บทที่ 2 พ่อของลูก 1

สามปีผ่านไป

งานฉลองมงคลสมรสระหว่างปกรณ์ รัตนะบดินทร์กับนีรนารถ จิตรานุสรณ์ จัดอย่างยิ่งใหญ่สมฐานะของคนทั้งสอง โดยมีสักขีพยานนับพันคนมาร่วมงาน มีทั้งบุคคลชั้นสูง นักการเมือง นักธุรกิจทั้งในและต่างประเทศ พิธีการในช่วงเช้าผ่านไปด้วยดี มีการแห่ขันหมากที่มีสินสอดทองหมั้นหลายรายการ พิธีรดน้ำสังข์ประเพณีเป็นไทยๆ ส่วนงานเลี้ยงฉลองในตอนค่ำน่าจะเป็นไปได้อย่างราบรื่น หากไม่เกิดเหตุการณ์นี้เสียก่อน

สายตาทุกคู่มองมาที่ร่างของหญิงสาวนางหนึ่งเดินเข้ามาภายในงาน เธอสวมชุดดำทั้งชุด เป็นจุดสนใจของบุคคลที่มาร่วมงาน เพราะสีดำไม่เหมาะที่จะมาร่วมงานมงคลนี้ โดยมีร่างของหนูน้อยหน้าตาน่ารักน่าชังคนหนึ่งมาด้วย พิมลวัลย์เดินฝ่าสายตาและผู้คนจนกระทั่งถึงหน้าเวที โดยที่บอดี้การ์ดของปกรณ์ดักไว้ ก่อนที่เธอจะขึ้นไปบนเวทีดั่งใจหวัง พิธีการที่กำลังจะดำเนินต่อไปหยุดชะงักลงทันที

ปกรณ์มองใบหน้าของแขกผู้ที่ไม่ได้รับเชิญ เป็นผู้หญิงหน้าตาสวยสด สวยสง่าทั้งรูปร่างและหน้าตารวมทั้งผิวพรรณ ซึ่งเขาแน่ใจว่าไม่เคยรู้จักและ นีรนารถเจ้าสาวของเขาก็ไม่รู้จักเช่นกัน หากแต่ปกรณ์มองแววตาของเธอก็พอจะดูออกว่าไม่ได้มาดีแน่

“คุณต้องรับผิดชอบฉันกับลูกนะ คุณจะหนีมาแต่งงานแบบนี้ไม่ได้...ฉันเป็นเมียคุณนะ” เสียงฮือฮาดังไปทั่วห้องจัดเลี้ยงเมื่อพิมลวัลย์ประกาศสถานะของตัวเอง ปกรณ์ที่มีสีหน้าตื่นตกใจในคราแรกแปรเปลี่ยนเป็นดุกร้าว บึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด ส่วนเจ้าสาวและญาติผู้ใหญ่ของทั้งสองต่างตื่นตะลึงไม่แพ้กัน

“เธอจะบ้าหรือไง?...เธอไม่ใช่เมียฉัน เมียฉันยืนอยู่ตรงนี้ต่างหาก” ปกรณ์พูดอย่างเดือดดาล ก่อนจะชี้นิ้วไปที่ร่างของนีรนารถที่ยังคงยืนอึ้งกับเหตุการณ์นี้อยู่

“ผู้หญิงคนนี้เป็นเมียน้อยต่างหาก ฉันนี่แหละเมียหลวง เพราะฉันมาก่อนผู้หญิงคนนี้ตั้งหลายปี และที่สำคัญฉันมีลูกกับคุณด้วย” พิมลวัลย์พูดเสียงดังไม่แพ้กัน นีรนารถเมื่อได้ยินคำพูดของผู้หญิงที่อ้างว่าเป็นภรรยา รวมทั้งเด็กน้อยหน้าตาดีอีกคนด้วย ทำให้เธอถึงกับเป็นลมทันที แขกที่มาร่วมงานต่างวิพากษ์วิจารณ์เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกันต่างๆ นานา บางคนกล่าวหาว่าผู้หญิงคนนี้คงจะมาแอบอ้างหรือเรียกร้องเงิน บางคนคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องจริง เพราะเด็กน้อยที่หญิงสาวคนนี้จับจูงมา หน้าตาคล้ายกับปกรณ์เหมือนกัน

“ไม่มีใครเป็นเมียน้อยเมียหลวงทั้งนั้นแหละ เพราะฉันมีเมียเพียงคนเดียวคือผู้หญิงที่ชื่อนีรนารถ” ปกรณ์ก้าวลงมาจากเวทีหลังให้ลูกน้องของเขาพาเจ้าสาวไปพักผ่อนที่เก้าอี้โซนวีไอพี และหันมาพูดเสียงลอดไรฟันกบพิมลวัลย์ จ้องมองดวงหน้าสวยที่ทำให้หัวใจของเขากระตุกเล็กน้อย เช่นเดียวกับเธอที่ไม่หลบสายตาของชายที่หล่อดุจดั่งเทพบุตรคนนี้ หากแต่จิตใจเหมือนสัตว์ร้าย

“ฉันไม่สน...ฉันสนแต่ว่าคุณต้องรับผิดชอบตัวฉันและลูก ไม่อย่างนั้นเราเห็นดีกันแน่” เธอพูดข่มขู่

“เธอจะทำอะไรฉันได้ คนอย่างเธอจะทำอะไรฉัน...ผู้หญิงที่ร่านอย่างเธอ คงหาพ่อของลูกไม่ได้ เลยมาแบล็กเมล์ฉันใช่ไหม ไม่มีทางเสียหรอก เพราะฉันไม่โง่ให้เธอจับง่ายๆ หรอก” ปกรณ์พูดเสียงแข็ง

“อยากรู้ไหมว่าฉันจะทำอะไร? ได้เลย ฉันไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว ว่าแต่คุณเตรียมตัวรับผลกรรมที่ก่อไว้ได้เลย” พิมลวัลย์พูดก่อนจะหมุนตัวไปเผชิญหน้ากับแขกผู้มีเกียรติ และทำในสิ่งที่เขาไม่คาดคิด พิมลวัลย์อุ้มเด็กหญิงวัยสามปีขึ้นไปยืนบนโต๊ะ ก่อนจะประกาศออกมาเสียงดัง

“ทุกคนคะ นี่คือน้องจินนี่ หรือว่าเด็กหญิง ศิริกาญจน์ เป็นลูกสาวของดิฉันกับคุณปกรณ์ แต่ตอนนี้คุณปกรณ์เขาไม่ยอมรับว่าดิฉันเป็นเมียดิฉันก็ไม่ว่า แต่ที่ร้ายไปกว่านั้นเขาไม่ยอมรับว่าหนูจินนี่เป็นลูก ท่านผู้มีเกียรติต้องให้ความยุติธรรมกับดิฉันและลูกนะคะ เงินก็ไม่เคยส่งเสีย ไม่เคยดูดำดูดี พอไข่ไว้แล้วก็ทิ้งดิฉันไปอย่างไม่ไยดี ดิฉันต้องลำบากเลี้ยงลูกมาเพียงลำพัง มาร้องขอความเห็นใจก็ถูกด่าว่า ผลักไสอย่างไม่ไยดี ฮือ...ทุกท่านต้องให้ความยุติธรรมต่อดิฉันนะคะ...ฮือ...”

พิมลวัลย์แกล้งบีบน้ำตาร้องไห้สะอึกสะอื้น เพื่อที่จะร้องขอความเห็นใจจากแขกผู้มาร่วมงาน ซึ่งได้ผล เสียงวิพากษ์วิจารณ์เรื่องราวที่เกิดขึ้นดังไปทั่วห้องจัดเลี้ยง นักข่าวที่มาร่วมงานต่างกดชัตเตอร์กันอย่างต่อเนื่องไม่ให้พลาดทุกฉากทุกตอนก็ว่าได้ จักราบิดาของปกรณ์โกรธลมแทบออกหู จ้องมองลูกชายด้วยสายตาที่เกรี้ยวกราด ก่อนจะเสมองหนูน้อยเจ้าปัญหาด้วยสายตาที่เป็นมิตร ชื่นชมอย่างบอกไม่ถูก

“นี่!!...เธอบ้าหรือเพี้ยนไปกันแน่? ฉันจำได้ว่าไม่เคยนอนกับเธอ ไม่เคยรู้จักเธอ แล้วฉันจะมีลูกกับเธอได้ยังไง?...เธอไปมั่วกับใครเขาหรือเปล่าแล้วมาโมเมว่าฉันเป็นพ่อของเด็กคนนี้?” ปกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงโมโหและควบคุมตัวเองไม่อยู่ เพราะไม่เคยมีใครกล้าท้าทายเขาแบบเธอมาก่อนเลย

“ไม่บ้า ไม่เพี้ยนด้วย คุณน่ะสิทั้งบ้ากาม ทั้งหื่น นอนกับผู้หญิงไปทั่วจนลืมหน้าผู้หญิงที่เคยหลับนอนด้วย หน้าตาก็ดี ตระกูลก็สูงส่ง คนนับหน้าถือตาเยอะ แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนที่ไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย...ฉันไม่น่ารู้จักคุณเลย...ฮือ...” พิมลวัลย์แกล้งบีบน้ำตาอีกครั้ง ปกรณ์แทบอยาก จะฆ่าผู้หญิงตรงหน้านี้ยิ่งนักที่กล้าฉีกหน้าเขาถึงขนาดนี้ งานนี้เขาต้องชำระแค้นให้สาสมที่เธอทำไว้กับเขา

“พนา ลากผู้หญิงคนนี้ออกไปจากงานเดี๋ยวนี้ รวมทั้งเด็กไม่มีพ่อคนนี้ด้วย เอาออกไปทั้งสองคนแล้วฉันจะจัดการเอง” ปกรณ์สั่งพนาลูกน้องคนสนิท ก่อนที่ชายคนหนึ่งกำลังจะอุ้มร่างของหนูน้อยออกไปจากห้อง หากแต่เท้าบางแต่หนักหน่วงของพิมลวัลย์กระแทกไปที่ลำตัวของชายคนนั้นเสียก่อน ก่อนที่จะถึงตัวลูกบุญธรรมของเธอ

“อย่ามาแตะต้องตัวลูกสาวของฉัน ไม่งั้นเจอดีแน่” พิมลวัลย์ประกาศเสียงก้อง และเธอก็ทำสิ่งที่ไม่คาดฝันต่อหน้าทุกคนในที่นี้ที่มองมาด้วยสายตาตื่นตะลึง