ตอนที่ : 06 จูบ

กลางดึกคืนหนึ่ง

ขณะที่ข้างนอกฝนกำลังตกอย่างหนัก แทบจะพูดคุยกันไม่รู้เรื่องเลย เพราะเสียงฝนที่กำลังกระหน่ำลงมา และด้วยบรรยากาศที่เอื้ออำนวยจึงทำให้สองสามีภรรยาที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกันมองหน้ากันด้วยความรู้สึกเสน่ห์หา

"เธอคิดยังไงกับฉันเหรอ"

"หมายถึงอะไร?"

"เราก็แต่งงานกันมานานแล้วนะ อยู่ด้วยกันทุกวันทุกคืน นอนอยู่บนเตียงเดียวกัน เธอเคยคิดอะไรกับฉันบ้างหรือเปล่า"

"....." พอเธอได้ฟังแบบนั้นก็พอจะเข้าใจ ว่าเขากำลังหมายถึงอะไร เธอก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าเธอไม่คิด เพราะได้อยู่กับเขาแบบนี้ มันก็มีบ้างที่เธอแอบคิดไปไกล ว่านี่คือความรักจริงๆ ของเธอ แต่พอตั้งสติเธอก็ได้รู้ว่านี่มันเป็นเพียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นแบบกระทันหันเท่านั้นความรักเป็นยังไงจริงๆ เธอยังไม่รู้เลย

"แล้วคุณล่ะคิดยังไงกับฉัน"

"ไม่รู้สิ ฉันได้อยู่กับเธอแล้วมันก็มีความสุขดี เธอทำให้ฉันได้รู้จักกับอะไรหลายๆ อย่าง เธอเป็นผู้หญิงที่แปลกดี"

"แปลกยังไง?"

"ไม่รู้สิ รู้แต่ว่ามันแปลก"

"....." บุหงาไม่เข้าใจคำว่าแปลกในความหมายของเขา เพราะคำว่าแปลกในความหมายของเธอก็คือคนแปลกที่ไม่เหมือนกับใครเลยและคนแปลกที่ว่าก็มักจะไม่ค่อยมีคนคบด้วยซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องจริงเพราะเธอก็ไม่ค่อยมีใครมาสุงสิงด้วยเท่าไรเนื่องจากเป็นคนแปลกอย่างที่เขาว่าจริงๆ

"ข้างนอกฝนตกแบบนี้เช้ามาชาวบ้านคงได้ออกหาปลากันแต่เช้าแน่"

"ถ้าเหนื่อยอยากนอนพักก็ตามใจไม่มีใครเขาว่าหรอก"

"ไม่เอาดีกว่าฉันจะไปช่วยชาวบ้านเขาหาปลา จะได้เอาปลามาไว้ให้เธอทำกับข้าวไง"

"....."

"บุหงา..."

"อะไร?"

"ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันคิดยังไงกับเธอกันแน่ ฉันไม่รู้ว่าตัวของฉันเป็นใครฉันไม่รู้ว่าตัวเองดีหรือไม่ดี ตอนนี้ฉันจำอะไรไม่ได้ฉันก็แค่สร้างตัวเองในอีกแบบนึงขึ้นมา ถ้าวันหนึ่งฉันจำทุกอย่างได้และฉันคนเดิมก็ไม่ได้มีนิสัยไม่ดี ขอให้เธอรู้เอาไว้ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำไม่ดีกับเธอไม่ได้ตั้งใจที่จะเป็นแบบนั้น"

"หน้าตาก็ดีจะมีนิสัยไม่ดีด้วยหรือไง?"

"ไม่รู้สิฉันก็แค่กลัวว่าตัวเองจะเป็นแบบนั้น"

"ช่างมันเถอะ ถึงเวลานั้นคุณอยากจะกลับบ้านของตัวเองก็ได้"

"ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ เธอจะเลือกรั้งฉันเอาไว้หรือว่าจะปล่อยฉันไปเหรอ?"

"ไม่รู้สิฉันอาจจะปล่อยคุณไปก็ได้"

"แต่ฉันอยากให้เธอรั้งฉันเอาไว้นะ เพราะฉันอยากอยู่กับเธอ"

"ใครจะไปรู้ถ้าคุณจำได้แล้วคุณอาจจะไม่ชอบฉันก็ได้"

"มันจะไม่มีวันนั้น ถ้าฉันทำร้ายเธอฉันจะจัดการตัวเอง"

"ยังไง?"

"ไม่รู้สิ รู้แค่ว่าต้องจัดการเพราะตัวฉันทำไม่ดีกับเธอ"

"....."

"ฉันชอบเธอนะบุหงา"

"....." เธอตกใจแต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรตอบกลับไป ก็ถูกเขาโน้มตัวลงมาจูบปากเธอ ทำเอาเธอตกใจมากเพราะมีเป็นครั้งแรกของเธอ บุหงาไม่เคยรู้จักกับอะไรแบบนี้เลย แบบนี้หรือเปล่าที่คนรักกันเขามักจะแสดงความรักต่อกัน

"อืม..."

"...." เธอนอนนิ่งอยู่นานในขณะที่อีกฝ่ายกำลังจูบปากเธออยู่ เธอไม่ได้ขัดขืนเพราะกำลังตกใจ แต่แล้วมือของเธอก็ต้องรีบผลักเขาออกไป เพราะหายใจไม่ทัน "แฮ่ก! พะ พอได้แล้วมั้ง นะ นอนได้แล้ว"

"ขอโทษนะเธอตกใจเหรอ?"

"...." เธอมองหน้าเขาก่อนจะพยักหน้าเบาๆ เป็นคำตอบ ที่ตกใจไม่ใช่อะไร เพราะมันเป็นครั้งแรกของเธอเธอไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อนเลยจึงทำให้เธอตกใจมาก

“นอนกันเถอะ ขอโทษนะที่ทำให้เธอตกใจ”

“อือ ไม่เป็นอะไร นอนเถอะพรุ่งนี้จะไปแต่เช้าไม่ใช่เหรอ?”

“จ้ะ ฝันดีนะ”

“…..” บุหงาไม่ได้ตอบอะไร เพราะเขามักจะใช้คำแปลกๆ คุยกับเธออยู่บ่อยครั้ง มันอาจจะเป็นเพราะเธอไม่ได้มีความรู้อะไรด้วย เลยตามคนอย่างเขาไม่ค่อยทัน

เช้าวันต่อมา

“บุหงาฉันออกไปก่อนนะ เสร็จงานแล้วจะรีบกลับมา แล้วเดี๋ยวจะหาของมาฝากด้วย” ชายหนุ่มเอ่ยบอกกับภรรยา ขณะที่เธอกำลังนั่งซักผ้าอยู่

“ดูแลตัวเองด้วยนะคุณ ลงเรือน่ะมันอันตราย ตกน้ำตกท่าไปมันจะเกิดเรื่องเอา”

“จ้ะ แล้วจะรีบกลับนะ”

เขารีบออกไปแต่เช้ามืดเพราะกลัวว่าจะไม่ทันชาวบ้านคนอื่นๆ เขา ก่อนจะลงเรือไปพร้อมกับชาวบ้านที่ไปทำประมง ส่วนบุหงาก็ยังทำงานช่วยแม่ของเธออยู่เหมือนเดิม เพราะที่นี่ไม่ได้มีงานรับจ้างไม่มีงานที่ต้องทำแลกกับเงินทอง ต่างคนต่างก็หากินของตัวเองมีอะไรก็เอามาแบ่งปันกัน

“บุหงาเอ้ย”

“อะไรแม่?”

“เอ็งกับไอ้หนุ่มคนนั้นเป็นยังไงกันบ้างล่ะ?”

“จะเป็นยังไงล่ะแม่ ก็ปกติดีหนิ ฉันกับเขาจะไปมีอะไรได้ล่ะ”

“…..”

“ไม่ต้องถามหรอกว่าฉันกับเขาจะทำอะไรกันไหม แม่ก็น่าจะรู้ฉันกับเขาไม่ได้รู้จักกันดีขนาดนั้นสักหน่อย แค่อยู่ร่วมบ้านกันมันก็น่าอึดอัดจะตายแล้ว ไม่รู้จะเชื่ออะไรนักหนา รู้ไหมว่าไอ้ความเชื่อบ้าๆ บอๆ นั่นน่ะ มันทำให้คนอื่นต้องเป็นยังไง”

“เอาเถอะน่า รึเอ็งจะอยากตกเป็นขี้ปากชาวบ้านไปจนตายล่ะ?”

“ตกเป็นขี้ปากชาวบ้านน่ะ มันไม่ตายหรอกแม่ นี่ฉันมีชีวิตเป็นของฉันนะ แต่ต้องมาแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ รักก็ไม่ได้รัก เพราะความเชื่อบ้าๆ บอๆ นั่นแหละ”

“อย่าไปพูดแบบนี้ให้ใครได้ยินเชียวนะบุหงา”

“…..” เธอถอนหายใจออกมาอย่างแรง อยากจะพูดในสิ่งที่ตัวเองพบเจอมาใจจะขาดแต่ก็ไม่อยากทำร้ายใคร แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องเป็นเธอทุกครั้งที่เจอเรื่องอะไรแบบนี้

ทำไมต้องเป็นเธอที่ถูกจับตามอง ทั้งที่เด็กในหมู่บ้านวัยเดียวกับเธอก็มีมากมาย

“ดีแล้วล่ะที่เอ็งแต่งงานกับเขาคนนั้นน่ะ”

“แม่ดีใจเหรอที่เห็นลูกตัวเองแต่งงานกับใครก็ไม่รู้”

“แม่ไม่ได้ดีใจอะไรหรอก แต่ดีใจที่ลูกแม่เป็นฝั่งเป็นฝา เด็กๆ ในหมู่บ้านเราพอแตกเนื้อสาวก็มักจะถูกคนในหมู่บ้านหมายปอง แม่กลัวเอ็งจะเจอพวกคนเห็นแก่ตัว แม่ไม่อยากให้เอ็งเสียใจ”

“แล้วแม่คิดว่าคนแปลกหน้าเขาจะไว้ใจได้ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ถ้าเขาจะทำไม่ดีกับเอ็งเขาก็คงทำไปแล้ว”

“เป็นเพราะเขายังจำอะไรไม่ได้เฉยๆ หรอก ถ้าเขาจำทุกอย่างได้มันอาจจะเป็นอีกแบบ”

“…..”

“แม่เลิกพูดเรื่องนี้เหอะ ยังไงฉันก็ต้องอยู่กับเขาอยู่แล้วนี่”