กินดุที่ 2 (2) ล่วงล้ำพรหมจรรย์บนโต๊ะสกปรก

สวบ!

ปลายหัวหยักแหวกรูแคบชื้นสอดประสานเข้าไปกว่าครึ่ง รับรู้ได้ว่าได้ทะลุทะลวงผ่านเยื่อพรหมจรรย์บางส่วนที่ยังไม่ฉีกขาดจากปลายนิ้ว

“อะ...อื้อ”

เฟยหนี่ว์ผวาเฮือก สองแขนยกขึ้นคล้ายจะผลักไสและปัดป้องบุรุษที่ถาโถมความเจ็บปวดให้ไกลห่าง ทว่าสติอันน้อยนิดกลับชะงักงันดึงแขนกลับมาแล้วเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงอย่างอดทน

นางเลือกที่จะตอบแทนบุญคุณเถ้าแก่ ดังนั้นนางจึงไม่มีสิทธิ์โวยวายร่ำร้อง แม้ว่าการอุ่นเตียงให้เขาจะนำมาซึ่งความเจ็บปวดราวกับกลางแกนกายจะฉีกออกเป็นส่วนๆ ก็ตาม

ปวด!

เกร็งร้าวไปทั้งหน้าขา!

แม้จะอดทนจนใบหน้าแดงก่ำ ทว่าหยาดน้ำตามากมายกลับหลั่งรินออกจากดวงตาคู่งามเป็นสาย หญิงสาวหลับตาแน่นไม่กล้าแม้แต่จะสบตามองเถ้าแก่หนุ่มที่กำลังกอดก่ายโถมร่างกายลงมา

ตับ! ตับ!

เกาเฉิงกงขยับเขยื้อนเอวสอบเป็นจังหวะช้าๆ เขาไม่คิดจะรอให้ช่องแคบของนางคุ้นชินไปมากกว่านี้ เพราะการที่เขาเมตตาสอดใส่ด้วยนิ้วก็นับว่ามากเกินพอแล้ว

ตับ! ตับ! ตับ!

ยิ่งสอดประสานกระแทกเข้าไปจนสุดปลายอุโมงค์ ก็ยิ่งเสียวซ่านหน่วงหนึบจนเถ้าแก่หนุ่มถึงกับกัดฟันเข้าหากันจนเป็นสันนูน ความนุ่มนิ่ม ความอุ่นชื้น และความขรุขระเต็มไปด้วยปุ่มปมบีบรัดแท่งหยกใหญ่ยาวเอาไว้แน่น

นี่นะหรือ... หญิงพรหมจรรย์!

เด็กสาวช่างแตกต่างจากหญิงคณิกามากมายที่เขาเคยหลับนอน หรือแม้แต่นักฆ่าหญิงร่วมภารกิจที่มีความสัมพันธ์เอื้อผลประโยชน์ทางเพศร่วมกัน หลับนอนให้ความสุขเพียงในกามโดยปราศจากการผูกมัด ผลัดเปลี่ยนคู่นอนโดยไม่มีใครเป็นเจ้าข้าวเจ้าของใคร เพราะมองว่าการร่วมเพศเป็นเพียงการปลดปล่อยกำหนัดเท่านั้น

และที่สำคัญที่สุดนั่นก็คือ ‘เงา’ เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ควรมีความรัก ไม่ควรมีครอบครัว ไม่ควรมีใครรอคอยอยู่ข้างหลัง เพราะนักฆ่าเงาต้องมอบชีวิตให้แก่ผู้เป็นนาย อีกทั้งยังสามารถตายได้ทุกเมื่อ เป็นเพียงดั่งเงาที่ไร้ตัวตนเท่านั้น

“อะ...อื้อ อื้อ”

คนใต้ร่างที่นอนเม้มเรียวปากเป็นเส้นตรงด้วยความเจ็บ สองมือกำเข้าหากันแน่นจนปลายเล็บจิกลงกลางฝ่ามือ เวลานี้นางเริ่มส่งเสียงครวญครางออกมา เมื่อความเจ็บปวดราวกับร่างจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ได้แปรเปลี่ยนเป็นความซ่านเสียวที่ทำให้หัวใจกระตุกวูบหวาม ใบหน้าแดงก่ำระเรื่อแดง เนื้อกายสั่นระริกเต้นเร่าไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย

“ถะ...เถ้าแก่ อะ...ฮึก อะ...อื้อ”

ใบหน้าหวามเหยเก ดวงตาที่ปิดสนิทเปิดปรือมองผู้มีพระคุณ ในขณะที่เรียวปากอวบอิ่มเผยออ้าครวญครางแทบไม่เป็นภาษา

ความซ่านเสียวหฤหรรษ์บีบรัดจนลมหายใจแทบขาดห้วง ยิ่งแท่งหยกใหญ่ยาวอัดกระแทกเข้ามา นางก็ยิ่งหน่วงเหนี่ยวเสียววาบมาจนถึงท้องน้อย

หัวใจเจ้ากรรมกระตุกครั้งแล้วครั้งเล่า ทรวงอกของนางกระเพื่อมไหวตามจังหวะหายใจที่หอบกระชั้นกอปรกับแรงกระแทกที่ถาโถมเข้าหา

“แน่นฉิบหาย!”

นักฆ่าเงากัดฟันกรอดเมื่อความคับแน่นของอิสตรีบีบรัดจนเขาเกือบจะเผลอหลั่งออกมาก่อนเวลาอันควร มือหนาข้างหนึ่งจับเรียวขาขาวๆ ของนางให้ยกขึ้นพาดบนไหล่ ส่วนมือสากอีกข้างยื่นไปบีบเค้นเต้าหวานเอาไว้เต็มมือ

“อะ...อาห์”

เฟยหนี่ว์รู้สึกราวกับถูกจับเหวี่ยงแรงๆ จนหัวสมองขาวโพลน สูญสิ้นสติและความนึกคิดใดๆ เวลานี้หัวใจของนางร่ำร้องปรารถนาการเติมเต็มจากเขาราวกับเสพติดในรสสัมผัสที่ดิบเถื่อน

เอี๊ยด...แอ๊ด...

โต๊ะเก่าสกปรกไม่อาจรองรับร่างบอบบางที่กำลังถูกโถมกระแทกด้วยเรี่ยวแรงของชายฉกรรจ์ มันส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดอยู่เพียงครู่ ขาโต๊ะข้างหนึ่งก็หักพับลง

โครม!

ทว่าไวกว่าลมหายใจนักฆ่าหนุ่มรวบร่างบางขึ้นอุ้มเอาไว้ได้อย่างทันท่วงที หญิงสาวกอดก่ายเขาเอาไว้แนบแน่นด้วยกลัวตก สองขากอดรัดรอบเอวสอบ สองแขนโอบกอดรอบลำคอแข็งแกร่ง ในขณะที่รูสวาทชื้นแฉะยังคงมีเอ็นอุ่นแช่ค้างเสียบคาอยู่เช่นนั้น

ชายหนุ่มไม่รอช้าจับให้นางยกสะโพกโยกขย่มลงบนเอ็นอุ่นในท่าลิงอุ้มแตงทันที