Chapter 4 B-52 50%

“แกหลบหน้าฉันเหรอ?”

เสียงห้าวที่ไม่ได้ยินซะหลายวัน ทำเอาหญิงสาวในชุดนักศึกษาถึงกับสะดุ้งโหยง ก่อนจะค่อย ๆ หันไปยิ้มแห้ง ๆ ให้ชายหนุ่มตัวสูงในชุดช็อปวิศวะ กลิ่นน้ำหอมผู้ชายแบบดิบ ๆ ของเขาทำให้เธอใจสั่นไปหมด

“อะไรของแก ฉันเปล่านะ แกขยับออกไปหน่อยเหอะ จะชนหน้าฉันแล้วเนี่ย จมูกฉันทำมาแพงนะ อุตส่าห์เก็บเงินค่าขนมกับค่าทำงานพิเศษตั้งนาน”

เวกัสหัวเราะ บีบปลายจมูกเธอ จนอันนาสะดุ้งโหยง

“ไม่เบี้ยวหรอกน่า ถ้าจะเบี้ยวก็เบี้ยวไปตั้งแต่คืนนั้นแล้วละ เธอสุดจะตาย จำไม่ได้เหรอ?”

“เวกัส!”

เพี๊ยะ!

หญิงสาวปัดมือเขาออกแบบไม่ออมแรง ด้วยความตกใจที่เขาพูดถึงเรื่องไม่ควรพูดแบบนั้นออกมาได้ ไม่กลัวใครไปบอกใบเฟิร์นหรือไง! แล้วจะว่าไป เช้าวันนั้นใบเฟิร์นเห็นเธอออกมาจากห้องเขาคนเดียวด้วย ไม่ใช่ว่าทะเลาะกันวุ่นวายอยู่เหรอหลายวันมานี้เนี่ย

“อูย เจ็บนะ”

เวกัสบ่นพลางลูบหลังมือตัวเองป้อย ๆ

“แกก็อย่าพูดอะไรแบบนี้” อันนาเหงื่อตก กระซิบเสียงเบา ๆ เพราะกลัวคนอื่นจะได้ยินเข้า “เดี๋ยวถ้าใครไปบอกใบเฟิร์น...”

“เลิกกันแล้ว”

“.....”

“.....”

“อะ... อะไรนะ?”

อันนาถามเลิ่กลั่ก ในขณะที่เวกัสยิ้มกวน

“ก็บอกว่า” เขาโน้มหน้ามาใกล้ “ตอนนี้ฉันโสดแล้วไง แกไม่ดีใจเหรอ?”

ความร้อนวูบวาบก่อตัวบนผิวหน้า จนแม้ไม่ได้ส่องกระจก อันนาก็รู้เลยว่าเธอหน้าแดงแค่ไหน หญิงสาวถอยหลังหนี ก่อนจะยืนตัวตรง เธอเชิดหน้าขึ้น แม้ว่าดวงตาจะแดงก่ำ

“ฉันทำให้ใบเฟิร์นเสียใจ แล้วฉันควรดีใจหรือไง?”

“เฮ้ย มันไม่เกี่ยวกับแก คือฉันกับ...”

“แกอย่าแก้ตัวแทนฉันเลยเวกัส” หญิงสาวพูดขัดเขา เธอสูดจมูก กลั้นน้ำตา “แม่ง... แย่ว่ะ เราอย่าเพิ่งเจอกันดีกว่า ฉันรู้สึกไม่ดีเวลาเห็นหน้าแก”

ร่างบางหมุนตัวจะหนี แต่กลับถูกเขารั้งแขนไว้จนเธอเซหันกลับไป เมื่อเงยหน้าขึ้น อันนาก็คิดว่าเธอเพิ่งเคยเห็นเวกัสทำหน้าแบบนี้ใส่เธอเป็นครั้งแรกเลย

หน้าตาที่ดูหงุดหงิด เหมือนโกรธที่ถูกขัดใจ แต่หล่อระเบิดระเบ้อยิ่งกว่าเดิมแบบนี้น่ะ!

“ปล่อย อ๊ะ!”

พูดไม่ทันจบ ก็ถูกเขาลากแขนให้เดินตาม โดยที่เวกัสไม่หันกลับมา หรือพูดจาหยอกล้อกับเธออีก ชายหนุ่มก้าวไปเรื่อย ๆ โดยไม่สนใจเรียวขาของเธอที่สั้นกว่าจนต้องสลับฝีเท้าเร็ว ๆ ตามเขา

อันนาเม้มริมฝีปาก พยายามไม่ทำตัวกระโตกกระตากไปมากกว่านี้ แค่นี้พวกนักศึกษาที่เดินสวนพวกเธอก็มองกันแปลก ๆ แล้ว ถ้าเธอดิ้น สะบัดแขน โวยวาย คงได้เป็นข่าวในกลุ่มแชตของคนพวกนี้แน่เลย

ดีไม่ดีจะมีใครถ่ายคลิปฯ ไว้แล้วส่งต่อกันสนุกเลยด้วย

ก็เวกัสน่ะ ในมหาวิทยาลัยเนี่ย เขาดังน้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ! ไหนจะหน้าตาดี ไหนจะเป็นนักกีฬา นี่ถ้าพวกสาว ๆ รู้ว่าเขาเลิกกับใบเฟิร์นแล้วละก็ คงเข้ามาต่อคิวยาวถึงหน้ามหาวิทยาลัยแน่

“นี่ แกจะพาฉันไปไหน”

เมื่อหนทางไกลไปเรื่อย ๆ ราวกับไร้จุดหมาย หญิงสาวจึงดึงข้อมือขัดขืนตรงที่จอดรถใต้ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ แต่นอกจากเขาจะไม่สนใจแล้ว เมื่อชายหนุ่มเดินไปใกล้รถคันหนึ่ง สัญญาณปลดล็อกก็ดังขึ้น

แกร๊ก

ตุบ!

อันนาอึ้งไปเลย เธอไม่เคยเห็นเวกัสขับรถคันนี้เลยไม่รู้ว่านี่รถเขา แต่ที่อึ้งกว่าคือเขาดันตัวเธอเข้ามาตรงเบาะรถด้านหลัง ตามด้วยร่างกายใหญ่โตของเขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะดึงประตูรถปิด แล้วก้มลงมาใกล้จนลมหายใจร้อนผ่าวเป่าแก้มของเธอ

“กะ แกอย่าทำบ้า ๆ นะเวกัส”

หญิงสาวหลับตาหันหน้าหนี เมื่อปลายจมูกโด่งเป็นสันคลอเคลียผิวแก้มร้อนจัด

“ทำไม?”

“ยังจะถามอีก!”

ดวงตากลมโตเหลือบมองชายหนุ่มด้วยหัวใจหวิวไหว อันนาหอบหายใจแรง เหงื่อเม็ดใหญ่ ๆ ผุดตามไรผมด้วยอากาศวันนี้ร้อนอบอ้าวสุด ๆ แม้เขาจะจอดรถคันใหม่ป้ายแดงไว้ในร่ม แต่พอเข้ามาแย่งอากาศกันโดยไม่สตาร์ตเครื่องยนต์ เธอก็เริ่มหายใจลำบาก

“มะ มันร้อน” มือเล็กดันแผงอกของเขา บ้าจัง... ตาคนนี้ทำไมกล้ามอกแน่นแข็งน่าลูบขนาดนี้นะ... “ถอยออกไปก่อน ฉันอึดอัดนะ”

อันนาร้อนวูบวาบไปทั่วเนื้อตัว

มาถึงตอนนี้นักศึกษาสาวก็ไม่รู้เลยว่าร้อนเพราะอากาศ หรือเพราะ ‘อยาก’ กันแน่...