บทที่ 2

"ขอโทษนะคะฉันไม่รับงานนอกค่ะ" ผู้ชายที่ชวนออกไปข้างนอกด้วยมีแค่อย่างเดียวเท่านั้นแหละ คือต้องการร่างกายของพวกเธอ "แต่ถ้าคุณต้องการน้องๆ คนอื่น ก็สามารถคุยตกลงกับน้องได้นะคะ" เพราะทางร้านไม่ซีเรียสเรื่องนี้

"แต่ผมต้องการคุณ" ขณะที่พูดมือของเพลิงก็ไม่อยู่นิ่ง ลูบคลำขาอ่อนแบบไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะพอใจหรือไม่

หญิงสาวร่างอรชรพยายามจะปกป้องตัวเอง แต่ก็ไม่ได้แสดงกิริยากับแขกไม่ดี นิ้วเรียวชูขึ้นเพื่อนเรียกคนในร้านให้เข้ามาช่วย เรื่องแบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเคยเจอ

"สวัสดีค่ะคุณลูกค้า" พอเห็นสัญญาณมือก็มีผู้หญิงอีกคนที่ดูจะมีอายุที่สุดในร้านแล้วเดินเข้ามา "น้องเมย์ไปช่วยในครัวหน่อยลูก"

"ค่ะ" หญิงสาวที่ชื่อน้องเมย์กำลังจะลุกขึ้น แต่ถูกมือหนาของคนที่โอบร่างเธออยู่ไม่ยอมปล่อย

"ขอโทษด้วยนะคะเมขลาไม่รับแขกแบบนี้ค่ะ"

"แต่ผมก็เห็นเธอรับนี่ครับ" ทีแรกก็ไม่ค่อยโดนใจเท่าไร แต่พอเห็นหวงกันเพลิงก็เลยให้ความสนใจหญิงสาวคนนี้มาก คิดไปอีกในแนวทางหนึ่งพวกเธออาจจะกำลังอัพค่าตัวอยู่ เพราะเหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้เคยเกิดขึ้นกับเขาแค่ครั้งแรก "คุณชื่ออะไรนะ..เมขลาใช่ไหม" เพราะเมื่อสักครู่ได้ยินอีกคนเอ่ยชื่อเธออยู่

"ใช่ค่ะ" เมขลาหันไปหาคนที่เข้ามาช่วยขัดจังหวะ แล้วพยักหน้าส่งสัญญาณเล็กน้อยว่าเธอพอจะเอาอยู่ เพราะถึงยังไงก็ยังอยู่ในร้านนี้

"ถ้ามีอะไรก็เรียกน้านะ" คนที่เข้ามาช่วยก็คืออรอนงค์เจ้าของบาร์เบียร์แห่งนี้และเป็นน้าสาวของเมขลาด้วย

"ถ้างั้นฉันขอสั่งเพิ่มได้ไหมคะ" หญิงสาวหันไปพูดออดอ้อนกับผู้ชายที่ยังคงโอบรัดร่างของเธออยู่

"ตามสบายเลยครับ" มือเรียวชูขึ้นอีกครั้งเพื่อเรียกเด็กเสิร์ฟ "ขอ Set A"

เพลิงไม่รู้หรอกว่าที่เธอสั่งคืออะไร ..แต่พอสิ่งที่เธอสั่งมาวางลงบนโต๊ะเขาก็รู้ได้ในทันทีเลยว่าคงจะถูกชาร์ตแล้ว

"แน่ใจนะครับว่าคุณจะกินหมด"

"ว่าแต่คุณจะจ่ายไหวไหมเท่านั้นแหละค่ะ" เพราะสิ่งที่เมขลาสั่งมาก็คือชุดที่แพงที่สุดในร้านแล้ว ถ้ารวมค่าดริ้งค์ของเธอด้วยเงินในกระเป๋าไม่ถึงแสนคงออกจากร้านนี้ไม่ได้