2

​

เราสามคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยอนุบาลเพราะทั้งอำเภอมีอยู่โรงเรียนเดียว พ่อแม่ของเราก็เป็นเพื่อนกันซึ่งฉันก็ไม่รู้อะไรมากรู้แค่ว่าท่านเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียน เชื่อไหมว่าตอนแรกไอ้ซันมันไม่ยอมเป็นเพื่อนกับฉันหรอกมันหยิ่งจะตายมันถือตัวว่าพ่อแม่รวย มันชอบแกล้งฉันตั้งแต่เด็กเวลาเจอกันที่โรงเรียนมันชอบเอากระเป๋าฉันไปซ่อนบางครั้งก็เอารองเท้าฉันไปทิ้งถังขยะ มันบอกว่าฉันจนบ้านเท่ารังหนูห้องน้ำบ้านมันใหญ่กว่าห้องนอนฉันอีกที่มันรู้ก็เพราะว่าตอนนั้นบ้านฉันมีงานเลี้ยงฉลองรับตำแหน่งกำนันของพ่อฉันเอง พ่อแม่มันก็ลากมันมาด้วยแล้วทีนี่มันเดินขึ้นมาบนบ้านตอนนั้นฉันกำลังนั่งทำการบ้านอยู่ในห้องโดยที่ไม่ได้ปิดประตูเพราะอากาศมันร้อนจู่ๆมันก็เดินเข้ามาในห้องแล้วมันก็มองไปรอบๆห้องของฉันพอฉันเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นสายตารังเกียจของฉัน

"หึย!!ห้องเล็กกว่าห้องน้ำที่บ้านฉันอีกนอนเข้าไปได้ไงวะแอร์ก็ไม่มีมีแต่พัดลม" ไอ้ซันตอนนั้นมันอายุแค่หกขวบเองนะคำพูดมันทำเอาฉันโกรธที่มันมาดูถูกห้องนอนของฉันที่ฉันอุตส่าห์ขอพ่อกับแม่ว่าอยากมีห้องส่วนตัวพ่อก็เลยกั้นห้องให้มันก็เลยเล็กตามสภาพ

และตั้งแต่นั้นมาฉันก็ไม่คุยไม่มองหน้ามันอีกเลยถึงมันจะมาแกล้งฉันก็ไม่สนใจยังดีที่ฉันมีพอสเป็นเพื่อนอีกคนไม่อย่างงั้นคงเหงาน่าดู

"นี่ยัยเปี๊ยก" ในขณะที่ฉันกำลังนั่งเล่นหมากเก็บกับพอสไอ้ซันมันก็เดินมานั่งข้างๆ

"เรียกใครยัยเปี๊ยกเราชื่อตะวัน"

"ฉันจะเรียกแบบนี้แล่ะจะทำไม"

"ซัน นายจะแกล้งตะวันทำไม"

"ก็ยัยนี่มันน่าแกล้งอ่ะ"

"คนนิสัยไม่ดี" พอฉันว่ามันว่านิสัยไม่ดีมันก็เอามือปัดลูกหินที่ฉันกำลังเล่นอยู่ลงจากโต๊ะจนหมด ฉันโกรธมันมากก็เลยต่อยมันไปทีนึง

"โอ๊ย!!!"

พอกลับมาถึงบ้านฉันก็โดนแม่ตีแล้วบังคับให้ฉันเดินไปขอโทษไอ้ซันที่บ้านถ้าฉันไม่ไปจะไม่ได้กินข้าวฉันก็เลยจำใจเดินมาที่บ้านมันก็เจอกับแม่ของมันกำลังนั่งทำแผลให้มันอยู่ คือตอนนี้ตามันปูดบวมมากกว่าเดิมจนฉันอดขำไม่ได้

"555555ตลกจัง5555"

"ยัยเปี๊ยก!!!"

"ซัน พูดกับเพื่อนดีๆสิลูก"

"ก็มันหัวเราะเยาะซันอ่ะแม่ทั้งที่เป็นคนทำให้ซันเจ็บ"

"ก็นายมาแกล้งเราก่อนทำไมล่ะเราเล่นกับพอสอยู่ดีๆก็มาแกล้งเราสมน้ำหน้า" จากตอนแรกที่จะมาขอโทษมันกลับกลายเป็นฉันมาทำให้มันโกรธอีกและตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาฉันกับมันก็ไม่มองหน้ากันอีกจนกระทั่งขึ้นชั้นประถมแล้วเราต้องเข้าค่ายลูกเสือความซวยมาตกอยู่ที่ฉันที่ต้องอยู่กลุ่มเดียวกับมันส่วนพอสอยู่อีกกลุ่ม

ตอนนั้นเราต้องเดินทางไกลเพื่อไปพักแรมที่อุทยานแห่งชาติตอนนั้นฝนดันตกหนักมากทั้งที่ไม่ใช่หน้าฝนแล้วทางก็แคบเราต้องเดินเรียงหนึ่งเพื่อเข้าไป และด้วยความที่รองเท้าฉันมันลื่นทำให้ฉันพลาดไถลลื่นลงไปในน้ำและด้วยความที่ฉันว่ายน้ำไม่เป็นไอ้ซันมันกระโดดลงไปช่วยฉันขึ้นมาก่อนที่ฉันจะจมลงไป คุณครูที่เดินตามมารีบอุ้มฉันขึ้นมาแล้วทำการปฐมพยาบาลจนฉันฟื้น มันก็เลยทำให้ฉันเป็นหนี้บุญคุณมัน ฉันขอบคุณมันแต่มันไม่สนใจ

จากวันนั้นเป็นต้นมาฉันก็พยายามทำดีกับมันทุกอย่างเพราะถ้าไม่มีมันฉันคงจมน้ำตายไปแล้ว

"ซันวันนี้เราเอาข้าวต้มมัดมาฝาก" ฉันเดินเข้าไปในบ้านของมันอย่างคุ้นเคยเพราะช่วงนี้มาเกือบทุกวันเพราะอยากมาขอบคุณมัน

"ไม่กินไม่ชอบ"

"ถ้างั้นเราเอาไปให้พอสก็ได้พอสชอบกิน" ฉันรู้ว่าถ้าพูดแบบนี้มันจะยอมกิน

"ไม่ได้มันของๆฉัน" พูดจบมันก็คว้าข้าวต้มมัดไปนั่งแกะกินจนหมด ฉันยิ้มอย่างพอใจ และนั่นก็คือเรื่องราวในวัยเด็กของฉันตอนอยู่ประถม