บทที่ 1

เสวียนหนี่ บุตรสาวคนรองเสนาบดีเสวียนเยว่ มารดาเป็นเพียงอนุผู้ต่ำต้อยในจวนตระกูลเสวียน นับตั้งแต่เกิดมานางมิเคยได้รับความรักสักครั้ง แม้แต่มารดาผู้ให้กำเนิดก็ยังเกลียดชัง เพียงเพราะนางเกิดเป็นบุตรีมิใช่บุตรชาย

ชีวิตที่เกิดมาในจวนสกุลเสวียนมิได้อยู่อย่างสุขสบาย แต่ละวันมารดาสนใจเพียงแค่การเอาอกเอาใจ เพื่อให้ได้รับความสนใจจากเขาผู้นั้น เสนาบดีเสวียนผู้มากด้วยตัณหาและเห็นแก่ตัว มารดาที่เป็นเพียงที่พึ่งเดียว ก็ต้องมาจบชีวิตลงอย่างน่าอนาถ ทิ้งเสวียนหนี่ให้เติบโตเพียงลำพังไร้การสั่งสอน

หลังจากสูญเสียมารดาอันเป็นที่รัก เด็กน้อยได้แต่เฝ้าฝันรอว่าสักวันหนึ่งบิดาแท้ ๆ จะมอบความรักให้กับนางบ้าง แต่ไม่ว่าทำอย่างไรผู้นำตระกูลเสวียนก็ไม่เคยจะเหลียวแล ซ้ำร้ายเขาไม่เคยนับเสวียนหนี่เป็นคนในตระกูลด้วยซ้ำ

มีเพียงเสวียนหลันบุตรสาวที่เกิดจากฮูหยินใหญ่ และเสวียนไป๋บุตรชายเพียงคนเดียวที่เกิดจากฮูหยินรองที่ได้รับความเอาใจใส่ และได้รับการปฏิบัติอย่างดีจากทุกคนในจวน เสวียนหนี่จึงเป็นได้แค่บ่าวรับใช้คนหนึ่งไม่ต่างอะไรกับแม่ของนางเลย

เด็กน้อยยอมอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว จนกระทั่งเมื่อนางอายุเลยวัยปักปิ่น บิดาผู้ไม่เคยแยแสมาตลอดสิบเจ็ดปี คนผู้นั้นเข้าหาพร้อมกับใช้คำว่าตอบแทนบุญคุณทำเพื่อวงศ์ตระกูล หากยอมทำตามเขาก็จะยอมรับพร้อมกับเพิ่มชื่อและยอมรับเป็นคนของตระกูลเสวียน

เสวียนหนี่ผู้ซึ่งรอคอยวันที่จะถูกยอมรับจากบิดา มีหรือนางจะไม่ตกปากรับคำยอมทำตามอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง ดีใจที่ตนเองยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง

หลายปีมานี้ตระกูลเสวียนใช้ทรัพย์สมบัติที่มี ทุ่มไปกับการช่วยให้เสวียนไป๋บุตรชายเพียงคนเดียวได้รับตำแหน่งในราชสำนัก มิหนำซ้ำเสวียนหลันบุตรสาวคนโตยังใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายจนเคยตัว ใช้เงินราวกับเด็ดใบไม้โปรยทิ้ง ทำให้นายท่านเสวียนเยว่ต้องจับบุตรสาวสักคนแต่งออกเพื่อหวังสินสอด ผู้ที่ได้รับหน้าที่อันทรงเกียรตินี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเสวียนหนี่ บุตรสาวไม่เป็นที่ยอมรับของตระกูล

เรื่องราวทุกอย่างมันเกิดขึ้นนับตั้งแต่การแต่งงานได้เริ่มขึ้น สินสอดมากมายถูกส่งมาที่บ้านฝ่ายเจ้าสาว ทว่าสินเดิมของเจ้าสาวกลับมีเพียงแค่หนึ่งหีบ เจ้าสาวถูกสังคมตราหน้าไม่ให้เกียรติครอบครัวฝ่ายเจ้าบ่าว เสวียนหนี่ก็ได้แต่กล้ำกลืนฝืนทน รับเอาความอัปยศนั่นไว้เพียงผู้เดียว

ทว่าทุกอย่างกลับไม่จบลงเพียงเท่านั้น เสวียนเยว่ผู้เป็นบิดายังคงสร้างความลำบากใจ บงการชีวิตบุตรสาวคนรองให้เป็นไปตามต้องการ สั่งให้เสวียนหนี่กอบโกยทรัพย์สมบัติของเซี่ยอวิ๋นมาให้ได้มากที่สุด ราวกับเป็นปลิงคอยเกาะ ดูดเลือดเนื้อหาผลประโยชน์จากผู้อื่น

ตระกูลเซี่ยนั้นเป็นตระกูลพ่อค้ามารุ่นสู่รุ่น เป็นตระกูลวาณิชอันดับต้น ๆ ของแคว้น ร่ำรวยจากการขายเครื่องประดับและอัญมณี รวมไปถึงการทำน้ำหมึกและแท่นฝนหมึก

แม้จะร่ำรวยแต่ก็มิได้มีอำนาจหรือมีหน้ามีตาในราชสำนัก ผู้นำตระกูลเสวียนจึงไม่มีทางยอมให้บุตรสาวคนโตออกเรือนกับคนเช่นนี้ได้ เพราะเล็งเห็นว่าเสวียนหลันทั้งงดงาม ฉลาด ในอนาคตอาจได้เป็นถึงพระสนมหรือไม่ก็อาจจะเป็นหวังเฟยของอ๋องคนใดสักคนก็ได้

“นังโง่ถ้ามันไม่ยอมให้ ก็มีบุตรให้เซี่ยอวิ๋นสักคนสิ ขี้คร้านขออะไรมันก็ให้หมดทุกอย่างนั่นแหละ” เสวียนเยว่ง้างมือขึ้นเหนือศีรษะหมายจะตบบุตรสาวสักฉาดให้หายโมโห แต่ก็ต้องยั้งไว้หากลงไม้ลงมือแรงเกินไป ประเดี๋ยวจะเป็นเรื่องกับบุตรเขยเสียเปล่า

“แต่ข้าไม่รักเขานี่เจ้าคะท่านพ่อ” สาเหตุที่ไม่ตั้งครรภ์นั่นก็เป็นเพราะนับตั้งแต่แต่งงาน นางและเซี่ยอวิ๋นยังไม่เคยร่วมหอ แม้เขาจะเอ่ยปากขอหลายต่อหลายครั้งก็ตาม เป็นนางเองที่ไม่ยินยอม ยิ่งไปกว่านั้นนางมีบุรุษที่รักอยู่แล้ว ให้ไปนอนกับบุรุษที่ไม่ใช่คนรักคงทำไม่ได้

“ไม่รักแล้วอย่างไร ข้าสั่งให้ทำเจ้าก็ต้องทำ” เสนาบดีเฒ่าเริ่มเดือดดาล เงินจำนวนนี้ต้องใช้ในการติดสินบนเพื่อให้บุตรชายได้เข้ารับการคัดเลือกให้เป็นมหาดเล็ก เพื่อปูทางให้เสวียนไป๋เจริญก้าวหน้าในอนาคตเป็นหน้าเป็นตาให้กับวงศ์ตระกูล

“ท่านพ่อลูกทำไม่ได้ ลูกมีคนรักอยู่แล้วได้โปรด” นางหวังว่าบิดาจะเข้าใจ ถ้าหากท่านพ่อรู้ว่าเขาผู้นั้นเป็นถึงบุตรบุญธรรมของเหลียงอ๋องละก็ ท่านจะต้องเข้าใจอย่างแน่นอน

ทว่ายังไม่ทันจะได้เอ่ยชื่อชายคนรัก เสวียนเยว่กลับไม่เปิดโอกาสใด ๆ ให้บุตรสาวได้เลือกเลยสักทาง

“ข้าไม่สน รีบตั้งครรภ์เสีย แล้วขอเงินห้าพันตำลึงเป็นของรับขวัญ เงินแค่ห้าพันตำลึงไม่ทำให้ไอ้พ่อค้านั่นล่มจมหรอก ข้าให้เวลาสามเดือน ทำอย่างไรก็ได้ให้ตั้งครรภ์กับเซี่ยอวิ๋นซะ หรือไม่ก็หาเงินห้าพันตำลึงมาให้ข้า ไม่เช่นนั้นก็ขาดกัน” ดีแค่ไหนที่ตนหาสามีร่ำรวยให้ หากให้หาสามีเองจะมีปัญญาหรือคงไม่พ้นพวกกุลี หรือไม่ก็บ่าวในเรือน