บทที่ 6

"แม่คะ แม่สู้ไปกับอายอีกสักยกนะคะ ตอนนี้อายทำสำเร็จแล้ว" มือเรียวเอื้อมไปกุมมือของแม่ที่นอนหายใจได้เพราะเครื่องช่วย ถ้าภายใน 3 วันแม่ของเธอไม่ได้รับการผ่าตัด ท่านอาจจะไม่ฟื้นกลับมาอีกเลย

01 : 00 น.

ห้องผ่าตัดใหญ่เริ่มมีความเคลื่อนไหว ทุกอย่างนายแพทย์เซอร์เวย์ต้องได้จัดการแบบเงียบๆ แม้แต่หน้าห้องผ่าตัดก็ไม่มีสัญญาณบอกว่าตอนนี้กำลังใช้ห้องนั้นอยู่ รวมถึงญาติไม่ให้เข้ามายืนรอใกล้

เธอก็เลยต้องได้มารอที่ห้องทำงานส่วนตัวของเขา เพราะแม่ของเธอถูกทำเรื่องย้ายออกจากโรงพยาบาลนี้ไปแล้ว ซึ่งนั่นหมายถึงหลังผ่าตัดเขาต้องได้หาที่อยู่ใหม่ให้แม่เธอพักฟื้น

เช้าวันต่อมา..

"คุณเข้ามาอยู่ในห้องคุณหมอได้ยังไง"

"เออ.." เธอผิดเองที่แอบเปิดประตูแง้มออกมาดู จนเลขานุการมองเห็นสิ่งผิดปกติ แล้วรีบมาเช็คห้องของท่านประธานโรงพยาบาลดู "คุณหมอให้ฉันมารออยู่ที่นี่ค่ะ"

"คุณหมอเนี่ยนะ?" ยิ่งไม่น่าเชื่อถือไปกันใหญ่ หมอเซอร์เวย์ไม่เคยให้ใครเข้ามายุ่งย่ามในห้องทำงาน

"คุณหมอยังไม่ขึ้นมาหรือคะ" หญิงสาวก็เลยแกล้งใช้โอกาสนี้ถามหาเขา

"คุณเป็นญาติคนไข้ไม่ใช่เหรอคะ" แจนยังคงสอบถามต่อ เพราะเคยเห็นเธอมาป้วนเปี้ยนแถวนี้

"เออ..ใช่ค่ะ" เรื่องนั้นเธอจะบอกใครไม่ได้เพราะมันอยู่ในข้อตกลง

"ฉันว่าคุณกลับลงไปดีกว่าค่ะ"

"ฉันยังไปไหนไม่ได้ค่ะ คุณหมอให้รออยู่ห้องนี้"

"ไม่ใช่แล้วมั้งคะ" แจนเลขานุการรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์เพื่อที่จะโทรแจ้งฝ่ายที่เกี่ยวข้อง ว่ามีคนบุกรุกห้องท่านประธาน ซึ่งแจนยังไม่รู้ตื้นลึกหนาบางว่าเป็นยังไง

"คุณหมอให้ฉันรออยู่ที่นี่จริงๆ นะคะ คือว่าฉันกับคุณหมอ..เรา" ผู้ชายคนนี้เป็นยังไงกันแน่ ทำไมดูลับลมคมในจัง เพราะเธอจะพูดอะไรมากก็ไม่ได้ แต่ความผิดส่วนหนึ่งก็มาจากเธอไม่น่าโผล่หน้าออกมาเลย

"มีอะไรกัน"

"คุณหมอ ผู้หญิงคนนี้น่ะสิคะ แอบอ้างว่า.."

"คุณหมอคะฉันอยากจะคุยกับคุณ" หญิงสาวไม่ได้สนใจคำฟ้องของอีกฝ่ายเลย เธอรีบเดินเข้าไปคว้าแขนของเขา แล้วพากลับเข้าห้องต่อหน้าต่อตาเลขาที่กำลังจะรายงาน

พอเข้ามาถึงสายตาคมก็ได้มองต่ำลงไปดูมือที่เธอจับ "ปล่อยได้หรือยัง"

"ขอโทษค่ะ ฉันอยากจะถามเรื่องการผ่าตัด"

ชายหนุ่มรีบหันไปดูประตูห้อง แล้วก็ปิดมันไว้

"ผมบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ"

"ฉันอยากรู้การผ่าตัดแม่ของฉันเป็นยังไงบ้างคะ"

"ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี และคุณก็ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้อีก"

"แล้วแม่ฉันตอนนี้อยู่ที่ไหนคะ"

"นี่คุณฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง"

"เออ..ค่ะ"

"แล้วนั่นคุณจะไปไหน" ชายหนุ่มถามขึ้นเมื่อเห็นเธอเดินไปที่ประตู

"ลงไปข้างล่างสิคะ"

"คุณต้องอยู่แต่ที่นี่"

"แต่ฉันไม่มีอะไรมาเปลี่ยน ข้าวฉันก็ยังไม่..เออ..ค่ะ" ยังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำ พอเจอสายตาของเขาที่มองมาแบบไม่พอใจ หญิงสาวก็เลยต้องได้เงียบไว้ เธอมองหามุมที่จะไปนั่งเพื่อไม่ให้ขวางหูขวางตาเขา

>>{"อยู่ด้วยกันในห้องค่ะ"} แจนพูดกับใครบางคนที่โทรมาถาม เหตุการณ์ในห้องของคุณหมอเซอร์เวย์ {"แจนก็ไม่ทราบเรื่องเหมือนกันค่ะ เพิ่งเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ไม่กี่ครั้งเอง"}