กินดุที่ 1 (2) เอาให้มันจบๆ ไป

“ให้ตายเถอะ!”

เงาหนุ่มสบถออกมาพลางกัดฟันกรอดจนสันกรามข้างแก้มปูดโปน สภาพใบหน้ามอมแมมดั่งขอทาน เส้นผมที่หลุดรุ่นยุ่งเหยิง เสื้อผ้าสกปรกเก่าขาดรุ่งริ่งเผยให้เห็นทรวงอกสล้างอวบอิ่ม ใบหน้าที่กำลังเห่อแดงระเรื่อด้วยกามแห่งตัณหาเมื่อครู่ยังคงกรุ่นกำจายมิจางหาย

หากเทียบกับเหล่าหญิงคณิกาที่เขาเคยหลับนอนด้วย เด็กสาวตรงหน้าที่แสนมอมแมมไม่อาจเทียบเคียงเลย ไม่ว่าจะเป็นความงดงาม ความอ่อนหวาน ความเย้ายวน เสน่ห์มัดใจชาย และลีลาท่วงท่าที่ทำให้บุรุษหลงใหล เด็กบ้าตรงหน้าไม่มีสิ่งเหล่านี้แม้แต่อย่างเดียว

แต่เหตุใดเล่า! เหตุใดเขาจึงตื่นตัวไปกับร่างกายบอบบางไร้เสน่ห์ยวนเย้า เหตุใดแท่งหยกของเขาจึงหื่นกระหายที่จะสอดประสานเข้าไปในร่างของนางจนแทบทนไม่ไหว

หรือว่าความไร้เดียงสา ไร้จริตมารยาของนางจะปลุกความดิบเถื่อนราวกับสัตว์ป่าในตัวเขาให้ตื่นขึ้น อยากจะครอบครองและบดขยี้สิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอและเปราะบางนั่นจนแทบทนไม่ไหว

“ขะ...ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าจะได้ตอบแทนบุญคุณเถ้าแก่”

เฟยหนี่ว์รวบรวมความกล้าแล้วเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ยกมือขึ้นปิดบังทรวงอกที่เปล่าเปลือยด้วยความเขินอาย

ซึ่งท่าทางเช่นนั้นทำให้ความอดทนของเกาเฉิงกงถึงกับขาดสะบั้น

“ช่างแม่ง! เวลานี้ข้าไม่สนใจอะไรอีกแล้ว”

ชายหนุ่มกำหมัดเข้าหากันแน่น ในขณะที่แท่งหยกแกร่งชี้โด่จนเป้ากางเกงคับตุง เขาก้าวยาวๆ เพียงสามก้าวก็ประชิดร่างบอบบบางที่ยืนตัวสั่นงันงก ใช้แขนแข็งแกร่งเพียงข้างเดียวยกนางขึ้นนั่งบนโต๊ะสกปรกที่เต็มไปด้วยฝุ่น ก่อนจะประกบปากแลกลิ้นกับนางอย่างรวดเร็ว

อื้อ...

หัวใจเจ้ากรรมหวิวโหวงเมื่อถูกเถ้าแก่หนุ่มบดจูบอีกครา จูบที่รุกเร้าเรียกร้องราวกับจะปล้นปลิดไปถึงดวงวิญญาณ เฟยหนี่ว์ตัวอ่อนยวบปล่อยตัวปล่อยใจให้เถ้าแก่หนุ่มกอบโกยความสาวโดยไม่คิดปัดป้อง

“อื้อ...อื้อ”

ครางแผ่วในลำคอเมื่อกระโปรงเก่าของนางถูกฉีกกระชากออกไปจากเรือนกายท่อนล่าง ก่อนที่กางเกงตัวในจะถูกดึงทึ้งจนขาดเป็นชิ้นๆ

โหนกนูนแห่งอิสตรีขาวอวบอูมปรากฏแก่สายตาของนักฆ่าเงาที่กำลังอดอยากปากแห้ง ยิ่งเห็นว่านางตัวสั่นเขาก็ยิ่งรู้สึกกลัดมันอยากจะปลดปล่อยในตัวนางจนแทบทนไม่ไหว

“อ๊ะ!”

หญิงสาวร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ มือหนาสากก็กอบกุมเนินบุปผาเอาไว้ ก่อนที่เขาจะแสรกนิ้วกลางผ่านรอยแยกระหว่างกลีบอวบอูมแล้วถูไถไปมา

“เคยนอนกับผู้ชายมาบ้างแล้วหรือไม่”

คำถามที่ทำให้เฟยหนี่ว์ถึงกับหน้าร้อนฉ่า ก่อนจะส่ายหน้าแรงๆ

เกาเฉิงกงไม่ได้มีท่าทางแปลกใจ เพราะเนื้อตัวที่สั่นระริกของเด็กสาวฉายชัดว่าไม่เคยมีประสบการณ์ทางเพศมาก่อน การที่เขาจะสอดใส่เข้าไปในร่างกายของนางเฉกเช่นที่เคยหลับนอนกับเหล่าคณิกามากหน้าคงเป็นไปไม่ได้

“อื้อ...อื้อ...อะ...อาห์”

เฟยหนี่ว์เอนกายลงนอนไปกับโต๊ะสกปรก เกลือกกลิ้งและครวญครางเมื่อปลายนิ้วของเขาบดขยี้มายังเมล็ดสวาทจนหน่วงหนึบ ความเสียวแล่นปราดไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย เป็นความรู้สึกที่นางไม่เคยสัมผัส ไม่เคยได้ลิ้มรสมาก่อน มันสุขซ่านหวิวไหวราวกับจะคลั่ง

นางรับรู้ได้ว่าร่างกายของนางกำลังขับน้ำเมือกใสๆ ออกมาเต็มไปหมด มันไหลเปียกนิ้วและอุ้งมือของเถ้าแก่ บางส่วนไหลย้อยไปตามง่ามก้น บางส่วนไหลซึมลงบนโต๊ะสกปรก แม้จะอับอายที่ร่างกายขับน้ำประหลาดออกมา ทว่าสัมผัสของเถ้าแก่กลับทำให้นางลืมเลือนความอายไปชั่วขณะ

เกาเฉิงกงกัดฟันกรอด เสียงครางของนางทำให้เขาหงุดหงิด เพราะยิ่งนางครวญครางมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งแข็งโด่จนปวดไปทั้งหน้าขา อยากจะสอดเสียบแทงเข้าไปในร่างกายของนางเสียเร็วๆ แต่ไม่อาจทำได้ดั่งใจ

แล้วทำไมเขาต้องใส่ใจด้วยเล่า!

นางจะเจ็บปวดจากการสูญเสียพรหมจรรย์ครั้งแรกหรือไม่ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา ในเมื่อนางเสนอตัวให้เอา เขาก็แค่เอาเพื่อระบายความใคร่ให้มันจบๆ ไป บุญคงบุญคุณอะไรจะได้ลบล้างแล้วไม่ต้องมาข้องเกี่ยวอะไรกันอีก

โคตรน่ารำคาญ!

ก็แค่ต้องเร่งกำจัดตัวน่ารำคาญออกไปให้พ้นหูพ้นตา!