าวก็ทำสีหน้ามึนงง

นี่เขาจะเล่นสงครามประสาทกับฉันใช่ไหม?

กว่าทุกคนจะกลับมาก็ตอนเย็นแล้ว ก่อนจะแยกย้ายกันไปเตรียมตัวสำหรับรับประทานอาหารเย็นร่วมกันในค่ำคืนนี้ 

"เสียดายน้องไอกับธามไม่ไปด้วยกัน สนุกมากเลย"

เอมเอ่ยขึ้นพร้อมมองไปที่ทั้งสองสลับกัน 

"เอ่อ ... ไอรู้สึกปวดหัวนิดหน่อยค่ะเลยไม่ได้ไปด้วย แอบเสียดายเหมือนกันค่ะ"