ตอน 3

“เฉยเถอะหุบปากอย่าถามมาก” ผมหยิบกรรไกรจากในลิ้นชัก ลงมืดหั่นกระโปรงยาวคลุมตาตุ่มของเลขาแบบหน้ามึนๆ ไม่สนใจอาการคนถูกหั่นกระโปรง

“ว้ายยย ! บอสทำอะไรคะ” หญิงสาวโวยลั่นตกใจกับการกระทำของเจ้านายคนใหม่

“ดีไซน์กระโปรงสวยๆ ให้เธอไงล่ะ อยู่เฉยๆ ถ้าไม่อยากโดนกรรไกรบาด”

“นี่บอส อย่านะคะ อย่า” หญิงสาวร้องโวยวาย อีตาบ้าวันเล่นงานเธอซะแล้ว นี่แค่วันแรกโดนดีเข้าให้ ไม่เป็นไรเธอต้องอดทน งานหายากเงินเดือนดีขนาดนี้ หาที่บริษัทระดับดีขนาดนี้ได้อย่างไร เจ้านายหน้าหม้อ หน้าด้าน แบบนี้ต้องเอาความนิ่งเข้าสู้

“เฉยเถอะรับรองดีเอง” ผมกดยิ้มเจ้าเล่ห์ อยากแกล้งให้แม่นี่ทนไม่ไหว หนีกลับบ้านไปตั้งแต่วันแรกที่ทำงาน ช่วยไม่ได้โทษฐานไม่เข้าตา ผมจะบอกแม่แบบนี้ “เธอหนีไปเอง” คราวนี้แม่จะได้ไม่กล้าพาเลขามาให้ผมอีก ฉะนั้นผมจะหาเองแบบเซ็กสะบึม นมใหญ่ ก้นงอน ขาวอิ่ม ตูมๆ ไปเลย

ในสมองผู้ชายนี้คงมีแต่อสุจิ แต่ละวินาทีคิดแต่เรื่องลามก ได้นะถ้าชอบผู้หญิงนุ่งสั้น รัดรูป คนอย่างวีรอรสามารถ แต่จะทำอย่างนั้นไปทำไม ในเมื่อเธอมีดีกว่าการอวดรูปร่างให้ผู้ชายหื่นเห็นเป็นของเล่น มีสมองต้องง้อทำไม มีความสามารถ มากกว่าเอานมมาอวด

เลขาสาวดีดดิ้น กรีดร้อง “อย่าสิบอส อย่านะคะ อื้อ...อย่าค่ะ” วีรอร (อ่านว่า วีระอร) จงใจส่งเสียงให้คล้ายอีโรติกไม่อยากให้เจ้านายตัดกระโปรง

ให้ตายฟังเธอครางสิ เขานึกถึงผู้หญิงที่พาเข้ามากินตอนเที่ยงในห้องทำงานนี้จังเลย อย่าน่า อย่าครางจนทำให้ไข่สั่น เสียอุดมการณ์ไม่กินของจืดกันพอดี

“อย่าสิคะ อื้อ...บอส”

“เธอคิดหรือว่าฉันจะทนเห็นกระโปรงไร้รสนิยมของเธอผ่านตาฉันเกินสองนาที”

“ตัดกระโปรงวี แล้ววีจะเอาที่ไหนใส่คะ”

“ใส่มันแบบนี้ จนกว่าเธอจะสำนึกว่า ควรแต่งตัวให้มันสมหน้าฐานะฉันหน่อย ฉันนายยักษ์ แอนเดอร์สัน บอสใหญ่ของที่นี่ มีเลขา ตามไปทุกที่ แต่ดูเธอแต่งตัวสิลดเกรดฉันอย่างกับเป็นเจ้าของแพปลา”

ตัดเสร็จผมก็ปาเศษกระโปรงสีดำลงถังขยะ เงยหน้ามองผลงานของตัวเอง ครับ...หายนะ ผมมองเห็นเรียวขาขาวอย่างกับแสงนีออนปะทะเข้านัยน์ตา ไม่อยากเชื่อเลขาของผม พอเลาะผ้าขี้ริ้วออก ผิวเธอเนียนขาว เปล่งประกายกระแทกสายตา ไม่จริงยัยนี่สวยถึงขนาดทำให้หำผมแข็งได้ทันทีเลยหรือ โกหกน่า ระดับผมมันต้องร้องแรงใส่ถุงน่องตาข่าย ติดกาเตอร์กับชุดชั้นในสิ ถึงจะดึงดูดของจริง

กรรไกรหล่นจากมือ ความสั้นของกระโปรงที่ผมตัดทิ้งไป เหลือแค่โคนขา เรียวขาของเธอสลักเสลาสวยมาก ผมปัดสายตาหนีไม่ได้จริงๆ เผลอมองจนไข่แข็งไปหมด ไม่จริงน่าปกติผมชอบผู้หญิงนมใหญ่ ก้นเด้ง ไม่ใช่กลมกลึง นมแบนอย่างนี้ แค่เรียวขาสนใจอะไรมากมาย

“เสร็จแล้ว”

กระโปรงหญิงสาวมีเส้นขี้ด้ายห้อยหลุดลุ่ย ความยาวเหลือแค่ฝ่ามือปิด อีผู้ชายลามก หื่น ทุเรศ วีรอรเก็บปาก ไม่แสดงอาการ ต่อให้ไม่พอใจแค่ไหน ทำเป็นสงบในท่าทีสง่างาม

“พอใจหรือยังคะ ดิฉันออกไปทำงาน” เล่นให้พอไปเชิญ !

“ไปสิเชิญ”

เลขาสาวคนใหม่ โดนรังแก โดนแกล้งตั้งแต่วันแรกที่มาทำงาน แค่อยากให้เธอเผ่นหนีไม่อยู่ขวางหู ขางตา ทางกลับกันหญิงสาวกลับไม่สะท้าน ได้แต่เดินนวยนาดทิ้งสะโพกราวกับนางแบบเดอะเฟซเมน ทิ้งความปวดขมับไว้ให้กับบอส ความปั่นป่วนทำให้ผมจำเป็นต้องหยิบโทรศัพท์จิ้มหาใครบางคน

ด้านนอกเลขาที่เพิ่งนั่งลงบนเก้าอี้ รู้สึกปวดฉี่ “ไปเข้าห้องน้ำดีกว่า เวรเอ๊ยกระโปรงอุบาทนี่ฉันจะกล้าเดินออกไปเจอหน้าใครไหม” หญิงสาวสบถกับตัวเอง ระหว่างเดินไปเข้าห้องน้ำ

สาวร่างรัดรึง ก้นงอน ผมแดงสีเจิด สวมเดรสเกาะอกสีดำ เดินผ่านโต๊ะเลขาที่ว่างเปล่าเข้าไปในห้องทำงานผู้บริหารสูงสุดของบริษัท แอนเดอร์สัน

ประตูถูกเปิดออก “Hi Yak, I miss you so much” พร้อมกับโผเข้าไปนั่งตักผู้บริหารหนุ่มสุดหล่อตัวใหญ่ เหมือนชื่อยื่นมือลูบตอหนวดที่ขึ้นเขียว แม้จะเพิ่งโกนเมื่อเช้ายังมีตอ ตอเขาดีมากแข็งด้วย

“I work hard” ผมทำงานหนัก ราวจะอ้อนสาว คนตัวใหญ่เป็นหมีอ้อนผู้หญิง ต่างจากพูดกับเลขา แบบหมีกินผึ้ง

“So sorry baby” หล่อนทำสีหน้าอ้อนแบบถนัดทุกครั้งที่ตีสีหน้าแบบนี้ ผู้ชายมักลุ่มหลงทุกคน

“คิดถึงคุณมากเลยนะ” เขาดึงหล่อนเข้ามาจูบ “มาเรียของผม” สาวนางแบบลูกครึ่งเพิ่งเสร็จงานจากมิลาน พักไม่กี่ชั่วโมง พอได้โทรศัพท์หล่อนรีบขับรถสปอร์ตสีแดงเพลิงมาหาผู้ชายถึงที่

รูดชุดเกาะอกเซ็กซี่ของหล่อนมากองอยู่ที่เอวคอด มาเรียหุ่นบอบบางสมเป็นนางแบบ แต่ในความบอบบางของหล่อน คือลีลาเด็ดใจกล้า ถึงใจหิวหล่อนทีไรก็สมกับที่หิว แซ่บดี นมกระเปราะของหล่อนถูกมือผมบีบเคล้น แถมด้วยการเขี่ยหัวนมสีน้ำตาล นิดเดียวหัวนมหล่อนตั้งแข็งเป็นไต ผมส่งหัวนมหล่อนเข้าปากดูดดัน

เสียงหล่อนครางจนผมแข็งทั้งลำ

“คุณยักษ์ อืม...อ่า...คุณยักษ์” หล่อนอยากกินเขา หิวจนจะทนไม่ไหว คุณยักษ์ของหล่อนยังร้อนแรงเสมอ เขาคงอยากมากจึงได้โทร.หาหล่อน

มือเรียวทาเล็บสีดำช่วยปลดเนกไท อย่าเรียกว่าช่วยเลย หล่อนก็หิว ผมเองก็หิว เราสองคนรู้ใจกัน นอนกันไม่มีข้อผูกมัด อยากกินก็มา ผมชอบผู้หญิงแบบมาเรีย หล่อนใจป้ำ อย่างว่าหล่อนเป็นสาวหัวนอก เป็นนางแบบอินเตอร์ เดินทางบ่อย เจอคนเยอะ ไม่รู้หล่อนเที่ยวนอนกับใครบ้าง เรื่องนั้นผมไม่สนใจ ผมสนแค่อาการหิวของตัวเอง ถ้ามาเรียทำให้ผมหายหิว คือจบ ต่างคนต่างแยก

กระดุมเสื้อผมโดนปลดทุกเม็ด เหลือแค่ถอดโยนทิ้ง สำหรับมาเรียไม่จำเป็นต้องสั่ง หล่อนสามารถจัดการกับผมได้ หล่อนเก่ง ผมหลงหล่อนพอๆ กับผู้หญิงคนอื่น ไม่มีความพิเศษกว่าผู้หญิงที่ผมเคยขี่มาเลยสักนิด ผมชอบผู้หญิงร้อนแรง เอาเป็นว่าเหตุผลง่ายๆ ขี้เกียจสอน

ทุกอย่างกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ท่อนเนื้อของผมเตรียมเสียบร่องหอยมาเรีย ร่องหอยที่มีน้ำหวานแจะแจะ หล่อนครางจนผมอยากเสียบ เสียงครางของหล่อนเหมือนพระเจ้ากำลังกวักมือเรียกผมขึ้นสวรรค์ อืม...แม่คุณเอ๋ย อยากตายหรือไงถึงได้ครางแบบนี้

“ประทานโทษค่ะบอ...ส” เลขาผลักประตูเข้ามาโดยไม่ได้เคาะ แม้แต่ให้สัญญาณก่อน

“บอส !!!” แม่ชียืนตัวแข็งอยู่หน้าประตู มือยังจับลูกบิดค้า อ้าปากหวอ แว่นเบี้ยวไปข้างหนึ่ง สตันเลเวลแอดวานซ์ ดวงตาภายใต้แว่นหนา มองเห็นหนุ่มสาวสองคนในห้องทำงาน เกือบเปลือย ยกทรงเกาะอกผู้หญิงกองอยู่ห่างจากปลายรองเท้าวีรอรนิดเดียวเอง

แฟ้มในมือตั้งใจถือมาสอบถามบอส หล่นลงกระทบพื้นดังตุบ !!!

“อุ้ย...!!!”

“ว๊ายยย !!” มาเรียกุมหน้าอกตัวเอง ทำเหนียมอาย มองไปยังผู้หญิงที่พรวดพราดเข้ามา ด้วยสายตาอยากหักคอ “ใครคะเบบี๋” หล่อนหันไปถามคู่ขาจานด่วน

“เวรเอ๊ยยย เข้ามาทำไมไม่เคาะประตู” ผมอยากหักคอเลขาหน้าเซ่อคนนี้ชะมัด

“งั้นเดี๋ยวออกไปเคาะใหม่” หญิงสาวทำหน้าซื่อ ขยับเพื่อจะทำตามขั้นตอน

“ไม่ทันแล้ว” Poor Thing (น่าเสียดาย) ผมแอบสบถคำนั้นอยู่ในใจ รู้สึกหัวเสียมากต้มยำหัวป่าหม้อไฟกำลังจะซดเข้าปากอยู่แล้วเชียว อีกนิดเดียวผมจะควักท่อนเนื้อออกจากเป้ากางเกง เพื่อยัดใส่ร่องหอยมาเรีย ที่ช่างเรียกร้องเหลือเกิน อยากให้ท่อนเนื้อผมยัดใส่ร่องหอยของหล่อน ก็ในเมื่อมาเรียทั้งรูดทั้งเคล้นผมไม่แข็งได้ไงไหว