ชอบผู้หญิงเหรอ ?

ชอบผู้หญิงเหรอ

" ห๊ะ..ปลาวาฬ ชัชบอกปลาวาฬพายัยดาไป แล้วตอนนี้ยัยดาอยู่ไหน " หญิงสาวตรงหน้าเอื้อมมือมาจับที่ต้นแขนของเขาเพราะต้องการรู้คำตอบเร็วๆ

" ไม่บอก...ทายาให้ก่อน " หมอกเอ่ยกับใบหน้าหวานเมื่อเห็นเพื่อนรักของเธอเดินถือกล่องยามาแต่ไกล ชายหนุ่มยิ้มร้ายๆอย่างคนมีชัย

" ตลก...นายเป็นใครชั้นถึงจะทาให้ " คนตัวเล็กกว่าเอามือมากอดที่อกของตัวเองแล้วเชิดหน้าพูดกับชายหนุ่ม

" รึเธอไม่อยากรู้เรื่องเพื่อนของตัวเอง "

" แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่ชั้นต้องทายาให้นาย "

" ..... " ใบเตยเดินเข้ามาใกล้คนสองคนที่กำลังยืนคุยกันอยู่...จะว่าคุยก็ไม่นะ...ทะเลาะกันซะมากกว่า เธอวางกล่องยาพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ผ้าใบอีกตัว

" ถ้าอยากรู้เรื่องเพื่อนของเธอ เธอ...ต้องทายา...ตรงนี้ให้ชั้นก่อน " หมอกพูดเน้นเสียงพร้อมกับชี้นิ้วมาที่หน้าผากของตัวเอง

" อีกอย่างเธอเป็นคนทำให้ชั้นต้องเจ็บตัวเพราะงั้นเธอต้องรับผิดชอบ " เขาเอ่ยขึ้นอีกครั้งเพื่อไม่ให้คนตรงหน้าปฏิเสธได้

" นี่..." น้ำหวานที่เตรียมจะเอ่ยท้วง

" หยุด....ถ้าเธอไม่ทายาชั้นก็ไม่บอกเรื่องลดา " คราวนี้เป็นเขาเองที่เอามือกอดอกพร้อมกับยกยิ้มอย่างคนที่เหนือกว่า แม้ภายในใจจะไม่มั่นใจว่าหญิงสาวตรงหน้าจะยอมทำตามที่เขาพูดหรือไม่ ท่าทางของเธอไม่ใช่คนที่ยอมอะไรง่ายๆ

" โอเคๆ... ชั้นทายาให้นายก็ได้ "

" .... " หมอกเบิกตากว้างพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยความแปลกใจเพราะไม่คิดว่าเธอจะยอมทำตามที่เขาพูดจริงๆ

" นี่เธออยากรู้เรื่องลดาจนยอมทาให้ชั้นเลยงั้นเหรอ " หมอกเอ่ยอีกครั้ง

" จะทาไม่ทา ? "

" ทา "

" ทาก็มานั่งตรงนี้ " น้ำหวานชี้มือไปยังเก้าอี้ผ้าใบตัวที่ถัดจากใบเตยนั่ง

เมื่อชายหนุ่มนั่งลงน้ำหวานก็จัดการทายาหม่องแก้บวมช้ำให้เขา ใบหน้าคมจ้องมองอย่างพินิจพิเคราะห์เขาค่อนข้างแปลกใจที่เธอยอมทายาให้เขาแต่โดยดี ไม่มีข้อขัดแย้งใดๆ ทำไมผู้หญิงตรงหน้าถึงเป็นห่วงเพื่อนมากขนาดยอมฝืนใจตัวเอง ผิดกับเพื่อนอีกคนที่ดูเหมือนจะไม่ทุกข์ร้อนอะไร

" เธอแอบชอบเพื่อนตัวเองอยู่เหรอ " ด้วยความสงสัยหมอกจึงโพล่งถามออกไปขณะที่มือบางกำลังทายาให้อยู่

" โอ้ยยยย....เจ็บ มือหนักอย่างกับเท้า เธอนี่ " เสียงร้องของชายหนุ่มเมื่อถูกหญิงสาวกดมือลงแผลบนหน้าผาก

" อ่ะเสร็จแล้ว...ทีนี้จะบอกชั้นได้รึยังว่าตอนนี้ลดาอยู่ที่ไหน "

" ทำชั้นเจ็บยังไม่ยอมขอโทษอีก..เธอนี่..เป็นผู้หญิงยังไง "

" นี่นาย..ไหนว่า ..." ก่อนที่น้ำหวานจะได้โวยวายชายหนุ่มอีก

" หวานๆ เดี๋ยวๆ หยุดทะเลาะกันก่อน มาทายาก่อน " ใบเตยเอ่ยแทรกขึ้นพร้อมกับส่ายหน้าไปมา เธอลุกขึ้นยืนแล้วดันเพื่อนสาวที่กำลังจะทะเลาะกับชายหนุ่มให้นั่งลงที่เก้าอี้ผ้าใบตัวที่เธอนั่งอยู่ก่อนหน้า

ใบเตยหยิบขวดยาในมือเพื่อนสาวมาแล้วใช้นิ้วมือเรียวล้วงยาหม่องมาทาที่หน้าผาก กลิ่นที่ระเหยของยาหม่องทำให้ใบหน้าหวานต้องหลับตาลง แค่เพียงได้กลิ่นที่คุ้นเคยเธอก็รู้สึกสดชื่นขึ้นอย่างประหลาด

" หึ " เสียงของชายหนุ่มที่นั่งข้างๆดังเข้ามาในโสตประสาท

" หัวเราะอะไร " น้ำหวานลืมตาพร้อมกับหันขวับเตรียมจะเอาเรื่องเขา

" เฮ้ยยย...เหนื่อยมั้ย? " ใบเตยเอ่ยขึ้น

" อะไร ? " น้ำหวานว่า ..หมอกเองก็หันมามองใบเตยเช่นกัน

" จะถามว่า ทั้งสองคนน่ะ เหนื่อยมั้ย ทำไมไม่พูดกันดีๆ เราว่าถ้าพูดกันดีๆคงไม่เจ็บตัวกันแบบนี้หรอก ใช่มั้ย? " ใบเตยเอ่ยด้วยประโยคยาวชนิดที่คนฟังต้องอึ้ง

ใบเตยเป็นผู้หญิงเรียบร้อย นุ่มนวล พูดจาอ่อนหวาน เป็นแม่ศรีเรือนที่ตรงสเปคผู้ชายหลายคน ปกติเธอจะเป็นผู้ฟังที่ดีน้อยครั้งที่เธอจะพูดเป็นประโยคยาวๆแบบนี้

" จริงครับ คนเราต้องพูดกันดีๆ โลกถึงจะสงบสุข "

" ใช่ค่ะ..พูดกันดีๆ งั้นคุณจะตอบพวกเราได้รึยังว่าตอนนี้ลดาอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ พวกเราเป็นห่วงเพื่อน " ใบเตยว่า ..นั่นทำให้หมอกรู้ทันทีว่าตัวเองเสียทีให้กับคนที่คิดว่าอ่อนหวานเสียแล้ว

" ชื่ออะไรนะครับ เมื่อกี้ผมได้ยินไม่ถนัด ถ้าคุณถามผมจะบอกทันทีเลย "

" ใบเตยค่ะ จะเรียกเตยเฉยก็ได้ "

" ชื่อเพราะนะครับ คือตอนนี้ลดายังไม่กลับมาน่ะครับ ผมก็เลยยยย...จะมาบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง อีกอย่างเพื่อนผมที่เป็นเจ้าของบ้านหลังที่อยู่ถัดไปโน่นให้มาบอกว่า เย็นนี้พวกเราจะมีปาร์ตี้ก่อนกลับเชิญคุณสองคนไปร่วมด้วย แค่นี้แหละที่ผมจะบอก ไปนะครับคนสวย " หมอกเอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มให้ใบเตย เขาชำเลืองสายตาไปยังหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่พร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก

" เดี๋ยว " น้ำหวานว่าเมื่อเห็นชายหนุ่มกำลังเตรียมก้าวขาจะเดินออกไป

" ... " หมอกไม่ได้เอ่ยอะไร เขาหันไปมองเธอแค่นั้น

" ชั้นจะไปพร้อมนายเลย .. พวกนายหน่ะ ผู้ชายกะล่อน เจ้าชู้ ชั้นไม่ไว้ใจ "

" งั้นก็....เชิญ " หมอกผายมือไปข้างหน้า

" แกจะรออยู่นี่หรือไปกับชั้น " น้ำหวานหันมาหาใบเตย

" ไปด้วยสิ รอแป็บนึงนะ เอากล่องยาไปเก็บในบ้านก่อน " พูดจบหญิงสาวในชุดกระโปรงบางพริ้วก็เดินเข้าไปในบ้านปล่อยให้คนสองคนยืนจ้องเขม่นกันอยู่

" ชักจะสงสัยแล้วสิ ว่าเธอจะเป็นห่วงเพื่อนเกินเหตุไปรึเปล่า อย่างใบเตยก็ดูจะเป็นห่วงลดานะ แต่ไม่มากเท่าเธอ รึ... เธอ..ไม่ได้คิดกับลดาแค่เพื่อน " หมอกพูดพร้อมกับเดินวนรอบๆตัวหญิงสาวคล้ายกำลังจับผิดอะไรสักอย่าง

" แล้วแต่นายจะคิดเถอะ "

" นั่นไง..ไม่ปฏิเสธ จากวันนี้ที่เห็นลดาเองก็ท่าจะมีใจให้ไอ้วาฬนะ "

" นายกำลังจะพูดอะไร "

" เธอแอบหลงรักเพื่อนตัวเองอยู่ใช่มั้ย กระวนกระวายใจ เป็นห่วงเกินเหตุ เกินเพื่อนธรรมดา " ขณะที่พูดหมอกเองก็ยังเดินไม่หยุด

" ประสาท " คำพูดสั้นๆเอ่ยออกจากปากหญิงสาว เมื่อเห็นใบเตยเดินเข้ามาใกล้น้ำหวานก็เดินนำหน้าคนสองคนออกไป

" ยัยหวานนี่...ไม่รอเลย " ใบเตยส่ายหน้าแล้วหันไปทางหมอกที่ยืนยิ้มอยู่

" เขาไม่ได้คิดอย่างที่พูดออกไปหรอก เพียงแค่อยากจะแหย่ให้เธอโมโหก็แค่นั้น เวลาเธอทำหน้าโกรธเขาน่ะ มันน่ารักดี "

" ไปกันเถอะครับ " หมอกหันมาหาใบเตยแล้วเอ่ยกับเธอ