ตอนที่ 1 คนแรกของกันและกัน 2

ทุกคราที่เดินทางกลับมาจากภารกิจรักษาดินแดน แทนที่จ้าวฉีเสวียนจะรีบกลับจวนชินอ๋อง

เขากลับส่งขบวนยิ่งใหญ่พร้อมลูกน้องคนสนิทล่วงหน้าไปส่งรายงานก่อน ส่วนตัวเองก็แยกตัวออกมาคนเดียวไร้ใครสังเกตเข้ามาที่คฤหาสน์หนิงเทียน

คฤหาสน์แห่งนี้ตั้งตระหง่านฝั่งทิศใต้ของเมืองใหญ่ผิงโจว เป็นสถานที่สำหรับพักผ่อนหย่อนใจ อยู่ใกล้สำนักยวี้จู๋เพียงเชิงเขาร้อยหลี่กั้น

ในเรือนลับหลังใหญ่เร้นหญิงงามผู้หนึ่งเอาไว้

นางกำลังนั่งสางผมรอจ้าวฉีเสวียนอยู่ที่หน้าคันฉ่อง

หวงลี่ฟาง...

แท้ที่จริงแล้วตำแหน่งภรรยาลับนี้มิใช่ความต้องการของจ้าวฉีเสวียนแต่เป็นความปรารถนาของหวงลี่ฟางเอง

แน่นอนว่าบุรุษหนุ่มผู้ร้อนรุ่มคนหนึ่งย่อมไม่คิดขัดศรัทธา เขาไม่เสียประโยชน์อันใดกับความลับนี้จึงไม่จำเป็นต้องทัดทาน

“รอนานแล้วกระมัง?”

ร่างสูงสง่าถามขณะยืนกอดอกอิงขอบประตูด้วยท่วงทีที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับยามอยู่หลังบนอาชาเหนือขบวนกลางเมือง ยามนั้นเขาสุขุมนุ่มลึกและเย่อหยิ่งเย็นชา หากแต่ยามนี้ แม้ยังคงสูงส่งเกินเอื้อมคว้า ทว่าสีหน้าแววตากลับกรุ้มกริ่มยียวน

หวงลี่ฟางลุกขึ้นคำนับเขา “ข้ารอซื่อจื่อมาตลอด...”

คำกล่าวนี้มิได้เกินจริง หลายปีที่หวงลี่ฟางรอจ้าวฉีเสวียน  เพียงแต่เรื่องราวของสองเราช่างน่าเศร้า ผ่านเหตุการณ์พลิกผันครั้งแล้วครั้งเล่า จนสุดท้าย นางกลับกลายจำต้องอยู่ในจุดนี้ จุดที่มิอาจเปิดเผยตัวตน แม้ใจจริงปรารถนากู่ก้องว่าเป็นคนของเขา ทว่ากลับทำไม่ได้ มิอาจทำได้

จ้าวฉีเสวียนไม่สนใจแววตาซุกซ่อนเร้นนัย เขาไม่เคยใส่ใจ เพียงก้าวเท้าเข้ามาในห้องของหวงลี่ฟางแล้วปิดประตูลง

ร่างสูงเคลื่อนกายเนิบช้าเข้าหาร่างนุ่มนิ่ม มือใหญ่โอบกระชับเอวเล็กคอดกิ่วเข้าประชิด จนเนินอกหยุ่นนุ่มปะทะอกแกร่ง ให้ความรู้สึกดีอย่างประหลาด

ร่างกายของนางมีกลิ่นหอมเหมือนดอกไม้นานาพันธุ์ที่ผสมผสานกันอย่างลงตัว กลายเป็นกลิ่นพิเศษที่เขาชอบ

ปลายจมูกโด่งซุกที่ซอกคอขาว สูดดมกลิ่นเนื้อนวลนางอย่างเพลิดเพลิน

แม้มีเสื้อผ้ากางกั้นแต่กระไออุ่นจากเนินเนื้อนุ่มนิ่มนั้นกลับแผ่ซ่านเข้ามาถึงเนื้อแท้ที่มีมัดกล้ามแข็งแกร่ง ทำคนร้อนกรุ่นทันที

“ข้าคิดถึงเจ้าแทบคลั่ง” จ้าวฉีเสวียนเอียงหน้าเม้มติ่งหูขาว กระซิบแหบพร่า “เร่งทำศึกก็เพื่อกลับมาร่วมรักกับเจ้า”

วาจาเขาช่างเถรตรง ไม่มีหรอกเก็บข่มเฉกสุภาพชน

หวงลี่ฟางหลับตา เอียงลำคอให้จมูกโด่งสันที่เริ่มซุกไซ้อย่างเอาแต่ใจ “ร่างกายข้าพร้อมเสมอเพื่อซื่อจื่อเจ้าค่ะ”

ด้วยความไร้เดียงสาหรือไร้ยางอายก็ช่าง นางพร้อมเพื่อเขาอย่างไม่คิดบิดพลิ้วสักครา วาจาต่อขานก็เช่นกัน

สาบเสื้อแบะอ้า ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนจากซอกคอขาวซุกลงตรงเนินอกสล้าง ขบเม้มยอดปทุมถันสีชมพูหวาน ดูดดึงคล้ายหิวกระหาย เรียวนิ้วยาวลากไล้ล้วงใต้กระโปรงแล้ววนเวียนที่กลีบบุปผาจนฉ่ำชื้นผ่านผ้าซับด้านใน

“เจ้าร้อนเร็ว”

เสียงทุ้มแผ่วพร่าว่ายามลากปลายลิ้นต้อนยอดทรวงงามเข้าโพรกปากแล้วดูดกลืนราวกับทารกดื่มนมมารดา

หวงลี่ฟางปรือตากัดปาก นางร้อนเร็วจริงดั่งเขากล่าวหา ช่วยมิได้ที่ร่างกายนี้ตอบสนองได้ดียามถูกเขาแตะต้อง

“ทำตรงนี้เลยนะ”

จ้าวฉีเสวียนเอื้อมมือกวาดสิ่งของบนโต๊ะออกไปจนเกลี้ยง จับสะโพกมนขึ้นวาง จับนางแยกขา เลิกกระโปรงเปิดเปลือย เรียวนิ้วร้อนร้ายกาจขึ้นเรื่อยๆ

“อื้อ...ซื่อจื่อ”

เพราะซาบซ่านด้านล่างจนกลีบเนื้อฉ่ำเยิ้ม เนินอกจึงกระเพื่อมแอ่นขึ้นจนเต่งตึงชูชันสั่นไหว “อา...”

ความหวานแผ่ซ่านไปทั้งโพรงปาก ความหยุ่นนุ่มที่สัมผัสในตอนนี้ส่งผลให้เลือดในกายสูบฉีดทั่วร่าง กลิ่นหอมรวยรินจากกายสาวทำให้ความปรารถนาพลุ่งพล่าน จ้าวฉีเสวียนรู้สึกดีมาก อยากผละจากร่างนุ่มนิ่มก่อนฟ้าสางแต่มือกลับไม่ยอมปล่อย ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาไม่ค้างแรมกับนาง ร่วมรักกันครั้งแล้วครั้งเล่าจนนับไม่ถ้วน

ตั้งแต่พลาดท่าเสียทีเป็นคนแรกของกันและกัน ไม่มีวันใดที่ไม่ต้องการครั้งที่สองที่สามตามมา

เสียงขาโต๊ะโยกโยนกระทบกับพื้นห้องดังเป็นจังหวะน่าอาย เสื้อผ้าชายหญิงหลุดลุ่ยไปกว่าครึ่ง

บุรุษเผยบ่ากว้างแผงกล้ามแน่นตึงทรงเสน่ห์แห่งชายชาญ สตรีเผยนวลเนื้อฉ่ำเย็นที่เพียงเห็นก็รู้ได้ทันทีว่าหวานล้ำเพียงใด

หวงลี่ฟางปรือตาฉ่ำน้ำมองแผ่นอกหนาแน่นที่แผ่ซ่านความทรงพลังทะลุเสื้อผ้าจนสตรีทั้งหลายต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเปี่ยมเสน่ห์มากล้นจนคนมองต่างรู้สึกร้อนรุ่มปานใด

ยามนี้ ไม่มีเสื้อผ้ากั้นเอาไว้ นางให้รู้สึกใกล้หลอมละลายทั้งตัวและหัวใจ ยิ่งกว่าเพลิงผลาญก็คือไฟร้อนจากกายเขา

หญิงสาวอดใจไม่ไหวจึงเอื้อมมือขึ้นจิกเล็บครูดมัดกล้ามกร้าวแกร่งนั้นอย่างหลงใหล

จ้าวฉีเสวียนแทรกกายเข้ากลางหว่างขาเรียวขาวที่อ้ารับ ขยับเอวสอบเล็กน้อย จดจ่อปากทางร่องสาว ถูไถเปิดทางเบาๆ ค่อยๆ สอดใส่เนิบช้า

“อา...” หวงลี่ฟางเผยอปากหลุดเสียงครางหวิว

แม้ร่างกายคุ้นเคยแต่เส้นทางคับแคบนี้กลับไม่ค่อยคุ้นชิน ขนาดความเป็นชายของจ้าวฉีเสวียนใหญ่เกินไป นางที่ตัวเล็กเท่านี้ มีหรือจะขยายได้ดังใจ

“ซื่อจื่อ เจ็บ...” หญิงสาวจิกเล็บกับบ่ากว้าง

ชายหนุ่มพลันชะงัก ตัวตนที่สอดใส่ได้เพียงครึ่งหยุดลง มือหนึ่งเอื้อมมาใกล้บุปผาฉ่ำ ไล้นิ้วเรียวเวียนวนละเล่นเกสรงาม