ตอน 5

“อ่า...เรียบร้อยค่ะ” คุณแมวตอบรับไม่เต็มปาก

“ดีดี ดีมาก”

“วันนี้คุณยักษ์จะอยู่ดูการถ่ายทำหรือคะ” Producer ชื่อแมวสอบถามไปอย่างนั้น เพราะถึงเวลาเกือบสิบเอ็ดโมง นางแบบสาวสวยเซ็กซี่ที่ติดต่อผ่านโมเดลลิงชื่อดังไว้กลับยังไม่โผล่หน้ามา

“นี่ก็ได้เวลาถ่ายแล้วนี่ทำไมยังไม่เริ่ม”

“คือ...” คุณแมวเหมือนอมแอปเปิ้ลไว้ในปาก “นางแบบยังไม่มาค่ะ เรากำลังรอ”

“วะ...ว่าไงนะ โทร.ตามหรือยัง”

“ค่ะๆ จะโทร.เดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ” คุณแมวหันไปหาลูกน้องในทีมงาน “โทร.หานางแบบซิ” พอบอสมาทุกคนแทบจะวิ่งทำงาน จากทีแรกทำงานกันสบายๆ ว่าได้อย่างไรคุณยักษ์เป็นเจ้านายที่เนี๊ยบระดับเบอร์สุด ขืนทำงานกันเหลาะแหละได้โดนชุดใหญ่ นี่นางแบบไม่มาไม่ใช่ไม่ร้อนใจ ทุกคนเชื่อว่าน้องผัดฉ่า ไม่เคยเหลวไหลผู้จัดการโมเดลลิงยืนยันมาแบบนั้น

“พี่แมว” ลูกน้องหน้าตื่นถือโทรศัพท์วิ่งมา

“ว่าไงจูน”

“น้องผัดฉ่าเข้าโรงพยาบาลเมื่อกี้นี้ค่ะ”

“เป็นอะไร”

“ท้องเสีย กินส้มตำปูปลาร้า กับยำปูม้ามากไป ท้องร่วงจนต้องหามส่งโรงพยาบาลค่ะ”

“ติดต่อไปที่โมเดลลิงอื่นหรือยัง”

“โทร.แล้วค่ะ”

“ว่าไง นางแบบไม่อยู่สักคน รับงานออกไปทำงานกันหมดเลยค่ะ”

“ฉิบหาย...” แมวหันมาทางเจ้านาย “คุณยักษ์คะ...เอ่อ...วันนี้เราคงต้องยกกอง”

“ทำไม”

“นางแบบป่วย ส่วนนางแบบคนอื่นๆ หรือในโมเดลลิงอื่น ติดงานกันหมดค่ะ รอให้น้องผัดฉ่า หายป่วยเราค่อยถ่ายกันดีไหมคะ”

“เมื่อไหร่”

“วันนี้ค่ะ”

“ผมหมายถึง ผัดฉ่าจะหายเมื่อไหร่”

“ไม่ทราบค่ะ”

“ในทางกลับกัน ถ้างานผมเสร็จไม่ทันกำหนด ต้องรอนางแบบหายป่วย หมายกำหนดการที่กำหนดไว้ เสียหายคุณจะรับผิดชอบไหม ทำยังไงก็ได้หานางแบบมาถ่ายแทนให้ได้ ภายในวันนี้ เดี๋ยวนี้ด้วย” ผมสั่งการออกไป คนพวกนี้ไม่รู้หรอกว่าผมต้องจ่ายเงินออกไปเท่าไหร่ในแต่ละวัน เล่นทำงานกันเหลาะแหละแบบนี้ เจ๊งระนาวกันพอดี

ผมเดินไปทิ้งก้นลงนั่งบนเก้าอี้ผู้กำกับหงุดหงิดอยู่สักหน่อย รู้ว่าตัวเองต้องทำงาน ดันไปแดกของพรรค์นั้นได้ ไม่ห่วงสุขภาพจะส่งผลกระทบกับงาน ระหว่างคิดสายตามองไปทางหนึ่ง เห็นทีมงานวิ่งวุ่น บ้างยกไฟยกฉาก

“ว๊าย !!” ลวดเส้นหนึ่งบนเสาเหล็กที่ทีมงานช่างไฟ กำลังช่วยกันยกไปวางที่หน้าฉาก เกี่ยวตาข่ายห่อผมวีรอร เธอหันตามแรงลวดเกี่ยวกระชาก ฉับพลันตาข่ายห่อผมหลุดกระเด็น พร้อมกับเส้นผมที่ถูกมวยห่อไว้ ปลิวสยายกระจายตามแรงสะบัดใบหน้า

เส้นผมดกดำสยายแผ่ราวกับโฆษณาแชมพูซันซิลไบโอตินคอมเพล็กซ์ กลุ่มเส้นผมเงางามเหล่านั้นแผ่ความยาวเต็มแผ่นหลัง สวยงามดุจเส้นไหม

“ขอโทษครับ” ทีมงานยกไฟกล่าวขอโทษ

“ค่ะๆ ไม่เป็นไร” เธอไม่ได้รับอันตรายอะไร เพียงแต่ตกใจเท่านั้น หญิงสาวก้มลงหยิบกิ๊บติดผมตาข่าย “ตายจริงมันพัง” ของใช้งานไม่ได้ เธอจึงปล่อยผมยาวหน้าม้าสยายเป็นธรรมชาติ

“คุณยักษ์คะ หานางแบบไม่ได้เลยค่ะ เราคงต้อง...” แมวรายงานอีกครั้งจนปัญญาหานางแบบคุณสมบัติร้อนแรง แบบเดียวกับน้องผัดฉ่า มาถ่ายแฟชั่นชุดชั้นในท็อปซีเครส คอลเล็คชั่นใหม่ของแบรนด์ AS (Anderson) ซีรีส์ปีกนางฟ้า ผู้หญิงที่สวมใส่ยกทรงรุ่นนี้ จากสาวหวาน สาวจืด สาวเชย หน้าอกเล็กไข่ดาว จะกลายเป็นนางฟ้าผู้น่าคนหาทันที ทั้งดูม ทั้งอวบอิ่ม ผู้ชายหันมองตาถลน

ส่วนเทรนด์สาวอวบอิ่ม มีหน้าอกสวยอยู่แล้ว ยิ่งส่งเสริมเพิ่มเสน่ห์ให้พวกเธอมั่นใจเกินร้อยเข้าไปอีก คิดค้นนวัตรกรรมโดย คุณยักษ์ บอสใหญ่เลยทีเดียว

บอสยกนิ้วชี้ตั้งฉากประกาศให้แมวหยุดพูดซะ “ผมว่าผมได้นางแบบแล้วนะ” สายตาจ้องมองจุดหนึ่งไม่ละสายตา

“ไหนคะ”

“โน่น” บอสบุ้ยหน้าไปทางเลขาสาว ดวงตาจับจ้องมองอยู่ที่เดิม แมวจึงมองตาม

“เลขาบอสหรือคะ เอ่อ...มะ...ไม่ไหวมั้ง หน้าจืดซะขนาดนั้น เอ่อ...อย่าโกรธนะคะ ค่อนข้างเชยค่ะ เอ่อ...พูดเยอะไปแล้วสิกู” แมวเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองพูดเยอะเกินไป นั่นเลขาบอสนะอีแมวพูดไม่คิด

“พาไปแต่งหน้าทำผมซะ”

“บอสคุยกับเธอแล้วหรือคะ” แมวเกรงว่าเธอจะไม่ยอม

“รอห้านาที” บอสลุกจากเก้าอี้ผู้กำกับ เดินจาไปหาเลขาของตัวเอง “วี...” เขาเรียกเลขาเสียงเข้ม

“คะ...จะกลับแล้วหรือคะ” วีรอรหันมาทางบอสหื่น มาไม่ทันไรจะกลับแล้วหรือ เธอกำลังเพลินกับการดูการจัดฉากถ่ายแบบอยู่เลย

“ยัง...ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ เอ่อ...ข้อร้องน่ะ” เกลียดเธอแต่จะให้เธอทำงานสำคัญ ไอ้ยักษ์เอ๊ยกูเห็นอะไรในตัวแม่ชีวะ ผมจำเป็นต้องถามตัวเองด้วยคำถามนี้ เอาน่า...ผมรับผิดชอบเอง ถ้าสินค้าล็อตนี้จะเจ๊ง ก็เพราะการตัดสินใจของผมขอให้มันเจ๊งไป

ผมกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ เล่าความต้องการของตัวเอง พร้อมกับชี้ให้เห็นว่าวันนี้ถ้าเลิกกองเราจะเสียหายมากมายแค่ไหน ตัวผมเองอาจจะโดนฟ้องเนื่องจากร่อนโปรดักส์ไม่ทันตามกำหนด

“ไม่เด็ดขาดยังไงก็ไม่” Gotta be kidding (นี่ต้องล้อเล่นกันแน่ๆ) แม่ชีปฏิเสธเสียงหลง อย่างไรก็ไม่ขอรับงานนี้ ไม่มีนางแบบก็แค่ยกกอง พรุ่งนี้ถ่ายใหม่ไม่เห็นต้องเดือดร้อนขนาดนั้น เลขาก้าวขาตั้งใจเดินหนีบอสที่เอาแต่คิดถึงประโยชน์ของตัวเองเป็นหลัก โดยไม่สนใจความรู้สึกคนอื่น เธอไม่คิดจะถ่ายรูปอะไรแบบนี้ ชุดชั้นใจมันต้องอยู่ข้างใน ขืนถ่ายก็ได้เห็นไปทุกอย่างต่อให้มันหุ้มจุดสำคัญ สายตาคนเยอะแยะแบบนั้น ใครกล้าถ่าย ไม่เอาด้วยหรอก

“ไหนบอกว่ามือผาชีพอย่างเธอทำงานได้ทุกอย่าง ไม่ว่าเจ้านายจะสั่งให้ไปขึ้นม้าลงช้างที่ไหนไงล่ะ”

“นั่นมันเรื่องงานไหม”

“นี่ก็งาน แถมถ้าฉันไม่ถ่ายฉันก็ต้องขาดทุน ตามที่บอกเธอไว้ เธอคงดีใจสินะที่ฉันต้องหมดตัว”

“ถึงขนาดหมดตัวเลยหรือ” No Way ไม่มีทางที่ฉันจะถ่าย มันคนละเรื่องกับเรื่องงาน ฉันถูกว่าจ้างมาทำหน้าที่เลขา ไหงไปๆ มาๆ เลขาต้องมาเป็นนางแบบ เธอจะสามารถเรียกร้องความยุติธรรมจากที่ไหน ศาลไคฟงงั้นสิ

“เพราะอย่างนี้เซ้” ผมเดินรอบตัวเลขา ใช้สายตาดูถูกสำรวจรูปร่างของเธออย่างเปิดเผย

“อะไรของบอส เสียมารยาทมองคนอื่นแบบนนี้ได้ไง” เกลียดการกระทำไม่ให้เกียรติคนอื่นจากผู้ชายหน้าหม้อคนนนี้ชะมัด