บทที่ 5/5

“น้ำหวานหวานมาก”

ภัทรพลกระซิบบอกนลินี เขาอาศัยประสบการณ์ที่มากกว่าหลอกล่อให้นลินีหลงเพริดไปกับเขา จุมพิศเนิ่นนานแค่ไหนไม่รู้ เหมือนเขาเป็นคนตายอดตายอยาก ที่จูบเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักพอ รู้สึกถึงความสั่นของโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นไม่ยอมหยุดหงุดหงิดจนต้องหยิบมาดูเห็นว่าเป็นเบอร์เมีย สติพลันกลับมาทันที นานแค่ไหนที่ไม่เคยจูบใครนอกจากเมีย รู้สึกผิดจนยอมปล่อยมือจากนลินี

ทันทีที่เป็นอิสระ ร่างบางเซถลาอย่างคนที่ทรงตัวไม่อยู่ นางเอกสาวส่งสายตาตัดพ้อชายหนุ่มที่บังอาจมาปล้นจูบแรกของเธอไป

เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น พนักงานโรงแรมน่าจะมาเปิดประตูให้ตามที่ขอ

“พี่พีททำแบบนี้กับน้ำหวานได้ยังไง”

นลินีตัดพ้อภัทรพล ทั้งโกรธตัวเองที่ใจง่ายหวั่นไหวไปกับจูบของเขา ภัทรพลสับสนไม่รู้จะทำยังไงดีโทรศัพท์ในก็มือสั่นไม่ยอมหยุดรู้สึกผิดกับเมีย และรู้สึกผิดกับหญิงสาวตรงหน้าเพราะความเมาของเขาแท้ๆ เลยเผลอทำในสิ่งที่ไม่ถูกไม่ควรลงไป ขณะลังเลใจว่าจะรับสายเมียดีไหม สัญญาณเรียกเข้าก็หยุดลง

“พี่ขอโทษครับ น้ำหวานน่ารักจนพี่อดใจไม่ไหว”

ภัทรพลประคองนลินีให้ยืนทรงตัวไว้ มองปากอิ่มที่บวมเจ่อเพราะจูบจากเขาแววตาคู่งามของเธอมองมาอย่างตัดพ้อน้ำตาเอ่อคลอที่หัวตา จนเขาต้องละมือข้างหนึ่งมาเช็ดให้

“พี่ขอโทษ”

ภัทรพลเอ่ยปากขอโทษซ้ำๆอย่างคนที่รู้ตัวว่าไม่ควรได้รับการให้อภัย เพราะถึงเมาแค่ไหนเขาก็ไม่มีสิทธิ์ทำกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ นลินีตัวสั่นงันงกอย่างน่าสงสารเมื่อได้ยินคำขอโทษจากปากของเขา นี่เขาเห็นเธอเป็นอะไรถึงมาจูบเอาจูบเอาแบบนี้ พอจูบเสร็จก็บอกขอโทษ นลินีผลักอกเขาออก และเตรียมจะวิ่งออกจากห้อง

“ปล่อยค่ะ น้ำหวานจะกลับห้อง”

เสียงกริ่งหน้าห้องดังอีกครั้ง

ภัทรพลดึงรั้งเธอไว้ ไม่ยอมให้ออกไปในสภาพนี้แน่ ผมยุ่งปากบวมเจ่อที่ใครเห็นก็ต้องนึกรู้ว่ามันไม่ปกติ เพราะห่วงชื่อเสียงของเธอ เขาเลยไม่สามารถปล่อยเธอให้ออกจากห้องในสภาพนี้ได้ และท่าทางของเธอตอนนี้ก็เซ็กซี่เกินไป จนเขาไม่อยากให้ใครเห็น ‘เขาหวง’ หวงงั้นเหรอ ไอ้บ้าพีทเอ้ย มึงมีเมียแล้ว มึงจะหวงผู้หญิงคนอื่นไม่ได้ ชายหนุ่มเตือนตัวเอง

“พี่รู้ตัวว่าผิด ผิดอย่างที่ไม่กล้าขอให้น้ำหวานให้อภัยแต่พี่ปล่อยน้ำหวานออกจากห้องในสภาพนี้ไม่ได้จริงๆ เดี๋ยวใครเห็นมันไม่ดี น้ำหวานจะเสียหาย รอก่อนนะครับเดี๋ยวพี่หาผ้ามาเช็ดหน้าให้ แล้วพี่เดินออกไปรับคีย์การ์ดให้เอง”

เสียงกริ่งหน้าห้องเงียบลง ได้ยินเสียงเหมือนไปกดที่หน้าห้องฝั่งตรงข้ามแทน ภัทรพลเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ หยิบผ้าขนหนูชุบน้ำมาให้เธอ

“เช็ดหน้าเช็ดตาก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่มา”

ภัทรพลยื่นผ้าในมือให้กับนลินี พอเห็นหญิงสาวไม่รับเอาแต่ร้องให้พรางเช็ดน้ำตาให้ตัวเอง เขาก็ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาข้างเตียง แล้วดึงหญิงสาวให้นั่งลงข้างๆกัน จัดการเช็ดหน้าให้อย่างแผ่วเบา

‘นี่เกิดมาเขายังไม่เคยทำให้ใครขนาดนี้เลยนะ โมเมนท์เช็ดหน้าให้เนี่ยะขนาดนาเขายังไม่เคยทำให้เลย’

ก็จะเคยได้ยังไงทุกทีมีแต่เขาเมา ศศินาไม่เคยเมาให้เขาต้องดูแลเลยสักครั้ง ยิ่งเช็ดหญิงสาวก็ยิ่งร้อง น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง จนเขาทำอะไรไม่ถูก

“ไม่หยุดร้องพี่จูบต่อจริงๆ นะ”

ภัทรพลขู่ ก็ไม่รู้จะปลอบยังไงนี่หว่า ยิ่งได้ฟังนลินียิ่งร้อง นี่จูบกับเขามันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ นี่เขาไม่เคยจูบใครในรอบแปดปีเลยนะนอกจากเมียเขาเนี่ยะ ชายหนุ่มคิด เมื่อนลินีร้องให้ไม่หยุด ภัทรพลเลยกดจูบอีกรอบกะจะให้กลัวแต่ยิ่งจูบยิ่งมัวเมาในอารมณ์

“อื้ม น้ำหวาน หวานมาก หวานสมชื่อเลย”

ภัทรพลพึมพำชิดริมฝีปากสวย สองมือลูบไล้ไปตามร่างงาม ทรวงอกอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือให้ความรู้สึกดีแม้จะถูกขวางกั้นด้วยเนื้อผ้า หัวคิดไปถึงภาพของเธอในชุดว่ายน้ำที่ดูเมื่อตอนหัวค่ำ ใคร่อยากจะเห็นเนื้อแท้ที่ซ่อนไว้ด้วยสายตา ภัทรพลอาศัยชั้นเชิงที่มากกว่าเล้าโลมให้นลินีคล้อยตาม ริมฝีปากได้รูปส่งลิ้นร้อนไล่วนไปตามใบหูสวย ขบเม้มแผ่วเบาที่ติ่งหูแล้วแหย่ลิ้นเบาๆ เข้าไปภายใน จนหญิงสาวขนลุกซู่ไปทั้งร่าง

“อื้อพี่พีทอย่า”