เปลี่ยนแปลง

" สาวๆบ้านนี้ น่ารักทั้งนั้นเลย "คนขี้อ้อน นั่งพับเพียบลงกับพื้น ซบหน้าลงกับตักของผู้เป็นแม่ แล้วยิ้มอ้อน

มือที่วางอยู่บนผมลูกชาย ลูบเบาๆด้วยความทะนุถนอม คุณน้าทั้งสอง มองหน้ากัน แล้วยิ้มกว้าง กันทั้งคู่ ดวงใจของคนทั้งบ้าน ไม่ใช่ใครเลย วายุ คนนี้นี่เอง

อาหารหลายอย่าง วางเรียงรายบนโต๊ะ แม่ครัว สาวใหญ่อายุเกือบเจ็ดสิบปี ลุกขึ้นอย่างกะฉับกะเฉง เมื่อได้ยินชื่อ คุณวายุ

" คุณวายุ กลับมา "

เท่านั้นเอง ครัวหลังบ้าน ก็ติดเตาถ่านควันโขมง เนื้อปิ้ง หมูปิ้ง จิ้มแจ่ว กับข้าวเหนียวนึ่งร้อนๆ ต้มแซ่บกระดูกอ่อน ผัดผัก น้ำพริก แคปหมู และอาหารอีกหลายอย่าง เตรียมพร้อมในทันที

" ยาย คุณวายุ จะกินหมดไหม " เด็กสาวที่เป็นหลาน ถามขึ้นมา อาหารในจานนับสิบอย่าง ที่ยายปรุงหามาไว้ให้เจ้านาย ที่เป็นดวงใจ

" ไม่หมดก็ห่อ พรุ่งนี้มะรืนนี้ ก็ขึ้นบนดอยแล้ว จะหาของกินอร่อยๆยาก ว่าแล้วก็ทำหมูเค็ม น้ำพริกผัดอีกสักสองกระปุกดีกว่า ไปเรียกคนข้างนอกมาช่วยแกะ หอมกระเทียม ข้าจะลงมือเลย "

คนถามส่ายหน้า นี่ยังไม่หมดเลย จะทำเพิ่มอีกแล้ว

อาหารมื้อเย็น มีคนงานนั่งรอฟังคุณวายุ กันเป็นแถว เด็กชายตัวน้อยที่บัดนี้เติบใหญ่ เป็นนายทหาร มีเรื่องเล่า สนุกๆ จากข้างบน ลงมาคุยให้ฟัง

" คราวก่อน ที่แม่ฝากไมโล ชงไปให้เด็กๆ ดีใจกันมาก อากาศตอนเช้ามันเย็นเด็กๆได้กินกันก่อนเข้าเรียน ยิ้มกันทุกคนเลยครับ"

ลูกชายบอกเล่าเรื่องราว

" คราวนี้แม่ก็เตรียมนะ แต่ถ้ายุอยากได้อีกแม่จะให้เค้าวิ่งไปซื้อให้อีกสักสองลัง" คนใจดีบอกลูกชาย

" พอแล้วครับ ยุ ซื้อมาเยอะแล้ว รถจะไม่พอขน "ลูกชายเกรงใจแม่ เอาเงินเบี้ยเลี้ยงของตัวเอง ซื้อหาของมาบ้างแล้ว

" ยุ ซื้อของมาแจกเค้า เงินเดือนตัวเอง ไม่เท่าไหร่ เดี๋ยวไม่พอเติมน้ำมัน " คุณน้าดุ ออกมา

" งั้น ยุ ขอเงินเติมน้ำมันสักห้าพันนะครับ "หลานชายแบมือทันที

" อย่ามาเล่นนะยุ ถ้าผู้ใหญ่ให้แล้วไม่เอา โกรธ "

คนเป็นน้า พร้อมสปอย ดักคอไว้ก่อน เพราะรู้ดีว่า วายุ ไม่เคยอยากได้เงินที่บ้าน สักบาท จนคนอยากให้ ค้อนไปหลายที ที่หลานดื้อดึง

" เปิดเทอมนี้ มีครูมาใหม่สองคนครับ ครูอาสา เงินเดือนไม่มาก ยังไม่มีสวัสดิการอะไร แต่มีใจ มาช่วย เด็กๆ ยุ ก็เลย อยากจะมาของบประมาณ ซ่อมบ้านให้ครู ได้ไหมครับ "ลูกชายถามอย่างเป็นงานเป็นการ

" จะเอาเท่าไหร่ บอกมา "สองสาว พี่น้อง พูดพร้อมกัน

กระเป๋าเป้ใบใหญ่ และถุงกระสอบสองใบ วางอยู่ข้างตัว ใบหน้าสวยหวานอิดโรยจากการเดินทาง ระยะทางจากกรุงเทพ มาถึงที่นี่โดยรถไฟ ใช้เวลามากกว่า สิบสามชั่วโมง

ชายหนุ่มผิวขาวจัด รูปร่างสูงใหญ่ เดินตรงมาที่ หญิงสาวตรงหน้า

" คุณครูเพลงพิณ ใช่ไหมครับ " ชายหนุ่มถามเสียงสุภาพ แล้วยื่นบัตรราชการของตัวเอง

" ผม มารับครูไปที่ บ้านเมืองฟ้าครับ" หญิงสาวยกมือไหว้ แล้วชี้ไปที่สัมภาระของตัวเอง

" รบกวนด้วยนะคะ "ชายหนุ่มยิ้มกว้าง พยักหน้ารับ

" เชิญครับครู รถจอดทางนี้"

รถสีเขียวคันใหญ่ตรงหน้า ทำเอาคนที่คิดเอาไว้แล้ว ว่าจะต้องเจออะไร ยิ้มออกมา รถหกล้อสีเขียวคันใหญ่ เกินความคาดหมาย ไปมาก

" คืนนี้ ครูต้องไปนอนบ้านผู้ใหญ่ก่อนนะครับ บ้านพักครู กำลังซ่อม "

คนขับรถบอกระหว่างทางขับรถออกนอกเมือง จากห้างสรรพสินค้า บ้านตึก กลายมาเป็น ต้นไม้ ป่า และ ทางขึ้นเขา

" มันแย่ถึงขนาดนอนไม่ได้เลยหรอคะ "คนที่มาใหม่ ถามออกมา

" มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอกครับ แต่ว่า ครูมาจากต่างถิ่น ชาวบ้านมากหน้าหลายตา บางที ครูก็ต้อง อยู่ในที่ที่ปลอดภัยที่สุดครับ "

คนขับรถบอกเสียงสุภาพ แล้ว จอดรถตรงทางขึ้นหมู่บ้าน

" เดี๋ยวผม ลงไปซื้อของก่อน ครูรอก่อนนะครับ"

คนขับรถกระโดดลงไป ไม่นาน คนงานก็ขนของหลายอย่าง ขึ้นมาเรียงรายเอาไว้ จนเกือบเต็ม

" โห ของตั้งมาก งบของทหารหรอคะ "

คนที่พอจะรู้ว่า งบประมาณมีจำกัด ทำให้คิดว่า ของเหล่านี้ เป็นงบทหาร ช่วยดูแล

" งบบริจาคครับ ข้างบนเรามี ผู้มีอุปการะคุณรายใหญ่ คอยดูแล ถ้าครูขาดเหลืออะไร บอกผู้กองนะครับ ผู้กองจะประสานให้ แม้กระทั่งเงินค่าจ้าง ถ้าครูลำบาก บอกผู้กองเลย รับรองว่า ไม่เกินข้ามวัน ผู้กองจะดูแลครูเอง"

คนขับรถบอกยิ้มๆ แล้วเร่งเครื่องยนต์ ขับออกไป ระยะทางสามสิบโล ไม่ได้นานสำหรับพื้นราบ แต่นานนับชั่วโมง หรือ อาจจะชั่วโมงกว่า ถ้าฝนตก ถนนลื่น

คนขับรถขับอย่างชำนาญ และ ระมัดระวัง เสียงผู้กองย้ำเตือน ก่อนจะลงมารับครู

" ขับรถดีดีนะจ่าเอก อย่าทะลึ่งตึงตัง ครูเค้าจะตกใจ "

คนขับรถรับคำสั่งอย่างดี ภายนอกของเค้า คือ คนไม่เอาเรื่องเอาราวกับใคร ยิ้มง่ายสุภาพ เป็นมิตร และยัง เป็นมือขวาของผู้กอง แต่เบื้องหลัง ของชายหนุ่มคือ สายลับที่คอยสืบราชการในเวลาที่ต้องการข่าว รับคำสั่ง จากผู้กอง โดยตรง

รถวิ่งมาเรื่อยๆ จนเริ่มเห็นทิวทัศน์สุดลูกหูลูกตา ต้นไม้ใหญ่ยืนต้นสีเขียว ที่อยู่ตรงหน้า ทำเอาคนจากเมืองหลวง ยิ้มอย่างมีความสุข

" มาแรกๆ ครูก็ตื่นเต้นแบบนี้แหละครับ เห็นทุกวันจะเบื่อ มีแต่ป่า อะโวคาโด้ ข้าวโพด บัวหิมะ แล้วแต่ฤดูกาล "

คนที่อยู่มาหลายปี บอกยิ้มๆ

บ้านไม้หลังเก่า จะพังแหล่ไม่พังแหล่ ถูกรื้อออก และปลูกสร้างขึ้นมาใหม่ ด้วยฝีมือ ชาวบ้านและนายทหารช่างนับสิบคน ที่มาช่วยลงแรงกัน เงินทุนจากคุณน้า ที่ควักเงินสดๆออกมาจากในเซฟ คนละปึกสองปึก ยัดใส่มือหลานชาย แถมยัง ยัดใส่ซองมาอีกปึกใหญ่ เอาไว้ให้ครู เป็นค่าขนม ก่อนจะส่งหลานชายขึ้นรถออกมา ก่อนฟ้าจะสาง

ครูชายที่มารอ ยิ้มกว้างเมื่อเห็นรถกะบะคันใหญ่บรรทุกข้าวของมาจนเต็มรถ

" สวัสดีครับ ผู้กอง ผมชื่อครู วัฒน์ครับ "เจ้าตัวแนะนำตัวแล้วยื่นมือออกไปสัมผัส กับชายหนุ่มตรงหน้า

" ผมวายุครับ ยินดีที่ได้รู้จัก "

" ผม ตามแฟนผมมา "ชายหนุ่มบอกกับคนขับรถ แล้วมองสองข้างทาง

" แฟนครู หมายถึง ครูผู้หญิงหรอครับ "คนที่ได้ยินคำถามส่ายหน้ารัวๆ

" ไม่ใช่ครับ แฟนผม เป็นพยาบาลอยู่อนามัย ถ้ายังไง ผู้กอง ส่งผมที่อนามัยได้ไหมครับ "

" ได้เลยครับ "

" แล้ว ครูผู้หญิงอีกคน จะมาเมื่อไหร่ครับ "

คนขับรถมองทางข้างหน้า แล้วยิ้มออกมา