บท
ตั้งค่า

บทที่ 6 เวลาเจ็ดวัน

เหง่ง !

ระฆังสีทองกระแทกลงกับพื้น จนพื้นทั้งหมดสั่นสะเทือน

เย่เทียนเห็นดังนั้น สีหน้าก็มืดมนลงอย่างยิ่ง

ไม่มีใครคาดคิดว่า ลูกเขยของตระกูลเย่ที่หนีหายไปเมื่อห้าปีก่อนจะกลับมาแล้ว

เมื่อเพียงกลับมาแล้วเท่านั้น แต่ยังนำระฆังสีทองมาด้วยหนึ่งใบ นี่เท่ากับตบหน้ากัน อย่างโจ่งแจ้งชัด ๆ !

หยางเฟิงไม่สนสายตาประหลาดใจของทุกคน เข้าค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเย่เทียนทีละก้าว ๆ

“ระฆังใบใหญ่นี้ ใช้ทองคำกว่าห้าสิบกิโล เชิญช่างฝีมืออันดับหนึ่งเป็นผู้หลอมข้ามวันข้ามคืนจนเสร็จสิ้น มีมูลค่ากว่าร้อยล้าน เย่เทียน ของขวัญวันเกิดของผมชิ้นนี้ ท่านพอใจหรือไม่ ?”

เย่เทียนโกรธจนตัวสั่นและตะคอกออกมาด้วยความโมโห : “ไอ้สวะ แกกล้ามาสร้างความวุ่นวายที่นี่อย่างนั้นหรือ ? ตอนนั้นแกเร่ร่อนอยู่ข้างถนน ถ้าไม่ใช่เพราะฉันสงสารแก ให้แกแต่งงานเข้ามาในตระกูลเย่ แกคงอดตายไปนานแล้ว !”

“วันนี้เป็นงานเลี้ยงฉลองวันเกิดครบรอบแปดสิบปีของฉัน เป็นวันมงคล แกกลับให้ระฆังฉันหนึ่งใบ ไอ้สวะ แกอยากรนหาที่ตายหรือ ?”

เย่เทียนโกรธจัด !

วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบแปดสิบปีของเขา มีแขกมาร่วมงานอย่างคับคั่ง ทุกคนต่างมีความสุข

แต่จู่ ๆ หยางเฟิงกลับมองระฆังให้หนึ่งใบ มันหมายความว่าอย่างไร ?

เย่กวงลุกขึ้นและพูดด้วยความโมโห : “หยางเฟิง แกยังจะกล้ากลับมาอีก วันนี้ฉันจะตีแกให้ตาย !”

หยางเฟิงหันมองเย่กวงด้วยสีหน้าเย้ยหยัน : “คุณลองดูสิ ?”

เมื่อเห็นท่าทางที่ปราศจากความกลัวของหยางเฟิง คนของตระกูลเย่ก็รู้สึกโมโหยิ่งขึ้น

“ไอ้คนจรจัดชั้นต่ำ เป็นเพราะตระกูลเย่ของเราสงสารแก แกถึงยังไม่อดตาย !”

“แกกลับทำให้ตระกูลเย่ของเราต้องถูกผู้คนหัวเราะเยาะ วันนี้ยังจะนำระฆังมามอบให้ในงานวันเกิดของนายท่านอีก คิดว่าตระกูลเย่ของเราไม่มีใครหรืออย่างไร ?”

“วันนี้แกอย่าคิดว่าจะกลับออกไปได้อีก ฉันจะทำให้แกต้องตายทั้งเป็น !”

ในห้องโถงใหญ่ คนของตระกูลเย่ทั้งหมด ต่างจ้องมองมาที่หยางเฟิงด้วยความโกรธเคือง

เพราะหยางเฟิง ทำให้ชื่อเสียงตระกูลเย่ของพวกเขาต้องถูกทำลาย !

เพราะหยางเฟิง ทำให้พวกเขาโงหัวไม่ขึ้น !

วันนี้ยังกล้าหาเรื่องอย่างเปิดเผยอีก ความผิดนี้อภัยให้ไม่ได้ !

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการกล่าวโทษของคนตระกูลเย่ หยางเฟิงกลับไม่สะทกสะท้าน

เย่เทียนจ้องหยางเฟิงตาเขม็ง และพูดด้วยสีหน้าดุดัน : “หยางเฟิง วันนี้แกรนหาที่ตายเอง จะโทษฉันไม่ได้ เด็ก ๆ !”

ทันทีที่ออกคำสั่ง บอดี้การ์ดกว่าร้อยคนของตระกูลเย่ก็วิ่งกรูเข้ามาล้อมหยางเฟิงเอาไว้

แขกที่มาร่วมงานเลี้ยงวันเกิด ต่างมองหยางเฟิงด้วยสีหน้าที่แสดงความเห็นใจ

ทุกคนต่างคิดว่า วันนี้หยางเฟิงคงต้องจบชีวิตอย่างแน่นอน !

“คุณปู่คะ โปรดไว้ชีวิตหยางเฟิงเถอะนะคะ !”

เมื่อเห็นดังนั้น เย่เมิ่งเหยียนก็เอ่ยปากอ้อนวอน เธอไม่รู้ว่าหยาเฟิงได้เตรียมของขวัญที่น่าเกลียดเช่นนี้เอาไว้

เย่เทียนส่งเสียงฟึดฟัด : “หญิงแพศยาที่น่าอับอายอย่างแก ยังจะกล้าขอความเห็นใจให้หยางเฟิงอีกหรือ ? ฉันจะบอกแกให้นะ ตั้งแต่นี้ไป แกถูกขับไล่ออกจากตระกูลเย่แล้ว !”

เปรี้ยง !

เมื่อได้ยินดังนั้น ย่เมิ่งเหยียนก็มีสีหน้าไม่อยากเชื่อ

เธอคิดไม่ถึงเลยว่า เย่เทียนจะไร้ความเมตตา ถึงขั้นขับไล่เธอออกจากตระกูลเย่ !

หวางลี่หันมองเย่เมิ่งเหยียนด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง : “นังแพศยา ! ตระกูลเย่ของเราต้องอับอายก็เพราะแก ถ้าหากฉันเป็นแก ฉันคงฆ่าตัวตายไปนานแล้ว !”

“จริงด้วย !”

“คนเนรคุณ หลายปีมานี้หากไม่ใช่เพราะพวกเรา พวกแกสองแม่ลูกคงอดตายไปนานแล้ว !”

“หากรู้อย่างนี้คงปล่อยให้พวกแกอดตายอยู่ข้างถนนไปนานแล้ว !”

คนของตระกูลเย่หันมองเย่เมิ่งเหยียน และพูดเยาะเย้ยด้วยคำพูดที่เชือดเฉือน

“พวกคุณพูดพอหรือยัง ?”

จู่ ๆ หยางเฟิงก็ตะโกนขึ้นด้วยความโมโห

ออร่าอันน่าเกรงขามของผู้บัญชาการสูงสุด แผ่ขยายออกมา !

ทันใดนั้น ทุกคนต่างนิ่งเงียบลงทันที

บรรยากาศในห้องโถงใหญ่เงียบสงัด !

สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่หยางเฟิง

หยางเฟิงสีหน้าเรียบเฉย เขากวาดสายตามองคนของตระกูลเย่ทุกคน และสุดท้าย สายตาก็หยุดนิ่งอยู่ที่เย่เทียน

คนของตระกูลเย่ทุกคนที่ถูกหยางเฟิงจ้องมอง ต่างรู้สึกเสียวสันหลัง

โดยเฉพาะเย่เทียน เขารู้สึกได้ถึงความกดดันอันน่าหวาดกลัวที่ปกคลุมอยู่ แม้กระทั่งลมหายใจก็หยุดนิ่ง

“เย่เทียน เมื่อห้าปีก่อน คุณป่วยเจียนตาย เพื่อประโยชน์ส่วนตัว กลับเสียสละความสุขของเมิ่งเหยียน ให้เธอแต่งงานกับผม”

“หลังจากที่ผมจากไป เพราะหน้าตาของตระกูลเย่ ความอับอายจึงแปลเปลี่ยนเป็นความโกรธ ขับไล่ครอบครัวของภรรยาผมออกจากบ้าน ภรรยาของผมต้องอาศัยอยู่ในห้องใต้ดินอันมืดมิดและอับชื้น ลูกสาวของผมต้องถูกคนรับใช้ของตระกูลเย่เฆี่ยนตีอย่างโหดเหี้ยม”

“วันนี้ ผมกลับมาแล้ว ผมจะทวงคืนความยุติธรรมให้ภรรยาและลูกสาวของผม !”

ทันทีที่หยางเฟิงพูดจบ ก็ราวกับมีฟ้าผ่าลงมายังพื้นดิน !

เย่เทียนหน้าถอดสีทันที เขากัดฟันแล้วถามว่า : “หยางเฟิง แกคิดจะทำอะไร ?”

หยางเฟิงกวาดสายตามองทุกคนที่อยู่โดยรอบ ไม่มีใครกล้าสบตากับเขาสักคน !

“ที่ผมมาวันนี้ ก็เพื่อมาพูดบางอย่างกับพวกคุณ ! ภายในเจ็ดวัน ผมต้องการให้คนของตระกูลเย่ทั้งหมด คุกเข่าต่อหน้าภรรยาของผม เพื่อสำนึกผิดเป็นเวลาสามคืนสามวัน”

ฮ่า ๆ ๆ !

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนในตระกูลเย่หัวเราะลั่นออกมา

“หยางเฟิง ห้าปีมานี้แกกลายเป็นไอ้โง่ไปแล้วอย่างนั้นหรือ ? กล้าพูดจาโอหังเช่นนี้ออกมาได้ ?”

“อาศัยแกเพียงแค่คนเดียว ก็คิดจะล้มล้างตระกูลเย่ เพ้อฝันสิ้นดี !”

เพื่อเผชิญหน้ากับคำเยาะเย้ยของทุกคน หยางเฟิงก็พูดขึ้นเบา ๆ ว่า : “ถ้าหากเจ็ดวันให้หลัง ผมยังไม่เห็นใครละก็ ตระกูลเย่จบเห่แน่ !”

พูดจบ หยางเฟิงก็พาเย่เมิ่งเหยียนและหยางพั่นพั่น หันหลังเดินจากไป

“หยางเฟิง หยุดเดี๋ยวนี้ ฉันอนุญาตให้แกไปแล้วหรือ ?”

“แกเข้ามาสร้างความวุ่นวายในงานวันเกิดของฉัน ซ้ำยังพูดจาหยิ่งยโส วันนี้ฉันจะหักแขนหักขาของแก ให้แกกลายเป็นคนพิการ”

เย่เทียนแสดงสีหน้าดุร้าย เขาเกลียดหยางเฟิงจนเข้ากระดูกดำ หากไม่ได้สั่งสอนหยางเฟิงสักครั้ง คงยากที่จะบรรเทาความโกรธลงได้

ฆ่ามัน !

ทันทีที่ออกคำสั่ง บอดี้การ์ดกว่าร้อยคนของตระกูลเย่ก็พุ่งเข้าใส่หยางเฟิง

ทันใดนั้น เสียงการต่อสู้ก็ดังสนั่น !

เมื่อเห็นดังนั้น เย่เมิ่งเหยียนและหยางพั่นพั่นก็มีสีหน้าตื่นตระหนก

หยางเฟิงส่งเสียงฟึดฟัดแล้วพูดว่า : “ก็แค่พวกหางแถว กล้ามาอวดดีต่อหน้าฉันอย่างนั้นหรือ”

ขณะที่พูด เขาก็หันหาเย่เมิ่งเหยียน ซึ่งยืนหน้าซีดอยู่ตรงข้ามแล้วพูดว่า : “ดูแลลูกให้ดี !”

พูดจบ หยางเฟิงก็หายตัวไป

เห็นเพียงเงาที่หายวับไป !

ตุบ !

ตุบ !

ตุบ !

หมัดแล้วหมัดเล่า ต่อยบอดี้การ์ดของตระกูลเย่จนลอยกระเด็นออกมาทีละคน ๆ

หลังจากผ่านไปสิบวินาที ไม่มีบอดี้การ์ดของตระกูลเย่แม้แต่คนเดียวที่ยังยืนอยู่ที่เดิม ทุกคนล้มลงไปนอนร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด

นี่มัน......

เมื่อเห็นดังนั้น ทุกคนต่างตัวแข็งทื่อทันที

นี่ใช่มนุษย์จริงหรือ ?

แข็งแกร่งเกินไปแล้ว !

โดยเฉพาะเย่เทียน ตกตะลึงจนอ้าปากค้าง !!!

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel