1 ทุกอย่างช่างเป็นใจ

“เดินทางปลอดภัยนะคะแม่” เสียงใสบอกกับมารดาที่กำลังจะเดินทางกลับต่างจังหวัด

“แม่ไม่อยู่หนูก็ดูแลตัวเองดีๆ นะล็อกประตูรั้วล็อกประตูบ้านๆ ดีแล้วก็อย่านอนดึก” ประภาพรบอกกับลูกสาวด้วยความเป็นห่วง

แม้นฤดาลูกสาวของเธอจะโตแล้วแต่ในสายตาของคนเป็นแม่ก็ยังเป็นห่วงและเห็นเธอเป็นเด็กอยู่ตลอด

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะแม่หวานดูแลตัวเองได้ แม่นั่นแหละที่น่าเป็นห่วงนั่งรถตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะถึงอุตรดิตถ์อย่าลืมหาอะไรกินรองท้องด้วยนะคะ”

“ไม่ต้องห่วงหรอกลูกบนรถไฟเขามีขาย”

“แต่หวานว่าแม่น่าจะซื้อไปจากตลาดดีกว่านะคะ ถ้าเกิดเขาขายหมดหรือของที่แม่อยากกินไม่มีแม่จะทำยังไง”

“ก็ได้จ้ะเดี๋ยวแม่จะหาซื้อก่อนขึ้นรถ หวานรีบกลับบ้านเถอะลูกรถเมล์มาแล้ว”

“ถึงแล้วอย่าลืมไลน์มาบอกหวานนะคะแม่” หญิงสาวตะโกนบอกมารดาที่ขึ้นไปนั่งบนรถเมย์เรียบร้อยแล้ว

“จ้ะลูก ดูแลตัวเองดีๆ นะ”

นฤดามองรถตามหลังรถเมล์ไปจนสุดสายตาจากนั้นเธอก็เดินกลับมายังบ้านหลังเล็กด้านในซอย บ้านหลังนี้เธออยู่กับมารดามาตั้งแต่จำความได้ถึงตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบจะยี่สิบปีแล้ว

ปกติแล้วมารดาไม่ค่อยทิ้งให้เธออยู่คนเดียวเวลาจะไปไหนก็ไปด้วยกันตลอดแต่ครั้งนี้มารดาต้องกลับไปทำธุระที่อุตรดิตถ์หลายวัน นฤดาเพิ่งจะเข้าทำงานได้ไม่กี่เดือนจึงลางานนานๆ ไม่ได้

“แม่ไปแล้วเหรอหวาน”

“ค่ะป้าเยาว์”

“อยู่คนเดียวกลัวหรือเปล่าให้น้องแก้มไปนอนเป็นเพื่อนไหม”

“ขอบคุณค่ะป้าเยาว์ แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะหวานอยู่ได้”

“ถ้ามีอะไรก็ตะโกนเรียกป้าดังๆ นะ”

“ค่ะ” นฤดาตอบป้าข้างบ้านจากนั้นก็กลับเข้ามาในบ้านของตนเอง

นฤดารีบอาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกไปข้างนอกเพราะวันนี้เงินเดือนออกหญิงสาวจึงนัดกับเพื่อนว่าจะไปเที่ยวด้วยกัน

ก่อนออกไปเธอโทรศัพท์ไปหาปรเมศวร์คนรักเพราะอยากจะชวนเขาไปเที่ยวด้วยกัน

“หวานมีเรื่องอะไรด่วนหรือเปล่า”

“ไม่มีหรอกค่ะหวานแค่อยากเจอพี่กาย วันนี้เงินเดือนหวานออกแล้วเราไปเที่ยวกันดีไหมคะ”

“งานพี่ยุ่งมากเอาไว้เราค่อยไปเที่ยวกันวันหลังนะ”

“ก็ได้ค่ะ หวานขอโทษที่รบกวนเวลางาน”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่วางก่อนนะ”

นฤดารู้สึกว่าช่วงนี้คนรักของตนไม่ค่อยมีเวลาให้เลยแต่เธอก็พยายามเข้าใจ ซึ่งแต่ก่อนนฤดาก็ไม่ค่อยเข้าใจคนรักเท่าไหร่แต่พอตัวเองเรียนจบและเริ่มทำงานก็เข้าใจเขามากขึ้น เธอกับเขาทำงานกันคนละที่นฤดาทำงานที่ฝ่ายบัญชีชองโรงพยาบาลรัฐบาลแห่งหนึ่ง ส่วนเขาเป็นพนักงานฝ่ายไอทีอยู่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง

เมื่อคนรักไม่ไปด้วยหญิงสาวจึงโทรศัพท์บอกเพื่อนให้มารับที่หน้าบ้านเพราะตอนแรกคิดว่าจะให้ปรเมศวร์มารับ

“เราจะเข้าร้านไหนกันดีล่ะมีผับใหม่เยอะเลย” นฤดาถามคนขับที่กำลังวนหาที่จอดรถในย่านที่ผับและบาร์อยู่เต็มไปหมด

“ร้านนั้นไง”

“นั่นมันร้านหรูเลยนะปลาเราจะเอาตังที่ไหนจ่าย”

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่ามีคนจ่ายให้เราแล้ว”

“ใครเหรอปลา” นุ่นถามด้วยความสงสัยเพราะร้านที่เพื่อนบอกนั้นเป็นร้านหรูที่ต้องเป็นสมาชิกถึงจะเข้าไปใช้บริการได้

“คุณเฉินแฟนใหม่ของปลาไง”

“แล้วตัวเขาไม่มาเหรอ มีนากลัวเขาจะหลอกเรามาแล้วเราต้องจ่ายเองเงินเดือนพวกเรายิ่งน้อยๆ อยู่”

“ไม่ต้องกลัวหรอกน่ามีนา เมื่อวานปลาก็มากับเขาที่นี่แล้วครั้งหนึ่ง เขาเอาบัตรนี่ให้เราแล้ว” หญิงสาวยื่นบัตรสีดำที่มีตัวอักษรสีทองเขียนว่า VIP ให้เพื่อนดู

“แบบนี้ค่อยโล่งใจหน่อย”

“นานๆ ทีได้ออกมาเที่ยวแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะคืนนี้หวานจะเมาให้เต็มที่เลย”

“ไม่กลัวแม่กับพี่กายว่าเหรอ”

“แม่กลับบ้านที่ต่างจังหวัดส่วนพี่กายงานยุ่งมากคืนนี้หวานก็เลยอิสระเต็มที่ พรุ่งนี้ก็วันหยุดด้วย”

“ทุกอย่างดูเป็นใจไปหมดเลยนะ สงสัยคืนนี้พวกเราคงได้สนุกกันสุดเหวี่ยง”

“สนุกกันให้เต็มที่เลยเดี๋ยวฟ้าขับรถไปส่งทุกคนที่บ้านเอง” เพราะเป็นคนเดียวที่ดื่มเธอจึงคอยเป็นคนขับรถให้ทุกครั้ง

“ขอบใจนะฟ้า ถ้าพวกเราไม่มีฟ้าก็คงแย่นะ”

“ฟ้าไม่อยากลองดื่มบ้างเหรอ มาเที่ยวทีไรนุ่นเห็นกินแต่น้ำส้ม”

“ไม่ล่ะ ฟ้ากินทีไรเป็นผื่นทุกมีไม่อยากเสี่ยง” เพราะเป็นคนไวต่อแอลกอฮอล์เธอจึงไม่คิดจะดื่มแต่ก็ออกมากับเพื่อนทุกครั้งเพราะชอบบรรยากาศและอยากจะสนุกกับเพื่อนๆ

ห้าสาวลงจากรถและตรวจดูความเรียบร้อยของชุดที่ใส่ก่อนจะเดินเข้าไปยังผับสุดหรูที่อยู่ตรงหน้า พนักงานที่หน้าประตูเห็นบัตร VIP ที่ปลาถือมาก็ให้พวกเธอเข้าไปโดยไม่ต้องตรวจบัตรประชาชนแต่พวกเธอก็ไม่ไม่กลัวถ้าหากเขาจะตรวจเพราะทุกคนอายุเกิน 20 ปีกันหมดแล้ว

ทั้งหมดถูกพนักงานพาไปนั่งบริเวณชั้นสองของผับซึ่งเป็นโซนสำหรับสมาชิก VIP

“อยู่บนนี้ก็ดีเหมือนกันนะมองเห็นคนข้างล่างได้เกือบทุกมุมเลย” มีนาพูดขณะมองไปรอบๆ ร้าน

“คนมาเที่ยวไม่ค่อยเยอะฟ้าว่าแบบนี้ไม่อึดอัดดีนะ”

“คุณเฉินบอกปลาว่าค่าสมาชิกที่นี่ค่อนข้างแพง คนมาเที่ยวก็จะเป็นพวกคุณหนูหรือไม่ก็นักธุระกิจชาวต่างชาติ”

“แล้วเขาไม่ว่าเหรอที่ปลาพาเพื่อนมาเที่ยว”

“ไม่หรอก เขาเป็นคนบอกเองว่าถ้าอยากมาเที่ยวก็อย่าไปที่อื่น ที่นี่ค่อยข้างปลอดภัยและเขาก็บอกพนักงานแล้วว่าให้ช่วยดูแลถ้าปลากับเพื่อนจะมาเที่ยว”

“เราจะได้เจอแฟนของปลาไหม”

“ปลาไม่แน่ใจวันนี้เจ้านายเขามีประชุม ไม่รู้จะเสร็จกี่โมงถ้าเสร็จเร็วเขาบอกจะตามมา”

“นี่มันดึกแล้วนะเขายังประชุมไม่เสร็จอีกเหรอ”

“เจ้านายเขาทำธุรกิจหลายประเทศนะ เวลาที่นั่นอาจจะเป็นกลางวันอยู่ก็ได้”

“เป็นคนรวยนี่เหนื่อยน่าดูเลยนะ” นุ่นเปรยขึ้น

“นั่นสิ บางทีหวานก็อยากลองเป็นคนรวยดูบ้างนะ”

“มนุษย์เงินเดือนอย่างเราคงรวยได้ยาก แต่ก็มีวิธีรวยทางลัดอยู่นะ” ฟ้าพูดพลางหัวเราะคิกๆ

“จะบอกให้ซื้อหวยอีกแล้วใช่ไหมล่ะฟ้า มีนาไม่เอาแล้วนะงวดที่แล้วหมดไปตั้งหลายร้อย เอาตังมาซื้อกาแฟกินดีกว่า”

“ฟ้าไม่ได้หมายถึงซื้อหวย ฟ้าหมายถึงหาแฟนรวยๆ”

“จริงสินะ แต่หน้าตาธรรมดาอย่างมีนาใครจะสนใจกันล่ะถ้าสวยๆ อย่างหวานก็ว่าไปอย่าง”

“แต่น่าเสียดายนะที่หวานมีแฟนแล้ว”

“นุ่นว่ามีได้ก็เลิกได้ถ้าแฟนของเราไปมีคนอื่น”

“พูดอะไรแบบนั้นล่ะนุ่นเดี๋ยวหวานก็คิดมากหรอก” ปลาดุเพื่อน

“ที่พูดก็เพราะอยากให้หวานคิดมากๆ ว่าจะเอายังไงต่อเพราะตอนนี้พี่กายของหวานกำลังควงผู้หญิงอื่นเข้ามาในร้าน"