2.สนใจ

ฉันจะไม่มีทางยอมให้ตัวเองถูกความหล่อเหลาที่มากเกินมนุษย์ของพวกสัตว์ศักดิ์สิทธิ์มาล่อลวงฉันหรอกนะ มันจะสักแค่ไหนกันเชียว ไอ้ความดูดีพวกนั้นน่ะ!!

“ข้าพาอีฟมาขอบคุณท่านมาริโอค่ะ..”

ที่นี่คือคฤหาสน์หลังย่อมๆ ที่มีผู้นำสัตว์ศักดิ์สิทธิ์อาศัยอยู่และผู้นำของพวกเขาเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือฉันให้ขึ้นมาจากทะเลสาบ..

“ได้เลยอาเวีย ไม่ทราบว่าเย็นนี้เจ้ามีนัดที่ไหนรึยัง หากไม่เป็นการรบกวนเราไป..นั่งเล่นที่สวนดอกไม้ท้ายหมู่บ้านดีไหม”

อาเวียส่งยิ้มให้อเล็กซ์กับความพยายามที่จะจีบเธอของเขา

“ขอโทษด้วยอเล็กซ์ ข้ายังคงต้องดูแลอีฟ อย่างใกล้ชิด”

อเล็กซ์เบนสายตาไปมองหน้าของสตรีผมสีแดงที่ยืนอยู่ด้านหลังของอาเวีย..

น่ารักชะมัดเลยให้ตาย! สตรีผู้นั้นดูงดงามชนิดที่ว่าเขาไม่เคยพบเจอหญิงชาวบ้านคนไหนของบอนด์วินดูสะดุดสายตาเท่านั้นมาก่อน..

“นี่คืออีฟอย่างนั้นหรือ พานางไปด้วยก็ได้นะข้าไม่ติดหรอก..แบบว่าคงจะดีหากเจ้าแนะนำนางให้ข้าได้รู้จัก”

อาเวียกลอกตามองบน

“คงจะดีหากว่าเจ้าช่วยพาเราไปพบเจอกับท่านมาริโอโดยเร็ว..ต้องให้ข้าพูดซ้ำรึเปล่าอเล็กซ์ว่าข้าพาอีฟมาที่นี่เพื่อขอบคุณท่านมาริโอน่ะ”

อเล็กซ์หัวเราะออกมาเบาๆ

“ตามข้ามาสิ..ขอโทษด้วยข้ามักจะแสดงด้านที่ตรงไปตรงมา ในช่วงเวลาที่ข้าพบเจอกับสตรีที่น่ารักเช่นเจ้าทั้งสองคน”

อีฟขมวดคิ้วเล็กน้อย เอาจริงๆ ตอนที่เธอพบเจออเล็กซ์ภาพลักษณ์ของเขานั้นดึงดูดสายตามากทีเดียว พวกแกะนั้นมีผิวพรรณที่ขาวกระจ่างใส และมีใบหน้าที่งดงามชวนมองมากทีเดียว นี่คือลักษณะพิเศษของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาจะมีรูปโฉมที่น่าทึ่งและงดงาม แต่ทว่าในช่วงเวลาที่อเล็กกล่าวออกมา..มันทำให้เสน่ห์ในตัวของเขาลดลงพรวดพราดเลยทีเดียว เขาไม่ได้ดูน่าดึงดูดอีกต่อไป เมื่อเขาแสดงด้านร้ายๆ แบบนั้นออกมาแบบนั้น..

“ถึงแม้ว่าสตรีในหมู่บ้านบอนด์วินจะมีเอาไว้สำหรับพวกแกะ แต่หากว่าเราไม่ยินยอม เขาก็ทำอะไรไม่ได้นั่นคือกฎล่ะอีฟ หากเจ้ายังไม่พบเจอแกะที่ดึงดูดใจ..ก็ไม่ต้องไปยอมเขาแค่เท่านั้นก็พอ..จะไม่มีใครสามารถบังคับหรือว่าขืนใจเจ้าได้”

คำกล่าวของอาเวียลอยเข้ามาในหัวอีกครั้งหนึ่ง หากว่าเธอไม่ยินดี ก็จะไม่มีใครบังคับเธอได้ เพราะแบบนั้นแค่ต้องไม่ถูกรูปลักษณ์ภายนอกของแกะล่อลวงแค่เท่านั้นก็พอ..

“ท่านมาริโอครับ อาเวียพาอีฟมาที่นี่เพื่อขอบคุณที่ท่านช่วยเหลือนางจากการจมน้ำเมื่อวันก่อน..”

อเล็กซ์เคาะประตูพร้อมกับกล่าวขออนุญาตนายท่านของเขาที่อยู่ด้านใน

“ให้นางเข้ามาสิ..ให้เข้ามาแค่อีฟก็พอ”

อาเวียส่งสายตาให้อีฟ เพื่อจะบอกให้เพื่อนสาวของเธอสู้ๆ เพราะในบรรดาเผ่าพันธุ์แกะทั้งหมดที่นี่ ไม่มีใครที่จะทรงเสน่ห์และน่าหลงใหลได้เท่ากับท่านมาริโออีกแล้ว หากว่าอีฟสามารถทนการล่อลวงจากท่านมาริโอได้ ก็ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องอื่น

อเล็กซ์ปรายสายตาไปมองหน้าของอีฟ

“ได้ยินแล้วอย่างนั้นสินะ เข้าไปสิอีฟ..”

เขารู้ได้ในทันทีว่าไม่อาจเอื้อมมือไปไขว่คว้าสตรีที่มีเรือนผมสีแดงผู้นี้ได้อีกชั่วชีวิต เพราะการที่นายท่านของเขาเรียกนางเข้าไปเป็นการส่วนตัว นั่นมันแสดงออกถึงความสนอกสนใจ..

อีฟเดินเข้าไปด้านในอย่างช้าๆ ควันซิก้าร์ในห้องนี้ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่า ตัวเองกำลังเมา เธอยกมือขึ้นพัดเบาๆ เพื่อไล่ควันซิการ์พวกนั้นออกไป และที่เก้าอี้ม้านั่งริมหน้าต่าง เธอมองเห็นชายผู้หนึ่งที่กำลังนั่งเปลือยท่อนบนอยู่ ผมสีเงินของเขานั้นราวกับมีความสามารถในการสะท้อนแสงมันแวววาวและเปล่งประกายแม้ว่าจะอยู่ในสถานที่มืดมิด ผิวกายที่ขาวเนียน เส้นเลือดบนแขนที่ผุดขึ้นมาและนั่นทำให้สายตาของเธอจ้องมองตรงนั้นมากกว่าการมองที่กล้ามท้องที่เป็นลอนเรียงตัวสวยของเขาซะอีก

นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยให้ตายสิ..ฉันมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้แพ้คนหล่อหรือว่าคลั่งไคล้บุรุษที่รูปลักษณ์แต่ว่าชายเบื้องหน้าราวกับมิใช่มนุษย์ (ก็เขาไม่ใช่มนุษย์จริงๆ นี่หว่า) ใบหน้าที่วิจิตรเกินกว่าจะมีอยู่บนโลกใบนี้ ดวงตาที่แสนเย็นชานั่นมองที่เธอก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะยกสูงขึ้นราวกับว่า..เขากำลังรอคอยให้เธอคลานเข่าเข้าไปหาเขาอยู่

“...ขอบคุณท่านมาริโอมากนะคะ ที่ท่านได้ช่วยเหลือฉันให้รอดพ้นจากความตาย..”

น้ำเสียงนั้นใสกังวลราวกับเสียงของระฆังแก้ว เสียงของเธอน่ารักมากเสียยิ่งกว่าที่เขาคิดเอาไว้ ในช่วงเวลาที่เสียงเล็กๆ นั่นร้องครางออกมาน่าจะให้ความรู้สึกที่ดีมากทีเดียว สิ่งที่สะดุดตาที่สุดนอกจากความงดงามและเรือนผมสีแดงนั่น คงจะเป็นเนินอกขนาดใหญ่มากกว่าที่ฝ่ามือของเขาจะกุมมิด หากได้ลองจับดูครั้ง เชื่อได้เลยว่าเขาคงไม่อยากจะปล่อยมันไปแน่ๆ เอวที่คอดกิ่วและสะโพกที่ผายออกอย่างสวยงาม ช่วงเวลาที่เขากระทั้นกายเข้าไปเสียงเนื้อที่กระทบกันคงฟังดูไพเราะมากทีเดียว..สตรีผู้นี้ทำให้เขารู้สึกอยากจะ..คลั่งเลยล่ะ

กลิ่นกายของสตรีที่หอมหวานราวกับกลิ่นของวนิลา มันชวนให้เขารู้สึกน้ำลายสอ

“ไม่เป็นไรอีฟ การช่วยเหลือสตรีในหมู่บ้านบอนด์วินมันคือหน้าที่ของข้าอยู่แล้ว..ว่าแต่เจ้าเถิด คิดอย่างไรถึงได้กระโดดลงไปในทะเลสาบ..”

เขาลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาประชิดตัวเธอโดยที่อีฟไม่ทันได้กะพริบตาด้วยซ้ำ ปลายนิ้วของมาริโอวนเวียนและป้วนเปี้ยนอยู่ที่ปลายเส้นผมของเธอ

“คะ..คือว่า”

นี่อีฟ จงใจฆ่าตัวตายงั้นเรอะ!! เกิดอะไรขึ้นกันแน่ การตกน้ำของอีฟนั้นมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรือว่าอุบัติเหตุสินะ

“ชีวิตของเจ้านั้น..หากว่าเจ้าไม่ต้องการมันแล้ว เช่นนั้นข้าขอได้รึเปล่า..หากไม่มีความสุข เช่นนั้นข้ายินดีที่จะมอบความสุขให้เจ้านะ..หากไม่มีเงินทองหรือว่าขัดสนในเรื่องนั้น..ข้าจะให้เจ้าได้เป็นเศรษฐีในชั่วข้ามคืนเลย..เจ้ายังมีสิ่งใดที่ปรารถนาบอกข้ามาได้เลยข้าจะหามันมาให้เจ้าเอง แค่เจ้าทำตามที่ข้าปรารถนาในยามนี้ก็พอ”

อีฟกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก

โห..เล่นอ้อนกันแบบนี้ใครมันจะไปทนไหวกันนะ ใบหน้าของเขานั้นนับได้ว่าชวนให้รู้สึกคลั่งไคล้ยิ่งนัก

แต่ว่าหากเธอยอมง่ายๆ ในยามนี้ เธอจะแตกต่างอันใดกับการเป็นของเล่นที่ไร้ค่าของเขาเล่า ในช่วงเวลาที่เขาอยากเล่นก็ไปหยิบจับตุ๊กตาที่แสนเชื่องในตู้ออกมาเล่น แล้วในช่วงเวลาที่เขาไม่ต้องการก็โยนทิ้งเธอเอาไว้อย่างไม่ไยดีอย่างนั้นหรือ?

แน่นอนว่าด้วยใบหน้าของเขานั้น คงไม่มีใครไม่อยากครอบครองเขาหรอก แต่เพราะว่าครั้งหนึ่งเธอเคยอยู่ในสถานะของเล่นของผู้ชายคนหนึ่งมาแล้ว เคยยินยอมทุกอย่างและการยอมในครั้งนั้นมันเจ็บปวดเจียนตายเมื่อเขาทอดทิ้งเธอไปแต่งงานจนเสียใจและเมื่อโรคที่มีกำเริบนั่นทำให้เธอตายในที่สุด

“ข้าในยามนี้ไม่ต้องการสิ่งใดเลยค่ะ ขอบคุณท่านมาริโอมากนะคะที่เมตตา..แต่ข้าไม่ต้องการสิ่งใดจากท่านเลย”

การมีชีวิตอีกครั้งคือโอกาสและฉัน..จะไม่เป็นของเล่นหรือว่าของตายของใครอีกแล้ว

ตรงกันข้าม..อีกฝ่ายต่างหากที่จะต้องเป็นของเล่นของฉันบ้าง ท่าทีที่สนอกสนใจของเขามันแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าเขาอยากครอบครองร่างกายนี้มากแค่ไหน