ตอนที่ 7 : หยางโจ

เฟยหลงที่เดินออกจากร้านหลังขายแก่นอสูรเสร็จด้วยประสบการณ์​การหมื่นปีของการเป็นเซียนเเละความรั้สึกของเฟยหลงได้รู้สึกว่ามีคนแอบมองอยู่ในความมืด

แต่ไม่ได้มีจิตสังหารหรือมีทีท่าว่าจะเข้ามาหาเรื่องยุ่งยากให้เฟยหลงก็เลยไม่สนใจคนที่แอบมองอยู่และหายไปไม่นานหลังจากนั้น

ระหว่าวเดินตามถนนต่อไปเพื่อหาร้านอาหารจนในที่สุดเฟยหลงก็ได้เจอกับร้านหนึ่งและเข้าไปในร้านเมื่อเดินเข้าไปก็พบกับพนักงานต้อนรับยิ้มให้และกล่าวต้อนรับเฟยหลง

" ท่านลูกค้าไม่ทราบว่าต้องการอะไร​ " 

เฟยหลงได้ตอบกลับไปว่า

" ห้องส่วนตัวหนึ่งห้อง​ " 

พนักงานที่ได้ยินก็กำลังรีบไปจัดเตรียมให้เฟยหลงแต่ทว่าตอนนั้นเองที่มีเสียงอันหยิ่งยโสดังออกมาไม่ไกลจากตัวเฟยหลง

" พวกเจ้าไปเตรียมห้องส่วนตัวให้ข้านายน้อยผู้นี้​หนึ่งห้อง​ "

เสี่ยวเอ้อที่ได้ยินแบบนั้นได้กล่าวตอบแบบมีมารยาทว่า

" ต้องขอโทษด้วยนายน้อยหยางตอนนี้ห้องส่วนตัวพึ่งจะถูกจองห้องสุดท้ายไปเมื้อไม่นานก่อนนายน้อยหยางจะมานี้เอง​ " 

คนที่ถูกเรียกว่านายน้อยหยางได้โกรธเคือง​และตวาดออกมา

" ใครเป็นคนจองห้องนั้นก่อนข้าเจ้าบอกข้ามา​ " 

ด้วยความที่เสี่ยวเอ้อข​องร้านเป็นไม่มีความสามารถพอที่จะยั่วยุตัวตนที่สูงกว่าจึงไม่สามารถต่อต้านได้

" เป็นท่านผู้นั้นที่จองก่อนนายน้อยท่านลองไปพูดคุยกับท่านผู้นั้นดูเอง​ "

เมื่อคนที่เรียกว่านายน้อยหยางได้หันมาและพูดกับเฟยหลงด้วยน้ำเสียงยิ่งยะโสพร้อมกับมองด้วยสายตาดูแคลนว่า

" เจ้ามอบห้องส่วนตัวให้ข้าแล้วเดี่ยวข้าให้เงินค่าห้องนี้คืน​ " 

เฟยหลงที่กำลังอารมณ์​ดีเพราะจะได้ริ้มรสชาติอาหารอีกครั้งหลังเกิดใหม่ก็มีสีหน้าเคร่งครึมลงทันทีเเละกล่าวตอบกลับไป

" เจ้าเป็นใครมีสิทธิ์​มาสั่งข้าคนนี้​ " 

เมื่อนายน้อยหยางโดนดูถูกดูแคลน​จากคนที่อยู่เบื้องหน้าจึงระเบิดอารมณ์​และพูดว่า

" ข้าหยางโจ​เป็นคนตระกูลใหญ่แห่งเมืองฟ้ากระจ่างหนึ่งในสองตระกูลใหญ่แห่งเมืองฟ้ากระจ่างเจ้าคงรู้เเล้วสินะว่าข้าเป็นใคร​ " 

เฟยหลงได้มองดูคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรด​เท้า​แล้วตอบกลับไปว่า

" ข้าไม่รู้จักพวกเจ้าและก็ไม่ให้ห้องของข้าที่จองไว้มีปัญหา​อะไรไหม " 

เมื่อหยางโจได้ยินคำตอบของเฟยหลงจึงโกรธจัด​และพูดขมขู่เฟยหลง

" เจ้าบังอาจ​ดูถูกนายน้อยผู้นี้หรือ​ "

หบังจากนั้นหยางโจได้หันไปสั่งผู้คุ้มกันข้างหลัง

" ในเมื่อเจ้าไม่ยอมให้ห้องส่วนตัวแก่ข้า  "

"  พวกเจ้าทุบตีมันให้บิดามารดาจำมันไม่ได้ "

ผู้คุ้มกันทั้งสี่ได้เข้าล้อมรอบเมื่อเฟยหลงได้ยินประโยคนั้นที่พูดออกมาจากปากของหยางโจจึงยกยิ้มขึ้นอย่างเย็นชาและมองคนเหล่านี้ที่เข้ามาล้อมรอบตัวเขา

" เป็นเจ้าที่หาเรื่องใส่ตัวก่อนข้าจะทุบตีเจ้าให้เหมือนกับที่เจ้าสั่งผู้คุ้มกันของเจ้าทำกับข้า​ "

เมื่อเฟยหลงพูดจบเหล่าผู้คุ้มกันทั้งสี่ได้เข้าโจมตีซึ่งเป็นแค่ขอบเขตก่อกำเนิดขั้น4กันทั้งหมดเฟยหลงจึงใจเย็นเพราะสำรวจขอบเขตและขั้นพลังของพวกนี้ไว้หมดแล้ว

เหล่าผู้คุ้มกันทั้งสี่ที่วิ่งเข้าโจมตีเฟยหลงได้ใช้หมัดเท้าเข่าศอกโจมตีเฟยหลงแต่พวกเขาไม่มีใครสักที่โจมตีโดนเลยสักครั้ง​

เฟยหลงจึงตอบโต้ด้วยการเตะไปยังช่องว่างของการโจมตีร่วมกันของผู้คุ้มกันทั้งสี่และต่อยหมัดที่อัดเเน่นไปด้วยพลังปราณเข้าใส่ทำให้ทั้งสามลอยกระเด็นไปชนกำแพงและบาดเจ็บสาหัส

เพราะด้วยพลังของเฟยหลงที่เป็นเพียงเเค่ขอบเขตก่อกำเนิดขั้นที่4

แต่ด้วยทักษะเทพจักรพรรดิ​สงครามที่ทำให้พลังปราณของเฟยหลงหนาแน่และบริสุทธิ์​กว่าขอบเขตก่อกำเนิดขั้นสี่ทั่วไป

จึงทำให้ผู้คุ้มกันขอบเขตก่อกำเนิดขั้น4ที่เเสนจะธรรมดาไม่สามารถรับการโจมตีของเฟยหลงได้นานนักก็ล้มลงไปนอนกองกับพื้นทั้งหมด

"  ตุบ   ตุบ  ตุบ " 

เมื่อจัดการกับผู้คุ้มกันทั้งสามเสร็จแล้วเฟยหลงได้เคลื่อนที่มาข้างหน้าหยางโจที่ตกตะลึงอยู่และกล่าวว่า

" ข้าจะทุบตีเจ้าให้บิดามารดาเจ้าจำไม่ได้​เลย​คอยดู  " 

เฟยหลงจึงได้ใช้หมัดต่อยเข้าที่หน้าของหยางโจหลายครั้งจนหน้าของหยางโจดูบวมเหมือนหัวหมู

เมื่อเฟยหลงหยุดมือก็ได้ก็มองหยางโจด้วยดวงตาเย็นยะเยือก​พูดว่า

" เจ้าเคราะห์​ดีที่ข้าไม่อยากสร้างเรื่องยุ่งยากมากมายข้าจึงไม่ได้ฆ่าเจ้าทิ้งเสีย​ " 

เมื่อพบเหตุการณ์​แบบนี้เฟยหลงที่ตั้งใจมานั่งทานอาหารอย่างสงบก็ได้รู้สึกเบื่อขึ้นมาทันทีจึงกลับไปทานอาหารอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นจึงเดินออกจากร้านแห่งนี้เพื่อไปยังจุดมุ่งหมาย​ต่อจากนี้