บทที่1│อุ่นกายในคืนหนาวใจ (4) NC

เขารู้เรื่องเกี่ยวกับอาภาสินีไม่มากนักเพราะไม่เคยอยู่ในความสนใจ แต่ตอนนี้ได้รู้เพิ่มหนึ่งอย่าง...แม่นี่หน้าอกค่อนข้างใหญ่

“ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณอยากนอนกับผมเพราะอะไร แต่อยากให้รู้ไว้ว่าผมไม่อยากนอนกับคุณ พอดีผมเป็นพวกเรื่องมากเลือกเยอะ” ก่อนลากสายตาไปทั่วเรือนร่างแน่งน้อย แล้วตวัดไปยังใบหน้าหวานขึ้นสี แต่เขารู้ มันมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ หาได้มาจากความใกล้ชิดของหนุ่มสาว “โดยเฉพาะคู่นอน ไม่ใช่จะคว้ามานอนด้วยง่ายๆ”

ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าอาภาสินีไม่ได้พิศวาสกันเลยสักนิด แต่นึกไม่ออกจริงๆ ว่าเหตุใดถึงลงทุนอ่อยกัน

เธอสบตาอย่างไม่คิดหลบเลี่ยงไปไหน “หล่อมากมั้ง”

“ปาก” ไม่ว่าเปล่า ยังยื่นมือไปหยิกความอ่อนนุ่มที่ถูกเคลือบด้วยลิปสติก “อย่าอวดเก่งครับ ไม่ใช่เพื่อนเล่น”

เธอรีบสะบัดมือของเขาออกอย่างไม่ไยดี “เอื้ออายุยี่สิบห้า แต่ที่ผ่านมาทั้งชีวิตมีเพื่อนแค่หลักหน่วย เพราะอะไรรู้ไหม”

“จะรู้คุณเหรอ แต่ถ้าให้เดาก็เพราะไม่มีใครคบหรือเปล่า”

“เอื้อไม่คบกับคนอื่นต่างหาก รวมถึงผู้หมวดด้วย อย่าฝันมาเป็นเพื่อนกับเอื้อเลย หัดรู้จักที่ต่ำที่สูงซะบ้าง” สายตาของเธอเหยียดหยามเขาอยู่พอประมาณ สรรพนามที่ใช้เรียกขานกันก็เปลี่ยนไป เรื่องเมื่อครู่คงเป็นการแสดงอย่างที่เขาสังหรณ์ใจจริงๆ “ออกไป ถ้าไม่เป็นงานก็ไปนอน อย่ามาขวางหูขวางตา”

สำหรับเลปกรแล้ว อาภาสินีคือคนที่นิสัยไม่ดีสุดๆ

ตัวตนของเธอมันน่าขยาด แต่น่าแปลกที่ใครๆ ก็เอาแต่รักใคร่และเอ็นดู เด็กๆ ในคลาสก็รักและเคารพครูพี่เอื้อมาก พวกแก๊งพี่เขยหรือเหล่าแม่ๆ ในกลุ่มของพี่สาวก็ไม่ต่าง น้องเอื้อดีอย่างนั้นน้องเอื้อน่ารักอย่างนี้ ก็เพราะไม่เจออย่างที่เขาเจอน่ะสิถึงได้คิดว่าติวเตอร์สาวท่านนี้เป็นคนดี

ดีกับคนทั้งโลก แต่กับเขาเหมือนว่ามี ‘นิสัย’ ที่สงวนไว้ใช้กันโดยเฉพาะ

พ่อจะสั่งสอนให้เข็ดหลาบเลยว่าอย่าเผยอมาอวดดีใส่คนจริงอย่างผู้หมวดใบ

คิ้วเข้มถูกเลิกขึ้นสูง “รู้ได้ไงว่าไม่เป็นงาน”

“เอื้อมีสมองของเอื้อ คิดเองได้ ต้องรอให้ใครบอกด้วยรึ”

“คิดว่าผมไม่เป็นงาน?”

เธอยิ้มเยาะอย่างไม่ปิดบัง แต่ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้พูดอะไร เขาก็ชิงพูดตัดหน้าก่อน

“เคยนอนกับผมแล้วเหรอถึงกล้าพูดถึงผมแบบนั้น”

อาภาสินีไม่สลดสักนิด

สาวเจ้ายังคงเย้ยหยันกันเช่นเดิม “ก็อยากนอนอยู่ แต่ผู้หมวดใจไม่ถึงพอจะนอนกับเอื้อไง แล้วเอื้อจะไปรู้ได้ไงว่าความจริงเป็นอะไร” ซ้ำยังยักคิ้วหลิ่วตาให้อย่างถือดี “แน่จริงก็นอนสิ ดีไม่ดีจะได้รู้ชัดๆ ไปเลย”

“ทำไม”

หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้น “อะไร”

“ทำไมถึงอยากนอนกับผม ของขาด?”

“...”

“โดนทิ้ง?”

เธอยังคงเงียบ

“อะไรคือเหตุผลที่ทำให้คนอย่างคุณเสี้ยนขนาดนั้นกันคุณเอื้อ หรือว่าแตกเนื้อสาวแล้วอยากลองนอนกับผู้ชาย” ใบหน้าคมเข้มของตำรวจหนุ่มโน้มลงไปหานวลหน้างามสีระเรื่อ ก่อนเคลื่อนไปที่ใบหูพลางพูดด้วยเสียงแหบพร่าพาขนลุกชัน “แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไรผมก็จะนอนกับคุณ”

แล้วจึงผละใบหน้าขึ้นมาสบสายตากับสาวน้อยที่จู่ๆ ก็ตัวสั่นขึ้นมาดื้อๆ ทว่าแววตายังอวดดีไม่มีเปลี่ยน

ริมฝีปากหยักบิดโค้ง “เพราะตำรวจเป็นที่พึ่งของประชาชนอยู่แล้ว”

พูดเพียงเท่านั้นก็โน้มตัวไปหาคนใต้ร่าง ริมฝีปากหนาฉกไปที่ความอ่อนนุ่ม บดจูบด้วยจังหวะร้อนแรงจนลิปสติกเลอะไปทั่วปากบาง ลิ้นร้อนพยายามชอนไชไปในโพรงปาก ทว่าคนเก่งกลับไม่ยอมเปิดทาง เขาจึงเคลื่อนฝ่ามือไปหยุดที่เนินอกนุ่มฟูแล้วบีบเคล้นอย่างเบามือ

อาภาสินียอมเปิดปากให้เลปกรเข้าไปช่วงชิงความหวานในโพรงปาก

เป็นจังหวะเดียวกับที่อาภรณ์ด้านบนถูกถอดออก หลงเหลือเพียงที่ปิดจุกที่ทำหน้าที่ปิดบังพื้นที่สงวน

เขายังไม่สนใจมันเพราะง่วนอยู่กับการชิมน้ำหวาน ลิ้นร้อนต้อนสาวเจ้าเสียจนมุม เธอหอบหายใจรุนแรง แต่เขาก็ไม่คิดเห็นใจ บางทีคนเช่นนี้ก็ควรได้รับบทเรียนบ้าง อย่างน้อยๆ จะได้เลิกปากดีแล้วรู้ตัวเสียทีว่าเธอและเขามันคนละชั้น

คิดจะเทียบกันนั้นเร็วไปพันปีนะไอ้หนู

มือหนาฟอนเฟ้นที่อกอวบจนขึ้นริ้วสีแดง แต่เขาไม่คิดออมแรง มีแต่ขยำหนักกว่าเก่าเพราะต้องการทำเพื่อสั่งสอน ไม่ใช่เพราะพิศวาสในตัวของเจ้าหล่อนเลยแม้แต่น้อย

ถ้าไม่ใช่เพราะอาภาสินีเอาแต่ดูถูกดูแคลนกัน เขาไม่มีวันจูบแม่นี่เด็ดขาด!

ใครจะไปชอบ ปากบางๆ แบบนี้ ตัวก็หอม ผิวทั้งขาวทั้งนุ่ม หน้าอกก็เต็มไม้เต็มมืออีก

ไม่ถูกใจที่สุดเลย

การจูบยังคงดำเนินไป กระทั่งมือบางกำหมัดแล้วทุบไปที่ไหล่หนาเพื่อประท้วงขออากาศ ชายหนุ่มถึงยอมผละออก

คนตัวเล็กนอนหอบหายใจอ้าปากค้างเพื่อโกยอากาศเข้าปอด ในขณะที่เลปกรมองดูภาพนั้นอย่างนึกเย้ยหยันอยู่ในที

“แค่นี้ก็หมดสภาพแล้วเหรอครับ ไอ้เราก็นึกว่าจะเก่งได้ตลอดรอดฝั่งซะอีก”

เธอเพียงตวัดตามองอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก แต่ก็ไม่ตอบโต้อะไร ง่วนอยู่กับการสูดลมหายใจเพราะเมื่อครู่รู้สึกเหมือนจะขาดอากาศตายอยู่รอมร่อ เธอเพิ่งเคยจูบเป็นครั้งแรก ไม่คิดเลยว่าฉากในละครที่เคยฟินจิกหมอนมาทั้งชีวิตนั้นจริงๆ แล้วแสนจะทรมาน

คนเราอาจจะตายเพราะถูกจูบก็ได้

นัยน์ตาคมสบเข้ากับหน้าอกขนาดใหญ่ที่กระเพื่อมตามแรงหายใจ

ความขาวทำเขาตาพร่ามัวไปชั่วขณะ จนเผลอยื่นมือไปป้วนเปี้ยนแถวๆ ยอดปทุมถันที่มีแผ่นปิดจุกปิดไว้

เขาถูกสอนมาอย่างดี ทำอะไรต้องขออนุญาตก่อน

“ขอแกะออกได้ไหมครับ”

• ────── ✾ ────── •