ตอนที่ 1 หน้าที่พี่ชาย

เรื่อง...เพลย์บอยพ่ายรัก

นิยายเรื่องนี้เป็นตอนของน้องมุก น้องสาวบอสปราชญ์จากเรื่อง...อลเวงหัวใจพบรัก

คำโปรย

การมาของเธอทำให้หัวใจเพลย์บอยหนุ่มภาคใต้อย่างเขาว้าวุ่นไปหมด แถมน้องสาวยังแอบมากระซิบบอกว่า...จีบให้ติดก่อนที่เธอจะกลับ

“ผมเจ้าชู้ตอนที่ยังไม่มีใคร แต่ก็ไม่เคยหลายใจตอนที่มีแฟน”

แนะนำตัวละคร

ต้นกล้า (เฮียกล้า) อายุ 35 ปี

ลูกชายคนที่สามของบ้าน เขามีอาชีพเปิดร้านขายวัสดุก่อสร้าง หล่อรวย สายเปย์ ขี้เล่น

พราวมุก (มุก) อายุ 22 ปี

ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีความฝันอยากจะเป็นนักเขียนตั้งแต่เด็ก เธออยากหาประสบการณ์จริงจึงยอมมาเที่ยวบ้านเพื่อนตามคำชวนสักพัก

☆ตัวละครในเรื่อง

☆ภูผา(เฮียผา)...พี่ชายคนโต มีอาชีพทำสวนยาง สวนผลไม้

☆สิงโต(เฮียสิงห์)...พี่ชายคนรอง มีอาชีพ เปิดร้านขายอุปกรณ์การเษตร

☆ตะวัน...น้องสาวคนเล็กสุดท้อง (ลูกหลง) พี่ๆรักเธอมาก เพิ่งจะเรียนจบ

@@@@@

ปล.นิยายเรื่องนี้แนวบ้านนอกค่ะ

นิยายรัก อบอุ่น ฟีลกู๊ด เหมือนเดิมนะคะ...ว่าแต่ยังจำน้องมุกกันได้มั้ยเอ่ย

ตอนที่ 1 หน้าที่พี่ชาย

สวัสดีครับ ผมชื่อต้นกล้า เป็นลูกชายคนที่สามของแม่ ผมมีพี่ชายสองคน ชื่อภูผาและสิงโต และยังมีน้องสาวอีกหนึ่งคน ชื่อตะวัน ตะวันเป็นลูกหลง อายุของเธอจึงห่างจากพี่ๆทั้งสามคนมาก ซึ่งพวกเราทั้งสามคนก็รักเธอมากเช่นกัน

ผม เฮียผาและเฮียสิงห์มักจะผลัดกันมาเยี่ยม มาหาน้องสาวที่กรุงเทพฯอยู่เป็นประจำ เธอมาเรียนครับ ตอนนี้เรียนจบแล้วเป็นที่เรียบร้อย วันนี้ผมได้รับหน้าที่พี่ชายขับรถมารับและช่วยเธอขนของกลับบ้าน

ผมขับรถมาหลายร้อยกิโลเพื่อมาขนของให้ยัยน้องสาวสุดที่รักของผม ปกติเวลามาหาเธอจะนั่งเครื่องมาแต่วันนี้เธอเรียนจบแล้ว ต้องขนของกลับ ผู้หญิงก็แบบนี้แหละ ไม่รู้อะไรเยอะแยะไปหมด

"ก๊อกๆๆ" ผมยืนเคาะประตูอยู่สองสามทีประตูก็ถูกเปิดออก

"เฮีย...คืนนี้หนูจะไปเที่ยว" ตะวันเอ่ยบอกผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แล้วหันหลังเดินนำเข้าไปในห้อง ส่วนผมเดินตามเข้าไปแล้วปิดประตูลงอย่างเคยชิน

"ไปยังไง ไปกับใคร"

"ไปเที่ยวกับเฮียไง" เพราะเฮียกล้าออกเที่ยวทุกครั้งที่ได้ขึ้นมากรุงเทพฯ อย่างกับมีหุ้นส่วนที่สถานบันเทิงที่ไหนสักที่

"ใครบอกว่าจะพาไปด้วย"

"หนูนี่แหละบอก ถ้าเฮียไม่ให้หนูกับไอ้มุกไปเที่ยวด้วย กลับไปถึงบ้านหนูจะไปฟ้องแม่" ฟ้องว่าทุกครั้งที่เฮียกล้ามาหา เฮียมักจะไปเที่ยวและนอนค้างที่อื่นเป็นประจำ กลับมาหาน้องทุกครั้งมีแต่รอยลิปสติกเลอะเสื้อเต็มไปหมด

"แต่..."

"ไม่มีแต่...หนูจะไปด้วย ที่ผ่านมาหนูจะไปกันเองก็ไปได้ แต่หนูเชื่อเฮียๆมาตลอด ไม่เคยออกเที่ยวกลางคืนเลยสักครั้ง วันนี้เรียนจบแล้ว พาหนูกับเพื่อนไปเที่ยวหาประสบการณ์สักวันนึงเถอะนะ คิดซะว่าพาน้องออกไปเปิดหูเปิดตาก็แล้วกัน" ตะวันเอนใบหน้าไปซบอยู่ที่หัวไหล่ของพี่ชายด้วยท่าทางออดอ้อน

"แล้วเพื่อนเราล่ะ ไปไหน" เพื่อนของตะวันก็คือพราวมุก เช่าห้องอยู่ด้วยกันมานานถึงสี่ปีเต็มสนิทกันมาก

"นั่นแน่..."

"อย่าทะลึ่ง ถามดูเฉยๆ" เข้ามานั่งในห้องตั้งนานแล้ว เหมือนว่าอีกคนจะไม่ได้อยู่ในห้องนี้

"ไปซื้อหนังสือ อีกเดี๋ยวก็คงมา"

"อยู่ด้วยกันทำไมถึงไม่ไปด้วยกัน ไปไหนมาไหนคนเดียวมันอันตราย"

"นั่นแน่!" ตะวันผละใบหน้าออกมาจากหัวไหล่ของพี่ชายแล้วยิ้มหวานให้

"ไอ้ตะวัน!" เฮียกล้ายกมือขึ้นผลักศีรษะน้องสาวเบาๆ แล้วยกแขนขึ้นกอดอก รู้นะว่าคิดอะไรอยู่!

"โอเคๆ ไม่แกล้งแล้วก็ได้ ก็มันบอกว่าไม่ต้องไปเป็นเพื่อน ร้านหนังสือก็อยู่แค่ใกล้ๆนี่เอง แหม...เป็นห่วงเพื่อนน้องยิ่งกว่าเป็นห่วงน้องอีกนะ" ยังไม่หยุด!

"พูดอะไรน่ะ ใครมาได้ยินเข้ามันจะดูไม่ดีรู้มั้ย"

"ในห้องนี้มีแค่เราสองคน เอาไง..." ประโยคหลังตะวันยกคิ้วให้พี่ชายหนึ่งทีด้วยท่าทางขี้เล่น ถ้าไม่รีบตัดสินใจ ต่อจากนี้ไปก็คงหมดโอกาสแล้ว

"อะไรของแก"

"พรุ่งนี้เราก็จะกลับกันแล้วนะ จะจีบหรือไม่จีบ"

"ไม่!"

"เสียงแข็งเชียวนะ แล้วแต่แล้วกัน" ยุมานานแล้ว แต่ก็ยุไม่ขึ้นสักที

"อายุห่างกันตั้งสิบกว่าปี เธอไม่ชอบเฮียหรอก"

"เฮียของหนูยังดูหล่ออยู่เลย ไม่เห็นจะแก่เลยสักนิด" พูดยิ้มๆ สายตาก็แอบสำรวจใบหน้าของพี่ชายไปด้วย...อื้อหล่อ ใบหน้าคมเข้ม แต่ตัวดำไปหน่อย ก็ธรรมดาของคนบ้านนอกทำงานตากแดดตากลมนั่นแหละ

"เพ้อเจ้อ..." ตะวันยิ้มหวานให้พี่ชายอีกครั้ง เป็นจังหวะที่เพื่อนที่อยู่ด้วยกันมาตลอดสี่ปีเปิดประตูห้องเดินเข้ามา

"อ้าวเฮียกล้า สวัสดีค่ะ มาแล้วเหรอคะ" นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พราวมุกได้เจอกับเฮียกล้า และเฮียของเพื่อนอีกสองคน หรือจะเรียกว่ารู้จักกันมานานแล้วก็ได้ แต่ก็ในฐานะ พี่ชายของเพื่อนเท่านั้น พราวมุกเองก็มีพี่ชายที่อายุห่างกันมากแบบนี้ เธอจึงรู้สึกว่าเฮียๆทั้งสามคนของเพื่อน ก็เหมือนกับพี่ชายของเธอเช่นกัน

"ครับ"

"พูดเพราะ..." ตะวันพูดขึ้นยิ้มๆ น้ำเสียงติดไปทางล้อเลียนนิดหน่อย เนื่องจากแอบเชียร์พี่ชายให้จีบเพื่อนรักของเธอมานานแล้ว แต่เรื่องนี้พราวมุกไม่รู้ คิดว่าเพื่อนแค่แซวเล่นเป็นปกติ เนื่องจากตะวันชอบพูดเล่นแบบนี้อยู่เป็นประจำ

"ตะวัน..." เสียงพี่ชายเอ่ยเรียกชื่อน้องสาวโดยแอบส่งสายตาดุๆไปให้ด้วย เขากลัวว่าพราวมุกจะอึดอัด คนเจ้าชู้อย่างเขาก็มีแอบมองคนสวยบ้างเป็นเรื่องธรรมดา แต่ก็ไม่เคยคิดเกินเลยกับเพื่อนน้องเลยสักครั้ง

"ไอ้มุก คืนนี้เฮียกล้าจะพาเราสองคนไปเที่ยวไปด้วยกันนะ" ตะวันเอ่ยชวนเพื่อนรัก

"บอกตอนไหนว่าจะพาไปด้วย" เสียงเฮียกล้าเอ่ยถามน้องสาวกลับไปทันที และในขณะนี้เองเสียงมือถือของพราวมุกก็มีสายโทรเข้ามาพอดี เธอหยิบมือถือขึ้นมากดรับสายแล้วเดินออกไปคุยที่หน้าระเบียงภายในห้อง

"ค่ะพี่ปราชญ์" พี่ชายของเธอนั่นเองที่โทรมา...

"พี่โทรไปตั้งหลายสาย ไม่เห็นรับไปไหนมา" น้ำเสียงของพี่ชายอาจจะฟังดูหงุดหงิดไปสักหน่อย แต่พราวมุกก็รู้ดีว่าพี่ชายของเธอรักและเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน

"ไปซื้อหนังสือมาค่ะ" ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงตอบเสียงแข็งกลับไป แต่หลังจากที่เธอโตขึ้น เธอรู้ดีว่าโลกใบนี้ไม่มีใครรักเธอเท่ากับพี่ชายของเธออีกแล้ว น้ำเสียงที่คุยกันจึงเหมือนจะติดอ้อนสักเล็กน้อย และทุกครั้งที่เธอใช้น้ำเสียงแบบนี้กับพี่ชายเพียงคนเดียวของเธอ มันก็ได้ผลทุกครั้ง ขออะไรก็ได้หมด

"เรียนจบแล้วนี่ ไปซื้อหนังสืออะไรอีก"

"หนูเรียนจบแล้ว ว่าจะกลับไปสานต่อความฝันเดิมค่ะ พี่ปราชญ์"

"มุก...การที่มุกจะเป็นนักเขียนที่ดีได้มันต้องมีประสบการณ์ชีวิต แล้วมุกอยากเขียนแนวไหนล่ะ" คนเป็นพี่ชายถามกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ถึงในใจจะยังคงคัดค้านอาชีพนี้อยู่มากก็ตาม

"หนูว่าจะเขียนนิยายรักค่ะ"

"เคยมีความรักจริงๆดีๆสักครั้งหรือยัง"

"ยังเลยค่ะ"

"ไหนจะอาชีพ การทำงาน ความคิด ทัศนคติ กลับมาช่วยพี่ทำงานเถอะ อยากอ่านก็อ่านพี่ไม่ได้ว่า แต่ไม่ต้องไปเขียนให้มันเสียเวลาหรอก"

การที่พราวมุกเป็นโสดมาตลอดเป็นเพราะมาตรฐานสเปคผู้ชายของเธอค่อนข้างสูงนั่นเอง เธออยากได้แบบในซีรี่ย์ที่เธอชอบดู อยากได้แบบในนิยายที่เธอชอบอ่าน ซึ่งในชีวิตจริงมันหายากมาก เพราะเหตุผลทั้งหมดนี้ทำให้เธอไม่เคยมีความรักจริงๆเลยสักครั้ง เธอยังไม่รู้จักความรักเลยด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าจะมีคนเข้ามาจีบเธออยู่เป็นประจำก็ตาม คุยกับแป๊บๆก็เลิกคุย

"ไม่กลับค่ะ หนูอยากลองดูอีกสักครั้ง หนูว่าจะหาประสบการณ์ที่นี่ก่อน" เธอว่าจะหางานที่กรุงเทพฯทำ ยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้

"เขียนเกี่ยวกับโรงแรมมั้ย บ้านเราทำธุรกิจโรงแรม ติดตรงไหนก็มาถามพี่กับพี่เมล์เอาก็ได้"

"ไม่ค่ะ ไม่มีอะไรน่าสนใจ หนูเบื่อ อยากหาอะไรใหม่ๆเขียนบ้าง" คนเป็นพี่ชายเริ่มเซ็งกับความดื้อดึงของน้องสาว

"จะกลับวันไหน" คำถามสุดท้าย

"หนูว่าจะลองสมัครงานหาประสบการณ์ที่นี่ดูสักพัก ระหว่างรองานอาจจะกลับไปเที่ยวหาหลานค่ะ แต่ถ้าได้งานเร็วก็วิดีโอคอลคุยเอา"

"พี่จะส่งเงินให้ใช้เท่าเดิม ถ้าไม่พอก็โทรมาบอก" น้ำเสียงพี่ชายเริ่มไม่พอใจ!

"ขอบคุณนะคะ พี่ชายสุดที่รักของมุก" สายสนทนาได้ถูกตัดไป จากคนปลายสายทำเอาพราวมุกถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ รู้ว่าพี่ชายอยากให้เธอกลับบ้าน แต่เป็นเธอที่ดื้อเอง

"คุยกับใครทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ" ตะวันถามเพื่อนเมื่อเห็นหน้าซีดๆของเพื่อนเดินเข้ามาหา

"พี่ปราชญ์น่ะ พี่ปราชญ์อยากให้เรากลับบ้าน แต่เราอยากหางานที่นี่ทำก่อน อยากได้ประสบการณ์น่ะ"

"ไปหรือเปล่า..." เป็นเสียงเฮียกล้า เฮียกล้ามองหน้ามุกแล้วเอ่ยถาม ทำเอาตะวันอยากจะอ้าปากกัดใบหูของพี่ชายให้ขาดไปซะเลย

"เมื่อกี้เฮียกล้าพูดเหมือนไม่ได้อยากจะพาไปด้วยนี่คะ"

"ถ้าเราไปไอ้ตะวันก็ได้ไป ถ้าเราไม่ไป ไอ้ตะวันก็อด" เฮียกล้าพูดแกล้งน้องสาวเล่นยังไงเขาก็พาไป กลัวมันเอาเรื่องที่เขาชอบแอบมาเที่ยวที่นี่ไปฟ้องแม่

"อ้าวเฮีย" ตะวันเสียงแข็งใส่พี่ชาย แล้วหันไปทำเสียงอ้อนใส่เพื่อนต่อ...

"มุก..."

"ไปค่ะ" มุกตอบ

"โอเค...ตามนั้น เฮียขับรถมาเหนื่อยล้ามากเลย น้ำสักแก้วก็ไม่มีต้อนรับ ขอนอนเอาแรงก่อนสักหน่อยแล้วกัน" ทันใดนั้น โซฟาภายในห้องก็ถูกคนตัวสูงทำเป็นที่นอน เพื่อพักผ่อนสักงีบ

"ไม่ใช่แขกสักหน่อย ไม่รู้จักหากินเองก็อดไป"

"ตะวัน ไม่เอาน่า..." มุกปรามเพื่อน เมื่อก่อนเธอก็เถียงพี่ชายแบบนี้ แต่หลังๆมาไม่แล้ว

"มาๆเลือกชุดที่จะใส่ไปเที่ยวคืนนี้กัน" กวักมือเรียกเพื่อนไปดูชุดในตู้ที่จะใส่ไปเที่ยวคืนนี้ ส่วนเฮียกล้าหัวถึงหมอนก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง สิบกว่าชั่วโมงที่ขับรถมาถึงที่นี่