ผู้หญิงชั้นต่ำ

พราวมุกเริ่มวางแผนจัดการเฟญ่าแล้ว โดยให้คนคอยตามสืบเธออยู่ไม่ห่าง เธอทำกับผู้หญิงที่เหมันต์เข้ามาพัวพันด้วยทุกคนโดยที่เหมันต์ไม่เคยรู้ตัวเลย

“ภาคิน ฉันมีเรื่องอยากจะให้คุณช่วยหน่อย”

“เรื่องอะไรเหรอที่รัก”

“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามาเรียกฉันว่าที่รัก”

“หรือไม่ใช่”

“ภาคิน!!” พราวมุกตวาดเสียงใส่อย่างไม่พอใจ

“โอเคได้ ไม่พูดก็ไม่พูด ว่าแต่มีเรื่องอะไรให้ผมช่วยล่ะ”

“ฉันอยากให้คุณช่วยจัดการผู้หญิงคนหนึ่งให้ฉันหน่อย มันบังอาจมายุ่งกับว่าที่สามีของฉัน”

“อีกแล้วเหรอ ผมว่าคุณควรจัดการว่าที่สามีของคุณจะดีกว่านะ นี่กี่คนแล้วที่คุณเอามาให้ผมจัดการ”

พราวมุกทำแบบนี้ทุกครั้ง เขามักจะให้คนไปจับผู้หญิงคนนั้นมาแล้ววางยาทุกครั้ง บางคนก็ให้ภาคินเป็นคนจัดการ บางคนก็ให้พวกขี้ยาจัดการให้

“แล้วจะทำมั้ย”

“แล้วผมจะได้อะไรล่ะคราวนี้ ต้องดูก่อนว่าค่าตอบแทนจะดีหรือเปล่า”

“สัญญาที่นายต้องการให้พ่อฉันเซ็นอนุมัติ”

“ได้ ตกลง แต่คุณต้องให้พ่อคุณเซ็นเอกสารอนุมัติให้ผมก่อนนะ”

“ตกลงตามนั้น เดี๋ยวฉันจะส่งรูปและที่อยู่ของผู้หญิงคนนั้นไปให้ นายก็จัดการให้ดีก็แล้วกัน อย่าให้เรื่องต้องลามมาถึงฉัน”

“เชื่อฝีมือผมเถอะ”

ภาคินรู้สึกว่าข้อตกลงในการช่วยเหลือพราวมุกครั้งนี้มันคุ้มค่ามาก เพราะหากว่าโครงการที่เขาทำอยู่ตอนนี้ได้รับการอนุมัติ เขาจะมีกำไรจากโครงการนี้มากกว่า 500 ล้านบาทเลยทีเดียว

“ฉันส่งรูปกับที่อยู่ของนางนั่นให้นายแล้วนะ จัดการให้ดีด้วยล่ะ ฉันไม่ต้องการให้มันมายุ่งกับผู้ชายของฉันอีก” พราวมุกออกคำสั่ง

“คุณพูดแบบนี้เหมือนว่าผมไม่ใช่ผู้ชายของคุณเลยนะ คุณพราวมุก”

“แค่ฉันให้นายได้ขึ้นเตียงนอนด้วย นายก็คิดว่านายเป็นคนสำคัญของฉันแล้วงั้นเหรอ”

“หากไม่ใช่ แล้วทำไมเวลาที่คุณอยากได้ คุณถึงต้องมาหาผมด้วยทุกครั้งล่ะ ทั้ง ๆ คุณก็มีว่าที่คู่หมั้นที่แสนจะเฟอร์เฟคแบบนายเหมันต์อยู่”

“มันเรื่องของฉัน”

“โอเค ได้ ระหว่างเราสองคนมันก็แค่ทำเพื่อผลประโยชน์เท่านั้น ว่าแต่เมื่อไหร่คุณถึงจะมาหาผมอีกล่ะ ผมคิดถึงร่างกายของคุณจะแย่แล้วนะครับ”

“ไม่ว่าง”

“ถ้างั้นงานนี้ผมก็ขอช้าไปสัก 2-3 วันนะครับ เพราะว่าผมไม่มีกระจิดกระใจจะคิดแผนจัดการผู้หญิงของคู่หมั้นคุณ”

“นายภาคิน!! ก็ได้ เดี๋ยวเย็นนี้ฉันจะไปหา”

“ต้องแบบนี้สิครับ แล้วเจอกันนะครับ ที่รัก”

“นายภาคิน!!”

“ครับ ครับ แล้วเจอกันครับ”

พราวมุกไม่ชอบที่ภาคินเรียกเธอว่าที่รัก เพราะมันอาจจะทำให้คนอื่นได้ยินและเหมันต์กับพ่อของเธอจะรู้ว่าเธอนั้นไม่ได้ใสซื่อบริสุทธิ์

หนึ่งเดือนผ่านไปที่พราวมุกกับเหมันต์มีอะไรกัน หญิงสาวคิดว่าตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่เหมาะแล้ว ที่จะบอกกับเหมันต์ว่าเธอนั้นท้อง

"พี่เหมันต์คะ พี่ช่วยมารับฉันที่โรงพยาบาลได้มั้ยคะ"

"ทำไมมุกถึงไปอยู่ที่โรงพยาบาลได้ล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า"

"มุกไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แต่มุกมีข่าวดีจะบอกค่ะ พี่ช่วยมารับมุกหน่อยได้มั้ยคะ"

"ได้ เดี๋ยวพี่จะรีบไป"

พราวมุกเดินออกมานั่งรอเหมันต์ตรงร้านเค้กหน้าโรงพยาบาล ระหว่างนี้ก็เจอผู้หญิงสาวสวยหน้าตาคุ้น ๆ เดินผ่านเธอไป เธอจำได้ว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือเฟญ่า ผู้หญิงที่เหมันต์กำลังพัวพันอยู่ในตอนนี้นั่นเอง เมื่อเธอเห็นแบบนั้นจึงรีบเดินเข้าไปหาทันที

"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อพราวมุกค่ะ"

"ค่ะ คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ" เฟญ่าตอบถามไปด้วยความสงสัย เพราะเธอไม่เคยรู้จักผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของเธอนี้เลย

"ฉันคือคู่หมั้นของพี่เหมันต์ค่ะ"

เฟญ่านิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งจึงค่อยตอบกลับไป เพราะเธอเริ่มจะพอเข้าใจแล้วว่าผู้หญิงคนนี้คงจะอยากมาพูดกับเธอเกี่ยวกับเรื่องของเหมันต์แน่นอน และก็คงจะรู้แล้วว่าเธอกับเหมันต์นั้นมีความสัมพันธ์อะไรกัน

"ค่ะ แล้วยังไงคะ ฉันต้องรู้จักคุณด้วยใช่มั้ยคะ"

"อย่ามาปากดีกับฉันนะ นางผู้หญิงชั้นต่ำ"

"คุณเอาอะไรมาวัดค่าฉัน ว่าฉันเป็นผู้หญิงชั้นต่ำล่ะคะ"

เฟญ่าตอบกลับไปแบบไม่สะทกสะท้านอะไร เพราะเธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่าอาชีพที่เธอทำนั้นมันเป็นแบบไหน เพราะเธอแค่ให้บริการผู้ชาย แต่ผู้ชายพวกนั้นจะเป็นยังไงเธอไม่ควรสนใจก็ได้ เธอแค่ขายตัวแลกเงิน ไม่ได้ไปเป็นเมียน้อยหรือแย่งสามีของใคร อีกอย่างที่เธอกล้าต่อล้อต่อเถียงกับพราวมุกในตอนนี้ก็เพราะว่าเหมันต์เป็นคนพูดเองว่าเธอยังเป็นแค่คู่หมั้นเท่านั้น ยังไม่ได้แต่งาน เขาจะซื้อผู้หญิงกินมันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้

"ผู้หญิงที่ขายตัวแบบเธอ ยังจะไม่ใช่ผู้หญิงชั้นต่ำอีกงั้นหรือ"

"ฉันขายตัวแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณล่ะคะ คุณจะมาเดือดเนื้อร้อนตัวกับฉันทำไมล่ะ ฉันคิดว่าเราสองคนไม่เคยรู้จักกัน และการที่คุณมายืนพูดว่าคนอื่นเป็นผู้หญิงชั้นต่ำโดยที่เราสองคนไม่ได้รู้จักกันหรือสนิทสนมกันแบบนี้มันเสียมารยาทมากเลยนะคะ ไม่มีความเป็นผู้ดีด้วย หรือคุณก็ชั้นต่ำเหมือนกันล่ะคะ" เฟญ่าตอบกลับไปทุกหมัด เธอไม่มีทางยอมให้ใครมาต่อว่าเธอได้ง่าย ๆ หรอก

"กรี๊ดดด นี่แก! แกกล้าว่าฉันเป็นผู้หญิงชั้นต่ำอย่างนั้นเหรอ" พราวมุกตะโกนส่งเสียงร้องดังไปทั่วบริเวณนั้น จนผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต้องหยุดมอง

"ทำไมคะ คุณรับไม่ได้งั้นเหรอ ในเมื่อฉันพูดไปแบบนี้แล้วคุณยังรับไม่ได้ ก็ไม่สมควรมาว่าให้คนอื่นว่าเป็นผู้หญิงชั้นต่ำค่ะ"

"แก แกมันนางโสเภณี แกมันผู้หญิงขายตัว แกหลอกล่อคู่หมั้นฉัน แกมันไร้ยางอาย ล่อลวงคู่หมั้นของฉันไปแล้วยังมีหน้ามายืนต่อว่าฉันอีกอย่างนั้นเหรอ"

พราวมุกที่เริ่มเห็นผู้คนเข้ามามุงดูเหตุการณ์ เธอจึงเริ่มระงับอารมณ์ของตัวเองลงแล้วทำตัวเองให้น่าสงสารขึ้น หญิงสาวที่ใส่ชุดเดรสกระโปรงลายดอกไม้สีขาวก็เริ่มทรุดตัวลงนั่งแล้วร้องไห้ออกมาเหมือนจะขาดใจที่ถูกผู้หญิงหน้าไม่อายแย่งคู่หมั้นไป เมื่อผู้คนที่ยืนมุงดูเห็นว่าเธอแต่งตัวดูดี เรียบร้อยและดูเหมือนจะเป็นลูกคุณหนู แต่กลับถูกผู้หญิงอีกคนที่ใส่เพียงกางยีนและเสื้อยืดต่อว่าอยู่ ผู้คนรอบข้างจึงพูดเข้าข้างเธอ